Οι Έλληνες είναι από τους πιo σκληρά εργαζόμενους στην OECD
Ο Άγγλος φιλόσοφος, Betrand Russel, δεν ήταν μεγάλος θαυμαστής της δουλειάς. Στην εργασία που έκανε το 1932, “In praise of Idleness” (Ύμνος στην απραξία), υπολόγισε ότι αν η κοινωνία ήταν καλύτερα οργανωμένη ο μέσος άνθρωπος θα χρειαζόταν να δουλεύει 4 ώρες την ημέρα. Η τόσο λίγη δουλειά θα επέτρεπε στον άνθρωπο να έχει τις βασικές ανάγκες και ανέσεις της ζωής και την υπόλοιπη μέρα θα μπορούσε ν” αφοσιωθεί στη μελέτη της επιστήμης, της ζωγραφικής και της συγγραφής.
Ο Russell πίστευε ότι η τεχνολογική ανάπτυξη θα μπορούσε να ελευθερώσει τους ανθρώπους από τον μόχθο. John Maynard Keynes ανέπτυξε μια παρόμοια ιδέα το 1930 στην εργασία του, “Economic possibilities for our grandchildren” (Οικονομικές πιθανότητες για τα εγγόνια μας), στην οποία υπολόγισε ότι οι άνθρωποι μπορεί να χρειάζονταν να δουλεύουν 15 ώρες τη μέρα μέχρι το 2030. Αλλά έχουν περάσει 80 χρόνια από αυτές τις υποθέσεις και οι άνθρωποι φαίνεται να δουλεύουν περισσότερο από ποτέ.
Οι Financial Times αναφέρει σήμερα ότι οι Workaholics Anonymous (οι ομάδες Ανώνυμοι Εργασιομανείς) απογειώνονται. Το καλοκαίρι η Τράπεζα της Αμερικής αντιμετώπισε έντονη κριτική μετά τον θάνατο ενός Στακχανοβίτη συνδικαλιστή.
Όμως ένα μέμο από την OECD (Organisation for Economic Co-operation and Development), μία ομάδα από πλούσιες χώρες, μας λέει μια πιο αισιόδοξη ιστορία. Για τις χώρες των οποίων τα στοιχεία είναι διαθέσιμα,η πλειοψηφία των ανθρώπων δουλεύουν λιγότερες ώρες απ όσες δούλευαν το 1990:
Και φαίνεται ότι περισσότερο παραγωγικοί, και εν συνεχεία, καλοπληρωμένοι εργάτες περνούν όλο και λιγότερες ώρες στο γραφείο. Τι διάγραμμα παρακάτω μας δείχνει τη σχέση μεταξύ παραγωγικότητας και δεδουλευμένες ώρες ανά χρόνο:
Οι Έλληνες είναι από τους πιo σκληρά εργαζόμενους στην OECD, με 2.000 ώρες τον χρόνο κατά μέσο όρο. Οι Γερμανοί, από την άλλη πλευρά, είναι οι πιο τεμπέληδες, δουλεύοντας περίπου 1400 ώρες κάθε χρόνο. Αλλά η παραγωγικότητα των Γερμανών είναι 70% υψηλότερη.
Μία σημαντική ερώτηση είναι αν η όρεξη για δουλειά μειώνεται όταν οι άνθρωποι κερδίζουν περισσότερα. Υπάρχουν αντισταθμιστικές συνέπειες. Από τη μια μεριά, ένας υψηλότερος μισθός επισκιάζει το κόστος του χαμένου ελεύθερου χρόνου και οδηγεί τους ανθρώπους να δουλεύουν περισσότερο. Από τη άλλη πλευρά, ένα μεγαλύτερο εισόδημα θα μπορούσε να οδηγήσει έναν εργαζόμενο να σκέφτεται περισσότερο τα πράγματα που τον ευχαριστούν, τα οποία απαιτούν ελεύθερο χρόνο.
Μερικές έρευνες δείχνουν ότι ένας υψηλότερος μισθός δεν οδηγεί τους εργαζόμενους να κάνουν περισσότερα. Το αντίθετο μπορεί να δουλεύουν λιγότερο. Μία διάσημη μελέτη από την Colin Camerer και συναδέλφους της, η οποία αναφέρεται σε οδηγούς ταξί, κατέληξε σ ένα αμφιλεγόμενο συμπέρασμα. Οι συγγραφείς πρότειναν οι οδηγοί ταξί να έχουν ένα στόχο στο ημερήσιο εισόδημά τους, και αυτό:
[pullquote]Όταν οι μισθοί είναι υψηλότεροι, οι οδηγοί θα φτάσουν τους στόχους τους πιο εύκολα και πιο γρήγορα. Στις χαμηλόμισθες μέρες οι οδηγοί θα οδηγούν περισσότερες ώρες για να φτάσουν τον στόχο τους.[/pullquote]
Ενναλακτικά, το διάγραμμα παραπάνω δείχνει ότι οι άνθρωποι οι οποίοι δουλεύουν λιγότερες ώρες είναι πιο παραγωγικοί. Αυτή η ιδέα δεν είναι καινούργια. Ο Adam Smith πίστευε ότι
[pullquote]Ο άνθρωπος που δουλεύει μετριοπαθώς ώστε να είναι ικανός να δουλεύει διαρκώς, όχι μόνο εξυπηρετεί την υγεία του, αλλά στο πέρασμα του χρόνου, καταφέρνει καλύτερη ποσότητα δουλειάς.[/pullquote]
Υπάρχουν φυσικά και εξαιρέσεις. Οι Αμερικάνοι είναι σχετικά παραγωγικοί και δουλεύουν σχετικά πολλές ώρες. Και η αμερικανικές ώρες εργασίας του εργατικού δυναμικού μεταξύ των πλουσίων έχουν αυξηθεί, ενώ εκείνες των φτωχών έχουν πέσει. Όμως, ένα έγγραφο που κυκλοφόρησε από την Επιτροπή Παραγωγικότητας της Νέας Ζηλανδίας έδειξε ότι, ακόμη και αν εργάζονται περισσότερες ώρες, δεν είναι απαραίτητο να λειτουργούν καλύτερα. Το έγγραφο δημιούργησε συγκρίσεις ζήλιας μεταξύ των Νεοζηλανδών και των Αυστραλών-η τελευταία ομάδα έχει πιο αποδοτικούς από τους εργάτες.
Έτσι ίσως θα πρέπει να είμαστε πιο αυτοκριτικοί για το πόσο δουλεύουμε. Οι λιγότερες ώρες εργασίας μπορεί να μπορούν να μας κάνουν πιο παραγωγικούς. Και, όπως ο Russell υποστήριξε, οι λιγότερες ώρες εργασίας θα εγγυώνται «την ευτυχία και τη χαρά της ζωής, αντί να ξεφτίζουν νεύρα, κούραση, και η δυσπεψία».