Εργολάβος αξιών
Βρε καλώς με… είχα καιρό να γράψω και το ξέρω ότι σας έλειψα.
Σε άλλους πολύ, σε άλλους λιγότερο.
Ακόμη και σε εσάς που δεν έλειψα, είναι γιατί απλά δεν το έχετε καταλάβει ακόμη.
Λοιπόν, κατά την διάρκεια της απουσίας μου δεν πέρασα και τα καλύτερα μιας και δεν ήμουν σε κάποιο μαγευτικό νησί ή θέρετρο, απλά περνούσα ένα «γολγοθά» υγείας με την μητέρα μου.
Τέλος καλό βέβαια και οφείλω σε αυτό το σημείο, να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε πολλούς από εσάς που μου συμπαρασταθήκατε με τα καλά σας λόγια. Σας Ευχαριστώ!
Πάμε παρακάτω… Όλες αυτές τις ημέρες μέσα στο τρέξιμο μου και την στενοχώρια μου δεν παρέλειπα να ενημερώνομαι για τα τεκταινόμενα και να αγχώνομαι για το τι μέλλει γενέσθαι.
Χαράτσια, απολύσεις, δόσεις, δάνεια, ανεργία, πείνα, αυτοκτονίες, Τρόικα, ΔΝΤ…
Τσαντίστηκα, φώναξα, έβρισα, πελάγωσα, έκλαψα όχι μόνο για αυτό που βίωνα φυσικά, αλλά για όλα αυτά που συμβαίνουν. Με έπιασε το υπαρξιακό μου, που πάω, τι κάνω γιατί να πολεμάω, φτάνω τα 40, δεν έχω κάνει τίποτα και φυσικά δεν έχω μέλλον.
Πουθενά μια καλή είδηση.
Μη σας κουράζω όμως όλοι πάνω κάτω περνάμε τα ίδια.
Ξαφνικά όμως φίλοι μου, έγινε το κλικ. Ναι, ναι… το Κλικ.
Γύρισε το μυαλό μου.
Σταμάτησα να μιζεριάζω, σταμάτησα να γκρινιάζω, ανακάλυψα πόσο μεγάλη είναι η υπομονή μου, πόσο «καλά» ξέρω να ακούω, να δέχομαι κάθε άνθρωπο με τον όποιο χαρακτήρα, και κάτι ακόμη… ότι η φωνή μου πιάνει τόπο.
Ο λόγος; Ένα γλυκό. Ναι ναι ναι ναι το παραδέχομαι ναι ναι ναι… (λε.πα. ρουλζ).
Τώρα πρέπει να σας πω τι ρόλο βάρεσε το γλυκό και ποιο είναι ε;
Οk… είναι Ο Εργολάβος.
Τόσες ημέρες λοιπόν στο νοσοκομείο, με τις απίστευτες διπλοβάρδιες και το αμέτρητο άγχος της αναμονής μέχρι την εγχείριση, ερχόταν πολύς κόσμος να δει τη μαμά μου έστω και για ένα λεπτό, επειδή ήταν στην εντατική.
Είχαμε γίνει μασκώτ στο νοσοκομείο. Σας έχω πει βέβαια ότι είμαστε και μεγάλο σόι, (το 7% του ΠΑΣΟΚ δικαιωματικά μας ανήκει), οπότε καταλαβαίνετε πόσα κουτιά γλυκά μάζευα κάθε βράδυ.
Άνοιγα λοιπόν στο σπίτι τα κουτιά… Νο1 εργολάβοι, Νο2 εργολάβοι… Νο3? …εργολάβοι… κ.ο.κ…..! δεν τους έτρωγα… αλλά φυσικά δεν με ενδιέφερε κιόλας! Πέρασαν οι ημέρες αλλάξαμε νοσοκομείο, έγινε επιτυχώς η επέμβαση και ξανά μανά τα ίδια…
Απλά περισσότεροι συγγενείς, περισσότεροι φίλοι επειδή πλέον ήταν στο δωμάτιο… άρα;;;;
Ναι! Ναι! Ναι! καλά το καταλάβατε περισσότερα κουτιά γλυκά… και ω! του θαύματος!!!!!
ΕΡΓΟΛΑΒΟΙ!!!!
Κανείς δεν τους έδινε σημασία.. άνοιγαν τα κουτιά και τα ξανάκλειναν. Κανείς δεν έτρωγε γλυκό, τα άφηνα και εγώ εκεί ούτως ή άλλως είχα στο σπίτι αμέτρητα…
Μέχρι που ένα απόγευμα έσκασε μύτη στο νοσοκομείο ένα κουτί… ΤΑΡΤΑΚΙΑ!!! Ταρτάκια ρε φίλε!!!!!!
Από τη μυρωδιά και μόνο έγινε χαμός, το κουτί άδειασε σε κλάσματα του δευτερολέπτου και όλοι έπαψαν να ασχολούνται με το χειρουργείο της μαμάς και απλά συζητούσαν για τα φρούτα που είχαν τα ταρτάκια, την κρέμα, την ζύμη και το πόσο φρέσκα είναι από αυτό το ζαχαροπλαστείο…
ΠΑΝΙΚΟΣ!!!! Τέλειωσε το επισκεπτήριο… έφυγε ο κόσμος και μείναμε η μαμά, εγώ, τα κουτιά με τους εργολάβους και το πρώην γεμάτο κουτί των… ταρτακίων.
Την ώρα λοιπόν που πετούσα το άδειο κουτί με έπιασε μια στενοχώρια, γιατί τα άλλα κουτιά να μη τα πλησιάζει κανείς. Γιατί να μην τρώνε τους εργολάβους.
Γιατί να είναι καταδικασμένοι να είναι ένα νοσοκομειακό γλυκό και κατ’επέκταση παραμελημένο; Τι καλύτερο υλικό έχουν τα άλλα γλυκά;
Τίποτα!! Απλά είναι διαφορετικά.
Όπως όλοι είμαστε διαφορετικοί, όλοι έχουμε το κατιτίς μας και όλοι αξίζουμε να χαιρόμαστε σε αυτή τη ζωή.
Έφυγα το πρωί από το νοσοκομείο…
Πήρα τα κουτιά με τους εργολάβους, πήγα σπίτι και πήρα μερικά ακόμη και όλα μαζί τα έδωσα σε κάτι πεινασμένους που έψαχναν τα σκουπίδια.
Τελικά δεν είναι νοσοκομειακό γλυκό ο εργολάβος… εμείς έχουμε μάθει να διαλέγουμε και όχι να χαιρόμαστε αυτά που μας προσφέρονται.
Ας συνέλθουμε λίγο και να τα δούμε όλα με άλλο μάτι… όπως είδα και εγώ τους εργολάβους που με έκαναν να καταλάβω ότι δεν πρέπει να παραπονιέμαι για τίποτα.
Είμαι καλά και χαίρομαι τη ζωή μου με όλους όσοι είναι δίπλα μου. Ποτέ ξανά μιζέρια… ποτέ ξανά γκρίνια. Χαμόγελο και αισιοδοξία. Αυτή είναι η δύναμή μας.
Σας αφήνω τώρα… γιατι μου έπεσαν ψίχουλα από τον εργολάβο στο πληκτρολόγιο και πρέπει να το καθαρίσω…[space size=»20″]