Ελευθερίας 49.
Όχι, δεν είναι δρόμος. Δεν είναι οδός που δόθηκε στην ηρωίδα εκείνη της επανάστασης που θυσίασε το αίμα της για χάρη της λευτεριάς.
Ούτε είναι τιμή στον παράδρομο της γκρίζας μέρας για την αντίσταση, κάποτε, σε κάποια χούντα, σε μια τρόικα που ήρθε να αρπάξει από τα μαλλιά το μέλλον το δικό μου.
Είμαι εγώ η ίδια, που λίγο πριν τα πενήντα νιώθω το ίδιο που ένιωθα όταν ήδη στα 30 έβλεπα την κλεψύδρα της ζωής να μετράει ανάποδα.
Σαν κάτι να με κυνηγά. Κάτι να με καταδιώκει.
Σαν ένα σαράκι που ρουφά τα χρόνια μου πιο γρήγορα από εκείνη που ζήλευα από παιδί.
Είμαι εγώ η Ελευθερία.
Είμαι εγώ η άλλη. Είμαι εκείνη που ζήλευα. Εκείνη που ποτέ δεν έγινα.
Εκείνη που έχουν ακουστή τα κύματα, πως λέω το «τι» και το «ε».
Εκείνη που στο χέρι της κάθισε η ανεμώνα. Εκείνη που έτρεμα τρεις φορές το μωβ.
Είμαι εγώ που σ” ακούω και συ που μιλάς, με λόγια καθημερινά, απλά. Και οι δυο αναπαυμένοι στις δάφνες της νιότης, της τέλειας νιότης που την ξέφτιζε καθημερινά ο χρόνος.
Δεν το ξανάπα από τότε το «ε» και το «τι».
Ούτε ήρθαν τα λουλούδια μοναχά στα χέρια μου.
Ούτε φοβάμαι πια το μωβ.
Ούτε τους στίχους που έπνιξε η σιωπή σου φοβάμαι και ας έρχονται από χείλη ξένα.
Ούτε όσα λαχτάρισα φοβάμαι, μην έρθει ο χρόνος και τα σκορπίσει ξανά στους ορίζοντες.
[pullquote style=»border-left»]Δεν ελπίζω και δεν φοβάμαι. Είμαι η Ελευθερία μου.[/pullquote][space size=»30″]