Ισότητα στην κοινωνία
Για να έχεις μια ανοιχτή δημοκρατική κοινωνία θα πρέπει να σέβεσαι τους άνθρωπους. Και τους σέβεσαι όταν ισχύουν οι ίδιες υποχρεώσεις και δικαιώματα ασχέτος φύλου, χρώματος, θρησκείας, κατάσταση υγείας ή και σεξουαλικών προτιμήσεων. Όσο υπάρχουν διαφορές αντιμετώπισης ανθρώπου σε μια δυτική δημοκρατική κοινωνία τότε μιλάμε για παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά και ευρωπαϊκών κεκτημένων. Η διάκριση που κάνω μεταξύ δυτικής δημοκρατικής κοινωνίας και άλλων κοινωνιών είναι σκόπιμη, καθώς σέβομαι στο έπακρο την διαφορετική κουλτούρα και αξίες που μπορεί να έχουν οι κοινωνίες αυτές.
Έχουμε αυτή την στιγμή φτάσει στο επιθυμητό επίπεδο σεβασμού των δικαιωμάτων του ανθρώπου; Η απάντηση κατά την γνώμη μου είναι «όχι». Αν αφήσουμε έξω την ξενοφοβία και τον ρατσισμό που είναι ένα σημαντικό πρόβλημα μεν αλλά πιο περίπλοκο δε, η απάντησή μου αιτιολογείται από την παραβίαση του δικαιώματος των ανθρώπων να παντρεύονται με άτομα ιδίου φύλου.
Από τους συγκεκριμένους ανθρώπους, το κράτος ζητά να έχουν τις ίδιες υποχρεώσεις (π.χ. φόροι, στρατιωτική θητεία για τους άρρενες) όταν την ίδια ώρα το ίδιο κράτος δεν τους δίνει το δικαίωμα να μοιραστούν την ζωή τους με τον σύντροφό τους και να έχουν τις ίδιες υποχρεώσεις και δικαιώματα που έχει κι ένα παντρεμένο ζευγάρι διαφορετικού φύλου.
Φυσικά δεν περιμένω από την Εκκλησία, ούτε έχω την απαίτηση να αλλάξει τελείως τα δογματικά της «πιστεύω» και να συμφωνήσει σε αυτό το μέτρο, αν και δύο ομοφυλόφιλοι που πιστεύουν στις διδασκαλίες του Χριστού θα έπρεπε να έχουν αυτό το δικαίωμα. Όμως από την άλλη το Κράτος θα έπρεπε να διασφαλίζει εδώ και καιρό αυτό το δικάιωμα είτε μέσω του πολιτικού είτε μέσω του συμφώνου συμβίωσης.
Ήδη αυτή την στιγμή 11 κράτη έχουν αναγνωρίσει τον γάμο ομοφυλοφίλων (στις ΗΠΑ μόνο 9 πολιτείες το έχουν εγκρίνει ενώ σε μερικές άλλες αναγνωρίζεται το σύμφωνο συμβίωσης). Στην Ελλάδα φυσικά ακόμα και οι πρώτες σκέψεις ώστε ν’ αναγνωριστεί αυτό το δικαίωμα με το σύμφωνο συμβίωσης έπαψαν να υπάρχουν καθώς συντηρητικές φωνές μαζί με την Εκκλησία αντέδρασαν κατά της αναγνώρισης.
Ο αντίλογος είναι πως μπορεί ένα ζευγάρι να μένει μαζί κι απλά με μια διαθήκη να γράψουν την περιουσία τους ο ένας στον άλλον. Όμως ο γάμος γι’ αυτό γίνεται; Ο γάμος δεν είναι στην ουσία η αναγνώριση από το κράτος αυτής της συμβίωσης η οποία προστατεύεται από το οικογενειακό δίκαιο; Άρα αμέσως η μη αποδοχή μιας τέτοιας σχέσης δεν οδηγεί στον αποκλεισμό των ανθρώπων αυτών από τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που γεννά το συγκεκριμένο δίκαιο; Γιατί αν ο μόνος λόγος του γάμου είναι η κληρονομιά τότε ας πραγματοποιούν και τα ετερόφυλα ζευγάρια απλά μια διαθήκη.
Έμαθα να κρίνω τους ανθρώπους από την συμπεριφορά τους και όχι από τις επιθυμίες τους και τις προσωπικές επιλογές τους. Κι ένα κοσμικό κράτος θα πρέπει να συμπεριφέρεται το ίδιο ακριβώς στους πολίτες. Το κράτος δεν πρέπει να κρίνει τις επιλογές μας αλλά θα πρέπει να τις προστατεύει στη βάση του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Έχουμε φτάσει στο 2013 και πλέον στη κουλτούρα μας υπάρχει ο κοινωνικός φιλελευθερισμός βασιζόμενος κατά πολύ στο σύνθημα της Γαλλικής Επανάστασης «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη». Ας ακολουθήσουμε αυτό το δρόμο γιατί μια κοινωνία χτίζεται γερά όταν υπάρχει ο σεβασμός ανάμεσα στα μέλη της.[space size=»30″]