Είναι το ΠΑΣΟΚ περμανάν;
Υπόγειο Ιπποκράτους, 14/3/2013
Συντρόφισσες, σύντροφοι.
Η ιδιαίτερα τιμητική πρόσκληση στο πρόσωπό μου από το Paper δε θα μπορούσε να με αφήσει αδιάφορο. Ως φανατικός αναγνώστης του Paper πολλά χρόνια τώρα, αλλά και ως πολιτικό στέλεχος ακόμα περισσότερα, κρίνω ως δώρο αλλά ταυτόχρονα και ως ευκαιρία για μένα να αναδείξω τα άγχη του σύγχρονου ΠΑΣΟΚου μέσα από τις σελίδες του πλέον αναγνωρισμένου ηλεκτρονικού μέσου στη Νότιο Ευρώπη.
Εμείς τα μικροστελέχη του ΠΑΣΟΚ δεν έχουμε συχνά τη δυνατότητα να αρθρώνουμε δημόσιο πολιτικό λόγο. Άλλωστε ακόμα και τα προβεβλημένα μας κομματικά στελέχη έχουν απομονωθεί από τους μεγαλοκαρχαρίες των ΜΜΕ που κλείνουν λάγνα το ματάκι στη λαίλαπα αστάθειας ή αλλιώς «ΣΥΡΙΖΑ». Και σε ρωτώ φίλε αναγνώστη του λατρεμένου Paper, είναι το ΠΑΣΟΚ βάτα; Είναι το ΠΑΣΟΚ περμανάν; Έβαλες το ΠΑΣΟΚ σε μια κούτα στο πατάρι δίπλα στο σκονισμένο ατάρι; Με άλλα λόγια, είναι το ΠΑΣΟΚ μόδα; Που περνά και χάνεται; Τί ήμασταν λοιπόν για σένα, ένα κόμμα του one-τριαντακονταετία-stand; (ανατρέχω σε μεταμοντέρνους όρους για να αγγίξω και το κοινό 15-44)
Κάναμε λάθη; Κάνανε. Έκανες λάθη; Έκανες. Τί «όχι»; 26.9% ΣΥΡΙΖΑ, χελόου;
Γιατί να μην πάμε ένα βήμα παραπέρα; Να στρέψουμε το βλέμμα μας στο μέλλον της δυνατής Ελλάδας, της Ελλάδας της πράσινης ανάπτυξης, των έργων, της εργασίας, της αλληλεγγύης, της διαφάνειας, της παιδείας και της δικαιοσύνης; Σκέψου μόνο πόσο ραγδαία τα μελαγχολικά πρόσωπα που συναντάς στο μετρό και στα λεωφορεία θα γίνουν φωτεινά με ένα ισχυρό, ανακάμπτον ΠΑΣΟΚ. Ψήσου.
Δε θα σε κουράσω άλλο, αναγνώστη του εξαιρετικού Paper, γιατί αφ’ενός αναγνωρίζω ότι έχεις κι εσύ τα δικά σου και αφ’ετέρου γιατί δεν ευοδώνει την πολιτική μου έκφραση η κούτα που μου’χει δώσει το κόμμα για γραφείο εδώ στο υπόγειο κι έχει πιαστεί ο γοφός μου.
Κλείνοντας, θέλω σε αυτήν την πρώτη μας επαφή να σου φυτέψω δύο σπόρους σκέψης. Ο πρώτος σπόρος ενδεχομένως σε τρομάξει, ενδεχομένως σε ανακουφίσει, ενώ ο δεύτερος θα μιλήσει απ’ευθείας στην καρδιά σου: πρώτον, η μόδα κάνει κύκλους, φίλε αναγνώστη και δεύτερον, η πρώτη σου αγάπη είναι και η παντοτινή.
Με συντροφική εκτίμηση,
DepressedPasok[space size=»30″]