O Ύμνος για την Ενοποίηση (;) της Ευρώπης.
Α’ ἐπιστολὴ Παύλου πρὸς Κορινθίους (ιβ’ 27 – ιγ’ 13)
«Εάν υποθέσομε ότι ομιλώ τις γλώσσες των ανθρώπων, ακόμη και των αγγέλων, δεν έχω όμως αγάπη, οι λόγοι μου ακούονται ως χάλκινος κώδωνας ή αλαλαγμός κυμβάλου. Και εάν έχω το χάρισμα της προφητείας και κατέχω όλα τα μυστήρια του Θεού και όλη τη γνώση, και εάν ακόμη έχω όλη την πίστη, ώστε να μετακινώ όρη, δεν έχω όμως αγάπη, δεν είμαι τίποτε. Και εάν διαθέσω τα υπάρχοντά μου στους πτωχούς, και εάν παραδώσω το σώμα μου για να καώ, δεν έχω όμως αγάπη, δεν ωφελούμαι σε τίποτε από αυτές τις θυσίες.
Η αγάπη ποτέ δεν εκπίπτει αλλά μένει πάντοτε ισχυρή: τα χαρίσματα είτε είναι προφητείες θα καταργηθούν, είτε είναι ξένες γλώσσες θα παύσουν, είτε είναι γνώση θα καταργηθεί και αυτή.
Αυτά θα γίνουν, τώρα μένουν η πίστις, η ελπίς, η αγάπη, αυτά τα τρία: μεγαλύτερη δε από αυτά είναι η αγάπη.»
[content_left title=»»][/content_left]
Ανδρώθηκα με το όνειρο της Ενωμένης Ευρώπης. Ανήκω σε αυτή την «καταραμένη» γενιά που «τα είχε όλα, αλλά δεν έκανε τίποτα». Για τους περίπου 50ντάρηδες ομιλώ. Και αν δεν περιλαμβάνει αυτός ο χαρακτηρισμός όλους της γενιάς μου, σίγουρα αφορά αρκετούς. Μας πούλησαν «ιδανικά»: τον συνδικαλισμό και τις «θέσεις εξουσίας». Τα χάψαμε αβλεπεί και προχωρήσαμε όπως-όπως. Το όνειρο όμως της Ενωμένης Ευρώπης, το θέλαμε πολύ. Πιστέψαμε πως θα επιτευχθεί. Πως έχουμε πολλά που μας ενώνουν με τους άλλους λαούς. Φυσικά, κάτω από αυτό το «χαλάκι» του Ευρωπαίου Έλληνα κρύψαμε μεγάλα αποθέματα κομπλεξισμού και ανεπάρκειας. Δεν ξέραμε ακριβώς, τι παραπάνω είχαν οι άλλοι Ευρωπαίοι, αλλά το ζηλεύαμε, έτσι κι αλλιώς. Κι έτσι φερθήκαμε «Ελληνικά». Με κουτοπονηριά και καιροσκοπισμό. Αυτό ήταν και το «πνεύμα του καιρού» άλλωστε. Είχαμε (;) κάθε δικαιολογία.Χρόνια μετά, ακούγοντας ξανά αυτή την υπέροχη σύνθεση του Πράισνερ, βασισμένη στον Ύμνο της Αγάπης του Απ. Παύλου, καταλαβαίνω πια-και μια για πάντα- γιατί μου δημιουργούσε ένα απέραντο αίσθημα βάρους και Θλίψης. Γιατί η Αγάπη- και πιο πολύ η Αγάπη των Λαών- είναι το πλέον δύσκολο πράγμα να επιτευχθεί! Γιατί η Αγάπη είναι ό,τι πιο σπουδαίο υπάρχει. Και επειδή συνήθως δεν επιτυγχάνεται, θα κερδίζει η Θλίψη!
Πολύ σωστά, λοιπόν, απέδωσε ο Πράισνερ, με Θλίψη την Ενοποίηση της Ευρώπης! [space size=»30″]