Στη χώρα του Τερλέγκα
Το «από μικρό κι από χαζό μαθαίνεις την αλήθεια» είναι μια σοφή παροιμία, όπως είναι άλλωστε και οι περισσότερες. Αρκετοί θα έμαθαν, εξαιτίας της μεγάλης δημοσιότητας που πήρε το θέμα, ότι ο γνωστός Εμίρης του Κατάρ αγόρασε μια εξάδα νησιά στο Ιόνιο, ένα εκ των οποίων ανήκε στον τραγουδιστή Βασίλη Τερλέγκα, σύμφωνα με δήλωση του τραγουδιστή.
Στη συνέχεια αποκαλύφθηκε ότι το νησί ποτέ δεν είχε περάσει στην ιδιοκτησία του κ. Τερλέγκα, αλλά όπως ο ίδιος δήλωσε σε τηλεοπτική εκπομπή, είπε ότι το νησί ήταν δικό του επειδή: «Ένιωθα μέσα μου ότι το είχα αγοράσει».
Αυτό το «Ένιωσα μέσα μου» μπορεί να ακούγεται και να είναι αστείο. Ειδικά όταν έχει σχέση με μεσημεριανάδικα και ταμπλόιντ προκαλεί το γέλιο και κινείται στα όρια της ακίνδυνης γραφικότητας.
Όταν όμως αφορά σε σημαντικότερα θέματα, υπάρχει ένα ζήτημα. Ας πούμε, τι θα γίνει στην περίπτωση που κάποτε ανακαλύψουμε πως ο κ. Βενιζέλος πραγματικά «Ένιωθε μέσα του ότι έσωσε τη χώρα»; Τι θα γίνει αν αποκαλυφθεί ότι ο κ. Παπανδρέου πραγματικά «ένιωθε μέσα του» ότι κι αυτός έσωσε την Ελλάδα; Πόσο θα γελάσουμε όταν αντιληφθούμε ότι την εξουσία κατέχουν άνθρωποι που νιώθουν την καταστροφή ως σωτηρία;
Ο κ. Σαμαράς, λοιπόν, μπορεί πράγματι να «νιώθει μέσα του» ότι κάνει σοβαρές μεταρρυθμίσεις και να «νιώθει υπερήφανος μέσα του» επειδή αλλάζει την Ελλάδα. Όμως, πόσο αστείο είναι ότι την αλλάζει προς το χειρότερο; Πόσο γέλιο προκαλεί το γεγονός ότι αυτές οι μεταρρυθμίσεις έφτασαν τους άνεργους στο 1,5 εκ., τους μισθούς στο ναδίρ και την αγορά στο γκρεμό;
Πόσο διασκεδαστικό είναι το γεγονός ότι ο υπουργός Παιδείας «νιώθει μέσα του» ότι κάνει τη μεγάλη τομή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αλλά επειδή είναι πολύ μεγάλη τομή και θα χρειαστεί αναισθητικό στη δημοκρατία, δεν την περνά ως νομοσχέδιο, αλλά ως προεδρικό διάταγμα;
Ο κ. Κουβέλης πραγματικά μπορεί να «νιώθει μέσα του» ότι συμμετέχει στην κυβέρνηση ως αντι-μνημονιακή συνιστώσα, αλλά πόσο σοβαρά μπορείς να τον αντιμετωπίσεις όταν άλλοτε με την ψήφο του κι άλλοτε με τη σιωπή του στηρίζει κάθε μνημονιακό μέτρο και κάθε εγκληματικό «προαπαιτούμενο»;
Συνολικά η κυβέρνηση μπορεί να «νιώθει μέσα της» ότι πηγαίνει την Ελλάδα ένα βήμα μπροστά θυσιάζοντας κάποιους τελειωμένους πολιτικούς τής κεντρικής σκηνής ή τοπικούς άρχοντες που έφαγαν τα ψωμιά τους. Πόσο σοβαρή, όμως, είναι όταν όχι μόνο δεν ασχολείται με τα τρέχοντα σκάνδαλα, αλλά δημιουργεί συνεχώς καινούρια όπως αυτό της παραχώρησης του δάσους στη Χαλκιδική και δεν εννοώ μόνο το περιβαλλοντικό θέμα, αλλά και εκείνο της συμφωνίας παραχώρησης;
Συνολικά η κυβέρνηση μπορεί «να νιώθει μέσα της» ότι πολεμά το πελατειακό κράτος, αλλά πόσο γελοία φαίνεται όταν αυτό το κάνει μετατρέποντας την ΕΡΤ σε κομματικό μαγαζί, διορίζει γιους και κόρες στελεχών της, συνεχίζει να τοποθετεί ως προέδρους οργανισμών συνταξιούχους πολιτευτές της και φέρνει τα μπλοκάκια στο Δημόσιο δημιουργώντας μια νέα στρατιά πελατών – ψηφοφόρων που επιλέγονται δίχως ίχνος αξιοκρατίας να υπηρετήσουν τον πολίτη;
Κι εμείς; Α! Εμείς! Οι μισοί «νιώθουμε μέσα μας» ακόμη πιο γνήσιοι ευρωπαίοι, τώρα που η Μέρκελ και ο Σόιμπλε αναγνωρίζουν ότι βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο και η θεραπεία της αποβαρβαροποίησης έπιασε τόπο και οι άλλοι μισοί ρίχνοντας κάνα βρισίδι ή κάποια φαρμακερή ατάκα περί κρεμάλας στα social media «νιώθουμε μέσα μας» ότι επαναστατήσαμε.
Άσχετα, πάντως, με το τι «νιώθουμε μέσα μας» οι πολίτες και πόσο πετυχημένη «νιώθει μέσα της» η κυβέρνηση, έξω μας το ταμείο διαχείρισης κεφαλαίων Russell Investments αποφάσισε την επαναταξινόμηση της χώρας μας από ανεπτυγμένη σε αναδυόμενη αγορά.
Και πάλι καλά να λέμε που αυτά τα ταμεία αξιολογούν μόνο την αγορά και όχι την κοινωνία και τις πολιτικές ηγεσίες της, διότι τότε μια επαναξιολόγηση προς καταδυόμενη στον πάτο, την είχαμε στο τσεπάκι. Ακόμη και τότε, όμως, μέσα μας θα νιώθαμε ότι όλοι μας τα πήγαμε πολύ καλά, απλώς ήταν στραβός ο γιαλός. Διότι άλλοι λίγο κι άλλοι πολύ, μέσα μας όλοι έναν Τερλέγκα τον έχουμε.