“Ζούμε τις μικρές μας ιστορίες” Από τον Vasilis S&P @starvpan (πως λέμε standard and poor’s … καμία σχέση).
Eurostat: Το 31% στην Ελλάδα αντιμέτωπο με τον κίνδυνο της φτώχειας (thepaper.gr)
Η εφημερίδα Τα Νέα δημοσίευσε πριν λίγες μέρες (25 Φεβ 2013 ) τον χάρτη ανεργίας και οι αριθμοί είναι εφιαλτικοί. Άνεργοι 1.350.000 Νέοι άνεργοι ως 24 ετών 61,7%.
Επειδή όμως πίσω απ τους αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι έψαξα , έμαθα , μου διηγήθηκαν και μεταφέρω … γιατί σε κάθε τόπο τα καλά και άσχημα είναι «ανθρώπων έργα».
Ιστορία 1η
Κάπου στο Πειραιά
Ο Χρήστος 3 χρόνια άνεργος με γυναίκα επίσης άνεργη και 2 παιδιά. Θα μου πεις πως ζούσε.. Ας είναι καλά η σύνταξη απ το συχωρεμένο το πατέρα του, που η μάνα του τσόνταρε στο σπίτι. Παλιά είχε δικιά του δουλειά. Αναγκάστηκε και την έκλεισε όταν η κρίση χτύπησε τη πόρτα αφήνοντας ένα σωρό χρέη.
Για να τα ξοφλήσει πούλησε ένα οικοπεδάκι της μάνας του σε νησί του Ιονίου, αλλά δε γινόταν αλλιώς θα του ‘παιρναν το σπίτι . Ήταν και τα παιδιά. Πώς να στερήσεις απ τα παιδιά, τι να στερήσεις; Σταμάτησαν τα γυμναστήρια κι οι ξένες γλώσσες. Βρήκε εκείνη τη δουλειά στο Πειραιά και γύρισε το χαμόγελο στην οικογένεια .
Τι κι αν ήταν οδύσσεια κάθε μέρα απ το Γέρακα να κατεβαίνει Πειραιά… 750 ευρώ το μηνιάτικο κι αυτό κάτω απ το τραπέζι μαύρα κι ανασφάλιστος .Έλα που τα χε ανάγκη όμως.. Τους πρώτους 3 μήνες όλα καλά με μια μικρή καθυστέρηση στις πληρωμές. Απ το 4ο μήνα άρχισαν τα έναντι .. “Να ξέρεις κι εγώ καθυστερώ να εισπράξω έχω και τους προμηθευτές…” του ‘λεγε τ” αφεντικό.
Του Χρήστου όμως του άναβαν τα λαμπάκια κάθε Δευτέρα που τo αφεντικό γύριζε πότε απ τη Μύκονο πότε απ το Παρνασσό πότε απ τα μπουζούκια και διηγιόταν πως πέρασε. Έφτασαν Χριστούγεννα και τα χρωστούμενα πέρασαν τα 3 χιλιάρικα .. Κάθε φορά τα ίδια “κάνε λίγη υπομονή έχω δυσκολίες..” Μέχρι που μια μέρα τ αφεντικό εισέπραξε 4 μαζεμένες επιταγές 10.000. Θαύμα .. Περίμενε ο Χρήστος να πληρωθεί τα χρωστούμενα .. Αμ δε “πάρε 400” του είπε. Ο Χρήστος πήγε να διαμαρτυρηθεί “αυτά είναι κι άμα σ αρέσει..” είπε τ’ αφεντικό. Άνοιξε το συρτάρι και του ‘δειξε 7-8 χαρτιά, βιογραφικά κ αιτήσεις για δουλειά . “Άμα δε σ αρέσει μπορείς να φύγεις … Το μοναστήρι ναν καλά κι από καλογέρους ….” Ο Χρήστος κατέβασε το κεφάλι και ……
Ιστορία 2η
Αφορμή που άρχισα να ψάχνω στάθηκε άρθρο με τίτλο « έξοδος αδιέξοδος » στο site του φίλου @Kartesios που περιγράφει με πολύ δραματικό λόγο το φαινόμενο.
Η Μαρία κουράστηκε να ψάχνει δουλειά στην Ελλάδα. Είχε πτυχίο οπτικού. Δούλεψε στην αρχή σε γνωστή αλυσίδα. Μετά τ αφεντικά άρχισαν το «φύγε συ – έλα συ» και βρέθηκε στο δρόμο. Μικρή, από παραξενιά του πατέρα, είχε μάθει τυφλό σύστημα σε γραφομηχανή και γερμανικά. Σκέφτηκε να φύγει Γερμανία είτε για οπτικός είτε για δακτυλογράφος, γραμματέας κάτι τέλος πάντων …
Εκτός απ τα ενεχυροδανειστήρια στην Ελλάδα της κρίσης είχαν ξεφυτρώσει γραφεία που «φρόντιζαν» να διευκολύνουν νέους να βρουν δουλειά .. Η συνέχεια γνωστή, απ το γραφείο της είπαν ότι καλύτερα να πήγαινε για γραμματέας σ’ Έλληνα και μετά έβλεπε. Την έφεραν σ επαφή μάλιστα με κάποιον που είχε ανάγκες στο γραφείο του και της μίλησε για 1.000 ευρώ με ασφάλιση και διαμονή. Απ το γραφείο εξήγησαν ότι θα έδινε μόνο ένα 15% του μισθού προμήθεια για μισό χρόνο, διευκόλυνση, αντί εφ άπαξ που έδιναν άλλοι, επειδή ήξεραν λέει την οικογένεια της.
Βρέθηκε μετανάστης στη Γερμανία, για μισθό στα 900 ευρώ όπως όλοι στο γραφείο … ανασφάλιστη, αδήλωτη, 12 ώρες την ημέρα, 6 μέρες την εβδομάδα, εναλλάξ σε ένα κοινόβιο, που κάτω ήταν τα γραφεία και πάνω τα δωμάτια (μοιράζονταν το δωμάτιο ανά 3 αλλά είχαν κοινόχρηστη κουζίνα και ντους ανά 3 δωμάτια, αφού εκεί έμεναν και άλλοι που δούλευαν σ άλλες δουλειές ). Σε εργοδότη Έλληνα και ιδιοκτήτη Έλληνα (μη σου τύχει).
Πέρασαν οι 6 μήνες κ επιτέλους τέλειωσε το μαρτύριο της προμήθειας ,μα όπως έμαθε αργότερα της κόστισε πολύ ακριβότερα η “διευκόλυνση…”. Άρχισε να ψάχνει αφού ήδη τ” αφεντικό της είπε ότι δε μπορεί να τη κρατήσει άλλο κι ότι θα του κόστιζε πολύ αν την ασφάλιζε .. Για καλή της τύχη βρέθηκε στο δρόμο της μια Ελληνίδα και τη πήρε στο μαγαζί πού ’χε ο άνδρας της Έλληνας κι αυτός χρόνια πολλά στο Βερολίνο. Θα ‘κανε ταμείο και πωλήσεις . Δε ξέρω αν ήταν που της θύμισε τον εαυτό της εκεί μέσα δεκαετίας του 60, όταν βρέθηκε σ ανάλογη θέση ή που η μάνα της ήταν από γειτονικό χωριό με την οικογένεια της Μαρίας, πάντως και μισθό καλό και ασφάλιση και μια μικρή γκαρσονιέρα με συμβολικό νοίκι μέχρι να μαζέψει κάποια λεφτά και να βρει κάτι άλλο..
Ιστορία 3η
Βόλος
Ο Γιώργος είχε εργαστήριο χρυσοχοΐας απ το πατέρα του και ένα κατάστημα που προωθούσε τα δικά του και άλλα προϊόντα χρυσού, ρολόγια κλπ. Είχε κοντά του δύο υπαλλήλους χρόνια. Ένα τεχνίτη και μια κοπελιά που κράταγε το μαγαζί και το ταμείο.
Χτύπησε η κρίση, τα ρευστά λιγόστεψαν. Μίλησε στους υπαλλήλους του και αποφάσισαν να μειώσουν τιμές, μισθούς για να αντέξουν. Έφερε και το εργαστήρι στο μαγαζί για να γλιτώσει έξοδα. Το ένα όμως έφερε το άλλο, επιταγές του Γιώργου έσκασαν στα χέρια άλλων, επιταγές άλλων έσκασαν στα χέρια του Γιώργου…
Οι πελάτες λιγόστεψαν και τα τεφτέρια με τα βερεσέδια μεγάλωσαν. Σταμάτησε να δίνει βερεσέ κι οι πελάτες έπαψαν να μπαίνουν στο μαγαζί. Μόνο κάτι γνωστοί απ τα παλιά κι ο γείτονας που ετοιμάζονταν να κάνει το μαγαζί ενεχυροδανειστήριο και έψαχνε συνεργασίες… Τα εμπορεύματα λιγόστεψαν και η πρώτη ύλη έλειψε. Με λίγα λόγια ούτε μισθούς μπορούσε να πληρώνει ούτε υποχρεώσεις.
Μίλησε με πολύ φορτισμένο τρόπο στους δυο συνεργάτες του για την απόφαση να κλείσει μαγαζί και εργαστήρι. Τη δουλειά που του χε αφήσει ο πατέρας του κι αυτός είχε βρει απ το δικό του…
Το τελευταίο βράδυ έκλεισαν τα φώτα, έβαλαν το λουκέτο στο μαγαζί, κλαίγοντας σχεδόν μπήκαν στο αυτοκίνητο του Γιώργου και πήγαν στην παραλία της Αγριάς. Άνοιξαν ένα μπουκάλι τσίπουρο και ήπιαν στα χρόνια που πέρασαν και στο γολγοθά που έρχεται Ο Γιώργος πριν φύγουν απ το μαγαζί είχε φτιάξει 3 μικρά κουτιά. Μέσα είχε βάλει ότι είχε περισσέψει από χρυσαφικά ρολόγια κλπ. “Παιδιά αυτά είναι όλα κ όλα ότι έμεινε από μια ζωή … σας χρωστάω και μισθούς .. Για τα χρόνια που περάσαμε μαζί πάρτε ο καθένας από ένα κι αφήστε μου εμένα το 3ο .Καλύτερα πάρτε τα εσείς παρά να τα πάρουν οι τράπεζες …”
Στο κάθε Χρήστο Μαρία και Γιώργο , τους φίλους, συγγενείς ή ανθρώπους της διπλανής πόρτας.
ΥΓ 1: κάθε ομοιότητα με πρόσωπα επαγγέλματα και περιοχές είναι εντελώς συμπτωματική
ΥΓ 2: In all things it is better to hope than to despair (Johann Wolfgang von Goethe)
(Σημείωση Thepaper: Χαιρόμαστε που ο @starvpan από τότε που ξεκίνησε να γράφει στο thepaper.gr, άλλαξε το avatar του και έβγαλε το «φίμωτρο» από το στόμα του…)
[space size=»30″]