“… όλα στο καλό κι όλα καλά θα πάνε”
Από τον Vasilis S&P @starvpan (πως λέμε standard and poor’s … καμία σχέση)
Μαρτιν Σουλτς για τους νέους σε συνέντευξή του στο Reuters, μέσω του @thepapergr :. «όταν είναι έτοιμοι να δουλέψουν, η κοινωνία τους λέει “δεν έχουμε θέση για εσάς”» και προσθέτει, «δημιουργούμε μία χαμένη γενιά»..
«If opportunity doesn’t knock – build a door!» Milton Berle
Μ αρέσει η ατμόσφαιρα της Αγγλικής pub. Μ’ αρέσουν οι μυρωδιές του καμένου ξύλου και της κλεισούρας, οι κουβέντες στο όρθιο περιμένοντας να βρεις τραπέζι ή να πιείς μια μπύρα. Ειδικά κάποιες πολύ παλιές ,που βρίσκονται συνήθως έξω από χωριά και δεν έχουν γίνει μέλη αλυσίδας, σε ταξιδεύουν σε μια εποχή που νομίζεις ότι βγαίνοντας θα βρεις άλογα κι όχι αυτοκίνητα. Νόστιμο φαγητό ,ποικιλίες μπύρας από τοπικούς παραγωγούς, κρασί και κυρίως κουβέντα. Είναι αρκετές οι φορές που ξεκινούν συζητήσεις με άγνωστους από διπλανά τραπέζια ελπίζοντας να εξελιχθούν μέχρι τέλους “ομαλά”.
Σε μια τέτοια πολύ παλιά pub, σκαρφαλωμένη στις πλαγιές ενός λόφου στη μέση του πουθενά, βρέθηκα ένα απόγευμα Κυριακής με τη παρέα μου. Ψιλόβροχο και μέσα το τζάκι τριζοβόλαγε . Μετά την παραγγελία στο όρθιο, πήρε ο καθένας το ποτήρι του, εντοπίσαμε ένα τραπέζι και κάτσαμε περιμένοντας το φαγητό. Απ το διπλανό τραπέζι ακούγονταν γέλια και τσούγκρισμα ποτηριών. «Εβίβα το πρώτο» ακούστηκε μια φωνή σε σπαστά ελληνικά και αμέσως οι υπόλοιποι απάντησαν «εβίβα» και ξανά γέλια «άντε όλα στο καλό κι όλα καλά θα πάνε» ακούστηκε μια σχεδόν κοριτσίστικη φωνή.
«Παιδιά από κάτω είστε;» χαζή η ερώτηση αλλά μου χε μείνει από τότε πριν χρόνια που μια κυρά μου χε κάνει ακριβώς την ίδια ερώτηση, στη Πόλη, μέσα από ένα καφασωτό παράθυρο … Ξάφνιασμα γέλια πάλι, βλέπεις εκεί που ήταν η pub το τελευταίο που περίμενες ήταν να βρεις Έλληνες . «Να ‘ρθω για λίγο;» Έκανε η κοπέλα χώρο στο πάγκο, «καλώς τον», «Βασίλης» αυτοσυστήθηκα «Αλεξάνδρα , είπε η κοπέλα από δώ ο αδελφός μου Γιώργος και οι φίλοι μας Claire και John συνάδελφοι » . Ακολούθησαν τα γενικά «πως εδώ, έχεις χρόνια;» κι όπως γίνεται συνήθως τα τραπέζια ενώθηκαν, οι παρέες έμπλεξαν , άρχισαν οι αφηγήσεις, οι ιστορίες ..
Αλεξάνδρα ετών 30 από το Άργος. Τρεις ξένες γλώσσες. Τέλειωσε ψυχολογία στο Καποδιστριακό, ήρθε Αγγλία για μεταπτυχιακό στην αθλητική ψυχολογία “παλιά αθλήτρια γαρ” . Πήρε άριστα και στα δύο. Μάλιστα απασχολήθηκε δυο χρόνια σε Αγγλικό σύλλογο για απόκτηση εμπειριών. Γύρισε στην Ελλάδα λίγο πριν ξεσπάσει η κρίση. Είχε άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ψυχολόγου, που είχε βγάλει με απλή γρήγορη διαδικασία από πριν. Για το άλλο σκόνταψε. Βλέπεις στην Ελλάδα πρέπει να γραφτείς σε συγκεκριμένο σύλλογο, να έχεις δημοσιεύσει μελέτες σε συγκεκριμένα περιοδικά(τουλάχιστον δύο) να να να… λες και πας για καθηγητής πανεπιστημίου ένα πράμα .. Μόνο έτσι θεωρείσαι από κάποιους ότι μπορεί να κάνεις τη χρήση του τίτλου (τα καλά του κλειστού επαγγέλματος..). Παρότι το πάλεψε μ’ αθλητικούς φορείς και συλλόγους (με σκέτη την ιδιότητα του ψυχολόγου) τα χρήματα λίγα , δε έφταναν ούτε για τα βασικά (άσε που μπλοκάκια, εφορία, ασφαλιστικά δεν άφηναν περιθώρια ). Βρέθηκε άνεργη να ψάχνει οτιδήποτε. Ν’ ανοίξει γραφείο ; με τι πελατεία και πού .. Έπρεπε να πιαστεί από κάπου. Έδωσε συνέντευξη με χιλιάδες άτομα στην ΟΤΕplus για μερικές δεκάδες θέσεις στις πωλήσεις μέσω τηλεφώνου. Πρώτα μηνιαία σύμβαση, κυλιόμενο ωράριο 6 μέρες τη βδομάδα όποια μέρα τύχει . Τα λεφτά ανάλογα αν ήταν 3ωρα ή πλήρης απασχόληση ,ημερήσια ή νυχτερινή βάρδια … Μετά η σύμβαση θα γίνονταν 3μηνη ή εξάμηνη πριν λήξει . Τουλάχιστον θα ‘ταν μια αρχή. Γρήγορα κατάλαβε ότι εκεί δεν είχε μέλλον όχι γιατί της έφταιγε κάτι αλλά δε βόλευε το κυλιόμενο να κάνει κάτι άλλο στον υπόλοιπο χρόνο και να συμπληρώνει για να τα φέρνει βόλτα . Βρέθηκε για μερικούς μήνες στο ταμείο καφετέριας –fast food πιτσαρίας «τουλάχιστον εκεί είχε καλό μεροκάματο, αν και μισό μου έγραφε το άλλο μου το έδινε κάτω απ το τραπέζι». Οι ώρες ήταν βέβαια πολλές αλλά δυό φορές τη βδομάδα μπορούσε να βοηθάει ένα φίλο ψυχολόγο σε ομάδες υποστήριξης μπας και γινόταν ν αδράξει κάποια ευκαιρία, ν ανοίξει κάποια πόρτα .
«Να μη στα πολυλογώ μέλλον δε υπήρχε, μέλλον τουλάχιστον γι αυτό που σπούδασα, που ήθελα να κάνω, που ξόδεψαν οι γονείς ένα κάρο λεφτά. Μεγάλωσα κιόλας.. Είδα κ αποείδα άρχισα τα τηλέφωνα σε γνωστούς κ φίλους στην Αγγλία. Μια ψυχή που ναι να βγει τι στην Ελλάδα τι στην Αγγλία. Και νάμαι…» το πε και ένα χαμόγελο φώτισε το πρόσωπο της. «Και τι κάνεις εδώ ;» «Δουλεύω σε παιδότοπο κάποιες ώρες αλλά κ σ ένα σύλλογο που είναι για παιδιά με δεξιότητες…» « Είναι τσαούσα, πετάχτηκε ο Γιώργος, ξέρεις ότι μόνη της πήρε στο τηλέφωνο την εφορία εδώ ; μόνη της βρήκε δουλειά μόνη της τα κανόνισε όλα;» και αγκάλιασε με καμάρι την αδελφή του… « Απάντησαν αμέσως» Πήρε το λόγο η Αλεξάνδρα « Άρχισα να περιγράφω το θέμα μου. Με διέκοψαν ευγενικά και μου είπαν ότι ο αρμόδιος κος (με ονομ/μο) δεν ήταν εκείνη τη στιγμή στο γραφείο του και αν ήθελα να αφήσω το τηλέφωνο μου, κινητό κατά προτίμηση, για να με καλέσει μόλις επιστρέψει. Σε λιγότερο από ώρα χτύπησε το τηλέφωνο και ο κος με το ονο/μο ήταν στην άλλη άκρη της γραμμής. Την επόμενη 1 ½ ώρα μου εξηγούσε βήμα βήμα διαδικασίες και δικαιολογητικά Πως θα βγεί ΑΦΜ πως θα βγει αριθμός ασφάλισης τι θα χρειαστεί. Όλες οι διαδικασίες εκτός ελάχιστων γίνονταν μέσω ιντερνετ και είχαν καθορισμένο χρόνο υλοποίησης. Συνήθως λίγες μέρες αν όλα ήταν εντάξει. Τι θα φορολογείται και πόσο αν είναι ατομικό το επάγγελμα. Τα πάντα .. υπάλληλος τη αγγλικής δημόσιας υπηρεσίας ,εν προκειμένω εφορίας, σε κινητό στη Ελλάδα 1 ½ ώρα μου εξηγούσε με το νι και το σίγμα, τον λάτρεψα . Δε θα κουράσω με λεπτομέρειες, έψαξα, ήρθα σε επαφές, έκανα αιτήσεις και νάμαι. Δε τρελαίνομαι στο χρήμα αλλά το ζευγάρι που έχει το παιδότοπο είναι εξαιρετικοί με δέχθηκαν σα να ‘μουν ντόπια, δουλεύουν και οι δύο εκεί, όπως και 2 νηπιαγωγοί μια βρεφονηπιοκόμος ,εγώ λίγες ώρες ή αν χρειαστεί περισσότερες μιας και είμαι στις παρεχόμενες υπηρεσίες του παιδότοπου. Η άλλη δουλειά στον όμιλο με τα παιδιά με κάνει να νοιώθω άνθρωπος μ’ όλη τη σημασία της λέξης. Μέσα απ αυτά αισθάνομαι σπουδαία μετέχοντας στη προσπάθεια τους, εκεί δουλεύουν και οι φίλοι από δω. Η ζωή μου είναι πια εδώ, τουλάχιστον ζω και έχω να περάσω άνετα ένα σαββατοκύριακο χωρίς να με νοιάζει αν θα ξοδευτώ, τώρα μένω σε δικό μου σπίτι που νοικιάζω, στις αρχές είχα πιάσει δωμάτιο σε μια οικογένεια. Δίνω αρκετά βέβαια αλλά δόξα το Θεό κάνω αυτό που θέλω.. ίσως σε μερικά χρόνια μπορέσω να πάρω ένα σπίτι» κατέληξε κρυφογελώντας.. Δεν ήθελα να τη διακόψω . Όλη η παρέα μου μάθαινε από πρώτο χέρι αυτά που τους περιέγραφα τόσο καιρό για τη κατάσταση στη Πατρίδα και κάποιες διαφορές νοοτροπίας και λειτουργίας . «Εσύ Γιώργο πως εδώ;» «Ήρθα να τη δω , τέλειωσα γεωπόνος αλλά βοηθάω το πατέρα μου στα χωράφια και μ ένα φίλο στήνουμε θερμοκήπια… κάτι γίνεται. Τουλάχιστον υπάρχει η γη για αποκούμπι σε ώρα ανάγκης».
«Αλεξάνδρα αν σε ρώταγα τι σου κάνει εντύπωση εδώ με μια κουβέντα;» «Οι οδηγοί στα λεωφορεία» είπε αυθόρμητα και χαμογέλασε. Αιφνιδιάστηκα.. « Γιατί είσαι στη στάση και περιμένουν μέχρι ν ανέβει κ ο τελευταίος . Γιατί σε χαιρετούν σου χαμογελούν τους λες καλημέρα κι όταν κατεβαίνεις τους λες ευχαριστώ και σε χαιρετούν μέσα απ το καθρέφτη »
«Και τι δε σ’ αρέσει;» «Οι κρεβατοκάμαρες τους… είναι τόσο μικρές .. ίσα που χωράει το κρεβάτι ».
«Και τι σου λείπει;» «ο ήλιος … εδώ άμα ξεκινάει να βρέχει ξεχνάει να σταματήσει».
Αλεξάνδρα ένα κορίτσι γεμάτο ζωντάνια, γεμάτο αισιοδοξία για το αύριο που όταν η αγκαλιά της πατρίδας της έγινε μικρή απ’ ανάγκη κι έπνιξε τα όνειρά της, έψαξε , βρήκε άλλη αγκαλιά σε μια γωνιά της γης να τ’ αναστήσει ..Γιατί αυτή ήταν τσαούσα.. Δεν ήθελε πολλά, μια δουλειά και να μπορεί να ονειρεύεται ξανά.
«άντε στη υγειά μας …δε θα τσουγκρίσουμε; όλα στο καλό κι όλα καλά θα πάνε» είπε και τα μάτια της άστραψαν
ΥΓ 1 κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και περιοχές είναι εντελώς συμπτωματική, τα περιστατικά είναι πραγματικά.
ΥΓ2 με τα παραπάνω δε προτείνω σε κανένα να σηκωθεί να φύγει απ την Ελλάδα. Τίποτε δεν είναι εύκολο, τίποτε δε θα του χαριστεί. Ιδίως αν δεν έχει κάνει εσωτερική συμφωνία με τον εαυτό του, αν έχει αμφιβολίες για τα όρια κ τις δυνατότητες του, αν δεν έχει κάνει προετοιμασία που θα πάει και τι θα κάνει, καλό είναι να μείνει να παλέψει εκεί που βρίσκεται. Ο καθένας χαράζει το δρόμο του και οφείλει να εκμεταλλεύεται τη κάθε ευκαιρία που θα παρουσιαστεί χτίζοντας πόρτες που μπορεί να ξεκλειδώσει .
ΥΓ3. Στην όποια περίπτωση χρήσιμα links και πληροφορίες για το ΗΒ θα βρείτε εδώ όπου η Σοφία εξηγεί τα τι και πως σε ένα εξαιρετικό blog και σ’ αρκετά έχει δίκιο η οπτική της , δείτε τα σχετικά σχόλια από κάτω που συμπληρώνουν τα όσα περιγράφονται , εδώ όπου φίλος αναλύει τα διάφορα κόστη και φυσικά στην πρεσβεία της χώρας.[space size=»30″]