Γιατί στην τελική πάνω απ’ όλα είμαστε άνθρωποι.
Από τον Vasilis S&P @starvpan (πως λέμε standard and poor’s … καμία σχέση)
«Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν», απ’ το βιβλίο «Ο Μικρός Πρίγκιπας» του Antoine de Saint-Exupéry
Εξήντα χιλιάδες ευρώ μάζεψαν Έλληνες και Κύπριοι δάσκαλοι για το κολατσιό των μαθητών.
Η Βέττα κράτησε στα χέρια της τη κούπα με τη τελευταία γουλιά καφέ, κάθισε στο περβάζι και κοίταξε απ το παράθυρο τα παιδιά που έφευγαν απ το σχολείο .. Η άνοιξη μπορεί να χε ξεκινήσει στο ημερολόγιο αλλά οι αραιές νιφάδες χιονιού έπεφταν απαλά τραβώντας απ’ το μανίκι το χειμώνα. Άνοιξε το παράθυρο αφήνοντας με λαχτάρα και ανακούφιση τις μυρωδιές του καμένου ξύλου και της βρεγμένης γης να μπουν μέσα της.
Είχε περάσει αρκετά δύσκολες στιγμές στα 40 χρόνια της αλλά τελευταία όλα γίνονταν και πιο δύσκολα.. Δασκάλα σε σχολείο, ένα απ τα πολλά διάσπαρτα, στην ορεινή περιοχή της Θράκης, ζούσε μόνη απ όταν έχασε τον άνθρωπό της πριν χρόνια σε τροχαίο.. «Δεν έτυχε και ό,τι άλλο δεν πέτυχε..» συνήθιζε να λέει όταν τη ρωτούσαν. Έφυγε απ τη πόλη σα κυνηγημένη για να ξεχάσει.. Βρέθηκε σ αυτή την εσχατιά της Ελλάδας ψάχνοντας μια καινούργια αρχή. Καμιά 80αριά όλα όλα τα παιδιά απ τη κωμόπολη και τα γύρω χωριά ζωντάνευαν κάθε μέρα το σχολειό, μαζί του και την ίδια.
Όλα πήγαιναν καλά μέχρι που η κρίση χτύπησε τη περιοχή, χτύπησε και τη δική της τσέπη. Βιομηχανίες έκλεισαν, τα καπνά έπαψαν να “χουν ζήτηση, τα εισοδήματα λιγοστά απ τις κτηνοτροφικές μονάδες, αφού το γάλα τους το “περναν «μπιρ παρά» οι εταιρείες . Όλα αυτά γίνονταν αλυσίδα κι έτσι πολύς κόσμος στο νομό έμεινε χωρίς δουλειά . Η ίδια βοηθούσε κάποια παιδιά μετά το ωράριο στα μαθήματα. Για να βγάλουν την «υποχρέωση» οι γονείς τους, έστελναν πότε αυγά, πότε λίγο τυρί, πότε ξύλα για τη σόμπα.
Στο κεφάλι της στριφογύριζαν ακόμη όσα καταιγιστικά έγιναν τις τελευταίες μέρες .. Όλα είχαν ξεκινήσει στις αρχές της περασμένης βδομάδας , όταν πρόσεξε πως ο Αλέξης, ένας απ τους μαθητές της , που έρχονταν στο σχολειό από κοντινό χωριό, έλειπε αρκετές μέρες. Το τελευταίο καιρό δεν έδειχνε πολύ καλά, είχε χάσει τη ζωντάνια και το γέλιο του. Η προσπάθεια της να επικοινωνήσει τηλεφωνικά με τους γονείς του Αλέξη δεν είχε αποτέλεσμα. Απ τον Τάσο, ένα φίλο της στον ΟΤΕ, που ρώτησε εμπιστευτικά αν υπήρχε βλάβη στο τηλέφωνο, έμαθε ότι «η σύνδεση ήταν κομμένη για λόγους οφειλής». Τότε την έζωσαν τα φίδια. Στη τάξη κανένα παιδί δεν έδειχνε να ξέρει τι έγινε με τον Αλέξη..Με τη σκέψη αυτή στο μυαλό ετοιμάστηκε να πάει μέχρι το σπίτι του, όταν κάτω απ τη τσάντα της είδε ένα διπλωμένο χαρτί.. «κυρία ο Αλέξης δε θα “ρθει στο σχολείο, δεν είναι άρρωστος, ειν’ αδύνατος , δεν τρώει σχεδόν τίποτα, λέει πως δεν υπάρχει φαί στο σπίτι γιατί οι γονείς του δε δουλεύουν πια, λέει πως δεν έρχεται σχολείο γιατί ντρέπεται.. Θα καταλάβατε ποια είμαι αλλά παρακαλώ μη πείτε ότι σας ενημέρωσα εγώ ». Αλαφιάστηκε, η τσάντα έπεσε κάτω, κάθισε στη καρέκλα και διάβασε τις γραμμές ξανά τρέμοντας. «Είναι δυνατό; Είσαι ζώο» μονολόγησε «αυτό δεν κατάλαβες, αυτό;» Έτρεξε κατευθείαν στο διευθυντή «Τι έχεις πάλι;» τη ρώτησε… Ήταν μαθημένος να τη βλέπει να μπουκάρει έτσι στο γραφείο για διάφορα θέματα.. «Γιώργο, υπάρχει πρόβλημα, ο Αλέξης ο μαθητής μου απ το πάνω χωριό ..» και του “δωσε το σημείωμα. «Κάτι πρέπει να κάνουμε και γρήγορα» είπε ο Γιώργος μόλις το διάβασε «αλλά προσοχή ,διακριτικότητα. Δεν είναι έτοιμα τα παιδιά για κάτι τέτοιο πως θα τους εξηγήσουμε;» «Έχω κάτι λίγα, 40 -50 ευρώ» είπε η Βέττα κοκκινίζοντας. «Τελειώνει ο μήνας και δε μου “χουν μείνει , έχω όμως σπίτι τρόφιμα ,αυγά, γάλα…» . «Θα βρούμε αλλά δε πρέπει ούτε να τους προσβάλουμε, ούτε να τους εκθέσουμε» είπε ο Γιώργος και πήρε τηλέφωνο τους άλλους τρεις δασκάλους , τους ζήτησε να “ρθουν πίσω στο σχολείο. Απ” τη συνάντηση βγήκε ότι υπήρχαν κι άλλα παιδιά που τελευταία έδειχναν πως κάτι δε πήγαινε καλά. Ενώ κουβέντιαζαν χτύπησε η πόρτα. Μπήκε στο γραφείο η Μαρία μαθήτρια της 6ης τάξης του Δημοτικού.
«Κύριε είναι μέρες τώρα που κάποια παιδιά τα βγάζουν δύσκολα πολύ δύσκολα. Ο πατέρας μου στο χωριό φτιάχνει μερικά καρβέλια παραπάνω στο φούρνο και τους τα μοιράζει κρυφά, μαζέψαμε και 130 ευρώ μεταξύ μας αλλά δε ξέρουμε πώς και που να τα δώσουμε …..» είπε. Τη Βέττα ήταν σαν να τη χτύπησε κεραυνός. Τα παιδιά είχαν δει αυτό που η ίδια δε μπόρεσε να καταλάβει; Ο Γιώργος με σπασμένη φωνή πήρε το λόγο «Θέλει προσοχή είναι ευαίσθητα πράγματα. Πρέπει να είμαστε διακριτικοί . Θα πάρω εν ανάγκη και απ τα λεφτά της παγίας για τη γραφική ύλη. Σε ποιο σχολειό θα παριστάνουμε τους δάσκαλους, όταν υπάρχει έστω και ένας μαθητής μας που πεινά;» .
Από κείνη τη στιγμή και πέρα, στις ώρες και μέρες που ακολούθησαν, έφτιαξαν λίστα παιδιών που κατά τη γνώμη τους υπήρχε πιθανότητα ν’ αντιμετώπιζαν πρόβλημα, πήραν τηλέφωνα, έμαθαν, πήγαν επιτόπου, διαπίστωσαν, ζήτησαν τη συνδρομή αρτοποιών και σουπερ μάρκετ ώστε να στηθεί ένα μικρό συσσίτιο για όλα τα παιδιά, σα πρόγραμμα του σχολείου για να μη αισθανθούν μειονεκτικά αυτά για τα οποία πραγματικά προοριζόταν. Η ίδια είχε μιλήσει σε φίλο της με κτηνοτροφική μονάδα, του ζήτησε από οικογένειες που κι οι δυο γονείς ήταν άνεργοι να προσλάβει τουλάχιστον ένα και οι δάσκαλοι θα κάλυπταν κρυφά μέρος της δαπάνης μισθοδοσίας του αν χρειαζόταν, ήδη έτσι κι αλλιώς πλήρωναν συμμετοχή στο πετρέλαιο του σχολείου απ τη τσέπη τους, εκεί τους είχαν καταντήσει… Πήγε στο σπίτι του Αλέξη, δε υπήρχε ούτε ρεύμα .. μίλησε με τους δικούς του, τους μετέφερε τη πρόταση για δουλειά και ζήτησε απ τον Αλέξη να επιστρέψει στο σχολείο. Ο σύλλογος γονέων ανέλαβε να μοιράζει τα τρόφιμα σε καθημερινή βάση. Ο Μάρκος, ένας απ’ τους δασκάλους, κινητοποίησε τον αδελφό του στην Νέα Υόρκη και εκείνος υποσχέθηκε να κάνει ότι μπορεί ώστε ομογενείς να συμπαρασταθούν στα σχολεία της περιοχής. Στήθηκε μέσα σ ελάχιστες μέρες ένα δίχτυ αγάπης από ανθρώπους για ανθρώπους που όλο απλωνόταν …
Η σημερινή μέρα ήταν μια διαφορετική μέρα για το σχολειό, σκέφθηκε κλείνοντας το παράθυρο .. μια μέρα που γεννήθηκε όταν πολλές καρδιές μαζί είδαν σωστά αυτό που τα μάτια δε μπόρεσαν να δουν..
Αντί επίλογου
Αφορμή για το παραπάνω στάθηκε επιστολή , γροθιά στην αδράνεια ή τις καθυστερήσεις του κράτους και του κάθε «νεοέλληνα», μια κραυγή αγωνίας , μια διέξοδος ελπίδας της διευθύντριας του Δημοτικού Σχολείου Γόμφων Τρικάλων, Αικατερίνης Νικολαΐδου ( στον ιστότοπο trikala voice μέσω επίκαιρου άρθρου του @kartesios με τίτλο «θλιβερή η σιωπή») καλό θα ήταν να τη διαβάσετε και την ευχαριστώ που μας ξύπνησε.
Το πρόβλημα είναι μεγάλο σ΄ όλη την Ελλάδα σ όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, σε πολλά στρώματα της κοινωνίας . Όλοι μαζί ίσως να μη βρεθούμε αλλά είναι σίγουρο ότι αρκετοί μπορούμε να αποτελέσουμε κρίκο της αλυσίδας . Αρκεί να μην ευαισθητοποιούμαστε κάθε φορά που ένα παιδί λιποθυμά σε μια σχολική αυλή.
Είτε είμαστε δάσκαλοι, εκπαιδευτικοί, παιδαγωγοί ή πολίτες, στη τελική ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!
ΥΓ1: τα ονόματα έχουν διαφοροποιηθεί για ευνόητους λόγους …
ΥΓ2: Ενδεικτικές ειδήσεις «έρχονται αιτήματα από σχολεία για λίγες μερίδες φαγητό την ημέρα» δήλωσε η κα Μ. Ηλιοπούλου υπεύθυνη για τους παιδικούς σταθμούς του Δήμου Αθηναίων.
Στα 20 δημοτικά σχολεία της Ξάνθης λέει ο Σάββας Μελισσόπουλος Διευθυντής Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης του νομού, καταγράφονται 210 μαθητές που υποσιτίζονται.
Αρωγοί στα υποσιτισμένα παιδιά δημοτικού μαθητές γυμνασίου και λυκείου εκπαιδευτηρίου της περιοχής.
ΥΓ3: Εδώ το link με την επιστολή της Διευθύντριας Σχολείου Γόμφων Τρικάλων.[space size=»30″]