Το «δήθεν» κείμενο του Παπανδρέου που αναστάτωσε το ΠΑΣΟΚ

Το όραμα του Βίλυ Μπραντ απειλείται από το SPD του Σίγκμαρ Γκάμπριελ»

…και η αλή­θεια από τις αμά­ση­τες ειδή­σεις, μόνο και μόνο για να πλη­γεί ο Παπανδρέου!

@mindfeed

«Στις μέρες μας, οι εξε­λί­ξεις «τρέ­χουν» με ασύλ­λη­πτη ταχύ­τητα. Τα γεγο­νότα, τις περισ­σό­τε­ρες φορές, παρου­σιά­ζο­νται «ξερά» και απο­κομ­μένα από τις πραγ­μα­τι­κές τους δια­στά­σεις, αλλά και από τις παρα­μέ­τρους που τα «ολο­κλη­ρώ­νουν», ώστε οι πολί­τες, ανα­γνώ­στες, ακρο­α­τές και θεα­τές, να απο­κτούν πραγ­μα­τική ενη­μέ­ρωση και να κατα­νο­ούν την πραγ­μα­τική τους σημα­σία, όπως και την επί­δρασή τους στις γενι­κό­τε­ρες εξε­λί­ξεις, εξε­λί­ξεις που αφο­ρούν το μέλ­λον όλων μας. Πολύ περισ­σό­τερο, σε έναν κόσμο που τα σύνορα δεν οριο­θε­τούν προ­βλή­ματα αλλά τα διε­θνο­ποιούν, ενώ οι διε­θνείς παί­κτες πολλαπλασιάζονται.

Αν σε όλα αυτά προ­στε­θούν δύο ακόμη παρά­γο­ντες, όπως οι σκο­πι­μό­τη­τες και τα συμ­φέ­ρο­ντα, τότε εύκολα το σωστό και το λάθος, το δίκαιο και το άδικο, η αλή­θεια και το ψέμα, χάνουν μονο­μιάς την αξία τους. Και τελικά, με μαθη­μα­τική ακρί­βεια, οι (δήθεν) υπε­ρα­σπι­στές του δημο­σίου συμ­φέ­ρο­ντος και όσοι (υπο­τί­θε­ται) ότι προ­α­σπί­ζο­νται το καλό, μετα­τρέ­πο­νται σε υπη­ρέ­τες όλων εκεί­νων τους οποί­ους με ευκο­λία στο­χο­ποιούν σε κάθε ευκαι­ρία, στο όνομα της Πατρί­δας και του λαού!

Αυτό συνέβη και τις τελευ­ταίες ημέ­ρες, όταν με αφορμή ένα δημο­σί­ευμα του γερ­μα­νι­κού Focus, το οποίο μας ενη­μέ­ρωνε ότι, οι Γερ­μα­νοί σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες του SPD συγκρο­τούν μια οργά­νωση «αντα­γω­νι­στική» της Σοσια­λι­στι­κής Διε­θνούς. Μάλι­στα, ανα­πα­ρή­γα­γαν και ένα από τους βασι­κούς λόγους που υπο­τί­θε­ται ότι τους οδή­γησε σε αυτή τους την επι­λογή. Ότι η Σοσια­λι­στική Διε­θνής παρέ­μεινε βουβή την περί­οδο της κρί­σης σε ό,τι αφορά τις αγο­ρές και τον χρη­μα­το­πι­στω­τικό τομέα. Δηλαδή, μας προ­σέ­φε­ραν ως λόγο, το ακρι­βώς αντί­θετο από αυτό που συνέβη και όλοι γνωρίζουν.

Προ­φα­νώς οι του SPD, έχουν τους λόγους τους. Τα ΜΜΕ, τι λόγους έχουν να απα­να­ρά­γουν αμά­σητη την δικαιο­λο­γία; Μήπως δεν γνω­ρί­ζουν ότι με από­φαση του Προ­έ­δρου της Σοσια­λι­στι­κής Διε­θνούς, Γιώρ­γου Παπαν­δρέου, συγκρο­τή­θηκε από το 2008 επι­τροπή για την Κρίση και την Οικο­νο­μία, που κατέ­ληξε σε συμπε­ρά­σματα και προ­τά­σεις που απο­τέ­λε­σαν και προ­τά­σεις προς την ΕΕ και άλλους διε­θνείς οργα­νι­σμούς; Μήπως δεν γνω­ρί­ζουν τους αγώ­νες του Παπαν­δρέου για την ρύθ­μιση και τον έλεγχο των αγο­ρών και του χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού συστή­μα­τος και τις συνε­χείς προ­τά­σεις του για να μπει τέλος στους φορο­λο­γι­κούς παρα­δεί­σους; Μήπως δεν γνω­ρί­ζουν την πρό­ταση για την επι­βολή φόρου στις χρη­μα­το­πι­στω­τι­κές συναλ­λα­γές, που εγκρί­θηκε από το Ευρω­παϊκό Κοι­νο­βού­λιο και το Συμ­βού­λιο των Υπουρ­γών Οικο­νο­μι­κών της ΕΕ και τώρα περι­μέ­νει την από­φαση του Ευρω­παϊ­κού Συμ­βου­λίου για να εφαρ­μο­στεί; Μήπως δεν είναι γνω­στή η από­φαση του Παπαν­δρέου σχε­τικά με την ανα­κε­φα­λαιο­ποί­ηση των Ελλη­νι­κών τραπεζών;

Όλα γνω­στά είναι και χιλιοει­πω­μένα, άλλα ίσως είναι αυτές οι θέσεις που δημιουρ­γούν πρό­βλημα. Και βεβαίως, δια­μορ­φώ­νουν και την πραγ­μα­τική δια­φορά μεταξύ προ­ό­δου και συντή­ρη­σης, αλλά και το πρό­σημο στον τρόπο αντι­με­τώ­πι­σης της κρίσης.

Με δεδο­μένα όλα αυτά, ας δούμε τώρα τι πραγ­μα­τικά κρύ­βε­ται πίσω από την … κίνηση των Γερ­μα­νών του SPD.

Πολ­λοί Γερ­μα­νοί σοσια­λι­στές κάποιας ηλι­κίας, που γνω­ρί­ζουν πρό­σωπα, πράγ­ματα και κατα­στά­σεις, λένε εμπι­στευ­τικά σε συνο­μι­λη­τές τους, ότι θα τρί­ζουν τα κόκαλα του Βίλυ Μπραντ, με τα καμώ­ματα της σημε­ρι­νής ηγε­σίας των Γερ­μα­νών Σοσιαλδημοκρατών.

Και πράγ­ματι, ο Σίγκ­μαρ Γκά­μπριελ και η ομάδα του, ακο­λου­θώ­ντας το παρά­δειγμα της Μέρ­κελ, προ­σπα­θούν να ηγε­μο­νεύ­σουν στη οικο­γέ­νεια των σοσια­λι­στι­κών κόμ­μα­των προ­κα­λώ­ντας ποι­κί­λες αντι­δρά­σεις. Μάλι­στα, οι αντι­δρά­σεις εντεί­νο­νται και ενό­ψει των προ­σε­χών Ευρω­ε­κλο­γών. Ήδη οι Γερ­μα­νοί ελέγ­χουν την Προ­ε­δρία του Ευρω­παϊ­κού Κοι­νο­βου­λίου, με τον Μάρ­τιν Σουλτς που φιλο­δο­ξεί να γίνει ο υπο­ψή­φιος των σοσια­λι­στών για την Προ­ε­δρία της επό­με­νης Ευρω­παϊ­κής Επι­τρο­πής. Ελέγ­χουν την Σοσια­λι­στική ομάδα στο Ευρω­παϊκό Κοι­νο­βού­λιο μέσω του Προ­έ­δρου της, του Αυστρια­κού Χάνες Σβό­μπο­ντα, ο οποίος εξε­λέγη με την υπο­στή­ριξη του Μάρ­τιν Σουλτς. Ελέγ­χουν επί­σης, το Ευρω­παϊκό Σοσια­λι­στικό Κόμμα, του οποίου Πρό­ε­δρος είναι ο Βούλ­γα­ρος Σερ­γκέι Στά­νι­σεφ, στε­νός φίλος των Σουλτς και Σβό­μπο­ντα και Γραμ­μα­τέας ο Άχιμ Πόστ που εξα­κο­λου­θεί να δια­τη­ρεί παράλ­ληλα και τη θέση του Διε­θνή Γραμ­μα­τέα του SPD. Η μόνη οργά­νωση που δεν κατά­φε­ραν προς το παρόν να ελέγ­ξουν οι Γερ­μα­νοί στο χώρο των σοσια­λι­στών είναι η Σοσια­λι­στική Διεθνής.

Όταν δημιουρ­γή­θηκε η Σοσια­λι­στική Διε­θνής με τη σύγ­χρονη μορφή της απο­τε­λού­νταν κυρίως από μεγάλα ευρω­παϊκά κόμ­ματα. Ο Βίλυ Μπραντ είχε το όραμα μιας οργά­νω­σης με πραγ­μα­τική διε­θνή εμβέ­λεια και ξεκί­νησε την διεύ­ρυνση που στα­διακά έκανε τη Σοσια­λι­στική Διε­θνή την μεγα­λύ­τερη πολι­τική Οργά­νωση σε παγκό­σμιο επί­πεδο, η οποία αριθ­μεί σήμερα πάνω από 160 κόμ­ματα – μέλη.

Ο Σίγκ­μαρ Γκά­μπριελ, από τη στιγμή που εξε­λέγη Πρό­ε­δρος του SPD, δεν έκρυψε την αντί­θεση του απέ­να­ντι σε μια οργά­νωση όπου οι ανερ­χό­με­νες χώρες άλλων ηπεί­ρων θα άρχι­ζαν σιγά σιγά να έχουν ουσια­στικό ρόλο στη λήψη απο­φά­σεων. Δια­φώ­νησε με τη φιλο­σο­φία του Γιώρ­γου Παπαν­δρέου, που πιστός στο όραμα του Βίλυ Μπραντ, πρέ­σβευε ότι η Διε­θνής πρέ­πει να είναι ένα πρό­τυπο οργά­νω­σης όπου όλοι, ανε­ξαρ­τή­τως μεγέ­θους, επιρ­ροής και οικο­νο­μι­κής δύνα­μης, πρέ­πει να έχουν τα ίδια δημο­κρα­τικά δικαιώ­ματα στη λήψη αποφάσεων.

Στό­χος του Γκα­μπριελ, όπως ανα­κοί­νωσε σε συνέ­ντευξη του σε γερ­μα­νικό περιο­δικό το 2010, ήταν η δημιουρ­γία μιας νέας ευρω­κε­ντρι­κής Διε­θνούς με πολύ λιγό­τερα μέλη. Το SPD, μέσω και του ιδρύ­μα­τος Φρή­ντριχ Έμπερτ, έκανε μεγά­λες προ­σπά­θειες και δαπά­νησε σημα­ντι­κούς πόρους για να πεί­σει έναν ικανό αριθμό κομ­μά­των για τη δημιουρ­γία της νέας Διε­θνούς. Δεν το κατόρ­θωσε, και τότε προ­σπά­θησε να ελέγ­ξει την οργά­νωση από τα μέσα, προ­ω­θώ­ντας την Σου­ηδή Μόνα Σαλίν στη θέση του Γραμ­μα­τέα της Σοσια­λι­στι­κής Διε­θνούς, στο Συνέ­δριο που έγινε στη Νότιο Αφρική, τον Αύγου­στο του 2012. Στο Συνέ­δριο αυτό, με εισή­γηση Παπαν­δρέου, για πρώτη φορά η ηγε­σία και τα όργανα της Σοσια­λι­στι­κής Διε­θνούς θα εκλέ­γο­νταν με ανοι­χτές εκλο­γές. Οι Γερ­μα­νοί, επι­κου­ρού­με­νοι από κάποιες πλού­σιες Βόρειες ευρω­παϊ­κές χώρες έβα­λαν όλες τους τις δυνά­μεις για να «πάρουν το Συνέ­δριο» αλλά η κάλπη διέ­ψευσε τις προσ­δο­κίες τους. Ήδη το θέμα είχε γίνει ιδε­ο­λο­γικό και πολιτικό.

Οι δια­φο­ρε­τι­κές προ­σεγ­γί­σεις στα θέματα της ευρω­παϊ­κής κρί­σης και η έλλειψη δημο­κρα­τίας στους ευρω­παϊ­κούς θεσμούς επη­ρέ­α­σαν καθο­ρι­στικά τις επι­λο­γές των κομ­μά­των της Σοσια­λι­στι­κής Διεθνούς.

Μετά την ήττα τους στη Νότιο Αφρική, οι Γερ­μα­νοί άλλα­ξαν πλώρη και προ­σπά­θη­σαν να προ­ω­θή­σουν ένα άλλο σχέ­διο. Σκέ­φτη­καν να φτιά­ξουν ένα Προ­ο­δευ­τικό Δίκτυο κομ­μά­των που να λει­τουρ­γεί παράλ­ληλα με τη Σοσια­λι­στική Διε­θνή. Οι ίδιοι και οι δορυ­φό­ροι τους, σκό­πευαν να παρα­μεί­νουν στην οργά­νωση μειώ­νο­ντας μονο­με­ρώς τις οικο­νο­μι­κές συν­δρο­μές τους ώστε να την φθεί­ρουν στα­διακά. Τον Δεκέμ­βριο του 2012, έγινε η πρώτη συνά­ντηση του Δικτύου στη Ρώμη, όπου ο Σίγκαρ Γκά­μπριελ είπε στην ομι­λία του: «εμείς θέλουμε μια οργά­νωση με έδρα το Βερο­λίνο». Οι συμ­με­τέ­χο­ντες ήταν λίγοι και διστα­κτι­κοί κι έτσι το γεγο­νός είχε ελά­χι­στη προ­βολή. Η επό­μενη συνά­ντηση του Δικτύου έχει προ­γραμ­μα­τι­στεί να γίνει στις 23 Μαΐου στη Λει­ψία, στο περι­θώ­ριο των εορ­τα­σμών για τα 150 χρό­νια του SPD. Oι Γερ­μα­νοί Σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες ελπί­ζουν να ρίξουν όλο τους το βάρος ώστε να συναι­νέ­σουν όσον το δυνα­τόν περισ­σό­τε­ροι ηγέ­τες από αυτούς που θα συμ­με­τά­σχουν στην επε­τειακή εκδή­λωση για να προ­συ­πο­γρά­ψουν την ίδρυση του Δικτύου, που όπως ανα­κοι­νώ­θηκε θα συντο­νί­ζε­ται από τους… Γερ­μα­νούς και θα χρη­μα­το­δο­τεί­ται από εθε­λο­ντι­κές συνει­σφο­ρές κομ­μά­των. Η γεω­πο­λι­τική πίεση, κάνει πολ­λούς ευρω­παί­ους και μη, να δυσα­να­σχε­τούν και φοβού­νται ότι οι κινή­σεις αυτές μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σουν τμήμα της ευρύ­τε­ρης πολι­τι­κής κρί­σης στην Ευρώπη.

Ενδει­κτική του προ­βλη­μα­τι­σμού που επι­κρα­τεί ακόμη και στη Γερ­μα­νία, σχε­τικά με τις κινή­σεις της ηγε­σίας τουSPD, είναι και η στάση κάποιων που προ­έρ­χο­νται από τα σπλά­χνα της γερ­μα­νι­κής σοσιαλ­δη­μο­κρα­τίας. Μέχρι τον Αύγου­στο του 2012, οπότε και πραγ­μα­το­ποι­ή­θηκε το Συνέ­δριο της Σοσια­λι­στι­κής Διε­θνούς, στη Νότιο Αφρική, στην Επι­τροπή της Οργά­νω­σης για την Οικο­νο­μία και την Κοι­νω­νική Συνοχή, προ­ή­δρευε ο Christoph Zopel, ανα­πλη­ρω­τής υπουρ­γός Ευρω­παϊ­κών Υπο­θέ­σεων την περί­οδο των κυβερ­νή­σεων Schroeder, τον οποίο είχε προ­τεί­νει το SPD. Ο Zopel, λοι­πόν, όχι μόνον είχε υιο­θε­τή­σει πλή­ρως τις εκθέ­σεις και τις προ­τά­σεις της υπό τον Stiglitz Επι­τρο­πής της Σοσια­λι­στι­κής Διε­θνούς, για την Κρίση και την Οικο­νο­μία, αλλά και είχε εκφρά­σει δημό­σια την δια­φο­ρο­ποί­ησή του για την στάση του SPD ένα­ντι της Σοσια­λι­στι­κής Διεθνούς.

Και κάτι ακόμη. Οι παροι­κού­ντες την πολι­τι­κο­ε­πι­χει­ρη­μα­τική ευρω­παϊκή πιά­τσα, συχνά βρί­σκο­νται αντι­μέ­τω­ποι με ιστο­ρίες που αφο­ρούν τις δου­λειές που κάνουν πολι­τικά πρό­σωπα και μέλη των οικο­γε­νειών τους για λογα­ρι­σμό μεγά­λων επι­χει­ρή­σεων του Ευρω­παϊ­κού βορά. Και δεν είναι τυχαίο ότι, στο σύνολο σχε­δόν αυτών των ιστο­ριών πρω­τα­γω­νι­στούν πρό­σωπα που κατά τα άλλα κόπτο­νται για την δια­φά­νεια και βάλουν κατά της δια­φθο­ράς! Τώρα, κάποια από αυτά τα πρό­σωπα, προ­σπα­θούν και να αντι­με­τω­πί­σουν τα προ­βλή­ματά τους και να προ­ω­θή­σουν τους στό­χους τους, μέσω της επιρ­ροής τους σε κόμ­ματα της … περιφέρειας.

Ας τα σκε­φτούν καλά όλα αυτά οι κατά τα άλλα υπε­ρα­σπι­στές της αλή­θειας και του δημο­σίου συμφέροντος.

Και ας ανα­λο­γι­στούν, αν μαζί με την στο­χο­ποί­ηση του Παπαν­δρέου, που κατά την ημε­ρή­σια συνή­θειά τους υπη­ρε­τούν, ανα­λαμ­βά­νουν και την ευθύνη στο­χο­ποί­η­σης όχι μόνον του λαού μας, αλλά των λαών και των συναν­θρώ­πων μας σε κάθε γωνία του πλανήτη.

Γιατί κάποτε θα πρέ­πει να μάθουμε να λέμε τα σύκα, σύκα και τη σκάφη, σκάφη».