Πως γινόταν κάποτε;…Δεν μπορω να θυμηθώ…Και δεν νομίζω ότι ήταν έτσι…
Γράφει η Αγγελική Ανδρίτσου
Έχουμε εγκλωβιστεί σε ξεχασμένα συναισθήματα, που αν πάνε να βγουν προς τα έξω ο νους τα σκοτώνει…
Διαίσθηση, Ένστικτο, Συναίσθημα, χαμόγελο, Έρωτας… Πόσο όμορφα;…Κι ομως αφήνουμε το νου να κερδίζει τις μάχες…
Κι όλα αυτά μέσα σε μια απόλυτη καταστροφική ηρεμία…
Μας τρομάζουμε…Θέλουμε να σκοτώσουμε τις σκέψεις μας…Έρχονται όποτε θέλουν…Κάνουν ό,τι θέλουν…Χωρίς λόγο και χωρίς να ρωτήσουν κανένα…
Δεν είμασταν έτσι…Εμείς οι ίδιοι μας “χαλάμε”…Έχουμε εθιστεί στο κακό, στο αρνητικό, στο μίζερο…Αγαπάμε να μας καταστρέφουμε γτ μόνο έτσι νομίζουμε ότι θ΄αντέξουμε…Πόσο μεγάλο ψέμα…
Είμαστε οι υπερβολικές δόσεις άρρωστων ασυγκράτητων σκέψεων μας…Πως τα χουμε κάνει έτσι;…Γιατί…
Γιατί σταματήσαμε να μας προσφέρουμε την ευτυχία;…Γιατί την διώχνουμε;…Σε τι θα πιστέψουμε πια;…
Έχουμε γίνει αυτοκαταστροφικοί και δεν το βλέπουμε κιολας…Νομίζουμε οι ανυπαρκείς ότι μας προστατεύουμε…
Μας δημιουργούμε εσωτερικές εντάσεις…Προσωπικότητες που τσακώνονται στο μέσα μας…Μας μετατρέπουμε σε συναισθηματικές κενότητες…Σ΄ό,τι σιχαινόμασταν…
Γιατί μας φερόμαστε έτσι;…Γιατί δεν μας αφήνουμε ήσυχους;…Γιατί αντιστεκόμαστε σ΄ ό,τι όμορφο βιώνουμε;…Τόσα γιατί κι άλλα τόσα…
Παίρνουμε την αλήθεια και την μετατρέπουμε σε ψέμα…Το όμορφο σε άσχημο…Το χαμόγελο σε δάκρυ…Τη Ζωή σε θάνατο…
Και μας φταίει μόνο ο εαυτός μας…Κανείς άλλος…Μονό εμείς κι οι φόβοι μας…οι ανασφάλειες μας…οι άμυνες μας…Παίρνουμε το απλό και το μετατρέπουμε σε πολύπλοκο…
Περνούν τα χρόνια κι ακόμα στα ίδια…Όποια αλλαγή τη φοβόμαστε…Ακόμα κι αν είναι ωφέλιμη…
Μας δίνουν κάτι όμορφο και φοβόμαστε να το ακουμπήσουμε…Δεν μπορεί από κάπου θα βγει το αγκάθι…Αυτό το αγκάθι που δεν υπάρχει κι όμως θα θέλαμε να υπάρχει γιατί το συνηθίσαμε…
Κι αν τσιμπηθω με το αγκάθι;…Θα με πονέσει…
Και να τσιμπηθούμε, και να ματώσουμε…δικό μας αίμα είναι…Φοβόμαστε το ίδιο μας το αίμα…
Κι αυτό γιατί εμείς το δηλητηριάζουμε…Αιμοραγούμε από δηλητηριασμένες φλέβες…
Πίστη;…Άγνωστη πια έννοια…Δεν πιστεύουμε τίποτα και κανένα πλέον…Και φρενάρουμε…Και μας στερούμε ζωή…Και θέλετε τη γνώμη μου…Εγώ αυτό δεν το αντέχω άλλο…Δεν έχω να χαραμίσω τίποτα άλλο πια…
Αργήσαμε ήδη…
Είμαστε όσα μας πονάνε…Το επίπεδο μαζοχισμού χτυπάει κόκκινο…
Πως θα ζήσουμε χωρίς Έρωτα;…Αγάπη;…Χαρά;…Μόνο πόνο, νεύρα, μιζέρια, αμφιβολίες, και φτάνουμε στο κενό…
Πονεμένες κενές ψυχές περιφερόμενες σ΄άρρωστα σώματα…
Αλήθεια…κι όποιος είναι ψέμα πρόβλημά του…
Ας εκτεθούμε για μια φορά…αυθόρμητα…αληθινά…Κι ό,τι στο καλό γίνει…
Βόλεμα παντού…ακόμα και στα συναισθήματα…Τόσο άχρηστοι γίναμε…
Είμαστε οι τραγικές μας φιγούρες…
Έχουμε πεθάνει τις ψυχές μας κι απλά αρνούμαστε να σκοτώσουμε αυτό το δόλιο το κορμί που ναι το μόνο που πονά πια…
Μας πνίγουν οι φόβοι…Ας γίνουν οι θηλιές μας να ησυχάσουμε…Αυτό δεν θέλουμε?…
Αρνούμαι…Δεν θα παίξω άλλο αυτό το παιχνίδι…Θ΄αφεθώ…Θα εκτεθώ…Γιατί αυτό θέλω…
Γιατί σ΄ αυτές τις τραγικές φιγούρες φοβάμαι μη με βρω…Δεν μ΄έχω σκοτώσει ακόμα…
Θα ζω…Θ΄ανοίξω την πορτα στον Έρωτα πάλι…Θ΄ άφησω το χαμόγελο να κάνει κατάληψη στα χείλη μου…Κι αν κλαίω θα κλαίω από χαρά ή για εκτόνωση…Θ΄αφήσω τη Χαρά να έρθει…
Δεν θα προδώσω άλλο τις στιγμές που μ΄αναζητούν…Είναι δικές μου…Είναι κομμάτια μου…Είναι το συμπλήρωμα μου…Δεν θ΄αποφύγω τίποτα…Κι ας φοβάμαι κάποιες φόρες…
Δεν θα με νικήσει ο φόβος…
Είμαστε οι εκλογικεύσεις μας…Κι ίσως αυτό να μας αξίζει…
Κι αν είμαστε τα Θέλω μας;;…