Γράφοντας το πρώτο μου κείμενο στο thepaper.gr αποφάσισα να διαλέξω μια πρόσφατη εμπειρία μου από μια συνάντηση. Όχι μια οποιαδήποτε συνάντηση. Ήταν μια συνάντηση αποφοίτων του Λυκείου μου, μετά από πολλά χρόνια
Δυο καλοί φίλοι με την βοήθειά μου ανέλαβαν τα διαδικαστικά θέματα. Περιττό να πω ότι από τον Φεβρουάριο που ανακοινώθηκε η επικείμενη συνάντηση ο ενθουσιασμός μας περίσσευε. Να βρούμε τον Βασίλη που χάθηκε, τη Βάσω και την Γιώτα στην Αθήνα και τόσα άλλα παιδιά που λες και άνοιξε η γη και τους κατάπιε. Με συντονισμένες προσπάθειες καταφέραμε να βρούμε τους περισσότερους. Η τεχνολογία μέσω των δικτύων κοινωνικής δικτύωσης έκανε το θαύμα της και μας βοήθησε να βρούμε αρκετούς από τους συμμαθητές μας. Για αυτό λοιπόν ας μην την κατηγορούμε με την πρώτη ευκαιρία.
Έφτασε η πολυπόθητη μέρα στα τέλη Μαρτίου και να’μαστε περίπου 120 άτομα μαζί με άλλους 10 περίπου καθηγητές μας να τα λέμε σε ένα φιλόξενο χώρο τον οποίο «κλείσαμε» μόνο για μας. Δεν έχει σημασία να πω πόσα χρόνια πέρασαν ή ποια χρονιά αποφοιτήσαμε. Σημασία έχει μόνο το ίδιο το γεγονός. Τα υπόλοιπα είναι απλώς αριθμοί τους οποίους όσο περνάει ο καιρός αρχίζω να αντιπαθώ δεόντως.
Αφού έφτασαν όσοι ήταν να έρθουν ο Θωμάς, που τότε ήταν πρόεδρος της τάξης του και αρκετά δημοφιλής, ανέλαβε να μιλήσει και να πει λίγα λόγια. Πρώτα από όλα κρατήσαμε ενός λεπτού σιγή για εννέα φίλους μας που έχουν φύγει από τη ζωή. Ελπίζουμε να μας έβλεπαν από όπου κι αν είναι και να γνωρίζουν πως δεν τους ξεχάσαμε. Ήταν μια στιγμή συγκίνησης και συναισθηματικής φόρτισης ειδικά για όσους είχαν ιδιαίτερες φιλικές σχέσεις με τα πρόσωπα αυτά.
Σε λίγο η χαρά επανήλθε και με την μουσική να παίζει τραγούδια της δεκαετίας μας, το κέφι και το γέλιο κυριαρχούσε παντού. Πίσω στο χρόνο λοιπόν.
Σιγά σιγά άρχισαν να δημιουργούνται τα σχετικά πηγαδάκια. Κάθε που έμπαινε ένας συμμαθητής στην αίθουσα άκουγες ψιθύρους….«ποιος είναι αυτός ρε συ. Ο Αντώνης δεν είναι που γούσταρε την Κάτια;» ή «Αυτή δεν είναι η Μαρία που παντρεύτηκε τον Γιώργο λίγο μετά το σχολείο;» Ένας μάλιστα αναρωτήθηκε ποιος είναι εκείνος με το μούσι που καθόταν σε κάποιον καναπέ και τελικά αποδείχτηκε πως ήταν ο διπλανός του στο θρανίο. Για φαντάσου πόσο είχε αλλάξει. Ήταν βέβαια από τις ελάχιστες περιπτώσεις που κάποιον δεν τον γνωρίσαμε. Ανάμεσα στα παιδιά ήταν και δύο ζευγάρια παντρεμένα από τότε ακόμα. Συμμαθητές μας ήρθαν στη Λάρισα από Θεσσαλονίκη , Αθήνα, ακόμα και από Κρήτη. Κανείς δεν ήθελε να είναι απών. Ήταν μια σπάνια ευκαιρία να αναδημιουργήσουμε την σχολική ατμόσφαιρα της Γ Λυκείου. Πρέπει να τραβήξαμε ίσαμε 1000 + φωτογραφίες. Σε μεγάλη οθόνη τηλεόρασης δείχναμε φωτογραφίες που προσκόμισαν όσοι τις είχαν ακόμα από σχολικές εκδρομές και την εν γένει ζωή μας στο σχολείο.
Πότε εδώ, πότε εκεί, να προλάβω να δω τον Θωμά, τον Ηλία, την Νίτσα, τη Σοφία και τόσα άλλα παιδιά με τα οποία μοιραστήκαμε τα καλύτερά μας χρόνια. Τα σχολικά. Να προλάβουμε να πούμε όσο γίνεται πιο πολλά, νομίζοντας πως έτσι θα καλύπταμε τα προηγούμενα περασμένα χρόνια που χαθήκαμε. Παρόλα αυτά, γελάσαμε, ήπιαμε, χορέψαμε, μεθύσαμε.
Πιστεύω ότι αυτά τα χρόνια στιγματίζουν την ψυχή μας, όσο καλά και αν τα καταφέρνουμε στη συνέχεια στη ζωή μας. Οι καθηγητές που τίμησαν την εκδήλωσή μας, αυτή τη φορά δεν μας σήκωσαν για να πούμε το μάθημα. Σηκωθήκαμε με χαρά από μόνοι μας και τους μιλούσαμε σα να μην πέρασε ούτε μία μέρα. Σαν να ήταν φίλοι μας καλοί. Μα και τότε ήταν, απλά δεν μπορούσαμε να το αντιληφθούμε επειδή είχαμε συνήθως τα μυαλά μας πάνω από το κεφάλι μας.
Προς στιγμή ένιωσα πως μεταφέρθηκα πίσω στο χρόνο και το ίδιο συνέβη με όλα τα παιδιά. Η στιγμή της ομαδικής φωτογραφίας ήταν απλά ανεπανάληπτη. Την έχω εκτυπώσει και κορνιζάρει ήδη. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην το κάνω. Μέχρι και ειδική σελίδα στο facebook φτιάξαμε έτσι ώστε και αυτό να βοηθήσει στο να μην χαθούμε ποτέ ξανά για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Ήδη όλοι κάναμε νέες γνωριμίες με συμμαθητές που τότε δεν μπορούσαμε μιας και ανήκαμε σε διαφορετικά τμήματα. Η αλήθεια είναι ότι αριθμούσαμε περίπου 240 παιδιά τη χρονιά αποφοίτησης κατανεμημένα σε οκτώ τμήματα. Πώς να είσαι φίλος με όλους; Με αφορμή όμως την συνάντηση αποφοίτων ή reunion όπως λέγεται στο εξωτερικό, αρχίσαμε να γνωρίζουμε από την αρχή άτομα που τότε ξέραμε μονάχα εξ’ όψεως.
Η εκδήλωση κράτησε πολλές ώρες, ξεκινώντας από το μεσημέρι μέχρι το βράδυ. Δόθηκαν τα απαραίτητα στοιχεία στο παρουσιολόγιο, ανταλλάξαμε τηλέφωνα, emails, διευθύνσεις και αναμνήσεις. Υπάρχει καλύτερο πράγμα από αυτές, ειδικά όταν είναι τόσο ευχάριστες και μας γυρνούν πίσω στα εφηβικά μας χρόνια;
Θα σύστηνα σε όσους είναι επιφυλακτικοί με τέτοιου είδους συγκεντρώσεις να το κάνουν με μεγάλη χαρά. Η ανταμοιβή τους θα τους συντροφεύει για μια ζωή.