Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Παιδικά χωριά SOS

Δύο διαφορετικοί άνθρωποι με κοινό σημείο αναφοράς το «Παιδικό χωριό SOS». Μεγάλωσαν με απεριόριστη στοργή με μητέρες SOS και μιλούν στο People για τις μαμάδες τους, αλλά  και τις ιστορίες της ζωής τους που τους ένωσαν για πάντα.

sos

Η αγάπη μητέρας και γιου

Ο Βαγγέλης Ιωάννου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σήμερα είναι 19 χρόνων και βρέθηκε για πρώτη φορά σε ίδρυμα στην ηλικία των 3,5 ετών. Οι λίγες αναμνήσεις που έχει από εκείνη την εποχή είναι «με πολλά παιδιά που τρώγαμε όλα μαζί σε ένα δωμάτιο» θυμάται.

Στα 4,5 άνοιξε ο «φεγγίτης» που τον οδήγησε, μαζί με τα τρία αδέλφια του στο παιδικό χωριό SOS της Θεσσαλονίκης και στη φιλόξενη αγκαλιά της Χριστίνας.

«Δεν είμαι ορφανός. Οι φυσικοί μου γονείς ζουν σ’ ένα διαμέρισμα στην Αθήνα. Είναι άνεργοι, ο πατέρας μου παίρνει αναπηρική σύνταξη. Μας έδωσαν στο ίδρυμα για οικονομικούς λόγους. Ήταν το καλύτερο που μπορούσαν να κάνουν» δηλώνει.

Θυμάται πως, μπαίνοντας στην εφηβεία, τον απασχόλησε πολύ γιατί οι άνθρωποι που τον έφεραν στον κόσμο δεν πάλεψαν όσο χρειάστηκε ώστε να μείνει η οικογένεια ενωμένη.

sos2

 

«Στενοχωριόμουν. Στις σχέσεις που άρχισα να δημιουργώ με τα κορίτσια ντρεπόμουν να πω ότι έμενα στο Χωριό. Το ίδιο και στους φίλους μου στο σχολείο. Έτσι, όταν έγινα 15 χρόνων, ζήτησα να ζήσω για λίγο καιρό με τους φυσικούς μου γονείς, ώστε να πάρω τις απαντήσεις που χρειαζόμουν» λέει.

Έμεινε κοντά τους μόνο 4-5 μέρες. Δεν έφταιγε ότι το σπίτι ήταν μικρό και σκοτεινό, αλλά ότι το πρόβλημα με τον αλκοολισμό ήταν έντονο σε κάθε γωνιά, πίσω από κάθε κλειστή πόρτα.

«Αν κατηγορώ για κάτι τους φυσικούς μου γονείς, είναι που δεν προσπάθησαν να κόψουν το ποτό. Δεν τους το είπα ποτέ, δεν υπήρχε λόγος, γιατί δεν θα άλλαζε η κατάσταση. Ήξερα, όμως, ότι το σπίτι μου δεν θα μπορούσε να είναι αυτό, μαζί τους. Και δεν ξαναγύρισα».

sos3

 

Πριν από τέσσερις μήνες παρουσιάστηκε στον Έβρο για να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία. Την προηγούμενη, γιόρτασε το γεγονός με τη μητέρα του –έτσι αποκαλεί την κυρία Χριστίνα–, τα αδέλφια του και τους παιδαγωγούς του.

«Ήμουν πολύ χαρούμενος. Για μένα αυτή είναι η μάνα μου, η οικογένειά μου. Μάνα είναι αυτή που σε μεγαλώνει. Κι αισθάνομαι πολύ τυχερός για αυτό» λέει.

Εκείνη, η Χριστίνα Ομέρογλου, καμαρώνει. Αποφάσισε να γίνει μητέρα στο Παιδικό Χωριό SOS της Θεσσαλονίκης το 1997, στα 41 της. Ως παιδί μεγάλωσε και η ίδια σε ανάδοχες οικογένειες.

«Γι’ αυτό εγώ μπορώ να τα καταλάβω αυτά τα παιδιά» λέει. Στα 14 παντρεύτηκε με το ζόρι και χώρισε έξι μήνες αργότερα. Ήθελε από μικρή να γίνει μητέρα. Έτσι, στα 21 της, απέκτησε –χωρίς γάμο– την 36άχρονη σήμερα Ελένη.

sos4

« Η ιδέα για να έρθω στο Παιδικό Χωριό ήταν της κόρης μου, μετά από μια διαφήμιση στην τηλεόραση» δηλώνει. Ήταν η πρώτη που έφτασε στις εγκαταστάσεις του Χωριού, στο Πλαγιάρι. Δούλεψε πολύ με τα χέρια της για να φτιαχτούν τα σπίτια που λίγο αργότερα θα γέμιζαν παιδιά.

«Κάθε φορά που έρχονταν ρούχα και παιχνίδια σε ένα χώρο που σήμερα είναι η Βιβλιοθήκη, πήγαινα και διάλεγα τα πιο όμορφα. Τα έπλενα, τα σιδέρωνα και περίμενα. Όταν η υπεύθυνη μου είπε ότι θα έχω κοντά μου τέσσερα παιδάκια, τον Βαγγέλη και τα αδέλφια του, πέταξα απ’ τη χαρά μου!» θυμάται.

Έκτοτε έχουν ζήσει κοντά της, για περισσότερο ή λιγότερο χρονικό διάστημα, δώδεκα παιδιά. «Η ευθύνη ήταν και είναι μεγάλη. Αλλά και η αγάπη μου το ίδιο. Όταν τα μεγαλύτερα έφευγαν για τη Μετάβαση –ένα διπλανό σπίτι, στο οποίο διδάσκονται όσα θα πρέπει να γνωρίζουν ως ενήλικες–, έκλαιγα πολύ.

Στα δύο τελευταία δεν πήγα να παρακολουθήσω τη διαδικασία. Πόσο να κλάψω πια;». Από τη βιολογική κόρη της είναι ήδη γιαγιά τριών εγγονών που έχουν την ηλικία του Βαγγέλη. Περιμένει με χαρά να αποκτήσει κι άλλα απ’ όλα τα παιδιά της, που δεν έφερε η ίδια στη ζωή, αλλά η ζωή σε εκείνη.

Για τον Χρήστο Μουστάκα, 28 χρόνων, η κατάληξή του στο Παιδικό Χωριό SOS της Βάρης και η θαλπωρή που βρήκε μέσα σε αυτό συμπεριελάμβανε μερικές ενδιάμεσες «στάσεις»: Από το μαιευτήριο στο πατρικό του στη Χαλκίδα, μετά σε ίδρυμα στην Πεντέλη, ξανά στο πατρικό και κατόπιν στη Βάρη.

sos5

 

«Μπαίνοντας στο Χωριό, πήγα στην Ε’ Δημοτικού, αλλά ουσιαστικά είχα κενά από την Α’. Δεν ήξερα να γράφω, δεν ήξερα καν τις μέρες, τους μήνες…» λέει.

Οι εικόνες που έχει απ’ τη ζωή του «πριν από το Χωριό» είναι είτε σε ίδρυμα σε ένα θάλαμο με άλλα 20-30 παιδιά και «μητέρες» που άλλαζαν ανά βάρδια είτε στο πατρικό του, με τον πατέρα του απόντα. «Ούτε σήμερα έχουμε επαφές. Έχω χρόνια να τον δω. Συνήθως βρίσκεται στη φυλακή» τονίζει.

Η φυσική του μητέρα δεν ήταν δυνατό να καλύψει τις ανάγκες του. Πολύ νεαρή τότε σε ηλικία, χωρίς δουλειά κι εφόδια, με εξάρτηση απ’ το αλκοόλ. «Το ψυγείο ήταν για μέρες άδειο. Δεν είχαμε ούτε ψωμί. Δεν της θύμωσα γι’ αυτό, αλλά δεν ήταν φυσιολογικό περιβάλλον για να μεγαλώσω. Το ήξερα, κι ας ήμουν παιδί» θυμάται.

Δηλώνει περήφανος για όσα μπόρεσε να μάθει μέσα στο Χωριό. Κι αργότερα ότι κατόρθωσε να σπουδάσει σε σχολή τεχνικός υπολογιστών ή να δουλέψει στη συνέχεια σε υπεύθυνο πόστο σε υποκατάστημα γνωστής αλυσίδας café. Και νιώθει υπόχρεος για όσα του πρόσφερε η μητέρα του στο Χωριό, η Μαρίνα.

SOS Vilages Logo

 

«Τη θεωρώ μάνα μου, γιατί αυτή έτρεξε όταν ήμουν άρρωστος. Αυτή ήταν κοντά μου, στα καλά και στα άσχημα. Ζω δέκα χρόνια μόνος μου, αλλά τη βλέπω σχεδόν καθημερινά. Με τη φυσική μου μητέρα μιλάμε συχνά στο τηλέφωνο, αλλά δεν μπορώ να τη βοηθήσω. Έχει επιλέξει να ζει στο δικό της τρόπο ζωής. Κι εγώ με το δικό μου, με πολλά όνειρα για το μέλλον. Και μια οικογένεια με φροντίδα κι αγάπη που εγώ την εισέπραξα μέσα στο Χωριό».

Η μητέρα του, Μαρίνα Τσίγκα, αποφάσισε να γίνει μητέρα στο Παιδικό Χωριό SOS της Βάρης όταν ήταν περίπου 40 ετών. Μέχρι τότε ήταν ιδιοκτήτρια ενός τουριστικού γραφείου στο Άργος.

«Είδα μια σχετική διαφήμιση στην τηλεόραση και είπα “αυτό είναι”. Μετά έκλεισα το γραφείο» λέει για τη στιγμή που θέλησε να αλλάξει τη ζωή της. Ήταν το 1993. Βιολογικά έχει αποκτήσει τρία δικά της παιδιά, που, παρότι παραξενεύτηκαν, δεν θέλησαν να την αποτρέψουν.

«Δεν υπάρχει απάντηση στο “γιατί” έγινα μητέρα στο Χωριό. Ίσως υπάρχουν πράγματα στην ψυχή μας που ξαφνικά μας βγαίνουν. Ίσως επειδή από μικρή ορφάνεψα από πατέρα. Ίσως όλοι είμαστε ταμένοι για κάποιους σκοπούς…» δηλώνει.

Ο Χρήστος ήταν από τα πρώτα παιδιά που μεγάλωσαν με εκείνη ως «μητέρα». Είχε προηγηθεί το διάστημα που πρόσφερε τις υπηρεσίες της στο Χωριό ως «θεία» (η γυναίκα δηλαδή που αντικαθιστά τις «μητέρες» στα ρεπό τους). Τον συνυπολογίζει με τρυφερότητα στα 19 παιδιά της, βιολογικά και μη.

«Εισέπραξε πολλή αγάπη ο Χρήστος κι αυτό ήταν βάλσαμο, γιατί ως παιδί ταλαιπωρήθηκε πολύ. Αλλά μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεται για τη μαμά του. Δεν κρατάει κακίες. Κι αναγνωρίζει ότι το να έρθει στο Χωριό ήταν το καλύτερο για αυτόν».

Και η ίδια διατηρεί επαφές με τη μητέρα του Χρήστου, όπως και των άλλων παιδιών. «Κάποια Χριστούγεννα που ο δρόμος τους έφερε τυχαία στο Χωριό, εκείνη άφησε μερικά χρήματα στο τραπέζι ως δώρο για τις γιορτές. Δεν τα έπαιρνε με τίποτα πίσω.

Κι αυτές οι γυναίκες πονάνε που αφήνουν τα παιδιά τους. Βασανίζονται, αλλά τι να κάνουν;» Σε λίγο καιρό θα πάρει τη σύνταξή της. «Με απασχολεί πολύ. Δεν μπορώ να αποκοπώ απ’ ό,τι γίνεται στο Χωριό. Ίσως να έρχομαι εθελοντικά. Ο Χρήστος μού λέει ότι έκανα θυσία. Αλλά για μένα είναι μόνο αγάπη…».

(Visited 1 times, 1 visits today)
By