Είναι σήμερα μία από τις κρυφές ελπίδες της Κίνησης των 58 προκειμένου να αποτελέσει ένα από τα βασικά δημόσια πρόσωπα του ενωτικού ψηφοδελτίου της Κεντροαριστεράς
Στην πραγματικότητα, δεν είναι λίγοι εκείνοι -μέσα και έξω από τους «58»- που πηγαίνουν το σενάριο και λίγο παραπέρα. «Ο Ανδρέας Παπαδόπουλος», όπως υποστηρίζουν, «διαθέτει όλα εκείνα τα πλεονεκτήματα για να λειτουργήσει σήμερα ως ο αντι- Τσίπρας της παράταξης που αρχίζει από τα υψίπεδα της Νέας Δημοκρατίας και φτάνει μέχρι τα κράσπεδα του ΣΥΡΙΖΑ».
Οσοι επενδύουν σε αυτή την προοπτική -και δεν είναι μόνο οι πανεπιστημιακοί των «58»- υποστηρίζουν ότι το βασικό προσόν του δεν είναι ούτε η μικρή για τα ελληνικά κομματικά δεδομένα ηλικία του, ούτε η συνεχώς διευρυνόμενη αναγνωρισιμότητά του, αλλά το γεγονός ότι το στόρι που συνοδεύει το πρόσωπο έχει ή μπορεί να έχει απήχηση. Αλλωστε είναι φτιαγμένο από την αρχή ως το τέλος από υλικά που αντέχουν στην πραγματικότητα της δύσκολης εποχής μας και τον κυρίαρχο ρόλο της εικόνας. Και αυτό γιατί ο 37χρονος δημοσιογράφος Ανδρέας Παπαδόπουλος -γεννημένος στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 1977- δεν έχει κανένα από τα συνήθη τυπικά γνωρίσματα των ανθρώπων των κομματικών μηχανισμών της Αριστεράς, αφού σε καμία περίπτωση δεν ήταν ο συνδικαλιστής των φοιτητικών αμφιθεάτρων, ούτε και ο νεολαίος που κόλλαγε αφίσες και έτρεχε στις πορείες.
Ο έρωτας και ο «γαύρος»
Ο Ανδρέας Παπαδόπουλος είναι ένας νέος άνθρωπος με ψυχή, καρδιά, αλλά και σάρκα. Ενας νέος που χαίρεται τη ζωή του και στην πιο μικρή της λεπτομέρεια – από τους πανηγυρισμούς μιας νίκης της αγαπημένης του ομάδας, του Ολυμπιακού, μέχρι έναν μεγάλο έρωτα.
Με την ίδια άνεση που μπορεί ως βαμμένος «γαύρος» να φωτογραφηθεί δίπλα στον Αριέλ Ιμπαγάσα -τα πειστήρια υπάρχουν στην αρχειοθήκη των φωτογραφιών του στο Facebook-, δεν κάνει πίσω όταν χρειαστεί να συμπεριφερθεί ως «ερωτευμένος Σαίξπηρ» στα πάρτι του συγγραφέα Χρήστου Χωμενίδη ή σε βραδινά τραπέζια με φίλους στο πλευρό της συντρόφου του Αλεξίας Μπακογιάννη – μια σχέση που ποτέ δεν έκρυψε από κανέναν, παρά το γεγονός ότι είχε να διαχειριστεί σε καθημερινή βάση το βαρύ φορτίο των πολλαπλών ενοχών των συντρόφων του, αρκετοί εκ των οποίων κινούνται ανάμεσα στην τριτοδιεθνιστική ηθική των παλαιών κομμουνιστών και τα διδάγματα του Ιγνατίου Λογιόλα, ιδρυτή του Τάγματος των Ιησουιτών.
«Μα, με την εγγονή του Μητσοτάκη», έλεγαν και ξανάλεγαν στους διαδρόμους των κεντρικών γραφείων της ΔΗΜ.ΑΡ. στην Αγίου Κωνσταντίνου όλοι όσοι μετρούσαν και ξαναμετρούσαν την απειλή που αντιπροσώπευε ο «μικρός» που ήρθε σχεδόν από το πουθενά για να διεκδικήσει με το σπαθί του την παρουσία του στον κόσμο των media. Οι τελευταίοι -σταθεροί θεματοφύλακες της εκάστοτε κομματικής ορθοδοξίας- πίστευαν -και με το δίκιο τους- ότι ο «μικρός» δεν θα αποτολμούσε να είχε άλλες επιλογές από το να εγγραφεί στην επετηρίδα. Κι αυτό επειδή ο Ανδρέας Παπαδόπουλος μέχρι και τις εκλογές του 2012 ήταν ένα άγνωστο πρόσωπο στο ευρύ κοινό. Μάλιστα στις πρώτες εκλογές του 2012 -εκείνες του Μαΐου- η επίδοση του «μικρού», ο οποίος είχε ακολουθήσει δίχως δεύτερη κουβέντα τον Φώτη Κουβέλη και στελέχη της Ανανεωτικής Πτέρυγας στην έξοδό τους από τον Συνασπισμό πρώτα στο μικρό γραφειάκι της πλατείας Βικτωρίας και στη συνέχεια στη ΔΗΜ.ΑΡ., ήταν σχεδόν απογοητευτική. Ερχεται 23ος στη σειρά συγκεντρώνοντας μόλις 1.795 σταυρούς, 50 παραπάνω από τον γραμματέα της Νεολαίας του κόμματος, τον Αλέξανδρο Παλαμίδη, και σχεδόν τους μισούς απ’ όσους συγκέντρωσε η φίλη του και συνεργάτις στο γραφείο Τύπου, η Μυρσίνη Λιοναράκη.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Μπορεί ή όχι ο Ανδρέας Παπαδόπουλος να είναι ένας αντι-Τσίπρας; Για να απαντηθεί το συγκεκριμένο ερώτημα χρειάζεται να προηγηθούν απαντήσεις σε αρκετά άλλα συναφή ερωτήματα όπως τα ακόλουθα: «Χρειάζεται σήμερα ένας αντι-Τσίπρας και γιατί;», «μπορεί να υπάρξει ο αντι-Τσίπρας και κάτω από ποιες προϋποθέσεις;», «ποιοι και γιατί θα επένδυαν στην προοπτική ενός αντι-Τσίπρα;»….
Ανδρέας vs Αλέξη
Προτού δοθεί οποιαδήποτε απάντηση, ας καταγράψουμε τα δεδομένα και, κυρίως, ας επιχειρήσουμε να αφηγηθούμε το στόρι του. Ο κ. Παπαδόπουλος είναι μόλις τρία χρόνια μικρότερος από τον Αλέξη Τσίπρα. Μάλιστα οι δυο τους δεν είναι καθόλου άγνωστοι μεταξύ τους, καθώς ο Ανδρέας ήταν ένας από τους υποστηρικτές του Αλέξη όταν ο τελευταίος λογιζόταν ως το πουλέν του Αλέκου Αλαβάνου. Ο κ. Παπαδόπουλος δούλευε τότε στην «Αυγή» και έκανε το ρεπορτάζ του Συνασπισμού, γεγονός που του έδινε τη δυνατότητα να γνωρίζει από πρώτο χέρι πρόσωπα και πράγματα στα κεντρικά γραφεία της πλατείας Συντάγματος. Από την άλλη πλευρά, ο κ. Τσίπρας ερχόταν δυνατός από την αναμέτρηση στον Δήμο Αθηναίων, όπου το 2006 ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου της «Ανοιχτής Πόλης» είχε πάρει με το σπαθί του ποσοστό 10,5%, κατακτώντας την τρίτη θέση πίσω από τους Νικήτα Κακλαμάνη και Κώστα Σκανδαλίδη και πάνω από τον Σπύρο Χαλβατζή του ΚΚΕ.
Εκείνη την εποχή ο κ. Παπαδόπουλος, πριν καν κλείσει τα 30, είχε κάνει την επιλογή να δουλέψει στην «Αυγή» -με τα πενιχρά οικονομικά της πάντα σε ημερήσια διάταξη- αντί να δοκιμάσει την τύχη του σε άλλα «μαγαζιά» με περισσότερη λάμψη. Για παράδειγμα, σε μια δύσκολη προσωπική και οικογενειακή συγκυρία -μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα η οικογένεια κατέγραψε τις απώλειες δύο προσφιλών προσώπων, πρώτα η αγαπημένη γιαγιά και αμέσως μετά ο πατέρας-, ο Ανδρέας Παπαδόπουλος, παραγωγός της εκπομπής των δημοσιογράφων Στέφανου Κασιμάτη και Ηλία Κανέλλη στο δημοτικό ραδιόφωνο της Αθήνας, τον 9,84, αλλά με στάτους μαθητευομένου και συνεπώς απλήρωτος αναζητούσε εργασία με μισθό. Οι δύο δημοσιογράφοι που τον είχαν πάρει κιόλας υπό την προστασία τους προσπαθούσαν να πείσουν τους υπευθύνους για την ένταξη του συνεργάτη τους στο μισθολόγιο του σταθμού, κάτι που δεν καρποφόρησε στο τέλος της μέρας. Τότε ήταν που του προτάθηκε να μετακομίσει στο MEGA και να αρχίσει πάλι από το μηδέν, δηλαδή με το στάτους του μαθητευόμενου. Ο ίδιος δεν το δέχτηκε και, παρά το γεγονός ότι τα προβλήματα στο σπίτι ασκούσαν πάνω του αφόρητη πίεση, επέλεξε τη λύση της «Αυγής».
Πάντως, τα πρώτα γράμματα στο πεδίο της μάχιμης δημοσιογραφίας ο Ανδρέας Παπαδόπουλος, που τέλειωσε στην Αθήνα το Εργαστήρι Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας, για να ακολουθήσουν σπουδές στις Πολιτικές Επιστήμες στο Λονδίνο, τα έμαθε στον 9,84. Σε καθημερινή βάση δίπλα στον Στέφανο Κασιμάτη (σήμερα ο «Φαληρεύς» της «Καθημερινής» και παλαιότερα η «Πανδώρα» του «Βήματος») και τον Ηλία Κανέλλη (αρθρογράφος των «Νέων» και επικεφαλής της μηνιαίας επιθεώρησης «The Books’ Journal»). Η μαθητεία του δεν έλαβε χώρα στο στούντιο ή στα δημοσιογραφικά γραφεία, αλλά στα καφέ και τα μπαρ του κέντρου της Αθήνας. Μάλιστα υπήρξε μια εποχή που «μάζευε» και τους δύο δημοσιογράφους από γνωστό καφέ της Σκουφά όπου είχαν αρχίσει από το πρωί τους καφέδες και τις συζητήσεις με φίλους πανεπιστημιακούς. Σε αυτές τις παρέες τρύπωνε ο νεαρός Ανδρέας και είχε και το θάρρος της γνώμης του – ασχέτως αν γνώριζε ή όχι τα θέματα των συζητήσεων. Σε μια από αυτές το θέμα ήταν η κληρονομιά του ηγέτη του ιταλικού ΚΚ και θεμελιωτή του ρεύματος του Ευρωκομμουνισμού Ενρίκο Μπερλινγκουέρ. Ο Ανδρέας, παρά το νεαρό της ηλικίας του, είπε στην ψύχρα την άποψή του, για να εισπράξει την απάντηση από τον καθηγητή Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Γιάννη Γιαννουλόπουλο: «Εσένα για Ολυμπιακό σε κόβω…».
Ο «γαύρος», λοιπόν, Παπαδόπουλος, όταν ο σχεδόν συνομήλικός του Αλέξης Τσίπρας αρχίζει να εμφανίζεται ως εναλλακτική διάδοχη κατάσταση στον Συνασπισμό, είναι στην «Αυγή», καλύπτει το ρεπορτάζ της Κουμουνδούρου, γίνεται προνομιακός συνομιλητής πολλών από τα σημερινά προβεβλημένα πρόσωπα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά προτιμά να σταθεί πολιτικά δίπλα στους πρωταγωνιστές της μειοψηφίας που τότε εκφράζονται μέσα από το σχήμα της Ανανεωτικής Πτέρυγας και έχουν ως κύριο εκφραστή των απόψεών τους στα κομματικά όργανα τον κ. Κουβέλη.
Το «εγγόνι» του Κύρκου
Στους διαδρόμους της Κουμουνδούρου, όμως, ο κ. Παπαδόπουλος γνωρίζει και πρόσωπα που του άλλαξαν τη ζωή και τον τρόπο σκέψης του. Ενα από αυτά ήταν ο κ. Σπύρος Λυκούδης, μέχρι πρότινος γραμματέας της ΔΗΜ.ΑΡ. και βουλευτής Επικρατείας του κόμματος. Η αναφορά της συγκεκριμένης σχέσης έχει τη σημασία της, γιατί ο Ανδρέας Παπαδόπουλος μέσω του κ. Λυκούδη γνωρίζει τον Λεωνίδα Κύρκο. Οι δυο τους πηγαίνουν και επισκέπτονται τον Λεωνίδα -εμβληματική μορφή της Ανανεωτικής και Δημοκρατικής Αριστεράς στη χώρα μας- κάθε Παρασκευή στο μικρό διαμέρισμα των Εξαρχείων. Μάλιστα δεν είναι κρυφό ότι ο κ. Παπαδόπουλος ήταν ένας από τους λίγους ανθρώπους που φρόντιζαν τον Λεωνίδα σαν να ήταν δικός τους παππούς. Τα ίδια αισθήματα είχε και ο βετεράνος πολιτικός για τον Ανδρέα, με αποτέλεσμα πολλοί να λένε πως ήταν «το αγαπημένο εγγόνι του».
Σήμερα, στη μεγάλη φωτογραφία -τη λεγόμενη φωτογραφία εξωφύλλου- στο προφίλ του στο Facebook ο Ανδρέας Παπαδόπουλος έχει επιλέξει ένα στιγμιότυπο από μια εκδήλωση τιμής στον Λεωνίδα Κύρκο. Ο τελευταίος με το μπαστουνάκι του δέχεται τον χαιρετισμό του Γρηγόρη Ψαριανού, με τον Φώτη Κουβέλη να παρακολουθεί από το διπλανό κάθισμα. Μια φωτογραφία, χίλιες λέξεις…
Ο Λεωνίδας παρακολουθεί πλέον το πνευματικό του εγγόνι από ψηλά, ο κ. Κουβέλης δεν είναι πια στη ζωή του Ανδρέα και ο Γρηγόρης Ψαριανός είναι ένας από τους συντρόφους του που φαίνεται διατεθειμένος να βαδίσουν στα ίδια μονοπάτια από εδώ και πέρα. Αλλωστε και οι δύο ήταν από τους βασικούς ομιλητές της πολιτικής εκδήλωσης που διοργάνωσε η Πρωτοβουλία των 58 στην Κηφισιά. Στην ομιλία του, αναφερόμενος στη ΔΗΜ.ΑΡ., τόνισε ότι «δεν συζητά καν με τους “58”, και αυτό είναι πολύ παράξενο». Πρόσθεσε, δε, ότι «και εδώ είναι το πρόβλημα της ΔΗΜ.ΑΡ., κατά τη γνώμη μου. Διότι, αν είχε ένα άλλο σχέδιο, κάτι εναλλακτικό να προτείνει, θα το καταλάβαινα να μη θέλει τους “58”. Ελα όμως που δεν έχει. Διότι γνωρίζω ότι ο πρόεδρος και τα στελέχη της ΔΗΜ.ΑΡ. μοιράζονται τις ίδιες αγωνίες, τις ίδιες σκέψεις, τους ίδιους προβληματισμούς».
Με τούτα και μ’ εκείνα ο κ. Παπαδόπουλος διαμορφώνει ήδη τον βηματισμό του με βάση τα νέα δεδομένα – αυτά του κόμματός του, της Πρωτοβουλίας των 58, της παράταξης της Κεντροαριστεράς. Την ίδια στιγμή, αν και τα προσωπικά του βρίσκονται στην καλύτερη δυνατή φάση -είναι ερωτευμένος και δεν το κρύβει- ψάχνει για δουλειά… «Η οικονομική ανεξαρτησία», όπως λέει και ένας παλιός του σύντροφος, «είναι για τον Ανδρέα βασική προϋπόθεση της πολιτικής του αυτονομίας ακόμη και σε εποχές στράτευσης σε μια υπόθεση».
ΠΗΓΗ: ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ