Γράφει η… @Nenamou
Μια απεχθής, για μένα, φράση, που δυστυχώς την χρησιμοποιούμε όταν έχουμε φτάσει στο απροχώρητο και όταν η «φωτιά έχει φτάσει στην δική μας αυλή», ή έχει ήδη ξεκινήσει να σπαρταράει η «δική μας κατσίκα» μιας και του γείτονα μας έχει ήδη αφήσει χρόνους.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου – και ευτυχώς είναι πολλά τα χρόνια και τα παραδείγματα- όλοι, μα όλοι ανεξαιρέτως, εθελοτυφλούμε στα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως Χώρα με αποτέλεσμα την τελευταία στιγμή να προσπαθούμε να βρούμε «τον από μηχανής θεό» που θα μας τα λύσει ή το εξιλαστήριο θύμα που θα τα χρεωθεί.
Αγαπητοί, συνομιλώντας με αρκετούς , όπως και εσείς άλλωστε, κατέληξα σε κάποια συμπεράσματα, που κάποιοι από εσάς σαφέστατα ήδη τα έχετε βγάλει.
Ας πάρουμε πρώτα το θέμα της παιδείας μιας και είναι και τόσο επίκαιρο αφού σήμερα ξεκίνησε η διαδικασία των πανελλαδικών εξετάσεων.
Φυσικά δεν είμαι ειδήμων και ούτε πρόκειται να αναπτύξω καμία «κοσμοθεωρία», άλλωστε αυτό που πιστεύω ακράδαντα είναι ότι αυτές οι «κοσμοθεωρίες» κάποιων «τεραστίων μυαλών» έφεραν την κατάσταση εδώ που είναι τώρα. Απλήρωτοι και εν δυνάμει άνεργοι καθηγητές, αγχωμένοι μαθητές δίχως να ξέρουν για ποιο λόγο δίνουν εξετάσεις και με τι στόχο, τρελαμένοι γονείς, μεροκαματιάρηδες άνθρωποι του μόχθου που έχουν στερηθεί τα πάντα προκειμένου να μπει σε κάποια σχολή το παιδί τους.
Συνένοχοι όλοι. Λες και η κάθε σχολική χρονιά ξεκινάει γύρω στις 15 Μαΐου… Λες και τα προβλήματα ξεκινούν τις ημέρες των εξετάσεων…
Αλλά είπαμε: Μέχρι πέρσι δεν ήταν σε αυτή τη «λίστα» οι συγκεκριμένοι καθηγητές να απολυθούν, μέχρι πέρσι δεν ήταν οι σημερινοί μαθητές που δίνουν πανελλαδικές, μέχρι πέρσι δεν ήταν αυτοί οι γονείς που έπρεπε να πληρώνουν… ήταν άλλοι. Απλά οι κάθε «φετινοί» φωνάζουν που είναι το Κράτος.
Έτσι δεν γίνεται τίποτα. Έτσι δεν πάμε μπροστά. Καταλάβετε το.
Σειρά έχει η μείωση μισθών, των συντάξεων, το κλείσιμο των επιχειρήσεων, οι απολύσεις εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, οι μετακινήσεις υπαλλήλων στον δημόσιο τομέα με επακόλουθο την προσεχή απόλυση τους ως πλεονάζων προσωπικό. Και εδώ μία από τα ίδια.
Εάν δεν είμαστε εμείς οι άμεσα θιγόμενοι δεν μας καίγεται καρφί.
Μόνο και μόνο τότε, όταν φτάσει δηλαδή η κατάσταση μέσα στο σπίτι μας και δεν έχουμε να ταίσουμε τα παιδιά μας, να είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας με τους τόσους φόρους και τα χαράτσια, να ζήσουμε με μια ποιότητα, μόνο τότε φωνάζουμε που είναι το Κράτος.
Μέχρι να ψοφήσει η δική μας κατσίκα μέχρι να καεί το δικό μας σπίτι είμαστε αμέτοχοι. Είμαστε κοντόφθαλμοι και το τραγικότερο όλων ότι όλοι έχουμε λόγο, έχουμε βήμα να σχολιάσουμε με περισσή ευφράδεια και τυχάρπαστες αναλύσεις πως φτάσαμε εδώ. Κοινώς παπάτζες. Μπούρδες. Μπαρούφες. Και χαζοκουβέντες τύπου «να’ χαμε να λέγαμε», με ουσία μηδέν.
Ας πάμε και μια βόλτα έτσι για το τέλος και στο Κράτος… Έτσι για να μην το αφήσουμε ασχολίαστο.
Ποιος το εκλέγει; Ποιος παίρνει τον μελλοντικό φοιτητή και άνεργο στους ώμους του και πάει με χαρά – λέμε τώρα – να ψηφίσει? Ποιος τσακώνεται στα καφενεία και στις οικογενειακές μαζώξεις για τον τάδε ή τον δείνα; Όχι εμείς, φυσικά, έ; Άλλοι. Σωστά.
Εμείς ούτε σε συγκεντρώσεις έχουμε πάει, ούτε σε ομιλίες, ούτε έχουμε χτυπήσει την πόρτα κάπου πολιτευτή, βουλευτή ή υπουργού. Όλα τα κάνουν οι άλλοι.
Θέλω να κλείσω με το επεισόδιο που έγινε σήμερα στη Βουλή με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Με την αισχρή και ελεεινή συμπεριφορά των «βουλευτών» της Χ.Α., που κάτι άθλια μωβ ρακούν και κάτι πορτοκαλί δράκοι με τεράστιες ουρές τρύπωσαν στις περσινές εκλογές στα τμήματα και βιαίως ψήφισαν για να τους έχουμε στο Κοινοβούλιο.
Αυτή είναι η απάντηση αγαπητοί στο αρχικό ερώτημα που μας βασανίζει. «Που είναι το Κράτος»;
Εκεί είναι, κύριοι και κυρίες, το Κράτος. Εκεί που τους τοποθετήσατε. Εκεί που τους δώσατε βήμα. Εκεί που η ανεγκεφαλιά κάποιων για άλλη μια φορά έφερε αυτά τα αποτελέσματα.
Μόνο τελειώνοντας θα ήθελα να σας παρακαλέσω κάτι. Όποιος ξανακάνει αυτή την ερώτηση καλό θα ήταν πρώτα να μπει σε ένα πιθάρι και να κάτσει εκεί. Έχει περισσότερες πιθανότητες να σωθεί…. Από το Κράτος.