Γράφει ο… @giopso
Το τασάκι έχει γεμίσει γόπες και δεν είναι κι απ’ αυτές τις θαλασσινές που τηγανίζονται.
Το ποτήρι γεμίζει κι αδειάζει με ποτό (μη ρωτάς τι ποτό, ένα είναι το ποτό…)
«Μάθε παιδί μου γράμματα να μη ζήσεις κι εσύ τη σκατοζωή που ζήσαμε με τη μάνα σου, μάθε γράμματα να ζήσεις ανθρωπινά…»
Οι θύμησες της παιδικής ηλικίας ήταν κάποτε αστείο και γέλιο και χαρά και γλέντι.
Η παιδική ηλικία… ναι, τότε που ανεβήκαμε στην ταράτσα γιατί περνούσε ο «μυστριοφόρος» εθνοσωτήρας με το ελικόπτερο, τότε που κάναμε τρεις μέρες ν’ ανοίξουμε το ραδιόφωνο γιατί η οικογένεια πενθούσε που πέθανε ο Μακάριος…
Τότε που ακούγαμε Ντόιτσε Βέλλε και Μπι Μπι Σι και μετά το ρίξαμε στα σκληρά και πίναμε «λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου»…
Πήρε τηλεόραση ο πατέρας μου και την πρώτη βραδιά βλέπαμε μονομαχία του Εθνάρχη με τον ζιβαγκωτό Αντρέα. Από τότε άρχισα να σχολιάζω την πολιτική στην Ελλάδα παρομοιάζοντάς τη σαν τις ακρίδες που ‘φαγαν τα σπαρτά του Φαραώ και μας άφησαν τις πυραμίδες και τον μοναδικό Έλληνα που ήταν στα εγκαίνια (μη ρωτάς ποιόν, ένας είναι ο χαϊλάντερ, ο απέθαντος…)
Είδα το μυστρί ν’ αλλάζει χέρια (αλλά πάλι από δεξιό σε δεξιό ρε γαμώτο, δύο χέρια δεξιά είχαν οι ελληναράδες, wtf?…) και μετά είδα το μυστρί να γίνεται κουτάλα και το χαρμάνι στην οικοδομή να γίνεται Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα.
Μωρέ τι θυμήθηκα τώρα; Τις κλαδικές, που ήταν όπως οι φάκελοι των δεξιών αλλά στο πιο σοσιαληστικό (sic!)
Θυμάμαι τον Αβέρωφ που παρέλαβε ερείπια κόμματος και παρέδωσε μπάζα. Αλλά ο Ευάγγελος, μη νομίζετε, γαλούχησε μια γενιά πολιτικών. Άφησε παρακαταθήκη…
Τον Κοσκωτά. Αχ ο Γιώργος! Το πιο αδικημένο λαμόγιο στην ιστορία όλων των μπανανιών του σύμπαντος. Αν έκανε τα ίδια δέκα χρόνια αργότερα, θα ξεκινούσε με μια χρεοκοπημένη τράπεζα και με 2-3 μνημόνια θα ξυπνούσε μια μέρα με 10 τράπεζες, υγιέστατες, ζωή να ‘χουν.
Εμείς στην εποχή μου δεν είχαμε Games of Thrones, κωλόφαρδοι πιτσιρικάδες του σήμερα. Εμείς μεγαλώσαμε με δικαστικο-πολιτικά θρίλερ που μας τα είχαν πει Ειδικά Δικαστήρια γιατί εκτός από τον Μένιο (ένας ήταν ο Μένιος, μη ρωτάς…) όλοι οι άλλοι μια χαρά έπαιξαν στο έργο…
Έφαγα μαζί με άλλους τρία πακέτα Ντελόρ (εμείς δηλαδή το χαρτί του πακέτου φάγαμε, μακαρόνι δεν είδαμε ποτές, αλλά δε γαμ… θε μου ‘σχώρα με).
Ζήσαμε κυβέρνηση Μητσοτάκη ρε κακομαθημένα… κι επιζήσαμε.
Είδα τον κινέζο που είχε όραμα το ευρώ ($&6!(8&>?*, θε μου ‘σχώρα με) όταν ακόμα το photoshop ήταν στην έκδοση 1.0 και βγήκε αφίσα με 200 κιλά καλαμών στη μούρη.
Ξεκίνησα το τσιγάρο με 83 δραχμές και τώρα πουλάω ένα στρέμμα χωράφι κάθε βδομάδα για να πάρω ένα πακέτο.
Πήγαινα για μπάνιο στη θάλασσα με 500 δρχ βενζίνη και τώρα θέλω 1.700 δρχ για να πάρω αλάτι να ρίξω στη μπανιέρα και να κάνω μακροβούτι μέχρι τον μπιντέ.
Είδα να ‘ρχεται το ευρώ στον ύπνο μου ένα βράδυ. Πήγα λέει στη λαϊκή ν’ αγοράσω μαϊντανό κι εκεί που έδινα ένα πενηντάρικο δρχ, μου ζήτησαν ένα ευρώ. Ψέματα λέω. Δεν το είδα στον ύπνο μου. Το έζησα.
Είδα μανιώδη παίκτη Playstation να γίνεται πρωθυπουργός. Σε μπανανία έγινε, αλλά έγινε. Γι’ αυτό, μη χάνετε ποτέ την ελπίδα σας. Το American Dream είναι μύθος. Το Banania Dream είναι ιστορικά αποδεδειγμένο γεγονός.
ΕΙΔΑ ΤΟΝ ΓΑΠ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ!
Ο άνθρωπος που προσπάθησε ν’ αλλάξει την αλυσίδα ποδηλάτου σε κίνηση έπρεπε να χρηστεί Βασιλιάς Ελέω Προβάτων και να κυβερνάει μέχρι να σκάσουν όλα τα λάστιχα από ποδήλατα στον αστερισμό του Κενταύρου.
Είδα τον Αντώνη πρωθυπουργό. Τον άνθρωπο που όρθωσε το ανάστημά του και έσωσε τη Μακεδονία μας από τον αιμοσταγή Γκλιγκόροφ και καθημερινά επαναδιαπραγματεύεται τα μνημόνχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχααχχχαχαχαχαχαχαχα… συγγνώμη δε μπορώ να περιγράψω άλλο, μου βγήκε το τσίπουρο από τ’ αυτιά.
ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΕΙ ΑΚΟΜΑ ΤΟΝ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ πρωθυπουργό.
Του σκάβει το λάκκο ο Λαφαζάνης που θέλει τη δραχμή. Ο Δραγασάκης φτυαρίζει όλη μέρα, αλλά ο Λαφαζάνης έχει μετροπόντικα. Μου πετάει κι αυτό το «Εθνικό νόμισμά μας είναι το ευρώ». Σε ποιόν; Σε μένα, τον Δραχμαντινετζάντ. Που αν είχα τα πυρηνικά του ξάδερφου από την Τεχεράνη θα ‘κανα την ψωροκώσταινα να φαίνεται απ’ το διάστημα σαν την κωλοτρυπίδα της Γης.
Είδα πολλά παιδιά μου και αλλάχου ακμπάρ κι ευλόγησον.
Και δεν είδα πολλά περισσότερα.
Άλλοι διαβάζουν τον καφέ κι εγώ το γυαλί. Άμα είναι άδειο, δε βλέπω τίποτε.
Ρίξε στο γυαλί φαρμάκι, να σου πω κι άλλες ιστορίες…
Δραχμαντινετζάντ ☭