Πότε οι μάνατζερ λειτουργούν για το δικό τους συμφέρον και πότε για το καλό της εταιρείας. Τα μπόνους που δίνονται σε στελέχη όταν… στερεύει το ποτάμι και η λαϊκή δυσαρέσκεια που κινδυνεύει να μας γυρίσει στο 1970…
Εκείνη η κυβέρνηση δεν ήταν διόλου αδιάφορη για τα θέματα κατανομής του εισοδήματος. Άλλωστε, επέβαλε για πρώτη φορά τον κατώτατο μισθό. Αποδέχθηκε, όμως, την κρατούσα άποψη,ότι η κυβέρνηση πρέπει να δώσει ελευθέρας στις επιχειρήσεις. Όλοι θα επωφελούνταν εάν οι διευθυντές των επιχειρήσεων αφιέρωναν την ενέργειά τους στο νδικό τους πλουτισμό.
Αυτή η άτυπη συμφωνία επί κυβερνήσεων Μπλερ έχει πλέον γκρεμιστεί. Το κίνημα Occupy Wall Street, που για κάποιο χρονικό διάστημα καθοδήγησε τη λαϊκή οργή, μπορεί πλέον να έχει αποδυναμωθεί. Η οργή, όμως, παραμένει και διαποτίζει τις επίσημες δηλώσεις προσώπων της πολιτικής σκηνής.
Ο ηγέτης των Εργατικών Εντ Μίλιμπαντ χειροκροτήθηκε για τη δέσμευσή του να παγώσει τις τιμές ενέργειας. Ο Αρχιεπίσκοπος του Κάντμπουρι, Τζάστιν Γουέλμπι, κατακεραύνωσε τα «αμαρτωλά» επιτόκια που χρεώνουν οι δανειστές στους μισθωτούς.
Δηλώσεις τέτοιου τύπου εκφράζουν την ευρεία απώλεια εμπιστοσύνης στις πρακτικές των ελεύθερων αγορών. Σε πρόσφατη δημοσκόπηση, σχεδόν όλοι οι συμμετέχοντες τάχθηκαν υπέρ της ρύθμισης των ενοικίων, ενώ το ένα τρίτο ζητούσε έλεγχο των τιμών και στα προϊόντα των μπακάλικων.
Αυτή η αντίδραση κατά των επιχειρηματικών πρακτικών στηρίζεται σε σειρά αδικίες που έχουν παρατηρηθεί. Τα στελέχη των τραπεζών, που εμφανώς φέρουν το μεγαλύτερο βάρος της ευθύνης για τη χρηματοοικονομική κρίση ήταν από τους ελάχιστους που γλίτωσαν ανέπαφοι από την επακόλουθη οικονομική αναταραχή. Πολλές επιτυχημένες επιχειρήσεις χρησιμοποιούν λογιστικά κόλπα με αποτέλεσμα η καταβολή των φόρων να μετατρέπεται σε προαιρετική κίνηση καλής θέλησης.
Οι εταιρείες κοινής ωφέλειας πιστεύεται ευρέως ότι έχουν παραπλανήσει τις ρυθμιστικές αρχές παρά την αίσθηση υπερβολικών κερδών. Και υπάρχει η αμυδρή υποψία ότι η προσέγγιση του «laissez-faire» που ακολουθήθηκε τις τρεις τελευταίες δεκαετίες ευνόησε λίγους μυημένους του επιχειρηματικού κόσμου να αποκτήσουν πολύτιμα λάφυρα.
Αυτή η δυσπιστία δυσχεραίνει την κατάσταση. Οι λαϊκιστές στο Κόμμα Ανεξαρτησίας της Βρετανίας και του Εθνικού Μετώπου της Γαλλίας κερδίζουν έδαφος στην Ευρώπη, αναγκάζοντας τα μεγάλα κόμματα να μιμηθούν την επιχειρηματολογία τους.
Οι αγορές, όμως, παραμένουν ο καλύτερος τρόπος για την κινητοποίηση των πόρων ώστε να καλυφθούν οι πιο πιεστικές ανάγκες της ανθρωπότητας. Η μικροδιαχείριση είναι συνταγή που οδηγεί σε οικονομικό τρελοκομείο.
Ο κ. Κρίντλαντ προσφέρει υπηρεσία στη χώρα του, όπως επίσης και στα μέλη του CBI, καλώντας τις επιχειρήσεις να αποδείξουν ότι «οι αγορές είναι δύναμη του καλού… και όχι μέρος του προβλήματος». Εάν θέλουν να κερδίσουν αυτή ντη φιλοσοφική διαμάχη, τότε οι μάνατζερ θα πρέπει να αλλάξουν όχι μόνο τη ρητορική τους αλλά και τη συμπεριφορά τους.
Ο καλύτερος τρόπος για να επιτευχθεί ευημερία είναι επιτρέποντας στις ιδιωτικές επιχειρήσεις να επιδιώκουν τους μακροπρόθεσμους στόχους τους, αλλά με σθεναρό ανταγωνισμό και νομοθεσία με αρχές. Πιο αυστηροί ρυθμιστικοί κανόνες θα πρέπει να επιβληθούν μόνο σε ειδικές περιπτώσεις, όπως ο τραπεζικός κλάδος.
Οι αποτυχίες των ρυθμιστικών αρχών είναι επίσης μία από τις αιτίες για την κατάρρευση της εμπιστοσύνης. Οι επιχειρήσεις έχουν κάνει πολλά. Πολύ συχνά, ενεργούν για το συμφέρον των μάνατζερ, οι οποίοι στολισμένοι με τα χρυσά καμπανάκια των μετοχών και των μπόνους προσπαθούν να μεγιστοποιήσουν την πορεία της μετοχής.
Αυτό θα ήταν ευπρόσδεκτο εάν οι βραχυπρόθεσμες κινήσεις των αγορών αντικατόπτριζαν και τη μακροπρόθεσμη πορεία της εταιρείας. Εάν κάτι τέτοιο δεν ισχύει ,όμως, τότε ο κίνδυνος είναι πως οι μάνατζερ θα επιβραβεύονται που έκαναν το πηγάδι να στερέψει.
Τα στελέχη θα πρέπει να αποκτήσουν μία νέα, διαφωτιστική οπτική για τις εταιρείες τους. Θα μπορούσαν να βελτιωθούν τα οικονομικά κίνητρα, αναγκάζοντας τους διευθυντές να κρατούν μεγάλο μέρος του πλούτου τους σε τίτλους που σχετίζονται με την εταιρεία, ακόμη και κάποια χρόνια αφού φύγουν από αυτή. Είναι, όμως, μάλλον απίθανο να επιτευχθεί η τέλεια ευθυγράμμιση των συμφερόντων.
Οι διοικήσεις των επιχειρήσεων θα πρέπει να είναι υπόλογες για μία πιο ευγενική αρχή από το ανεξέλεγκτο προσωπικό συμφέρον. Οι ηγέτες του επιχειρηματικού κόσμου θα πρέπει να είναι φιλόδοξοι για τις επιχειρήσεις και όχι άπληστοι για τον εαυτό τους.