Έχει μείνει στην ιστορία ως ένα από τα κορυφαία σεξουαλικά σύμβολα του Χόλιγουντ
Μπορεί να πέρασαν πενήντα ένα χρόνια από το θάνατο της Μέριλιν Μονρόε, αλλά συνεχίζει να είναι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος και να ξαφνιάζει με άγνωστες πτυχές της ζωής της. Το πραγματικό όνομα της ηθοποιού Μέριλιν Μονρόε ήταν Νόρμα Τζιν Μπέικερ. Γεννήθηκε την 1η Ιουνίου 1926, σπούδασε στο Actor’s Studio του Λι Στράσμπεργκ και έχει μείνει στην ιστορία ως ένα από τα κορυφαία σεξουαλικά σύμβολα του Χόλιγουντ.
Έγινε θύμα της κατάθλιψης και πέθανε στις 5 Αυγούστου 1962 από υπερβολική δόση βαρβιτουρικών. Κατά την επίσημη εκδοχή αυτοκτόνησε, αλλά πολλοί ερευνητές πιστεύουν ότι κάποιοι που είχαν συμφέρον να σωπάσει, την οδήγησαν στο θάνατο. Στις 4:25 π.μ. την Κυριακή στο Λος Άντζελες ο Δρ Hyman Engelberg, προσωπικός γιατρός της είπε ότι η ηθοποιός Μέριλιν Μονρόε αυτοκτόνησε. Όταν έφτασε η αστυνομία στο σπίτι της , βρήκε το γυμνό σώμα της Marilyn, δίπλα στον οποίο υπήρχε ένα μπουκάλι ηρεμιστικά. Σύμφωνα με την περιγραφή της σκηνής, ήταν ξαπλωμένη μπρούμυτα,το πρόσωπό της ήταν στο μαξιλάρι, τα χέρια κατά μήκος του σώματος, το δεξί χέρι ελαφρώς λυγισμένο και τα πόδια ήταν τεντωμένα.
Λέγεται ότι η μητέρα της αντιμετώπιζε σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα και νοσηλεύτηκε σε ψυχιατρικά ιδρύματα, ενώ και η οικογένειά της έχει ιστορικό κατάθλιψης. Ο θείος και ο προπάππους της αυτοκτόνησαν.
Παντρεύτηκε πρώτα με τον παίκτη του μπέιζμπολ Τζόε Ντι Μάτζιο κι αργότερα με τον θεατρικό συγγραφέα Άρθουρ Μίλερ, με τον οποίο χώρισε το 1961. Υπήρξε ερωμένη του Τζον Κένετι και του αδελφού του Μπομπ. Η γνωριμία της με τον πρόεδρο Κένεντι, χάρη στη μεσολάβηση του Σινάτρα, υπήρξε το απόγειο της δόξας της. Καταφέρνοντας να τον ξετρελάνει και αυτόν, τραγουδώντας του το «ευτυχισμένα γενέθλια» στην 45η επέτειο των γενεθλίων του, πίστεψε προς στιγμήν ότι είχε όλο τον κόσμο στα πόδια της. Αλλα όμως της επιφύλασσε η μοίρα.
Ξεκίνησε ως μοντέλο και μετά ασχολήθηκε ως κομπάρσος σε ταινίες. Οι πρώτες επιτυχίες, ως ηθοποιός, ήρθαν το 1950 με τις ταινίες Η Ζούγκλα της Ασφάλτου του Τζον Χιούστον και Όλα για την Εύα με τη Μπέτι Ντέιβις. Παράλληλα τότε προκλήθηκε σκάνδαλο όταν γνωστοποιήθηκε ότι παλιότερα είχε ποζάρει γυμνή στο περιοδικό «Playboy». Το 1955 πρωταγωνίστησε στην ταινία «Επτά χρόνια φαγούρα». Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου την έχει κατατάξει έκτη στη λίστα με τις 25 μεγαλύτερες σταρ όλων των εποχών.
Το ημερολόγιο, ο Φιντέλ Κάστρο και οι πυρηνικές δοκιμές
Ο Ρόμπερτ Σλέιτζερ, συγγραφέας του «Οι τελευταίοι μήνες της Μέριλιν Μονρόε» και ένας από τους πιο πιστούς φίλους της, θυμάται ότι είχε ξεφυλλίσει το ημερολόγιο της Μέριλιν και εξεπλάγη όταν βρήκε σημειώσεις από τις συζητήσεις της με τους Κένεντι. Αναφερόταν σε θέματα όπως το σχέδιο να κληθεί το συνδικάτο του εγκλήματος για να δολοφονήσει τον Φιντέλ Κάστρο, οι πυρηνικές δοκιμές, οι διασυνδέσεις του Φρανκ Σινάτρα με τον υπόκοσμο, οι προσπάθειες του Μπόμπι να σταματήσει τον Τζίμι Χόφα. Οταν ο Σλέιτζερ συνειδητοποίησε πόσο σημαντικό ήταν το ημερολόγιο, ρώτησε τη Μέριλιν γιατί κρατούσε τέτοιες σημειώσεις. «Γιατί στον Μπόμπι αρέσει να μιλά για πολιτικά και θέλω να μπορώ να συζητώ έξυπνα μαζί του για τα πράγματα που τον ενδιαφέρουν. Κρατώ λοιπόν σημειώσεις μετά τις συζητήσεις μας και μαθαίνω όσο περισσότερα μπορώ για τα θέματα στα οποία αναφέρεται» απάντησε.«Εχει διαβάσει άλλος το ημερολόγιο;» ρώτησε ο Σλέιτζερ. «Κανένας… Αλλά είμαι τόσο θυμωμένη που θα ήμουν ικανή να δώσω συνέντευξη Τύπου και να το δείξω στον κόσμο όλο για να μάθει ποιοι πραγματικά είναι οι Κένεντι».
[custom_gallery id=»61459″]
Η τελευταία συνέντευξη που δημοσιεύτηκε τον Οκτώβριο του 1960 στο περιοδικό «Μαρί Κλαιρ».
– Ποιες είναι οι πρώτες αναμνήσεις σας από τα παιδικά σας χρόνια;
«Θυμάμαι τον αγώνα επιβίωσης. Ήμουν ακόμη πολύ μικρή, ξαπλωμένη στην κούνια μου, και ήδη αγωνιζόμουν να επιζήσω… Ήμουν νόθο. Ο πρώτος σύζυγος της μητέρας μου λεγόταν Μπέικερ κι ο δεύτερος Μόρτενσον, αλλά ήταν χωρισμένη κι από τους δύο, όταν γεννήθηκα. Όταν ήμουν μικρή, πάντα μου έλεγαν ότι ο πατέρας μου είχε πεθάνει σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στη Νέα Υόρκη προτού γεννηθώ. Θα προτιμούσα να μη μιλήσω γι’ αυτά: είναι μια πικρή ιστορία και δεν αφορά κανέναν άλλο εκτός από εμένα».
– Πώς βρεθήκατε να κάνετε το μοντέλο;
«Στη διάρκεια του πολέμου δούλευα σ’ ένα εργοστάσιο. Δουλειά βαρετή και ζωή φρικτή. Μια μέρα, η Αεροπορία αποφάσισε να τραβήξει φωτογραφίες του εργοστασίου. Με τράβηξαν κι εμένα. Ένας από τους φωτογράφους, ο Ντέιβιντ Κόνοβερ, μου είπε: «Θα έπρεπε να δουλεύεις μοντέλο. Θα κέρδιζες εύκολα πέντε δολάρια την ώρα». Εγώ έπαιρνα 20 δολάρια τη βδομάδα για 10 ώρες δουλειά την ημέρα. Τι καλύτερος λόγος να δοκιμάσω την τύχη μου σαν μοντέλο; Άλλωστε αυτό που πραγματικά ονειρευόμουν ήταν να γίνω ηθοποιός κι όταν είχα χρήματα, παρακολουθούσα μαθήματα ερμηνείας, αλλά αραιά και πού, γιατί ήταν πολύ ακριβά: 10 δολ. την ώρα».
– Έχουν ακουστεί πολλά για εκείνες τις φωτογραφίες στο ημερολόγιο..
«Όταν δημοσιεύτηκαν είχα ήδη κάνει τη «Ζούγκλα της ασφάλτου» και η Fox είχε ανανεώσει το συμβόλαιό μου για άλλα επτά χρόνια. Θυμάμαι πως οι τύποι του τμήματος διαφήμισης με φώναξαν στο στούντιο για να με ρωτήσουν, αν είχα ποζάρει για κάποιο ημερολόγιο. Τους απάντησα: «Ναι, τι πρόβλημα υπάρχει;». Ήταν πολύ εκνευρισμένοι και μου είπαν: «Μην το παραδεχτείς. Αρνήσου το». Τους εξήγησα ότι, και το έκανα και ενέκρινα την κυκλοφορία του ημερολογίου και θα έλεγα την αλήθεια. Έγιναν έξαλλοι, αλλά δεν υποχώρησα. Όποιος με γνωρίζει, ξέρει ότι δεν είμαι ικανή να πω ψέματα. Μερικές φορές σωπαίνω και δεν δίνω πολλές εξηγήσεις για να προστατέψω τον εαυτό μου ή άλλους. Αλλά δεν μπορώ να ψεύδομαι. Οι άνθρωποι είναι παράξενοι. Σε ρωτούν κάτι κι αν απαντήσεις ειλικρινά, σκανδαλίζονται. Κάποτε με ρώτησαν με τι κοιμάμαι: πιτζάμα, νυχτικό… Εγώ απάντησα «με Σανέλ Νο 5″. Ήταν αλήθεια, απλώς δεν ήθελα να πω ότι κοιμάμαι γυμνή».
– Άλλαξε η ζωή σας όταν γίνατε γνωστή;
«Ήταν όλα δύσκολα. Δεν πήγαινε σε πρεμιέρες ούτε σε δεξιώσεις. Δεν είχα τελειώσει τις σπουδές μου κι έτσι πήγαινα στα νυχτερινά μαθήματα του UCLA γιατί τα πρωινά ερμήνευα μικρούς ρόλους σε ταινίες. Παρακολούθησα μαθήματα αμερικανικής ιστορίας και λογοτεχνίας. Δυσκολευόμουν να φτάσω στην ώρα μου στα μαθήματα γιατί δούλευα στο στούντιο μέχρι τις 6.30. Σηκωνόμουν πολύ πρωί και όταν έφτανα στο μάθημα ήμουν τόσο κουρασμένη που συχνά με έπαιρνε ο ύπνος στην τάξη. Η καθηγήτριά μου δεν με ήξερε και της φαινόταν παράξενο που αγόρια από άλλα τμήματα παρακολουθούσαν συχνά από το παράθυρο και μουρμούραγαν μεταξύ τους. Κάποτε τους ρώτησε γιατί το κάνουν και της είπαν πως είμαι ηθοποιός του κινηματογράφου. Κι εκείνη έκπληκτη απάντησε: ‘’Τι λέτε, νόμιζα πως ήταν μια νεαρή που μόλις βγήκε από μοναστήρι».
– Είναι αλήθεια πως μονίμως καθυστερείτε;
«Ο κόσμος θυμάται μόνο τις φορές που δεν ήμουν συνεπής. Άλλωστε δεν είμαι ικανή να πάω κάπου τόσο γρήγορα όσο οι άλλοι. Μπαίνουν στα αυτοκίνητά τους, σπρώχνουν ο ένας τον άλλο, ποτέ δε σταματούν. Πιστεύω ότι τα ανθρώπινα πλάσματα δεν πρέπει να συμπεριφέρονται σαν μηχανές: είναι ένας ηλίθιος τρόπος να χάνεις το χρόνο σου. Αποδίδει καλύτερα να κάνεις τα πράγματα συνετά, ήρεμα, απολαμβάνοντάς τα. Σήμερα ζούμε πολύ γρήγορα. Γι’ αυτό κι οι άνθρωποι νιώθουν νευρικοί και ανικανοποίητοι από τη ζωή κι από τον εαυτό τους. Πώς να κάνεις κάτι τέλειο κάτω από αυτές τις συνθήκες;».
– Κάποτε είπατε πως φοβάστε την τρέλα…
«Με απασχολεί. Υπάρχει ένα βιβλίο του Ράινερ Μαρία Ρίλκε που με βοήθησε πολύ: «Γράμματα σ’ έναν νέο ποιητή». Υπήρξαν φορές που, αν δεν είχα διαβάσει αυτό το βιβλίο, θα είχα πιστέψει ότι τρελάθηκα. Γιατί όταν ένας καλλιτέχνης… Με συγχωρείτε, αλλά αλήθεια πιστεύω ότι αρχίζω και μεταμορφώνομαι σε καλλιτέχνη, έστω και αν κάποιοι γελάσουν. Όταν λοιπόν ένας καλλιτέχνης επιχειρεί να είναι ειλικρινής, έχει συχνά την αίσθηση ότι βρίσκεται στο χείλος της τρέλας».
– Συνεχίζετε να πηγαίνετε στο Actor’s Studio;
«Ναι, όποτε βρίσκομαι στη Νέα Υόρκη. Κι όσο για το Λι Στράσμπεργκ, καθηγητή μου στο Actor’s Studio, άλλαξε τη ζωή μου περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο. Eίμαι εξαιρετικά απαιτητική, ζητώ πολλά από τον εαυτό μου. Θέλω ό,τι κάνω να το κάνω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Όταν δούλευα στο εργοστάσιο, πήγαινα συχνά στον κινηματογράφο και θυμάμαι την απογοήτευσή μου όταν η ταινία ήταν κακή. Δούλευα σα μουλάρι όλη τη βδομάδα για να εξοικονομήσω τα λεφτά για το εισιτήριο κι αν οι ηθοποιοί δεν έπαιζαν καλά έφευγα οργισμένη. Πάντα έχω την αίσθηση ότι παίζω για ανθρώπους που βγάζουν δύσκολα τα προς το ζην, που δίνουν τα χρήματά τους ελπίζοντας πως θα διασκεδάσουν».
– Τι είναι πιο σημαντικό στη ζωή σας;
«Η αγάπη και η δουλειά είναι τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή. Όλα τα άλλα είναι ασήμαντα. Όπως όταν δουλεύω θέλω να κάνω τα πράγματα όσο καλύτερα γίνεται, έτσι και στην αγάπη: πρέπει να είναι όσο πιο τέλεια γίνεται. Για μένα τα αισθήματα είναι τόσο σημαντικά όσο κι η δουλειά μου. Ίσως γι’ αυτό είμαι τόσο απαιτητική και τόσο εσωστρεφής. Μ’ αρέσει ο κόσμος αλλά έχω μόνο λίγους φίλους. Κι όταν ερωτεύομαι, αποκλείω όλα τα άλλα».
– Βρήκατε την τέλεια αγάπη;
«Ο Τζόε Ντι Μάτζιο, με τον οποίο παντρεύτηκα το 1954, ήταν ένας άνθρωπος πολύ ευαίσθητος. Ήταν γιος μεταναστών, κι η οικογένειά του τα έφερνε δύσκολα βόλτα όταν εκείνος ήταν νέος. Κι έτσι καταλάβαινε πολλά δικά μου προβλήματα και εγώ αντίστοιχα δικά του. Αλλά αυτό δεν αρκεί. Ο γάμος μας δεν υπήρξε ιδιαίτερα ευτυχισμένος και κράτησε μόλις 9 μήνες».
– Πώς γνωριστήκατε με τον Άρθουρ Μίλερ;
«Τον γνώρισα στα γυρίσματα του «As young as you feel’’. Με πλησίασε ο Ηλία Καζάν και μου σύστησε τον Άρθουρ. Ήταν το 1951. Τα επόμενα τέσσερα χρόνια δεν τον ξαναείδα. Αλληλογραφούσαμε κι εκείνος μου είχε στείλει έναν κατάλογο βιβλίων για να διαβάσω. Συχνά σκεφτόμουνα πως ίσως να έβλεπε τις ταινίες μου και προσπαθούσα να τις κάνω όσο καλύτερα μπορούσα… Τον ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή που τον είδα. Ποτέ δεν θα ξεχάσω την ημέρα που είπε πως θα έπρεπε να δουλέψω στο θέατρο. Οι άλλοι γέλασαν, αλλά εκείνος επέμενε, αποκαλύπτοντάς μου πως ήταν ένας άνδρας ευαίσθητος όσο κι εγώ».
– Είστε τώρα ευτυχισμένη;
«Απ’ όταν παντρευτήκαμε, ζούμε ήσυχα και ευτυχισμένα στη Νέα Υόρκη (όταν δεν βρίσκομαι στο Χόλιγουντ για δουλειά) και τα Σαββατοκύριακα τα περνάμε στο εξοχικό μας στο Κονέκτικατ. Ο Άρθουρ σηκώνεται νωρίς το πρωί για να δουλέψει κι όταν δεν είναι ο μάγειρας του φτιάχνω εγώ πρωινό. Ο άνδρας δεν πρέπει να φτιάχνει μόνος του το φαγητό του: είμαι παλαιών αρχών σ’ αυτό το θέμα. Μ’ αρέσει να περνώ χαλαρά, διαβάζοντας τους Νιού Γιορκ Τάιμς και ακούγοντας μουσική. Μ’ αρέσει να ψήνω ψωμί και να φτιάχνω ταλιατέλες και περίεργες σάλτσες σκορδάτες. Και φροντίζω πάντα να είμαι ελεύθερη για να δειπνήσω μαζί με τον σύζυγό μου. Οι μέρες μου είναι πολυφορτωμένες, αλλά οι νύχτες μου είναι ελεύθερες για το σύζυγό μου».
– Αν σας ρωτούσα σε ποια φάση της ζωής σας βρίσκεστε, τι θα απαντούσατε;
«Θα έλεγα πως μερικές φορές νιώθω ευτυχισμένη κι άλλες όχι. Είμαι μόνο 34 ετών και έχω πολλή ζωή ακόμη μπροστά μου: ελπίζω να έχω στη διάθεση μου αρκετό χρόνο για να γίνω καλύτερη και πιο ευτυχισμένη, στη ζωή και στη δουλειά μου. Είναι η μοναδική μου φιλοδοξία. Κι έχω την αίσθηση ότι η ζωή εξακολουθεί να έχει πολλά να μου προσφέρει».