Το bonus του μειώθηκε κατά 30% και εισέπραξε «μόλις» 25 εκατ. δολάρια, αλλά έχει δεύτερη καριέρα ως… DJ. – Γκρίνιες στον επενδυτικό κολοσσό για την παράλληλη ασχολία του
«Μάθε τέχνη κι άστη κι αν πεινάσεις, πιάστη», λέει ο λαός και, σε πολλές περιπτώσεις, αυτό μπορεί να αποτελεί μια… σωτηρία. Ενδεχομένως, λένε κάποιοι, αυτό να σκεφτόταν και ο CEO της Goldman Sachs, Ντέιβιντ Σόλομον.
Εντάξει, ο Σόλομον δεν πρόκειται να… πεινάσει. Όμως μπορεί πολύ εύκολα να βγάλει τη χασούρα ενός έτους από την παράλληλη καριέρα που κάνει. Έστω και αν αυτή η καριέρα δεν έχει καμία σχέση με τα χρηματοοικονομικά. Έτσι λοιπόν, εάν η ετήσια αποζημίωσή του ως τραπεζίτη περικόπτεται κατά 30%, αυτός μπορεί να χαμογελά ακόμα, επειδή, ως DJ, τα πράγματα πάνε καλά: Σε λίγες μέρες θα κυκλοφορήσει το νέο του μουσικό άλμπουμ με τους σούπερ σταρ Λιλ Γουέιν και Γκούτσι Μέιν. Έστω κι αν αυτό προκαλεί «γκρίνιες» στην τράπεζα.
Η περσινή χρονιά ήταν δύσκολη για τις χρηματαγορές και ομοίως για τη Goldman Sachs. Η αμερικανική τράπεζα είδε τα κέρδη της να μειώνονται κατά 48% στα 11,3 δισεκατ. δισεκατομμύρια, λόγω της επιβράδυνσης σε όλους σχεδόν τους κλάδους, της έναρξης της πληθωριστικής κρίσης, της συσφικτικής πολιτικής της Federal Reserve Bank. Και ως εκ τούτου, τη μεγάλη πτώση που είχε η επενδυτική τραπεζική και τα έσοδα από τη διαχείριση περιουσιακών στοιχείων, κάτι που την οδήγησε σε περίπου 4.000 απολύσεις, οι οποίες έγιναν τους προηγούμενους μήνες σε δύο «δόσεις».
Επειδή η αμοιβή του CEO είναι συνδεδεμένη με την απόδοση της τράπεζας, ο Σόλομον φέτος παίρνει -για την περσινή χρονιά- «μόλις» 25 εκατομμύρια δολάρια. Το ποσό φαίνεται «εξωγήινο», είναι όμως μειωμένο κατά πολύ από τα τουλάχιστον 35 εκατομμύρια που περίμενε. Στο πακέτο της φετινής αποζημίωσης, ο Σόλομον παίρνει τον «βασικό» μισθό των 2 εκατ. δολαρίων και μια κυμαινόμενη αποζημίωση ύψους 23 εκατ. δολαρίων, το 70% της οποίας (16,1 εκατομμύρια δολάρια) είναι bonus που θα αποδοθεί σε μετοχές.
Αυτό, ωστόσο είναι τη μέρα. Τη νύχτα και ιδιαίτερα τα Σαββατοκύριακα, ο Σόλομον σταματά να είναι τραπεζίτης καριέρας και «μεταμορφώνεται» σε έναν… άλλο άνθρωπο. Πετάει τα κοστούμια, φοράει άνετα T-shirts, αθλητικά και ακουστικά και «ακούει» στο όνομα DJ D-Sol . Είναι ένας επιτυχημένος disc jockey της house (και όχι μόνο) μουσικής σκηνής. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι μια ακόμα “παράπλευρη ασχολία” με την οποία αποβάλλει τα άγχη της ημέρας ένας ακόμα πολυάσχολος τραπεζίτης.
Ωστόσο για τον Σόλομον, ή DJ SOL αν προτιμάτε, δεν είναι ένα χόμπι. Το έχει πάρει σοβαρά. Πολύ σοβαρά. Άρχισε να κάνει τον DJ το 2015 και ίδρυσε τη δική του δισκογραφική εταιρία του το 2018, δηλαδή την ίδια χρονιά που έγινε CEO της Goldman Sachs. O 60χρονος τραπεζίτης είναι επίσης δάσκαλος γιόγκα και παίζει ηλεκτρονική χορευτική μουσική ως DJ.
Την την παράλληλη ασχολία του δεν κατάφερε να την κρατήσει κρυγή για πολύ. Το 2016 «αποκαλύφθηκε», μιας και τον άκουσε μουσικός παραγωγός, ο οποίος αναγνώρισε το ταλέντο του και του πρότεινε να κάνει και δισκογραφία. Έτσι, κυκλοφόρησε το πρώτο του single, ένα remix του Don’t Stop των Fleetwood Mac, με τη φωτογραφία του -ώστε και όσοι δεν το είχαν καταλάβει ότι ο διευθύνων σύμβουλος της Goldman Sachs είναι το ίδιο πρόσωπο με τον dj, να το καταλάβουν.
Στο βιογραφικό του στο Spotify, στο οποίο έχει σχεδόν 551.000 ακροατές μηνιαίως, αναφέρει: «Το προσωπικό μου μάντρα είναι να μην χάσεις ποτέ την επαφή σου με αυτά που σε παθιάζουν». Πρόσφατα, έπαιξε στο Μαϊάμι, στο πλαίσιο του Paul Oakenfold Generations World Tour.
Έχει συνεργαστεί με μουσικούς βραβευμένους με Γκράμι και έχει εμφανιστεί σε μεγάλες σκηνές, ενώ τον Φεβρουάριο κυκλοφόρησε το τελευταίο του track, «Heatwave». Γι’ αυτό και επιλέγεται τα τελευταία χρόνια να εμφανιστεί στο μεγάλο αμερικανικό μουσικό φεστιβάλ Lollapalooza, πλάι σε πασίγνωστα ονόματα, όπως η Dua Lipa και οι Metallica.
Η καριέρα του ως μουσικός, λοιπόν, φαίνεται βρίσκεται σε άνοδο. Και φέτος, ετοιμάζεται -σε μερικές ημέρες- να κυκλοφορήσει το νέο του άλμπουμ με τους Λιλ Γουέιν και Γκούτσι Μέιν, με τίτλο «Hurry up and buy», δηλαδή «Βιάσου και αγόρασε». Να έχει αυτό κάποιο… υποσυνείδητο μήνυμα προς τους επενδυτές της Wall Street;
Όπως και να χει, στη Wall Street το κλίμα δεν είναι ιδιαίτερα καλό γι’ αυτό το χόμπι του. Ιδιαίτερα όσο έχουν αρχίσει και ακούγονται όλο και πιο… δυνατές «γκρίνιες» για την ενασχόλησή του ως DJ. Πολύ δε περισσότερο όταν αυτές οι “γκρίνιες” αναφέρουν ότι ο Σόλομον χρησιμοποίησε το ιδιωτικό τζετ της Goldman Sachs για να πετάξει σε μέρος όπου θα έπαιζε ως DJ. Με τις κατηγορίες ότι χρησιμοποιεί πόρους της τράπεζας (όπως για παράδειγμα εργαζόμενους στο ΙΤ της Goldman Sachs να του «φτιάχνουν» τον λογαριασμό του DJ SOL στο Instagram), η καταγγελία ότι χρησιμοποίησε το, αξίας 63 εκατ. δολαρίων τζετ της τράπεζας για να πετάξει στο Σικάγο, όπου συναντήθηκε με πελάτες και εργαζομένους της Goldman Sachs, πριν ανέβει στα decks του μουσικού φεστιβάλ Lollapalooza.
Και δεν είναι η πρώτη φορά που αυτό του το χόμπι προκαλεί γκρίνιες. Το 2020, εν μέσω lockdown για την πανδημία του Covid-19, αναγκάστηκε να ζητήσει δημοσίως συγνώμη όταν αποκαλύφθηκε ότι εκδηλωση στην οποία έπαιξε, στη Νέα Υόρκη, εκ των υστέρων αποδείχθηκε ότι παραβίαζε τους κανονισμούς κοινωνικής αποστασιοποίησης για τον κορωνοϊό.
Πάντως ο ίδιος έχει δηλώσει ότι το να φτιάχνει μουσική τον βοηθά να χαλαρώνει και παρότι κάποιοι του λένε ότι αυτό το χόμπι θέτει σε κίνδυνο την καριέρα του στο banking, εκείνος δεν βλέπει λόγο να σταματήσει τις εμφανίσεις του. «Το σκέφτηκα και είπα ‘το απολαμβάνω, δεν κάνω κάτι κακό, δεν παραβιάζω κανένα νόμο, διασκεδάζω’. Γιατί να πρέπει να σταματήσω να κάνω κάτι το οποίο πραγματικά απολαμβάνω»;
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ), υπολογίζει να λάβει τα πλήρη στοιχεία για το ρωσικό εμβόλιο Sputnik-V, που ανέπτυξε το Εθνικό ερευνητικό κέντρο επιδημιολογίας και μικροβιολογίας Ν.Γκαμαλέι έως τα τέλη Ιανουαρίου.
Αυτό δήλωσε την Παρασκευή, 08.01.2021, κατά την διάρκεια ενημέρωσης η σύμβουλος του γενικού διευθυντή του ΠΟΥ Μαριάντζελα Σιμάο.
«Υπολογίζουμε να λάβουμε τα πλήρη στοιχεία για το εμβόλιο του Κέντρου Γκαμαλέι στα τέλη Ιανουαρίου» δήλωσε η Σιμάο.
Ο ιδιοκτήτης των Toms και εμπνευστής της φιλοσοφίας One for One, Blake Mycoskie, είναι ένας πρωτοπόρος επιχειρηματίας με καλό σκοπό.
Ο ιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας, αποκαλεί τον εαυτό του «Επικεφαλής Δωρητής Παπουτσιών» (Chief Shoes Giver) θέλοντας να δείξει την προτεραιότητα που έχει η κοινωνική υπευθυνότητα στο επιχειρηματικό μοντέλο. Το επιχειρηματικό μοντέλο της εταιρείας βασίζεται σε μια «απλή» ιδέα: τη μέθοδο «Οne for one» που σημαίνει «Ένα για ένα».
Η μέθοδος ξεκίνησε με τα παπούτσια, χαρίζοντας ένα ζευγάρι σε παιδιά που έχουν ανάγκη κάθε φορά που κάποιος από εμάς αγοράζει TOMS. Τα θετικά αποτελέσματα ήταν άμεσα, καθώς μέχρι σήμερα έχουν μοιραστεί πάνω από 15 εκατομμύρια ζευγάρια σε περισσότερες από 60 χώρες. Το έργο της TOMS μάλιστα γρήγορα βρήκε αναρίθμητους υποστηρικτές που αγκαλιάζουν και δίνουν ενέργεια σε κάθε νέο της project.
Όλα ξεκίνησαν το 2006 όταν ο Αμερικανός Blake Mycoskie ταξίδεψε σε ένα χωριό της Αργεντινής, διαπίστωσε ότι τα παιδιά δεν είχαν παπούτσια για να προστατεύσουν τα πόδια τους. Θέλοντας να τα βοηθήσει δημιούργησε την TOMS, μια εταιρεία όπου για κάθε ζευγάρι παπούτσια που πουλάει προσφέρει ένα καινούριο ζευγάρι σε ένα παιδί που το έχει ανάγκη. One for One. Το 2011 η TOMS ανακοίνωσε και το δεύτερο προϊόν της, τα γυαλιά ηλίου και οράσεως, όπου για κάθε ζευγάρι που πουλάει αποκαθιστά την όραση ενός ανθρώπου που το έχει ανάγκη.
Μέχρι το 2013 είχαν ήδη διανεμηθεί με τη συνεργασία 75 μη κερδοσκοπικών οργανισμών όπως η Unicef και η Save the Children 10.000.000 ζευγάρια παπούτσια σε 60 χώρες μεταξύ των οποίων η Αργεντινή, το Περού, ο Λίβανος, η Συρία, η Αλβανία, η Ρουμανία, η Ουκρανία και η Τανζανία, και είχε αποκατασταθεί η όραση σε περισσότερους από 200.000 ανθρώπους. Η πρόβλεψη είναι ότι έως το τέλος του 2014 θα έχουν δοθεί άλλα 10.000.000 ζευγάρια παπούτσια σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Μέχρι το τέλος του 2015, το 1/3 των παπουτσιών που χαρίζει η TOMS θα παράγονται στις χώρες που δίνονται βοηθώντας στη δημιουργία θέσεων εργασίας και στηρίζοντας την τοπική οικονομία.
Το success story της TOMS και του ιδρυτή της, αναγνωρίστηκε από όλο τον κόσμο. Ο Blake Mycoskie μπήκε στη λίστα «40 κάτω των 40» του περιοδικού «Fortune» ως ένας από τους κορυφαίους επιχειρηματίες παγκοσμίως. Πέρυσι στη λίστα του «Forbes» με τις εταιρείες που εμπνέουν τον κόσμο, που συμπεριλαμβάνονται οι Apple, Disney και Google, η TOMS κατέλαβε την 10η θέση!
Ο Blake Mycoskie πρόσφατα έγινε το νεότερο μέλος της B Team, μιας μη κερδοσκοπικής πρωτοβουλίας που ξεκίνησε ο Richard Branson και έχει στόχο να δημιουργήσει ένα μέλλον όπου η επιχείρηση θα έχει ως κίνητρο το κοινωνικό, περιβαλλοντικό και οικονομικό αγαθό. Το έργο της TOMS στηρίζουν πολλοί αστέρες του Hollywood όπως η Charize Theron, o Ben Affleck και ο Lenny Kravitz οι οποίοι έχουν σχεδιάσει και παπούτσια TOMS.
Η Toms, η οποία απασχολεί 500 άτομα, εδρεύει στην Καλιφόρνια και είναι όλοι ευαισθητοποιημένοι με την αποστολή της εταιρείας. Αφού εργαστούν για ένα χρόνο στην Toms, οι εργαζόμενοι έχουν την ευκαιρία να πάνε σε αποστολή «Ένα για ένα» με μια ΜΚΟ.
Η εταιρεία είναι έτοιμη να ξεκινήσει μια νέα εκστρατεία, την «χωρίς παπούτσια» εκστρατεία, η οποία ενθαρρύνει τους ανθρώπους να περπατούν με γυμνά πόδια με σκοπό να ευαισθητοποιήσουν. Ωστόσο, για πρώτη φορά, η εταιρεία θα δώσει ένα ζευγάρι παπούτσια για τον καθένα που ανεβάζει μια φωτογραφία του, ξυπόλυτος στο Instagram.
Χαρακτηριστικό είναι πως ακόμη και η Bild έκανε πρώτη είδηση, στη διαδικτυακή έκδοσή της, το συγκεκριμένο θέμα με πρωταγωνιστή τον αναπληρωτή υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης και τα ιδιωτικά συμφωνητικά που υπέγραψε με εκατοντάδες απολυμένους του Δημοσίου, στα οποία προβλεπόταν για τον ίδιο δικηγορική προμήθεια 12% σε περίπτωση επαναπρόσληψής τους.
«Σκάνδαλο διαφθοράς, υπουργός κατά της διαφθοράς», είναι ο τίτλος της Bild, ενώ στο δημοσίευμα τονίζεται ότι ο κ. Κατρούγκαλος είναι υπεύθυνος για τις μεταρρυθμίσεις στο Δημόσιο τομέα στην Ελλάδα, αλλά φέρεται να έχει εμπλακεί σε σκάνδαλο διαφθοράς.
Ο Στάθης Αντωνακόπουλος ζει εδώ και τρία χρόνια το δικό του αμερικανικό όνειρο μέσω του Stix.
Της αλυσίδας εστιατορίων που σκοπεύει να φτάσει από τον Ατλαντικό έως τον Ειρηνικό.Ενας ψηλός συμπαθής τύπος μ’ ενα μπουφάν που έγραφε στην πλάτη «Ολυμπιακός – Ξυλόκαστρο», περίμενε δίπλα μου στο φανάρι. Παραμέρισα τα αντίπαλα οπαδικά μου αισθήματα και πιάσαμε κουβέντα. Τότε μόλις είχε κλείσει τα 30 και ήταν ο διευθυντής σε ένα από τα γνωστότερα ελληνικά εστιατόρια της Νέας Υόρκης το Kellari – Parea. Σήμερα, έξι χρόνια μετά, είναι ο ιδιοκτήτης τριών εστιατορίων: του Stix bar & Grill στο ξενοδοχείο Indigo στο Μανχάταν, του Stix Mediterranean Grill στην περιοχή Γκράμερσι στο Μανχάταν και του Stix Mediterranean Grill στην Αστόρια, με σχέδια να αναπτύξει μια ολόκληρη αλυσίδα Franchise. Πολύ επώνυμοι Αμερικανοί αγαπούν το μενού του – ανάμεσά τους η Βανέσα Ουϊλιαμς και η Τζάνετ Τζάκσον – ενώ συσπειρώνει όλα τα μέλη της ελληνικής και ελληνοαμερικανικής κοινότητας, που σταματούν για έναν φρέντο, μια κοτόσουπα αυγολέμονο ή ενα πεντανόστιμο ζουμερό σουβλάκι.
Ο Στάθης Αντωνακόπουλος, είναι ένας από τους νεότερους και πιο επιτυχημένους εστιάτορες της Νέας Υόρκης. Γεννήθηκε στην Ελλάδα και έφυγε για την Αμερική όταν ήταν 21 ετών. Η εστίαση ήταν στα γονίδιά του. Ο παππούς του διατηρούσε ένα βενζινάδικο την δεκαετία του ’50 στην Κορινθία στο οποίο πωλούσε και σουβλάκια στους διερχόμενους. Οταν οι ανταγωνιστές του αυξήθηκαν, ο Στάθης Κάσσιος αποφάσισε να ανοίξει ένα εστιατόριο στο χωριό του, την Λυκοπωριά, κοντά στο Ξυλόκαστρο. Υστερα έκτισε από πάνω και ένα μικρό ξενοδοχείο. Eκεί μεγάλωσε και ο εγγονός του που σαν παιδί καθάριζε τα τραπέζια, ύστερα σέρβιρε και στην εφηβεία έφερνε βόλτα το μαγαζί μόνος του.
Στην Αμερική, έκανε πρώτο και δεύτερο πτυχίο στα οικονομικά και την διοίκηση επιχειρήσεων. Από την πρώτη ημέρα των σπουδών, εργαζόταν σαν γκαρσόνι σε εστιατόρια της Αστόριας, ανεβαίνοντας αργά τα σκαλιά της ιεραρχίας και γνωρίζοντας τα μυστικά κάθε πόστου. Το μόνο που του ξέφυγε ήταν η επαγγελματική εκπαίδευση σεφ αλλά είναι εξαιρετικός μάγειρας, ικανός στο να κρίνει ολόκληρη την ανθρώπινη αλυσίδα του προσωπικού των εστιατορίων του. Πριν εργαστεί στο Kellari, είχε ήδη ανοίξει μια επιχείρηση με ντόνατς, μια εμπειρία που τον εξοικείωσε ακόμα περισσότερο με την αγορά. Η επιθυμία του ήταν όμως να αποκτήσει κάτι δικό του. Τον Δεκέμβριο του 2012, έκανε το όνειρό του πραγματικότητα με το Stix στο Γκράμερσι Παρκ, μια από τις καλύτερες γειτονιές του Μανχάταν. Αμέσως γνώρισε εμπορική επιτυχία και αποδοχή από το δύσκολο νεουρκέζικο κοινό.
«Το μεγαλύτερό μας πλεονέκτημα ήταν το κόνσεπτ του μαγαζιού, η γευστική και αισθητική μας πρόταση. Σερβίρουμε τα περισσότερά μας φαγητά σε καλαμάκι, είτε είναι κρέας, είτε είναι ψάρι είτε κομμάτια λαχανικών. Θεωρητικά, θα μπορούσε να πει κανείς ότι περνάμε το σουβλάκι στον 21ο αιώνα μιας και μέχρι τώρα ήταν ταυτισμένο περισσότερο με την εικόνα του πρόχειρου, γρήγορου ενίοτε και λίγο ανθυγιεινού γεύματος. Εμείς αντιθέτως δώσαμε τρομερή έμφαση στην πρώτη ύλη, που είναι οργανική, βιολογική από εξαιρετικές φάρμες της περιοχής. Επίσης δώσαμε μεγάλη έμφαση στον καφέ. Φέραμε τον πρωταθλητή μπαρίστα Στέφανο Δωματιώτη από την Ελλάδα και μαθαίνουμε τους Νεουορκέζους τον φρέντο. Πρέπει να σας πω ότι τρώνε 5 από τα 7 βράδια της εβδομάδας έξω και έχουν τρομερό αισθητήριο γεύσης και είναι ενημερωμένοι. Κανένας δεν διανοείται εδώ να ισχυριστεί λ.χ. ότι το κρέας του είναι βιολογικό ενώ δεν είναι όχι μόνον διότι θα γίνει αμέσως αντιληπτός από τους αυστηρούς ελέγχους αλλά διότι οι πελάτες ξέρουν και μπορούν να κρίνουν».
«Το ελληνικό φαγητό γνωρίζει τεράστια άνθηση στην Αμερική. Οχι μόνον έχουμε παράδοση στον τομέα αυτό, από τους πρώτους Ελληνες μετανάστες αλλά έχουμε εξελιχθεί πολύ. Πιστεύω ότι οι επιχειρήσεις αυτές είναι ο καλύτερος πρεσβευτής για την χώρα μας, τα προϊόντα και τους ανθρώπους της. Προσωπικά όχι μόνο προωθώ το ελληνικό κρασί, γιαούρτι, μέλι, λάδι και ό,τι καλό παράγεται στην ελληνική φύση άλλα έχω πείσει και εκατοντάδες Αμερικανούς να έρθουν για διακοπές στα νησιά μας. Γυρίζουν ενθουσιασμένοι και γίνονται οι πιο καλοί μας πελάτες. Το δικό μου μενού έχει δύο αναγνώσεις. Οι Ελληνες το βρίσκουν ελληνικό και οι Αμερικάνοι μεσογειακό, υπό την έννοια ότι έχουν ταυτίσει την μεσογειακή διατροφή με κάτι υγιεινό, νόστιμο και ποιοτικό. Κάθε ένα από τα μαγαζιά μου έχουν και άλλους πελάτες. Στην Αστόρια λ.χ. το 50% είναι Ελληνες. Στο Μανχάταν είναι Αμερικανοί».
Ανήσυχος και αεικίνητος, ο Στάθης Αντωνακόπουλος ετοιμάζει και άλλα εστιατόρια με απώτερο στόχο να δημιουργηθεί μια μεγάλη αλυσίδα franchise σε πολλές αμερικανικές πολιτείες: «Το πιο σημαντικό βήμα είναι η σύλληψη του Stix, η λογική πίσω από το μενού, την εξυπηρέτηση, την λειτουργία. Εκεί έχουμε επιτύχει και μπορούμε να δοκιμάσουμε τις δυνάμεις μας στην απαιτητική αμερικανική αγορά, που βγάζει εκτός ανταγωνισμού ο,τι δεν είναι καλό. Ακόμα και το τοπ νεουορκέζικο εστιατοριο έχει το όριο ζωής τα 20 χρόνια. Από την άλλη, οι καταναλωτές χρησιμοποιούν τα social media και εφαρμογές όπως το yelp, για να αποφασίσουν που θα πάνε για φαγητό ή ποτό. Συνεπώς η πληροφορία διαχέεται αμέσως και κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί αν η ποιότητα ή συμπεριφορά του δεν είναι σωστή».
Τελικά, ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας; «Δεν είναι μόνον η σκληρή δουλειά. Ολοι δουλεύουν πολύ στην Νέα Υόρκη. Πρέπει να είσαι τολμηρός, προνοητικός, γνώστης και να μην επαναπαύεσαι ποτέ στις δάφνες σου. Το σπουδαιότερο είναι να έχεις αξίες και να αγαπάς παθιασμένα αυτό που κάνεις. Εργάζομαι από το ξημέρωμα μέχρι και τα μεσάνυχτα, απολαμβάνω κάθε στιγμή και λυπάμαι πολλές φορές που δεν μου φτάνει το 24ωρο για να κάνω όλα αυτά που θέλω». Και οι στιγμές ηρεμίας; «Μόνο όταν παίζει ο Ολυμπιακός και βέβαια αγκαλιά με τον μερικών μηνών γιο μου»…
Ο Amancio Ortega Gaona έγινε ο βασιλιάς της φθηνής μόδας και πιο πλούσιος Ευρωπαίος
Πολλοί έχουν ακουστά αλλά λίγοι αναγνωρίζουν τον πιο πλούσιο άνδρα αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη και τον τρίτο πλουσιότερο στον πλανήτη. Δεν είναι Ρώσος ολιγάρχης, Ινδός μεγιστάνας ή Σαουδάραβας πρίγκιπας. Είναι o ταπεινής καταγωγής Ισπανός Amancio Ortega Gaona, ιδρυτής και βασικός ιδιοκτήτης του ομίλου ένδυσης Inditex (κατά κόσμον… Zara), που έχει περικυκλώσει την υδρόγειο με 6.570 καταστήματα ρούχων.
Ο 78χρονος σήμερα κ. Ortega είναι κλασικό παράδειγμα δαιμόνιου αυτοδημιούργητου ανθρώπου, που ελέγχεται αν έχει καν ολοκληρώσει τη βασική εκπαίδευση. Ίσως είναι ο πιο χαμηλών τόνων μεγιστάνας, καθώς οι σχέσεις του με τη δημοσιότητα είναι ελάχιστες και «αναγκαστικές». Οι πρώτες του φωτογραφίες κυκλοφόρησαν μετά το 2000, όταν ο όμιλος του εισήχθη στο Χρηματιστήριο της Μαδρίτης, και χρειάστηκε να παρουσιαστεί αυτοπροσώπως στον Τύπο. Περνά ακόμη τον περισσότερο χρόνο του στην Κορούνια, μια άσημη πόλη της βορειοδυτικής Ισπανίας, στο σπίτι του, που βρίσκεται πάνω στην παραλιακή της πόλης. Δεν έχει αναλύσει ποτέ δημοσίως την επιχειρηματική του αντίληψη, ούτε το «μυστικό» του πως έφτιαξε από το μηδέν μια προσωπική περιουσία που σήμερα αγγίζει τα 64 δις.ευρώ.
Αν και Καστιλιάνος, συνέδεσε τη ζωή του και την επαγγελματική του σταδιοδρομία με την Γαλικία και συγκεκριμένα με την Κορούνια, όπου βρέθηκε μόλις 13 χρονών, όταν ο σιδηροδρομικός πατέρας του μετατέθηκε στην «πινέζα» του ισπανικού χάρτη. Για όσους έχουν επισκεφτεί το βορειοδυτικό άκρο της Ισπανίας, η Κορούνια είναι το «άκρο της γής» (χωρίς την αίγλη του Γιβραλτάρ) και μέχρι πριν λίγες δεκαετίες θεωρούνταν μια φτωχική πόλη ψαράδων. Σήμερα, έχει αναδειχθεί σε σημαντικό λιμάνι, αλλά κυρίως ζει και αναπτύσσεται από την Inditex του κ. Ortega, ο οποίος έχει χτίσει το στρατηγείο του στο προάστιο Arteixo, ή το «το χωριό της Inditex» όπως το αποκαλούν οι ντόπιοι. Επίσης είναι βασικός μέτοχος της τοπικής ποδοσφαιρικής ομάδας, που αν και τα τελευταία χρόνια έχει πάρει την κάτω βόλτα, γνώρισε δόξες στο πρόσφατο παρελθόν.
Σ’αυτό το μη προνομιούχο περιβάλλον, ο νεαρός Ortega ξεκίνησε να δουλεύει στα 13 του, ως παιδί για τα θελήματα σε μια βιοτεχνία πουκαμίσων. Το 1963 μαζί με την πρώτη του σύζυγο Rosalia Mera, ξεκίνησαν μια μικρή δική τους επιχείρηση, μια «οικοτεχνία» ραφής μπουρνουζιών και εσωρούχων. Πάλεψαν όμως και δημιούργησαν σύντομα την πρώτη μικρή δική τους μονάδα παραγωγής ρούχων για τρίτους, μια πρακτική που ακολουθούσαν και πολλοί άλλοι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες τόσο στην Ισπανία όσο και σε άλλες χώρες του Νότου, όπως η Ιταλία και η Ελλάδα. Εως το 1974, είχαν καταφέρει να ελέγχουν μερικές ακόμη μονάδες παραγωγής ρούχων, ώστε να θεωρούνται -μικροί έστω- εργοστασιάρχες. Ο Ortega ωστόσο γρήγορα κατάλαβε ότι με την παραγωγή φασόν, δεν θα πάει μακριά. Έτσι, έλαβε την απόφαση να δημιουργήσει δικά του επώνυμα ρούχα και να αποκτήσει «βιτρίνα». Το πρώτο κατάστημα που δημιουργήθηκε στο κέντρο της Κορούνια το 1975– και παραμένει μάλιστα σήμερα σε λειτουργία- ο Ortega επιθυμούσε να το βαφτίσει Zorbas. Ήθελε να συνδυάσει τη συλλογή του με ένα ισχυρό ελληνικό brand name που εκείνη την εποχή λόγω της ομώνυμης ταινίας είχε υψηλή διεθνή αναγνωρισιμότητα. Όμως, ένα καφενείο δύο τετράγωνα πιο κάτω είχε «καπαρώσει» τον ίδιο τίτλο, και ανάγκασε τον Ortega να το ξανασκεφτεί. Τελικώς, επέλεξε να δώσει την επωνυμία Zara στην μετέπειτα μεγαλύτερη αλυσίδα του ομίλου του, όνομα που δεν σημαίνει κάτι, απλώς του φάνηκε εύηχο. Αυτή την τακτική ακολούθησε και για όλες τις υπόλοιπες αλυσίδες που ενέταξε στον όμιλο (ZaraHome, Massimo Dutti, Stradivarious, Bershka, Oysho, Pull&Bear, Uterque). Το 1982 δημιούργησε το πρώτο κατάστημα Zara εκτός Κορούνια στη Μαδρίτη, ενώ μόλις το 1988 έθεσε τις βάσεις της διεθνούς επέκτασης του ομίλου με τη δημιουργία των πρώτων καταστημάτων στην Πορτογαλία. Σήμερα ο όμιλος έχει παρουσία σε 86 χώρες του πλανήτη, ελέγχει 6.570 καταστήματα, απασχολεί 128.000 ανθρώπους παγκοσμίως και το 2013, οι πωλήσεις του άγγιξαν τα 16,7 δις. ευρώ και τα καθαρά κέρδη ανήλθαν σε 2,36 δις. ευρώ. Από το 2010 επένδυσε στο e-commerce και μαζί με την Ελλάδα δραστηριοποιείται πλέον on line σε 28 χώρες με στόχο να καλύψει το σύνολο των αγορών, όπου έχει παρουσία.
Η ανάπτυξη του βασίζεται σε μια σειρά πρωτοτυπιών για τα δεδομένα της βιομηχανίας ένδυσης. Ο όμιλος επέλεξε να μην διαφημίζεται κόντρα στην πρακτική της βιομηχανίας της μόδας, αλλά αντ’αυτού να επενδύει στην τοποθεσία και σε προβεβλημένα καταστήματα. Δεν χρησιμοποίησε μεσάζοντες ή συνεργάτες franchise και αναπτύχθηκε παντού αυτόνομα πλην συγκεκριμένων περιοχών (π.χ. Ινδία) όπου η νομοθεσία τον υποχρέωσε να έχει τοπικό συνεργάτη μειοψηφικού ποσοστού συμμετοχής. «Εφηύρε» ένα από τα πλέον αξιοπρόσεκτα και αποτελεσματικά συστήματα προμηθειών παγκοσμίως, που του επιτρέπει να διακινεί 900 εκατομμύρια τεμάχια ρούχων το χρόνο με παράδοση στο κατάστημα μέσα σε 48 ώρες από τη στιγμή της παραγγελίας. Και τέλος κατάφερε να κλείνει τις σεζόν με μηδαμινό στοκ εμπορευμάτων, αποφεύγοντας τον μεγάλο εφιάλτη της βιομηχανίας ένδυσης, τα απαξιωμένα εμπορεύματα.
Η άλλοτε βιομηχανική επιχείρηση έχει μετατραπεί σ’έναν πολυσχιδή όμιλο που ωστόσο έχει ελάχιστη σχέση με την παραγωγή. Σήμερα, η Inditex διαθέτει μόνο 10 εργοστάσια στην Ισπανία που καλύπτουν ένα μηδαμινό ποσοστό των αναγκών της. Αντιθέτως έχει αναπτύξει συνεργασίες με 1.500 και πλέον προμηθευτές και παραγωγούς παγκοσμίως, οι οποίοι μετά από ειδική διαδικασία ελέγχου και επιλογής υπογράφουν συμβόλαια μαζί τον ισπανικό κολοσσό. Σ’αυτά τα συμβόλαια πλέον, πέρα από το οικονομικό deal, υπάρχουν δεσμευτικές ρήτρες για την εφαρμογή «ορθών πρακτικών», μια δικλείδα που βάζει πλέον η Inditex για να αποφύγει τις κακοτοπιές του παρελθόντος, όταν ο όμιλος είχε κατηγορηθεί ότι «ράβει» τα ρούχα του μέσα σε καράβια για να αποφύγει δασμούς ή ότι παράγει σε αδήλωτες μονάδες στο Μεξικό.
Το κέντρο βάρους πλέον έχει μετατοπιστεί στο σχεδιασμό των συλλογών, τα καταστήματα που αποτελούν πρεσβευτές του ομίλου αλλά και την ταχύτατη κυκλοφορία των εμπορευμάτων. Στον όμιλο εργάζονται 350 σχεδιαστές, οι οποίοι κατ’ουσίαν κοπιάρουν τις τάσεις από τις διεθνείς πασαρέλες και τις προωθούν σε ασύγκριτα φθηνότερη τιμή. Στην κριτική που δέχεται ο όμιλος για τις αντιγραφές, η απάντηση είναι πως προσφέρουν ότι θέλει ο λαός! Όλα τα εμπορεύματα συγκεντρώνονται στην Ισπανία σε 8 πρότυπα κέντρα logistics, τα οποία αναλαμβάνουν με αξιοζήλευτο αυτοματισμό να στείλουν εμπορεύματα ( αεροπορικώς ή οδικώς) στα τέσσερα σημεία του πλανήτη μέσα σε 48 ώρες. Κάπως έτσι, ο όμιλος Inditex καταφέρνει σήμερα να θεωρείται ο βασιλιάς της «γρήγορης μόδας». ‘Η πιο συγκεκριμένα της «συνεπούς μόδας», όπως λένε οι επικεφαλής του.
Ο ίδιος ο Ortega παραμένει βασικός μέτοχος του ομίλου με ποσοστό 60%, αλλά έχει αποσυρθεί από τη διεύθυνση ήδη από το 2011. Εξακολουθεί όμως να πηγαίνει συχνά-πυκνά στα κεντρικά γραφεία στο Arteixo, όπου παρά τις υπερσύγχρονες υποδομές, η αισθητική είναι «σπαρτιάτικη». Τρώει στο εστιατόριο μαζί με τους υπόλοιπους εργαζόμενους και δεν φορά ποτέ του γραβάτα! Στον υπόλοιπο ελεύθερο χρόνο του, ασχολείται με τις επενδύσεις στα ακίνητα, ένα «χόμπυ» που σήμερα τον οδήγησε να έχει ένα χαρτοφυλάκιο ακινήτων αξίας 10 δις.ευρώ τόσο στην Ισπανία όσο και στις μεγαλύτερες πρωτεύουσες του πλανήτη. Και ναι έχει κληρονόμους, την νυν σύζυγο του και τα τρία του παιδιά, αλλά κατά τα φαινόμενα όχι διαδόχους στο management του κολοσσού που δημιούργησε.
Τα ξύλινα παπιγιόν αποτελούν το νέο «έξαλλο» trend και η μόδα τους έρχεται από την καρδιά της Ελλάδας και συγκεκριμένα από τους πρόποδες του Ολύμπου, τον Κολινδρό Πιερίας.
Ο 30χρονος αρχιτέκτονας Λεωνίδας Σούρας και ο 28χρονος αδερφός του και μαθηματικός Χαράλαμπος, επέστρεψαν στο χωριό τους και αποφάσισαν να αξιοποιήσουν το παλιό ξυλουργείο του επιπλοποιού πατέρα τους με τον πιο έξυπνο και επικερδή τρόπο.
Ετσι γεννήθηκε το Exallo, η μάρκα με τα χειροποίητα ξύλινα παπιγιόν που κάνουν θραύση. Οπως εξηγούν οι ίδιοι, το brand έχει διττή σημασία: την ελληνική λέξη «έξαλλο» αλλά και «το ξύλο αλλιώς».
Με 17 διαφορετικές ποικιλίες ξύλου από τη Μεσόγειο αλλά και εξωτικά μέρη, έχουν μέχρι σήμερα δημιουργήσει 23 διαφορετικά είδη παπιγιόν, καθένα από τα οποία έχει πάρει το όνομα του από το σκυλί κάποιας διασημότητας.
Το κόστος για κάθε παπιγιόν κυμαίνεται από 40 μέχρι 70 ευρώ, ανάλογα το ξύλο, την επεξεργασία και το ύφασμα και διατίθεται σε πολυτελή ξύλινη κασετίνα, ενώ μέρος των πωλήσεων πηγαίνει σε φιλανθρωπικό σωματείο.
Κάθε παπιγιόν ζυγίζει περίπου 30 γραμμάρια, ενώ εκτός από τα 23 στάνταρ μοντέλα που υπάρχουν στην ιστοσελίδα Exallo, οι πελάτες έχουν τη δυνατότητα να κατασκευάσουν το δικό τους παπιγιόν, επιλέγοντας μόνοι τους το ξύλο, το ύφασμα και το σχέδιο.
Τα «έξαλλα» παπιγιόν διατίθενται στο ηλεκτρονικό κατάστημα Exallo αλλά και σε επιλεγμένα καταστήματα της Θεσσαλονίκης.
Η BucketFeet είναι μια νεοσύστατη εταιρεία, όπου διάφοροι καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο, μετατρέπουν τα παπούτσια σε καμβά και δημιουργούν περίεργα σχέδια με πλούσια χρώματα τα οποία στη συνέχεια τα πουλάνε.
Η BucketFeet έλαβε χρηματοδότηση ύψους 7.5 δισ. δολάρια από τις Jumpstart Ventures, Gordon Segal, και τον CEO της Crate & Barrel.
Οι δύο Αμερικανοί συνιδρυτές της BucketFeet συναντήθηκαν πριν από έξι χρόνια, ενώ ζούσαν στο Μπουένος Άιρες. Ο Raaja Nemani είχε παραιτηθεί από την προηγούμενη εργασία του το 2008 για να γυρίσει τον κόσμο με ένα σακίδιο, ενώ παράλληλα είχε αναλάβει τη διδασκαλία παιδιών στην Αργεντινή.
Εκεί συναντήθηκε με τον Aaron Firestein, ο οποίος είχε ξεκινήσει τη δική του εταιρεία η οποία ασχολιόταν με την διακόσμηση παπουτσιών.
Ο Nemani αγόρασε ένα ζευγάρι παπούτσια από τον Firestein τα οποία και φορούσε σε όλη τη διάρκεια ου ταξιδιού του. Κάθε φορά που συναντούσε κάποιον, τα παπούτσια γινόντουσαν σημείο αναφοράς.
«Όταν οι άνθρωποι με ρωτούσαν για τα παπούτσια, δεν μίλαγα για τη μάρκα, επειδή αυτό πραγματικά δεν είχε σημασία πια. Μιλούσα για τον καλλιτέχνη, τον Aaron και την έμπνευσή του για το σχεδιασμό και τα χρώματα».
Αργότερα, ο Nemani πήγε να μείνει στη Μέση Ανατολή. Κάλεσε εκεί τον Firestein και τον ρώτησε αν ήθελε να μεγαλώσει την επιχείρησή του. Ο Nemani ήθελε να κάνει μια εταιρεία που θα συνδέει τους ανθρώπους μέσα από την τέχνη. Έτσι δημιούργησαν την BucketFeet.
Η BucketFeet έχει παρουσία τόσο σε καταστήματα όσο και ηλεκτρονικά. Ωστόσο, πέρα από τα καταστήματα της Νέας Υόρκης και του Σικάγου που μπορεί να βρει κανείς τα παπούτσια, η εταιρεία υποστηρίζει πως θα δημιουργηθούν τουλάχιστον 6 studio λιανικής πώλησης.
Κατά τους τελευταίους δύο μήνες, η BucketFeet έχει υπερδιπλασιάσει το προσωπικό πλήρους απασχόλησης. Η εταιρεία πουλάει τα πάνινα παπούτσια της σε περισσότερες από 20 χώρες του εξωτερικού, οι οποίες αντιπροσωπεύουν σχεδόν το 50% των συνολικών πωλήσεων της BucketFeet.
Με ένα όνομα εμπνευσμένο από την ελληνική μυθολογία η Μαρέβα Grabowski και η Δήμητρα Κολοτούρα, εμπνεύστριες του Zeus+Δione, έχουν βάλει σκοπό να κάνουν τον Δία και την Διώνη, γνωστούς σε όλο τον κόσμο μέσα από τις δημιουργίες τους.
Πώς αποφασίσατε να δημιουργήσετε το Zeus+Δione;
Η απόφαση να ξεκινήσουμε το Zeus+Δione ήταν μια αυθόρμητη, ρομαντική αντίδραση στα γεγονότα των ημερών της κρίσης. Ξεκινήσαμε στην μέση μιας πολύ δύσκολης περιόδου για την χώρα μας, πριν από τρία χρόνια, με σκοπό να αναδείξουμε στοιχεία της κληρονομιάς μας μέσα από την μόδα που τόσο μας ενδιέφερε αναδεικνύοντας συγχρόνως ξεχασμένες τεχνικές.
Πώς προέκυψε το όνομα;
Αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε ένα ελληνικό προϊόν με ποιότητα και αφαιρετική διάθεση, σύγχρονο το οποίο θα απευθύνεται στη σύγχρονη γυναίκα. Το όνομα δεν θα μπορούσε να ήταν κάτι άλλο παρά ελληνικό. Η κουλτούρα μας είναι γεμάτη από ιστορίες και μύθους. Επομένως επιλέξαμε ένα όνομα που θα ήταν από μόνο του μια ιστορία, συγκεκριμένα μια μικρή ιστορία αγάπης. Ο Δίας και η Διώνη θεωρούνται οι γονείς της Αφροδίτης,του πιο όμορφου και πιο επιθυμητού πλάσματος στην αρχαιότητα κι εμείς με την σειρά μας σαν γονείς του brand επιθυμούμε οι δικές μας δημιουργίες να θεωρούνται όμορφες και επιθυμητές.
Τι υλικά χρησιμοποιείτε;
Είμαστε ένα ελληνικό brand και προσπαθούμε να χρησιμοποιούμε πρώτη ύλη από την χώρα μας, όπου μπορούμε να την βρούμε. Για παράδειγμα, χρησιμοποιούμε μετάξι από το Σουφλί μιας και εκεί υπάρχει η υποδομή και η θέληση για παραγωγή. Επίσης, εκεί παρασκευάζεται ένα από τα καλύτερα μετάξια στον κόσμο. Είμαστε περήφανοι για το μετάξι μας και προσπαθούμε να το προωθούμε σ’ όλο τον κόσμο. Επίσης, για το δέρμα χρησιμοποιούμε ελληνικά βυρσοδεψεία και φυσικά ελληνικά χέρια στην παραγωγή και δημιουργία των ενδυμάτων και παπουτσιών. Ψάχνουμε την τεχνογνωσία από έμπειρους τεχνίτες και όσο περνάει ο καιρός ανακαλύπτουμε όλο και περισσότερους.
Ποια είναι η φιλοσοφία σας;
Η φιλοσοφία της Zeus+Δione είναι πολύ ξεκάθαρη και εκφράζεται σαν ένα life-style brand που αναδεικνύει την ελληνικότητα με μια σύγχρονη ματιά. Μέσα από την δημιουργία αφηγούμαστε ιστορίες… Οι μπλούζες, οι φούστες και γενικότερα αυτά που προτείνουμε έχουν τέτοιες αναφορές που ξεπερνούν την οποιοδήποτε τάση, γίνονται μια ιστορία και στοχεύουν στο συναίσθημα. Η έμπνευση προέρχεται από την πλούσια κληρονομιά μας και την παράδοση χωρίς να γίνεται φολκλόρ, αλλά αντιθέτως παρουσιάζει μια μοντέρνα διάσταση, μια αφαιρετική τάση που απευθύνεται στις γυναίκες σε διεθνή επίπεδο. Τα ρούχα, τα κοσμήματα, τα παπούτσια, τα αξεσουάρ ακόμα και τα μικροέπιπλα και τα αντικείμενα για το γραφείο σκοπό έχουν να προτείνουν έναν τρόπο ζωής απλό αλλά και συγχρόνως ποιοτικό. Αυτός ο τρόπος ζωής λοιπόν, είναι και αυτό που μας διαφοροποιεί.
Τι μπορούμε να κρατήσουμε από το αρχαίο ελληνικό πνεύμα και να το ενσωματώσουμε στην Ελλάδα του 2015;
Μπορούμε να πάρουμε στοιχεία απ’ όλες τις εποχές που έχουμε διανύσει ως λαός και μας έχουν κάνει υπερήφανους. Από την αρχαιότητα συγκεκριμένα, οφείλουμε και πρέπει να ταυτιστούμε με την απλότητα σ’ ‘ολα τα επίπεδα της ζωής.
Υπάρχει αγοραστικό κοινό εκτός Ελλάδας;
Ξεκινήσαμε με την διάθεση να απευθυνθούμε μόνο στο εξωτερικό και γι” αυτό το λόγο όλες οι προσπάθειες και βήματα που κάναμε και συνεχίζουμε να κάνουμε έχουν αυτόν τον προσανατολισμό. Φυσικά και υπάρχει αγοραστικό κοινό για την ιδέα μας σε όλο τον κόσμο. Οι πρώτες μας συνεργασίες ήταν με το matchesfashion.com και τα καταστήματα Matches στο Λονδίνο καθώς και το Amarees στην California. Τα Αραβικά Εμιράτα μας στήριξαν από την αρχή, η Σεούλ, το Μιλάνο, το Παρίσι κα. Στην συνέχεια προστέθηκε και η συνεργασία μας με το Net-A-Porter για το οποίο είμαστε ιδιαίτερα χαρούμενοι και υπερήφανοι. Το Grecian chic είναι αγαπητό στο κοινό του εξωτερικού;
Η ελληνικότητα έχει εμπνεύσει όλους τους σχεδιαστές σε παγκόσμιο επίπεδο. Στις μεγάλες εκδηλώσεις όπως στα Oscars βλέπουμε αναφορές στο Grecian chic. Από τον Christian Dior και τον Oscar De la Renta μέχρι τον Armani και τον Valentino. Πρόσφατα στην έκθεση του Dries Van Noten στο «Les Arts Decoratifs» παρουσιάστηκαν οι εμπνεύσεις του, στις οποίες υπήρχε η στολή της Σαρακατσάνισας. Νομίζω το Greek chic είναι πιο επίκαιρο από ποτέ!
Τι λείπει από την Ελληνική μόδα κατά τη γνώμη σας;
Στο παρελθόν, νομίζουμε, ειδικά την τελευταία 15ετια, είχαμε μια έντονη «ξενομανία» και οι Έλληνες δημιουργοί προσπάθησαν να «αντιγράψουν» τάσεις μόδας από τους συναδέλφους τους στο εξωτερικό. Παρόλαυτά, στην εποχή της κρίσης υπήρξε μια εσωτερικότητα, ένας προσωπικός επαναπροσδιορισμός και ανάγκη για αυθεντικότητα. Αυτός ήταν ο λόγος που έκανε πολλούς να κοιτάξουν γύρω τους και να εκφράσουν την δημιουργικότητα τους με τα υλικά που είχαν κοντά τους. Έτσι βλέπουμε πολλούς Έλληνες σχεδιαστές να κάνουν αυτή τη στιγμή θαύματα στον χώρο της μόδας.
Πού μπορεί να βρει κανείς τα Zeus+Δione;
Στην Αθήνα υπάρχουν στο Attica, στο Golden Hall, στο Detroit στην Κηφισιά, στην Bettina στο Κολωνάκι, σε πολλά νησιά και στα μαγαζιά των ξενοδοχείων τους όπως AmanZoe, Daios Cove, Belvedere, Eagles Pallace κα. Επίσης, μπορείτε να βρείτε δημιουργίες Ζ+Δ σε καταστήματα σ΄ όλη την Ελλάδα όπως στην Κέρκυρα στο Mezzo Mezzo, στην Πάρο στο Angels, στην Σαντορίνη στο Ammos, στην Μύκονο στο Alchemist boutique και στο Hippie chic, στην Σκιάθο στο Kalokairi Store, στην Κρήτη στο Tsigaloglou κα. Στο εξωτερικό μπορείτε να βρείτε τις δημιουργίες μας στο Μιλάνο, στην Μόνζα, στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στην Βαρκελώνη, στην Κωνσταντινούπολη, στην Σεούλ, στο Τόκυο, στο Ρυάντ, στην Καλιφόρνια, στη Νέα Υόρκη κα.
Διαδικτυακά, στο net-a-porter, στο matchesfashion, στο Aesthet και στο Koolfly.
Πως ένας Έλληνας μετανάστης έκανε το όνειρο του πραγματικότητα δημιουργώντας μία μονάδα παραγωγής πολυτελών αυτοκινήτων στην Κατερίνη
Η θέα της, αν μη τι άλλο, μαγεύει και ξυπνά έναν νοσταλγικό ρομαντισμό. Αποπνέει αέρα μιας άλλης εποχής, διαθέτει υπέροχες καμπύλες και μολονότι κυκλοφορεί πάντα… top less, διατηρεί το τεκμήριο της καλής καταγωγής μια και η «σκούφια» της κρατάει από παλιό και ευυπόληπτο ευρωπαϊκό… τζάκι.
Παρά τα χρονάκια της μάλιστα –αφού, φέτος, συμπληρώνει αισίως 67 Μάηδες από τότε που εκτέθηκε για πρώτη φορά στα βλέμματα των περαστικών- υπάρχουν μερακλήδες που άνοιξαν τον πορτοφόλι τους και πρόσφεραν ό,τι τους ζητήθηκε για να την αποκτήσουν. Η λίστα με τους «μνηστήρες» δε, μεγαλώνει διαρκώς, καθώς είναι αλήθεια πως τέτοια… κομμάτια, δεν κυκλοφορούν πολλά. Και ας μην είναι απόλυτα ταυτόσημα με το original.
Κυρίες και κύριοι καμαρώστε την «Porsche 356 speedster (RCH) Replicar», αυτή την κούκλα της αυτοκίνησης που αναβιώνει, ως κλώνος –ας μας επιτραπεί η έκφραση- της αυθεντικής 356, του 1948 και τουλάχιστον για την ώρα, σουλατσάρει μόνο σε ευρωπαϊκές πόλεις, γιατί εντός συνόρων η έλλειψη σχετικού θεσμικού πλαισίου, έχει ανάψει κόκκινο στην κυκλοφορία της. Και ίσως αυτή η τελευταία «μικρή» λεπτομέρεια να μην είχε και πολύ μεγάλη σημασία, εάν –κι εδώ είναι το οξύμωρο- η παραγωγή της «Porsche 356 Replica» δεν γινόταν στην Ελλάδα.
Ναι, δεν είναι ένα από αυτά τα σύντομα ανέκδοτα που κυκλοφορούν κατά κόρον. Υπάρχει, όντως, ελληνική εταιρεία που κατασκευάζει, χειροποίητα, αυτά τα πανέμορφα αυτοκίνητα και τα πουλά κυρίως στο εξωτερικό. Διότι μέχρι στιγμής -και παρά τις απόπειρες που έχουν γίνει- η ελληνική γραφειοκρατία παραμένει ανίκητη και υποχρεώνει τους (μέχρι στιγμής) τρεις Έλληνες, που την έχουν ήδη αγοράσει να την κρατούν στο γκαράζ ή να την βολτάρουν στη… ζούλα. Και για να καταλάβουμε το μέγεθος του παραλογισμού, τα αυτοκίνητα για τα οποία συζητάμε έχουν πάρει έγκριση τύπου από την πρώτη στιγμή στην Ευρώπη, από χώρες με τα πιο αυστηρά κριτήρια που μπορεί κανείς να φανταστεί. Εξασφάλισαν επίσης το πράσινο φως από τα ΚΤΕΟ και πέρασαν όλα τα σχετικά τεστ που χρειάζεται σε αυτές τις περιπτώσεις, με αποτέλεσμα να έχουν βγει με αγγλικές, ιταλικές, γερμανικές κι αυστριακές πινακίδες. Και εδώ, στην Ελλάδα, η εταιρεία παιδεύεται να βγάλει ένα τεχνικό εγχειρίδιο. Λίγο πριν από τις εκλογές πάντως –ξέρω, και το δικό μου μυαλό στον κινηματογραφικό… Μαυρογιαλούρο πήγε- φάνηκε το νερό να μπαίνει στο αυλάκι και το θέμα να διευθετείται και με υπουργικές υπογραφές. Μένει, βέβαια, να φανεί και στην πράξη ότι τα εμπόδια θα πέσουν.
«Δοκιμαστικές πινακίδες πήραμε πέρσι το καλοκαίρι, ενώ έχει υπογραφεί από τον υπουργό κι η έγκριση τύπου. Είμαστε δηλαδή τώρα στη φάση του τεχνικού εγχειριδίου, προκειμένου να βγαίνουν ελληνικές πινακίδες στα αυτοκίνητά μας, οπότε θα μπορούν να κυκλοφορούν και στην Ελλάδα», εξηγεί στο WE του News247 ο κ. Θανάσης Μητσοκάπας διευθυντής πωλήσεων της Replicar Hellas –η εταιρεία που «ευθύνεται» για αυτό το κομψοτέχνημα- και δεν κρύβει πως «η διαδικασία λογικά θα έπρεπε να ήταν ήδη τελειωμένη, αλλά λόγω των εκλογών έχει μεταφερθεί χρονικά για το επόμενο δίμηνο».
Οι άνθρωποι που κυρίως πίστεψαν στο εγχείρημα, βάζοντας «πλάτη» για να ξεπεραστούν τα προβλήματα σε επίπεδο θεσμικού πλαισίου, όπως λέει ο συνομιλητής μας, είναι η Άννα Μάνη Παπαδημητρίου, πρώην Βουλευτού της Ν.Δ., η οποία «άνοιξε πόρτες σε υπουργεία και υπηρεσίες», και ο (πρώην πλέον) υφυπουργός Μεταφορών, Μιχάλης Παπαδόπουλος που «πείστηκε για τη σοβαρότητα αυτού που κάνουμε και μας στήριξε. Μάλιστα, μας επισκέφθηκε δύο φορές τους χώρους κατασκευής της RCH 356 speedster replica του Porsche 356 και εντυπωσιάστηκε από την πιστότητα του πραγματικού αυτοκινήτου, με αυτά που είχε δει σε φωτογραφίες».
Η αντιμετώπιση όμως, δεν ήταν πάντα φιλική για την Replicar Hellas και σίγουρα όχι από τη μεγάλη πλειονότητα του κοινού. «Η εταιρεία ξεκίνησε το 2008, αλλά στην πραγματικότητα η ιστορία της έλκει τις ρίζες της πιο πίσω στο παρελθόν, όταν ο Ηλίας Γαγανέλης, ο οποίος είναι ο ιδιοκτήτης, είχε οραματιστεί τη μετατροπή ενός σκαραβαίου σε μια Porsche 356. Το σενάριο το έζησα από την αρχή. Όλοι τον θεωρούσαν τρελό. Πέρα από την οικογένειά του και τον στενό του κύκλο, οι οποίοι γνώριζαν το πείσμα του Ηλία, κανείς δεν τον πίστευε. Από τον μικρότερο μέχρι και τον μεγαλύτερο, τον απαξίωναν και του γύριζαν την πλάτη. Σε όλα τα επίπεδα. Να μιλήσω για τις αρχές, τα υπουργεία, τις τράπεζες; Όλοι», επισημαίνει ο κ. Μητσοκάπας με εμφανή την πικρία στη χροιά της φωνής του.
Σιγά – σιγά ωστόσο, μέσα από δυσκολίες και σε πείσμα όσων το αμφισβητούσαν, το όνειρο άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά και το όραμα του γόνου των Ελλήνων μεταναστών στη Γερμανία, που «πάντρεψε» το ελληνικό – ποντιακό δαιμόνιο με τη γερμανική πειθαρχία και την προσήλωση στη συνέπεια και την ποιότητα, έγινε επιχείρηση με έδρα –όχι στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη, όπως θα ανέμενε κανείς, αλλά- λίγα χιλιόμετρα έξω από την Κατερίνη.
Ο πρώτος πελάτης της επιχείρησης ήταν από τη Γερμανία και αυτό συνέβη το 2008. Μέχρι τώρα έχουν κατασκευαστεί και πωληθεί γύρω στα 40 αυτοκίνητα, του μοντέλου 356 και στην συντριπτική τους πλειονότητα κυκλοφορούν στους δρόμους ευρωπαϊκών πόλεων. Μετά την πρώτη πώληση, ακολούθησαν, σταδιακά, παραγγελίες από Ελβετία, Αυστρία, Ιταλία, Αγγλία, Βέλγιο και Μαγιόρκα. Στην τελευταία έχουν σταλεί, ήδη, τρία αυτοκίνητα, τα οποία, όπως πληροφορούμαστε, τα έχει παραλάβει μια εταιρεία και τα ενοικιάζει. Οι καλύτερες αγορές για την Replicar Hellas ωστόσο, είναι αυτές της Αυστρίας, της Γερμανίας και της Ελβετίας, όπου έχουν πωληθεί οι περισσότερες από τις RCH 356 speedster ρεπλίκες του Porsche 356 που έχει κατασκευάσει μέχρι τώρα.
Παράλληλα με το μοντέλο 356, η εταιρεία έχει αρχίσει να κατασκευάζει και το μοντέλο 550 της Porsche, το οποίο για πρώτη φορά βγήκε σε κυκλοφορία πέρυσι. «Από το Porsche 550 Spider, έχει πωληθεί μέχρι τώρα ένα αυτοκίνητο, ενώ υπάρχουν σε εκκρεμότητα άλλες 7 παραγγελίες, οι οποίες είναι όλες από το εξωτερικό», εξηγεί ο διευθυντής πωλήσεων της εταιρείας, για να προσθέσει πως «βάσει του προγραμματισμού, οι παραδώσεις θα γίνουν σε περίπου πέντε μήνες, καθώς κατά μέσο όρο κατασκευάζονται δύο αυτοκίνητα το μήνα».
Το κόστος στην απλή έκδοση της Porsche 356 Replica, που έχει κινητήρα 1.600 κυβικών με ιπποδύναμη 60 άλογα, ξεκινά από 35.000 ευρώ και φτάνει μέχρι τις 90.000 ευρώ για την elegance με έξτρα εξοπλισμό όπως δερμάτινο σαλόνι, υψηλής ποιότητας μοκέτα, ταμπλό, όργανα, αναρτήσεις, ελαστικά, μεταλλικό χρώμα, radio –cd, A/C κλπ. Για το μοντέλο 550 δε, το εύρος τιμής κυμαίνεται από 56.000 έως και τα 140.000 ευρώ, ανάλογα τις επιθυμίες των πελατών, αναφορικά με την ιπποδύναμη του κινητήρα και τα εξτρά στον εξοπλισμό.
«Έχουμε πωλήσει αυτοκίνητο σε τραπεζίτη και σε ηθοποιό ενώ ένας πρώην οδηγός της Red Bull στην Αυστρία, είδε το αυτοκίνητό μας σε έναν φίλο του, κάποια στιγμή που έκανε τις διακοπές του στην Ελβετία, εντυπωσιάστηκε, τον ρώτησε πόσο κοστίζει και παρότι εκείνος του είπε ένα υπέρογκο ποσό, του έκοψε εκείνη την ώρα μια επιταγή, πήρε την ρεπλίκα και αποχώρησε», θυμάται ο κ. Μητσοκάπας.
Το 2014 η Replicar Hellas συμμετείχε, μέσω των αντιπροσώπων που διατηρεί σε διάφορες μεγαλουπόλεις της Ευρώπης, σε επτά διαφορετικές εκθέσεις και συγκεκριμένα στο Τορίνο, στο Μιλάνο, στην Πάντοβα, στη Στουτγκάρδη και στο Έσσεν στη Γερμανία και σε άλλες δύο εκθέσεις στο Γκούντγουντ στην Αγγλία. «Αυτό που εισπράξαμε από όλη την Ευρώπη, είναι ότι η ποιότητά μας, γενικά, είναι ασυναγώνιστη. Δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης. Η Αγγλία η οποία είναι κύριος ανταγωνιστής μας στη Porsche 356 Replica έχει υποδεέστερη ποιότητα. Και δεν το λέω εγώ, αλλά οι ίδιοι οι πελάτες που έχουν αγοράσει αυτό το αυτοκίνητο», λέει το στέλεχος της Replicar Hellas και προσθέτει πως «οι αντιδράσεις από όλους, αλλά ειδικά από την Ιταλία ήταν ακόμη πιο έντονες. Οι επισκέπτες ενθουσιάστηκαν από τη ποιότητα του οχήματος, αλλά αυτό που τους έκανε φοβερή εντύπωση ήταν ότι δεν μπορούσαν να πιστέψουν πως τα αυτοκίνητα αυτά κατασκευάζονται στην Ελλάδα. Το ίδιο συνέβη και στην Στουτγκάρδη, την περιοχή παραγωγής της Porsche, όπου οι επιθεωρητές της θρυλικής σπορ αυτοκινητοβιομηχανίας μας έδωσαν συγχαρητήρια».
Με τη φήμη της εταιρείας σταδιακά να απλώνεται σε όλη την Ευρώπη, το ενδιαφέρον για τα επιτεύγματά της άρχισε να τονώνεται αισθητά και πλέον σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο τις εγκαταστάσεις επισκέπτονται υποψήφιοι πελάτες και επενδυτές, αλλά και εν δυνάμει συνεργάτες. «Υπάρχει σκέψη να ανοίξουμε την εταιρεία σε επενδυτές από το εξωτερικό, γιατί δυστυχώς στην Ελλάδα, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη, δεν έχουν καταλάβει ακόμη τί κάνουμε. Και αυτό είναι και το παράπονό μας», επισημαίνει ο κ. Μητσοκάπας και αποκαλύπτει πως η ιδιοκτησία της Replicar Hellas συζητά για κάποιες νέες συνεργασίες με μεγάλους εμπόρους, πέραν του υφισταμένου δικτύου του εξωτερικού, που περιλαμβάνει παρουσία σε Αυστρία, Γερμανία, Αγγλία, Ιταλία και Βέλγιο.
Οι προτάσεις που έχει στα χέρια της η εταιρεία αυτή τη στιγμή, προέρχονται από εμπόρους από τη Βόρεια Γερμανία, από τη Γαλλία, από την Ισπανία και το Ντουμπάι. Κάποιες μάλιστα είναι πολύ σοβαρές και όπως τονίζεται «έχουμε υπερβεί το στάδιο της πρώτης γνωριμίας».
Σε πρώτη προτεραιότητα τοποθετείται η Γερμανία, από την οποία παρατηρείται πάρα πολύ μεγάλη ζήτηση, ενώ τελευταίως εκδηλώθηκε ενδιαφέρον κι από Ρωσία, με επισκέψεις στην Κατερίνη επιχειρηματιών από τη Μόσχα, οι οποίοι ζητούσαν να εξασφαλίσουν εμπορικές συνεργασίες. Αυτό πάντως που δεν συζητά με τίποτε η ιδιοκτησία της Replicar Hellas, είναι να εγκαταλείψει την Ελλάδα. «Πριν τρία χρόνια έγιναν προτάσεις από Γερμανία, Αυστρία, Ουγγαρία και Τσεχία, για να μεταφέρουμε την παραγωγική μονάδα μας εκτός Ελλάδας και να κατασκευάζουμε αυτοκίνητα που θα είναι made in Austria, Germany κλπ. Προς τιμήν του Ηλία Γαγανέλη, αρνήθηκε, γιατί είπε πως είμαι παιδί μεταναστών, ήρθα στην Ελλάδα, το όνειρό μου ήταν να κάνω αυτό και οτιδήποτε ξεκινά ή τελειώνει γύρω από αυτό το όνειρο, δεν μπορεί παρά να είναι στην Ελλάδα» τονίζει ο κ. Μητσοκάπας, συμπληρώνοντας πως παρά τις… λακκούβες τις οποίες συναντά στο δρόμο της η εταιρεία, εκπονεί καινούρια σχέδια ενίσχυσης της παρουσίας εντός συνόρων.
«Έχουμε βάλει σε προτεραιότητα να πάμε σε μια παραγωγή 100 αυτοκινήτων ετησίως ανά μοντέλο, μέσα σε μια πενταετία, από τα περίπου 25 οχήματα που κατασκευάζουμε τώρα. Επιβάλλεται να πάμε σε αυτόν τον αριθμό», αναφέρει χαρακτηριστικά, αλλά σπεύδει να ξεκαθαρίσει ότι η υφιστάμενη υποδομή δεν μπορεί να «σηκώσει» την επίτευξη του στόχου κι ως εκ τούτου θα χρειαστεί να γίνουν κάποιες επενδύσεις. Σύμφωνα με το επιχειρησιακό πλάνο που έχει εκπονηθεί, η απαιτούμενη επένδυση, κατ’ ελάχιστον, θα είναι στα 2 εκατ. ευρώ και μπορεί να φθάσει στα 4 εκατ. ευρώ. Αν, μάλιστα, επικρατήσει το σενάριο που θέλει την ανέγερση καινούριων ιδιόκτητων εγκαταστάσεων στη Θεσσαλονίκη, η δαπάνη θα χρειαστεί να φτάσει κοντά στα 10 εκατ. ευρώ. Προς το παρόν πάντως η δυσκολία στην εξασφάλιση τραπεζικής χρηματοδότησης, βάζει φρένο στο επενδυτικό.
«Αν υπήρχε η ανάλογη υποδομή η εταιρεία θα μπορούσε να απασχολεί 25 άτομα, αντί για τους 12-13 που εργάζονται, μαζί τους περιφερειακούς, σήμερα στην Replicar Hellas κι αυτό θα βοηθούσε και την τοπική αγορά» εκτιμά ο κ. Μητσοκάπας, διευκρινίζοντας, ωστόσο, ότι αυτή τη στιγμή το περίπου 80% των τμημάτων του αυτοκινήτου έρχεται από το εξωτερικό. Δυνατότητα υπάρχει να αυξηθεί η ελληνική συμμετοχή, λέει ο ίδιος, αρκεί να καταλάβουν οι Έλληνες ότι όταν μιλάμε για μια συνεργασία, πρέπει να είναι συνεπείς στην ποιότητα της εργασίας που παρέχουν, αλλά και στους χρόνους των παραδόσεων. Να μην διακατέχονται, δηλαδή, από αυτό το “δεν βαριέσαι, άστο, δεν πειράζει” και αντί για τις 15 του μήνα, να παραδίδεται το προϊόν της συμφωνίας στις 25 του μήνα, δίδοντας λαβές σε όλους όσοι μας κατηγορούν ως λαό για έλλειψη επαγγελματισμού, σε όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων.
Το Who is Who της ψυχής της Replicar Hellas
Ο ιδιοκτήτης της Replicar Hellas, Ηλίας Γαγανέλης μεγάλωσε στη Γερμανία και σπούδασε μηχανικός αυτοκινήτων. Έχει πάρει πτυχίο μηχανικού, ηλεκτρολόγου και φανοποιού. Είχε δουλέψει επί μακρόν σε γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες και με την απόφασή του να επαναπατριστεί κουβάλησε και την τεχνογνωσία που είχε αποκτήσει εκεί, τη οποία, πλέον, την εφαρμόζει πάνω στη δουλειά του.
Τι είναι ρεπλίκα;
Με τον όρο «Replica» αναφερόμαστε σε χειροποίητες κατασκευές οι οποίες έχουν κάποιες ουσιώδεις διαφοροποιήσεις σε σχέση με το αυθεντικό μοντέλο, χωρίς, όμως, αυτές να είναι τέτοιες που να αλλοιώνουν την συνολική εικόνα του αυτοκινήτου. Πρόκειται επί της ουσίας για τροποποιήσεις που είναι απαραίτητες από τη νομοθεσία για τη χρήση εμπορικών σημάτων καθώς διαφυλάσσουν τα πνευματικά δικαιώματα των αρχικών δημιουργών και επιτρέπουν τη νόμιμη πώλησή τους.
Η «Porsche 356» ήταν το πρώτο αυτοκίνητο παραγωγής που κατασκεύασε η Porsche και αποτελεί δημιούργημα του Ferdinand Porsche. Ήταν ένα δίπορτο ελαφρύ αυτοκίνητο σε δύο εκδοχές αμαξώματος, με ιδιαίτερη οδική συμπεριφορά που οφείλονταν στο γεγονός ότι είχε κινητήρα και μετάδοση στον πίσω άξονα. Η παραγωγή του ξεκίνησε το 1948 στην Αυστριακή πόλη Gmund και δύο χρόνια αργότερα μεταφέρθηκε στο Zuffenhausen, την μετέπειτα έδρα της Porsche όπου παρήχθησαν συνολικά 7627 αυτοκίνητα μέχρι το 1955.
Από τότε που θυμάται τον εαυτό του ο Γιώργος Παπακώστας βρίσκεται σε κάποιο από τα μαγαζιά της οικογένειάς του.
Σε ηλικία 8 ετών πήγαινε μαζί με τη μητέρα του στο «Casa di Pasta», στο Κολωνάκι, προκειμένου να γευτεί τα αγαπημένα του spaghetti alle vongole. Οπως αναπολεί ο ίδιος: «Τις Κυριακές ντυνόμασταν καλά και πηγαίναμε στο δικό μας εστιατόριο λες και επρόκειτο για πρόσκληση σε τραπέζι από κάποιον άλλον. Για την οικογένειά μου το φαγητό αποτελεί ιεροτελεστία, την οποία ξέρουμε να τιμάμε».
Ηδη από την περίοδο που ήταν μόλις 10 ετών άρχισε να δουλεύει για να βοηθήσει τον πατέρα του: «Εκανα ό,τι δουλειά μπορείς να φανταστείς. Σερβίριζα, έκανα λάντζα, τα πάντα. Μνημειώδης έχει μείνει η σκηνή όπου ντυμένος με κουστούμι και παπιγιόν ανέβηκα πάνω σε ένα καφάσι αναψυκτικών προκειμένου να φτάσω τη μηχανή του καφέ για να φτιάξω εσπρέσο». O πατέρας Παπακώστας, πρώτη γενιά επιχειρηματίας, ήθελε τα παιδιά του να μυηθούν από νωρίς στην πραγματική ζωή. Μετανάστης στη Νέα Υόρκη, ο Γιάννης Παπακώστας ξεκίνησε την καριέρα του αγοράζοντας το πρώτο του εστιατόριο στις ΗΠΑ το 1972.
Εκτοτε εξελίχθηκε σε ένα δυνατό όνομα στον χώρο εστίασης στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, δημιουργώντας μια ολόκληρη αλυσίδα από ελληνικά εστιατό.
Η γειτνίαση ανάμεσα στο εστιατόριο Παπακώστα και τον ναό του νεοϋορκέζικου ξεσαλώματος, του διάσημου «Studio 54», θα μετατρέψουν το «Greek Kitchen» στην απόλυτη τάση της εποχής. Ο Μίκι Ρουρκ, ο Σιλβέστερ Σταλόνε, ο Μικ Τζάγκερ, ακόμη και η Μπρουκ Σιλντς συνωστίζονται στα σαλόνια του Ελληνα που μυεί επώνυμους και σταρ στο ελληνικό γκουρμέ. Λίγα χρόνια αργότερα και ενώ ο μεγάλος του γιος, ο Γιώργος, έχει γίνει 3 ετών, ο Ελληνας επιχειρηματίας παίρνει την απόφαση να επιστρέψει στην Ελλάδα.
Ο ίδιος δικαιολογεί αυτή την απόφαση του πατέρα του: «Εκείνα τα χρόνια, στο τέλος της δεκαετίας του ΄70 και στα 80s, η Νέα Υόρκη ήταν επικίνδυνη και ο μπαμπάς ήθελε να μεγαλώσουμε σε ένα ήρεμο περιβάλλον με ασφάλεια. Θυμάμαι ότι για να πάρει τις εισπράξεις από τα μαγαζιά του είχε πάντα φρουρά και συνοδεία. Και αυτό δεν του άρεσε καθόλου, γι’ αυτό και πήρε την απόφαση να επιστρέψουμε».
Η επάνοδος του πατέρα του στην Ελλάδα δεν άργησε να συνδεθεί με μία ακόμη επαγγελματική επιτυχία. Δημιούργησε μια σειρά από νυχτερινά κέντρα στην παραλία της Αθήνας, όπως το «Avance», το «Βio-Bio», το «Penthouse Club» κ.ά. Στη συνέχεια, ακολουθώντας το ρεύμα του κοινού προς την ιταλική κουζίνα, άνοιξε την περίφημη αλυσίδα εστιατορίων «Casa di Pasta»: «Από τα μαγαζιά μας περνούσαν όλοι. Θυμάμαι τον Κώστα Βουτσά να κάνει πλάκες και την Αλίκη Βουγιουκλάκη να μπαίνει στην κουζίνα και να μαγειρεύει μόνη της τα μακαρόνια που επρόκειτο να απολαύσει. Μέσω των “Casa di Pasta” γνώρισα όλη την επιχειρηματική και καλλιτεχνική αφρόκρεμα της εποχής», λέει ο υιός Παπακώστας.
Ανωτάτη μαγειρική στις ΗΠΑ
Τελειώνοντας το σχολείο ο Γιώργος Παπακώστας έφυγε για τη Νέα Υόρκη, όπου σπούδασε μάρκετινγκ και διοίκηση επιχειρήσεων. Ανήσυχο πνεύμα, που διψά διαρκώς για νέες περιπέτειες, όπως ήταν φυσικό, δεν ήθελε να επιστρέψει αμέσως στην Ελλάδα. Επεισε, λοιπόν, τον πατέρα του να παραμείνει στο εξωτερικό για ένα δεύτερο πτυχίο, αυτό του σεφ.
Πράγματι, σπούδασε σε μία από τις καλύτερες σχολές μαγείρων στον κόσμο, το French Culinary Institute στο Σόχο και το μαγικό ταξίδι στις εκλεπτυσμένες γεύσεις άρχισε. Αποφοιτώντας βρέθηκε να συνεργάζεται με καταξιωμένους σεφ σε μερικά από τα πιο σημαντικά εστιατόρια του κόσμου. Ο Γιώργος Παπακώστας πέρασε ικανό και εποικοδομητικό χρόνο στην κουζίνα του «Νello» στη λεωφόρο Μάντισον, όπως και στο «Mercer Kitchen», ένα από τα κλασικά σημεία συνάντησης των μεγαλύτερων Αμερικανών σταρ.
Ο φιλόδοξος Ελληνας, έστω και αν δεν γνώριζε ακόμη τη δραστηριότητα στην οποία θα αφοσιωνόταν, ούτε ότι θα ακολουθούσε τα πατρικά βήματα με το να γίνει ο ίδιος ιδιοκτήτης εστιατορίων, έκανε το «διδακτορικό» του σε ένα από τα εστιατόρια του Ντάνιελ Μπούλουντ με τα τρία αστέρια Michelin, καθώς και στο «Τhe London Hotel» υπό την εποπτεία του Γκόρντον Ράμσι αυτοπροσώπως: «Δύο συνεργασίες είναι αυτές που θα μου μείνουν αξέχαστες», παραδέχεται ο Γιώργος: «Με το εστιατόριο “Hotel de Paris” του Αλέν Ντουκάς στο Παρίσι και με εκείνο του Γκόρντον Ράμσι, για τον οποίο είχα την άποψη ότι είναι απλώς ένας νευρικός φωνακλάς μάγειρας που το μόνο που επιδιώκει είναι η επίδειξη. Ε, λοιπόν, καμία σχέση. Πρόκειται για ένα μεγάλο ταλέντο της κουζίνας, έναν άκρως επικοινωνιακό άνθρωπο, ο οποίος έχει επιπλέον τη γενναιοδωρία να μεταλαμπαδεύει τη γνώση του».
Στη Νέα Υόρκη γνωρίστηκε με εξέχουσες προσωπικότητες. «Στα εστιατόρια όπου εργάστηκα γνώρισα πολύ κόσμο. Στην Αμερική οι σταρ είναι πιο απλοί και πιο γήινοι. Δεν θα ξεχάσω π.χ. τη χειραψία μου με τον Φρανκ Σινάτρα, τα δυο λόγια που αντάλλαξα με τον Τζορτζ Μπους τον νεότερο, αλλά και τη Χάλι Μπέρι να μου χαμογελά ρωτώντας με “how are you, George?”. Η περιήγησή μου στις διασημότερες κουζίνες μού χάρισε χωρίς αμφιβολία ένα υπέροχο ταξίδι», λέει.
Χάμπουργκερ αλά ελληνικά
Οταν βαρέθηκε τους ουρανοξύστες και τη ζωή με μια βαλίτσα στο χέρι, επέστρεψε στην Ελλάδα και συνεργάστηκε με τις επιχειρήσεις του πατέρα του για το πρώτο διάστημα. Καταρχάς δούλεψε στο μπαρ-εστιατόριο «Cubanita», μέχρις ότου πάρει την απόφαση να κάνει κάτι δικό του με τη βοήθεια των αδελφών του.
Το 2011, όταν η Ελλάδα βρισκόταν ήδη σε βαθιά οικονομική κρίση, δημιούργησε το πρώτο «Burger Joint», το στέκι δηλαδή του burger, σε ένα μικρό μαγαζί στη Γλυφάδα. «Δεν θέλαμε να ρισκάρουμε και γι’ αυτό επενδύσαμε λίγα χρήματα», εξομολογείται ο ίδιος, αποκαλύπτοντας ότι «εγώ με τα ταχυφαγεία δεν τα πήγαινα καλά. Η εμπειρία μου ήταν από εστιατόρια με λινά τραπεζομάντιλα. Θυμάμαι που μια ζωή έλεγα “εγώ σουβλατζίδικο δεν πρόκειται να ανοίξω ποτέ!”».
Ενα βράδυ, όμως, κάποιοι φίλοι του αδελφού του παράγγειλαν burger, λέγοντάς του ότι πρόκειται για ό,τι πιο νόστιμο έχουν δοκιμάσει. Οταν ο Γιώργος Παπακώστας δάγκωσε το συγκεκριμένο μπιφτέκι μούδιασε, καθώς ένιωσε αμέσως ότι επρόκειτο περί μιας μετριότητας – στην καλύτερη περίπτωση. Και αμέσως προέβη στη δήλωση: «Αν αυτό είναι burger, πού να δείτε τι θα γίνει με το δικό μου!». Ουσιαστικά από εκείνη τη στιγμή μπήκαν σε ενέργεια τα πρώτα επιχειρηματικά πλάνα του.
Το «Burger Joint» βασίζεται σε αμερικανικά γευστικά πρότυπα και σημειώνει ήδη τεράστια επιτυχία. Υπάρχουν δύο, ένα στη Γλυφάδα και ένα στο Ψυχικό. Επίσης, υπό την επωνυμία «Ace Burger Company», λειτουργεί ήδη άλλο ένα στα γευστικά και αισθητικά πρότυπα του Παπακώστα στην Πανόρμου, ενώ ένα δεύτερο ετοιμάζεται να ανοίξει προσεχώς στην Κηφισιά.
Ο Γιώργος εγγυάται μοναδική γεύση, ωραίο περιβάλλον και γρήγορο σέρβις, γι’ αυτό και τα burger του γίνονται ανάρπαστα. Χάρη σε αυτά τα μπιφτέκια, τα οποία ο ίδιος παλαιότερα σνόμπαρε, έχει επιτύχει ένα μοναδικό burger success story, με τζίρους που αγγίζουν τα 2 εκατ. ευρώ τον χρόνο, για τον ίδιο και τα δύο αδέλφια-συνεταίρους του.
Ωστόσο τα όνειρά του δεν σταματούν εδώ. Ανθρωπος φινετσάτος και με στυλ, ο 31χρονος επιχειρηματίας έχει πολύ ευρύτερες ανησυχίες: ενδιαφέρεται με πάθος για τη σχεδίαση των ξενοδοχείων του μέλλοντος, όπως και το να λανσάρει ρούχα ή ακόμη και παπούτσια με το όνομά του. Οι τάσεις στη μόδα είναι κάτι που ο Γιώργος Παπακώστας μπορεί να επιβάλει εύκολα, καθώς θεωρείται από τους πλέον καλοντυμένους και γοητευτικούς νεαρούς άνδρες της Αθήνας.
Ο ίδιος, άλλωστε, παραδέχεται ότι τα παπούτσια που σχεδίασε πριν από λίγους μήνες για τον εαυτό του αγαπήθηκαν τόσο πολύ από τους φίλους του, ώστε έχουν γίνει ήδη οι πρώτες παραγγελίες. «Η ίδια η ζωή σού δείχνει τον δρόμο», λέει. Από την άλλη, όταν έγινε γνωστό ότι διατηρεί σχέση με την Πατρίτσια Μίλικ-Περιστέρη, αν και δεν του αρέσει το γεγονός ότι έχει δημοσιοποιηθεί, αναφέρει στο «thema people»: «Είμαστε μαζί και είμαστε καλά. Το γεγονός ότι εκείνη εργάζεται στην Κύπρο και εγώ μένω στην Ελλάδα μπορεί να δυσχεραίνει την κατάσταση, όταν υπάρχουν όμως αληθινά συναισθήματα ακόμη και οι αποστάσεις γεφυρώνονται. Στο πρόσωπο της Πατρίτσια νιώθω ότι βρήκα τον άνθρωπό μου, μια γυναίκα συνοδοιπόρο. Ακόμη και στα επιχειρηματικά πλάνα είναι δίπλα μου. Δεν θα ξεχάσω την ημέρα που μου πρότεινε εκείνη να μοιράσουμε μαζί φυλλάδια για το “Ace Burger Company” της Πανόρμου προκειμένου να κάνουμε περισσότερο γνωστό το μαγαζί».
O Πάρις Κασιδόκωστας παίρνει στα χέρια του το τιμόνι της ναυτιλιακής εταιρείας του παππού του.
Ο γόνος, το όνομα του οποίου συνδυάστηκε με τα ξέφρενα πάρτυ, τις επώνυμες και εκθαμβωτικές παρτενέρ και τα τατουάζ με τους δράκους, στα 32 του χρόνια αλλάζει ρότα αναλαμβάνοντας ηγετική θέση στη Latsco Shipping Ltd, την εταιρεία που δημιούργησε πριν από πολλά χρόνια ο παππούς του.
Οπως δηλώνει στη συνέντευξή του στο διεθνές ναυτιλιακό περιοδικό «TradeWinds», ο 32χρονος Πάρις φιλοδοξεί να γράψει ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία ενός από τα μεγαλύτερα τζάκια της παγκόσμιας ναυτιλίας
Με μια συνέντευξη που παραχώρησε πριν από λίγο καιρό στο ναυτιλιακό περιοδικό «TradeWinds» και τον δημοσιογράφο Αντι Πιρς, και η οποία έφερε τον τίτλο «Πάρις Κασιδόκωστας – Η μεγάλη μου φιλοδοξία», εξηγεί ποιοι είναι οι λόγοι που τον έκαναν να αφήσει στην άκρη τον λαμπερό κόσμο του Χόλιγουντ και να ασχοληθεί με τα γκαζάδικα και τα deals της θάλασσας. «Μου αρέσει η ναυτιλία, είναι ανταγωνιστική και διεθνής. Πρόκειται για ένα εργασιακό περιβάλλον που είναι εθιστικό», λέει και ομολογεί: «Είμαι ιδιαίτερα ευτυχής που έχω αναλάβει τη συγκεκριμένη ναυτιλιακή. Είναι μεγάλη πρόκληση λόγω της οικογενειακής παράδοσης και των επιτυχιών που είχαμε σε αυτόν τον τομέα. Είμαι πρόθυμος να ανταποκριθώ και να προσφέρω έργο συνεχίζοντας τη μεγάλη αυτή κληρονομιά». Σήμερα οι παραγγελίες της Latsco αγγίζουν το ύψος των 600 εκατ. δολαρίων και αφορούν τέσσερα γκαζάδικα, πέντε μεσαίου βεληνεκούς δεξαμενόπλοια και ένα τάνκερ, ενώ στον στόλο της υπάρχουν και άλλα 15 δεξαμενόπλοια μεταφοράς φυσικού αερίου και προϊόντων. Ο Πάρις Κασιδόκωστας σηκώνει τα μανίκια για δουλειά και σχολιάζει στο «TradeWinds»: «Είμαι τυχερός που έχω αυτή την υποδομή που άφησε ο παππούς μου, μια καλή φήμη και ένα ισχυρό όνομα. Η συνέχεια αποτελεί από μόνη της πρόκληση. Οσο σκληρότερα δουλέψεις και όσο επιμείνεις στο όραμά σου, τόσο αγγίζεις το επιθυμητό αποτέλεσμα. Επεκτεινόμαστε με γοργούς ρυθμούς αξιολογώντας τις ευκαιρίες». Δεν διστάζει μάλιστα να μπει στα βαθιά νερά της σύγκρισης παλαιών και νέων καραβοκύρηδων λέγοντας: «Τις παλιές εποχές οι εφοπλιστές αν και προέρχονταν από φτωχές οικογένειες ήταν πολύ αποφασιστικοί. Αυτό τους έδωσε μια αλλιώτικη φιλοσοφία. Τώρα οι εποχές είναι διαφορετικές. Οι νεότερες γενιές των εφοπλιστών είναι πιο επιθετικές και περισσότερο φιλόδοξες».
Ο Πάρις Κασιδόκωστας-Λάτσης με τη γιαγιά του Εριέττα (αριστερά), τη μητέρα του Μαριάννα και την αδελφή του Εριέττα Κούρκουλου
Γιάννης Λάτσης, ένας παππούς-πρότυπο
Ο Πάρις Κασιδόκωστας-Λάτσης φωτογραφίζεται στο πηδάλιο του παλιού επιβατηγού πλοίου «Νεράιδα», όπως είχε φωτογραφηθεί κάποτε και ο παππούς του
Για τον Πάρη Κασιδόκωστα το φετινό φθινόπωρο σηματοδοτεί ένα νέο επαγγελματικό ξεκίνημα καθώς τον βρίσκει στο τιμόνι της ναυτιλιακής Latsco Shipping να καταστρώνει σχέδια επιδιώκοντας υψηλούς τζίρους γύρω από τη θάλασσα. Κατέχοντας τη θέση που είχε ο δημιουργός της αυτοκρατορίας καπετάν Γιάννης, χτίζει το δικό του όραμα έχοντας για πρότυπο τον παππού του. «Ηταν άνθρωπος που είχε λόγο. Εκλεινε συμφωνίες μόνο με μια χειραψία. Αυτό που έλεγε, αυτό έκανε», λέει για εκείνον με νόημα στη συνέντευξη που παραχώρησε στο «TradeWinds» και συμπληρώνει: «Ηταν μύθος στον χώρο της ναυτιλίας. Στα δικά μου μάτια, όμως, ήταν κάτι περισσότερο. Πρότυπο οικογενειάρχη και άνδρα. Στάθηκε κοντά στον απλό άνθρωπο γιατί αυτό ήταν και εκείνος. Ουσιαστικά ποτέ δεν ξέχασε από πού ξεκίνησε, γι’ αυτό και ήταν πάντοτε προσγειωμένος. Ηταν μια ισχυρή και χαρισματική προσωπικότητα που από τη μια ήξερε να συνδιαλέγεται με τους απλούς ανθρώπους και από την άλλη έτρωγε με τη βασίλισσα της Αγγλίας».
Η «καλή Νεράιδα» της οικογένειας Λάτση
Οι αναφορές του Πάρη Κασιδόκωστα-Λάτση στον παππού του Γιάννη Λάτση δεν είναι καθόλου τυχαίες, μια και τόσο ο ίδιος όσο και η οικογένειά του επιθυμούν να είναι ο άξιος συνεχιστής της ναυτιλιακής αυτοκρατορίας του. Διόλου τυχαίο επίσης δεν είναι το γεγονός ότι φωτογραφήθηκε στο πηδάλιο του παλιού επιβατηγού πλοίου «Νεράιδα», όπως είχε κάνει κάποτε και ο παππούς του. Η «Νεράιδα» (φωτογραφία) αγοράστηκε από τον καπετάν Γιάννη στο τέλος του 1949, ενισχύοντας την ακτοπλοϊκή του δραστηριότητα και φέρνοντας μια γεύση άνεσης και πολυτέλειας στη μέχρι τότε παραμελημένη ελληνική ακτοπλοΐα.
Η θρυλική «Νεράιδα» μετασκευάστηκε σε πλωτό μουσείο το 2007, με κύριο εκθεσιακό άξονα την επιχειρηματική πορεία του ιδιοκτήτη της
Ταξίδεψε μαζί με τους επισκέπτες των νησιών του Αργοσαρωνικού για περίπου 25 χρόνια, αποτελώντας όχι την πιο επικερδή αλλά σίγουρα μία από τις πιο αγαπημένες δραστηριότητες του πλοιοκτήτη. Η οικογένεια του Γιάννη Σ. Λάτση αποφάσισε το 2007 τη μετασκευή του «Νεράιδα» σε πλωτό μουσείο με κύριο εκθεσιακό άξονα την επιχειρηματική πορεία του ιδιοκτήτη του. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου το πλοίο μεταφέρθηκε στο Σίμπενικ της Κροατίας. Η μετασκευή και μετατροπή του σε πλωτό μουσείο διήρκεσε περίπου δύο χρόνια και στις 29 Απριλίου 2010 το πλοίο επέστρεψε στην Ελευσίνα. Το έργο πραγματοποιήθηκε έπειτα από πρωτοβουλία και υπό την επίβλεψη του Σπύρου Λάτση. Αναγνωρίζοντας τη σημασία του πλοίου για το επιχειρηματικό του ξεκίνημα, ο Γιάννης Λάτσης και η οικογένειά του δεν έστειλαν ποτέ το «Νεράιδα» για διάλυση. Στις 14 Σεπτεμβρίου 2013 το πλωτό μουσείο «Νεράιδα» απέπλευσε από την Ελευσίνα για να πραγματοποιήσει το παραδοσιακό του δρομολόγιο στους προορισμούς του Αργοσαρωνικού: Σπέτσες, Ερμιόνη, Υδρα, Πόρος, Μέθανα, Αίγινα. Παρέμεινε σε κάθε λιμάνι για λίγες ημέρες, δίνοντας τη δυνατότητα για οργανωμένες επισκέψεις μαθητών αλλά και ελεύθερη πρόσβαση στους κατοίκους και τους επισκέπτες των περιοχών αυτών.
Ξεκίνησε από μια οικογένεια τσαγκάρηδων της Κίνας και πήγε μετανάστης στο Λονδίνο αναζητώντας μια καλύτερη τύχη, το 1980.
Από ένα ορθογραφικό λάθος, το κινεζικό όνομά του Chow έγινε Choo και έτσι έμεινε για πάντα.
Ο πανέξυπνος Μαλαισιανός σπούδασε στο Λονδίνο, στη σχολή που σήμερα ονομάζεται London College of Fashion, και πήρε το πτυχίο του το 1983. Ανοιξε αμέσως το πρώτο του κατάστημα υποδημάτων σε έναν χλιδάτο δρόμο του Λονδίνου και άρχισε να γίνεται διάσημος. Το 1988 το περιοδικό Vogue δημοσίευσε ορισμένα από τα παπούτσια του.
Στα πόδια διασήμων
Σήμερα, τα παπούτσια του φοράνε οι πιο διάσημες γυναίκες του κόσμου, όπως η Μαντόνα, η Μισέλ Ομπάμα, η Κέιτι Χολμς, ενώ η τηλεοπτική σειρά Sex and the City τα έκανε αθάνατα.
Η ταινία «Ο Διάβολος φορούσε Prada» ανέβασε τα παπούτσια του στα ουράνια.
Από τότε τα παπούτσια του γίνονται θρύλος. Το 2001 ο Jimmy Choo πουλάει το 50% της εταιρείας του στην Equinox Luxury Holdings Ltd έναντι 18 εκατομμυρίων λιρών. Αρχίζει να σχεδιάζει και να λανσάρει τσάντες. Τα ανδρικά παπούτσια θα προστεθούν στη συλλογή του το 2011. Αργότερα θα έρθουν τα γυαλιά ηλίου, τα αρώματα και τα αξεσουάρ.
Ενα ζευγάρι παπούτσια Jimmy Choo κοστίζει 1.000 λίρες και η υψηλή τιμή του δικαιολογείται από το γεγονός ότι κατασκευάζονται στην Ιταλία.
Σήμερα, ο Μαλαισιανός αυτοκράτορας των παπουτσιών έχει στα χέρια του μια επιχείρηση αξίας 462 εκατομμυρίων δολαρίων και οι πωλήσεις του το 2013 ανέβηκαν κατά 16%. Η φίρμα διαθέτει 120 καταστήματα σε όλο τον κόσμο και σχεδιάζει να ανοίγει άλλα 10-15 κάθε χρόνο.
Η γυναίκα και η κόρη του
Η ανιψιά του Σάντρα Choi κατέχη τα ηνία της καλλιτεχνικής διευθύντριας.
«Η Jimmy Choo είναι ένα καθαρό success story και πιστεύω ότι το μέλλον μας θα ενισχυθεί στον τομέα των πολυτελών ειδών» λέει ο διευθύνων σύμβουλος Pierre Denis.
Ο πολυεκατομμυριούχος Βρετανός συλλέκτης Frank Cohen περίμενε οκτώ ολόκληρα χρόνια να πάρει στα χέρια του το γλυπτό του Jeff Koons.
Ωστόσο, όταν ολοκληρώθηκε επιτέλους το πολυαναμενόμενο έργο τέχνης, μετά λύπης του ανακάλυψε ότι ήταν υπερβολικά μεγάλο και δεν… χωρούσε να μπει στο κέντρο Τέχνης που διαθέτει στο Λονδίνο! Έτσι, αποκαρδιωμένος, βάλθηκε να το πουλήσει.
Το γλυπτό δημιουργήθηκε δια χειρός Jeff Koons και φτιάχτηκε με την προσφιλή τεχνοτροπία του καλλιτέχνη: σαν ένα τεράστιο μπαλόνι, ζουληγμένο στα κατάλληλα σημεία ώστε να παραπέμπει σε μαϊμού. Εξάλλου αυτό φιλοδοξεί να απεικονίσει απεικονίζει το γλυπτό “Balloon Monkey (Orange)”. Τώρα το ατσάλινο πορτοκαλί κατασκεύασμα που φτιάχτηκε την περίοδο 2006-2013 πάει τώρα στον οίκο Κρίστι’ς και αναμένεται να αποτελέσει ένα από τα βασικά εκθέματα που θα δημοπρατηθούν στις 12 Νοεμβρίου στη Νέα Υόρκη. προσδοκώμενη τιμή πώλησης… 20 – 30 εκατ. δολάρια!
Παράλληλα, στη δημοπρασία του οίκου Σόθμπι’ς στις 11 Νοεμβρίου αναμένεται να συμμετάσχει κι άλλο έργο του Koons, το γλυπτό “Moon (Yellow)” που ανήκει στον καλλιτέχνη Damien Hirst. Πρόκειται για ένα γλυπτό από ανοξείδωτο ατσάλι που μπορεί να τοποθετηθεί σε τοίχο και υπολογίζεται στα 12 με 18 εκατ. δολάρια.
Αρέσουν δεν αρέσουν τα εκκεντρικά έργα του, ο Koons έχει εξελιχθεί στον πιο ακριβό εν ζωή καλλιτέχνη της εποχής μας. Το μεγάλο “μπαμ” το έκανε μετά την παρουσίαση του γλυπτού του “Balloon Dog (Orange)” που φιλοτέχνησε την περίοδο 1994-2000 και το οποίο απέφερε 58,4 εκατ. δολ. όταν μπήκε στο σφυρί του οίκου Κρίστι’ς τον Νοέμβριο του 2013. Οι πωλήσεις που έχει πραγματοποιήσει φέτος μέσω δημοπρασιών έχουν αποφέρει το απίστευτο ποσό των 100 εκατ. δολαρίων, ξεπερνώντας το προσωπικό του ρεκόρ με πωλήσεις 89,3 εκατ. δολ. το 2008. Η αναδρομική έκθεση του Koonsέτυχε μεγάλης ανταπόκρισης από το κοινό, αφού προσέλκυσε 250.000 άτομα την περίοδο Ιουνίου – Σεπτεμβρίου, με αποτέλεσμα να καταστεί μια από τις εκθέσεις με τη μεγαλύτερη επισκεψιμότητα στην ιστορία του Whitney Museum of American Art. Η έκθεση αυτή ολοκληρώνεται εντός του Οκτωβρίου.
Πριν από λίγο καιρό, αν κάποιος έκανε βόλτα στη Μαρίνα Ζέας θα έβλεπε δια ζώσης ένα πλωτό έργο του Κoons. Το εκκεντρικό γιοτ του Έλληνα δισεκατομμυριούχου επιχειρηματία Δάκη Ιωάννου, ενός εκ των μεγαλύτερων συλλεκτών έργων σύγχρονης Τέχνης στον κόσμο που κατείχε και τη θέση του προέδρου της JP Αβαξ μέχρο πέρυσι. Το πολύχρωμο γιοτ έχει μήκος άνω των 39 μέτρων. Ναυπηγήθηκε στην Ιταλία και είναι πολύ δύσκολο να περάσει απαρατήρητο. Το design του είναι εμπνευσμένο από τα σχέδια καμουφλάζ που χρησιμοποιούνταν κατά τον Α” Παγκόσμιο Πόλεμο. Το εξωτερικό του είναι βαμμένο με έντονο μωβ, κίτρινο, λευκό, μαύρο και μπλε, ενώ και το εσωτερικό του έχει πολύ φωτεινούς χρωματισμούς με κυρίαρχο το λευκό. Φιλοξενεί πολλά έργα Τέχνης μεταξύ τους έναν πίνακα του David Shrigley, ένα γλυπτό του Martin Creed και έναν υπογεγραμμένο πίνακα ζωγραφικής από τη Sarah Morris.
Ο Δάκης Ιωάννου έχει επίσης συμπεριλάβει στη συλλογή του μια εκδοχή του Φεγγαριού του Koons. Συγκεκριμένα είναι κάτοχος του “Moon (Silver)”, το οποίο και είχε παρουσιάσει στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης του Ιδρύματος ΔΕΣΤΕ που έχει ιδρύσει ο ίδιος στο Νέο Ψυχικό.
Η ιδέα που θα σε κάνει πλούσιο μπορεί να ξεκινήσει και από μία παραλία.
Κάπως έτσι αρχίζει η ιστορία της ανόδου της επιχείρησης του Robert Gentz, οικονομολόγου, ο οποίος μαζί με το φίλο του και συμφοιτητή του David Schneider ίδρυσε την επιτυχημένη και πρόσφατα εισηγμένη στο χρηματιστήριο εταιρεία e-commerce Zalando.
Είναι μία από τις δημόσιες προσφορές που οι επενδυτές στην Ευρώπη, περίμεναν με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Η μεγαλύτερη ευρωπαϊκή εταιρεία λιανικής, η διαδικτυακή Zalando, διέθεσε το πρώτο πακέτο μετοχών στο χρηματιστήριο της Φρανκφούρτης.Η αρχική τιμή των 21,5 ευρώ, στο μέσο της συνεδρίασης, ανέβηκε στα 24 ευρώ, άνοδος 12%. Η εταιρεία, δέχεται πάνω από 3.000.000 παραγγελίες το μήνα και στις ιστοσελίδες της, οι καταναλωτές βρίσκουν προϊόντα από 1.500 ετικέτες. Έχει παρουσία σε 15 χώρες και απασχολεί 7.400 εργαζόμενους.
Το “μία φορά και έναν καιρό”, λοιπόν, ξεκινά σε μια παραλία στη Γουατεμάλα. Ο Gentz κάνει διακοπές στις αρχές του 2007 και διάβαζε στην εφημερίδα ότι η StudiVZ πωλήθηκε στην Holtzbrinck Publishers για το γιγαντιαίο ποσό των € 85.000.000. Αυτό ήταν το κλικ για να έρθει η ιδέα, αφού αναρωτήθηκε πώς μπορεί μια ιστοσελίδα να είναι τόσο πολύτιμη;
Ο Gentz δεν μπορούσε να ξεχάσει αυτό το ποσό. Έβαλε σκοπό να βρει τη δική του εταιρεία στο διαδίκτυο. Είχε όλα τα προσόντα. Ήταν 23 ετών, αριστούχος και είχε προυπηρεσία στο Boston Consulting Group και τη Morgan Stanley. Είχε, επίσης, την αγάπη για τη Λατινική Αμερική και ξεκινήσαν την αναζήτηση μαζί με τον φίλο του David Schneider. Λίγους μήνες αργότερα ίδρυσαν την πρώτη startup στο Monterrey του Μεξικό. Ονομαζόταν Unibicate, ένα κοινωνικό δίκτυο για τα πανεπιστήμια στο Μεξικό, την Αργεντινή και τη Χιλή.
Τελικά, η ιδέα δεν ήταν τόσο καλή, είχε δύσκολο λογισμικό και κανείς επενδυτές δεν ήθελε να “μπει” στην εταιρεία. Ο Robert Gentz και David Schneider το παρατάνε και ζουν στο Μεξικό για οκτώ μήνες χωρίς μισθό και στο… δρόμο. Έκαναν διάφορες δουλειές και είχαν πάντα στο μυαλό τους για το ποια θα είναι η επόμενη ιδέα. Δεν άφησαν ούτε λεπτό τον εαυτό τους να αποθαρρυνθούν από την αποτυχία τους.
Άρχισαν, λοιπόν, τη δεύτερη προσπάθεια τους πίσω στη Γερμανία: ένα online κατάστημα υποδημάτων Zappos, ιδέα του Gentz, η οποία εξαγοράστηκε αργότερα από την Amazon. Το παρατσούκλι του έμεινε: Ο βασιλιάς των παπουτσιών.
Αλλά το επόμενο βήμα ήταν ακόμα ποιο “δυνατό”. Με έδρα το Βερολίνο ιδρύουν το ηλεκτρονικό κατάστημα Zalando και η ιστορία της επιτυχίας ξεκίνησε. Σήμερα, έξι χρόνια αργότερα, οι Robert Gentz και David Schneider εξακολουθούν να διαχειρίζονται την εταιρεία. Zalando και απολαμβάνουν το “χαρούμενο τέλος”.
O Hλίας Βλαχάκης είναι σήμερα ένα από τα πιο γνωστά πρόσωπα της urban culture σκηνής της ελληνικής πρωτεύουσας.
Ο 18άρης της εποχής της μεταπολίτευσης – αποφοίτησε από το Κολέγιο Αθηνών το 1975 και σπούδασε λόγω οικογενειακής παράδοσης αρχιτέκτονας στο ΕΜΠ- έχει την δυνατότητα να διδάσκει (με την ουσιαστική έννοια του όρου) style τους Αθηναίους που διαθέτουν γούστο και πορτοφόλι για τρεις δεκαετίες – όσο χρόνο δηλαδή φωτίζεται και η βιτρίνα του εμβληματικού Mah Jong στο ανέβασμα της Κανάρη. Αυτήν την εποχή η βιτρίνα είναι κατάφορτη από επιλεγμένα προϊόντα της ναπολιτάνικης Kiton σαν χαιρετισμός από φίλο σε φίλο – από τον Ηλία στον Ciro Paone, τον ιδρυτή της φίρμας.
Αλλά, σε αυτό – δηλαδή στη σχέση των δύο ανδρών- θα επιστρέψουμε. Στη σημερινή μας ιστορία θα μιλήσουμε για ένα μικρό επίτευγμα του Ηλία. Όλα ξεκίνησαν από μια ομολογουμένως πρωτότυπη ιδέα, η εφαρμογή της οποίας σε κάθε περίπτωση είχε δυσκολίες για τα ελληνικά δεδομένα της εποχής. Η επιμονή του Ηλία και η καλοβαλμένη πολύπειρη ομάδα των συνεργατών του οδήγησαν το όλο project στην επιτυχή εφαρμογή του και την καθιέρωση. Το πρώτο Travelling Tailors – το όνομα της πρωτότυπης ιδέας- έγινε το περασμένο καλοκαίρι στη Μύκονο, στις εγκαταστάσεις του γνωστού ανά την υφήλιο Nammos στήθηκε ένα ξεχωριστό pop up store για να υποδεχθεί τους πλούσιους και διάσημους που ήθελαν να δώσουν παραγγελίες για τα κοστούμια τους από την παραλία… Και το κοινό της Μυκόνου ανταποκρίθηκε. Ως επί το πλείστον ξένοι: Αργεντινοί, Μεξικάνοι, Αμερικανοί, Καναδοί, Γάλλοι, Άγγλοι, Ισπανοί, Ιταλοί, Τούρκοι, Μαροκινοί, Λιβανέζοι και Αιγύπτιοι. Το project που έγινε με τη συνεργασία της Kiton και με προϊόντα της ναπολιτάνικης φίρμας δεν θα μείνει μόνο με τις αναμνήσεις της Μυκόνου αλλά θα έχει και συνέχεια. Το μυστικό του όλου project δεν είναι άλλο από τον συνδυασμό δύο τριών στοιχείων: Απαιτητικοί πελάτες με όνομα και οικονομική επιφάνεια, κοσμοπολίτικοι τουριστικοί προορισμοί , διεθνής φίρμα στο ρούχο, υψηλών προδιαγραφών service…
Με άλλα λόγια, ο Ηλίας Βλαχάκης και οι ειδικευμένοι ράφτες της Kiton που ταξίδεψαν στη Μύκονο για να αναλάβουν τις ειδικές παραγγελίες πελατών σχεδιάζουν ήδη τα επόμενα βήματα του project. «Τι αποκόμισες;», ρώτησα τον Ηλία και εκείνος απάντησε το εξής: «Εξαιρετική διεθνή δημοσιότητα. Προβολή του Mah Jong και της Κitοn. Σημαντικός κύκλος νέων πελατών από το εξωτερικό που επισκέπτονται την Αθήνα».
Πάντως, το όλο project δεν θα είχε γίνει καν και μαζί του πολλά ακόμη αν ο Ηλίας – γενικός γραμματέας του Εμπορικού Συλλόγου Αθηνών και νεοεκλεγμένος δημοτικός σύμβουλος στο πλάι του Γιώργου Καμίνη με τον οποίο πρωτογνωρίστηκε στο Κολλέγιο- δεν είχε οικοδομήσει μια σχέση ζωής με τον ιδρυτή της ναπολιτάνικης φίρμας Ciro Paone. Ο Ηλίας λέει συχνά ότι ο ιδρυτής της φίρμας ήταν ο ευεργέτης του. Γι΄αυτό άλλωστε όλοι όσοι θα έχουν την ευκαιρία να περάσουν από τη βιτρίνα της Κανάρη θα δούν και θα διαβάσουν το χαιρετισμό ευγνωμοσύνης του Ηλία προς τον Ciro. Στη βιτρίνα σε ένα κάθετο banner διαβάζουμε για το χάρισμα επικοινωνίας του τελευταίου που όπως δηλώνει ο ίδιος δεν μιλά άλλη γλώσσα εκτός από τη ναπολιτάνικη διάλεκτο και παρόλα αυτά καταφέρνει όπου βρεθεί και όπου σταθεί να συνεννοείται και να τον καταλαβαίνουν. Η γυναίκα και οι κόρες του λένε πως το καταφέρνει με τα μάτια του. Πάντως, ο ίδιος – σε μεγάλη ηλικία και με σοβαρά προβλήματα υγείας- έχει επιτύχει να φτιάξει την δική του ξεχωριστή γλώσσα στο style που συμπυκνώνει ως το περιεχόμενο της, την πολυτέλεια και την κομψότητα.
Πριν από ένα χρόνο περίπου η Γιάννα Ματθαίου και η Αφροδίτη Φλώρου ακολουθούσαν το τυπικό ωράριο της τράπεζας στην οποία δούλευαν, στο τμήμα μάρκετινγκ. Τώρα πλέον έχουν απλωθεί στον ωκεανό της σύγχρονης επιχειρηματικότητας και το… κολύμπι τους φαίνεται να είναι επιτυχημένο.
Με «όχημα» τα ελληνικά βότανα, έφτιαξαν την επιχείρηση Anassa Organics (αρχές Σεπτεμβρίου), παράτησαν τη βολή της προηγούμενης δουλειάς τους και ρίχτηκαν με όλο τους το είναι και με ένα μικρό κεφάλαιο να στήσουν την εταιρεία στα πόδια της.
Εντεκα μήνες αργότερα, τα προϊόντα τους έχουν σχεδόν εξαντληθεί στην Ελλάδα (κύριο σημείο πώλησης τα duty free) και στο εξωτερικό (Βέλγιο, Γαλλία, Δανία και Γερμανία) και, με τη βοήθεια του ΕΣΠΑ και τη χρηματοδότηση από τα βραβεία, προχωρούν στη δημιουργία δικού τους συσκευαστηρίου τετραπλασιάζοντας τον όγκο της παραγωγής τους.
Όπως αναφέρει η Καθημερινή, σε συνέντευξη που πήρε από τις δύο γυναίκες, η Anassa έχει ήδη αποσπάσει δύο διεθνή και ένα ελληνικό βραβείο. Στις αρχές Σεπτεμβρίου η εταιρεία Anassa Organics διακρίθηκε για την υψηλή ποιότητα και τη μοναδική γεύση των προϊόντων της στον βρετανικό διαγωνισμό Great Taste Awards, ενώ είχε προηγηθεί χρυσό βραβείο στο πλαίσιο των European Design Awards και το Ελληνικό Βραβείο Επιχειρηματικότητας.
Οι δύο επιχειρηματίες γνωρίστηκαν στον τραπεζικό χώρο, όπου δραστηριοποιούνταν στο μάρκετινγκ. Προκειμένου να συνεργαστούν, παράτησαν τις δουλειές τους οικειοθελώς το 2012 και, αφού ερεύνησαν την αγορά για ενάμιση χρόνο, ξεκίνησαν με μικρό κεφάλαιο παραγγέλνοντας 800 τόνους βότανα.
Το στοιχείο που διαφοροποιεί τα δικά τους προϊόντα είναι ότι δεν έχουν υποστεί ψεκασμούς με αρωματικά σπρέι, αλλά φέρουν αυθεντικές μυρωδιές Ελλάδας. Επιπροσθέτως αναζητούν μόνο βιολογικά βότανα που προέρχονται από έλληνες παραγωγούς. Παράλληλα, σε συνεργασία με το Μπενάκειο Φυτοπαθολογικό Ινστιτούτο, προχωρούν και σε δικές τους αναλύσεις, παρά το έξτρα κόστος, έτσι ώστε να αποκλείσουν την πιθανότητα φυτοφαρμάκων.
To 2009 μια νέα εταιρεία γεννιόταν. Εξι μήνες μετά, τον Μάρτιο του 2010 η επιχείρηση Shoes of Prey πραγματοποιούσε την πρώτη της μεγάλη καμπάνια για να προσελκύσει πιθανούς πελάτες.
Για να έχει μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας, έκλεισε συνεργασία με ένα κορίτσι που την εποχή εκείνη είχε τις αναρτήσεις με τα περισσότερα views στο YouTube, τη juicystar07, ένα 16χρονο κορίτσι που έγινε διάσημο για τα μαθήματα μακιγιάζ που παρέδιδε online…
«Κάναμε έναν διαγωνισμό με την juicystar07. Εφτιαξε ένα 10λεπτο βίντεο και στο τέλος ανέφερε: “Ελα και σχεδίασε μόνη σου τα παπούτσι σου στο Shoes of Prey”», αναφέρει η συνιδρύτρια της Shoes of Prey, Jodie Fox.
Η ανταπόκριση που υπήρξε ήταν εκληκτική.
« Σημειώθηκαν 90.000 συμμετοχές στον διαγωνισμό. Γίναμε το βίντεο που απέσπασε τα περισσότερα σχόλια εκείνη την ημέρα στο YouTube και μισό εκατομμύριο άνθρωποι επισκέφθηκαν την ιστοσελίδα», θυμάται η Fox.
Υπήρχε όμως κι μένα αντικειμενικό πρόβλημα: Ποιος βλέπει 16χρονα κορίτσια να βάφονται στο YouTube; και κυρίως πόσα μπορούν να ξοδέψουν τα 16χρονα σε παπούτσια;
«Όχι πάντως 250 δολάρια που είναι και η μέση τιμή για τα δικά μας παπούτσια», απαντά η Fox.
Κοίταζαν το analytics μαζί με τον συνεταίρο της, τον Michael Fox, σε ένα μικρό ξενοδοχείο του Χονγκ Κονγκ. «Η επισκεψιμότητα ήταν εντυπωσιακή, αλλά οι πωλήσεις παρέμεναν καθηλωμένες».
Η εμπειρία του διαγωνισμού τους έδωσε ένα πολύτιμο μάθημα. «Η κίνηση που παρατηρείται δεν είναι πάντα ωφέλιμη κίνηση. Μάθαμε να σκεφτόμαστε την καμπάνια μας πιο προσεκτικά. Οι στόχοι μας είχαν τεθεί με λάθος τρόπο. Θέλαμε να προσελκύσουμε κόσμο, νομίζοντας ότι θα κάνουμε και πωλήσεις. Αυτό δεν έγινε γιατί, όπως λέει «στοχεύαμε σε κόσμο που δεν αποτελούσε το σωστό target group για μας». Αποφάσισαν λοιπόν να χρησιμοποιήσουν κάθε τρόπο ώστε να μπορούν να επικοινωνούν απευθείας με τους πελάτες προσωπικά. Instagrm, Facebook, Twitter, e-mails. Επίσης, ενίσχυσαν τη δυνατότητα των πελατών να αλληλεπιδρούν. Κι έτσι πολλές φορές, η Shoes of Prey παίρνει συμβουλές και ιδέες από τον ίδιο τον πελάτη, κάτι που γίνεται online.
Οι συνιδρυτές της εταιρείας, Jodie Fox, Michael Fox και Mike Knapp
Παράλληλα, χρησιμοποιεί παρα πολύ και το i Cloud, μια εφαρμογή που οι περισσότερες επιχειρήσεις αγνοούν ακόμη: «Το χρησιμοποιούμε για αποθήκευση και αποστολή εγγράφων και σχεδίων από ήπειρο σε ήπειρο, αφού έχουμε γραφεία σε Νέα Υόρκη, Τόκιο, Κίνα, Μανίλα και Σίδνεϊ καθώς και παράδοση σχεδίων, φωτογραφιών και βίντεο».
Όπως λέει το Cloud είναι μια υπηρεσία ζωτικής σημασίας για επιχειρήσεις σαν και τη δική της, αφού έχουν γραφεία σε διάφορες ηπείρους και οι πελάτες προέρχονται από ολόκληρο τον πλανήτη.
Η εταιρεία έχει επεκταθεί κατά 250% το τελευταίο 12μηνο, έχει 5 εκατομμύρια μοναδικούς επισκέπτες και έχει συγκεντρώσει 4,75 εκατ. δολάρια μέχρι τώρα.
Η επιτυχία των Shoes of Prey, σύμφωνα με τη Fox, προέρχεται από το γεγονός ότι η επιχείρηση λύνει το πρόβλημα της υπόδησης για τη σύγχρονη γυναίκα.
Όπως λέει, «Ο πελάτης συμμετέχει ενεργά. Η ιδέα να σχεδιάζει κανείς τα ίδια του τα παπούτσια online ήταν πολύ συναρπαστική σχεδόν για κάθε γυναίκα. Τις βοηθάμε να συνειδητοποιήσουν ότι αυτό δεν είναι κάτι που θα το κάνεις σε μια ειδική περίπτωση μόνο, αλλά ότι στην ουσία μπορείς με αυτόν τον τυρόπο να σχεδιάσεις ολόκληρη την γκαρνταρόμπα σου»…
Η Ελλάδα έχει πολλά νησιά, αλλά φαίνεται πως έχει και ένα… νησί του καφέ που γνωρίζει μεγάλη αποδοχή όχι μόνο εντός των τειχών, αλλά και εκτός. Πρόκειται για το καφεκτοπτείο από την Πάτρα με την επωνυμία Coffee Island.
Σύμφωνα με το Fortune, τα Coffee Island συμπεριλαμβάνονται στις 10 καλύτερες αλυσίδες καφέ στα φετινά βραβεία στην κατηγορία «Σημαντικότερη αλυσίδα καφέ στην νότια Ευρώπη».
Τα European Coffee Awards είναι τα σημαντικότερα ευρωπαϊκά βραβεία στον χώρο του καφέ. Για έβδομη συνεχόμενη χρονιά εκπρόσωπου του χώρου παρελαύνουν και στον διαγωνισμό που διοργανώνει οαναγνωρισμένος οργανισμός Allegra και ο οποίος βραβεύει τις κορυφαίες εταιρείες και ιδιώτες για τις καινοτόμες ιδέες του κλάδου.
Ο Αλέξανδρος Ζαπανιώτης, Marketing Manager των Coffee Island, δήλωσε σχετικά: «Ανάμεσα στις σημαντικές διακρίσεις της εταιρείας μας τα τελευταία χρόνια, η φετινή μας υποψηφιότητα ξεχωρίζει, γιατί η Coffee Island συγκαταλέγεται πλέον στα ευρωπαϊκής εμβέλειας brands στον χώρο του καφέ.
Πάντα στόχος μας είναι η υψηλή ποιότητα των προϊόντων και των υπηρεσιών των καφεκοπτείων της αλυσίδας μας. Το γεγονός ότι η προσπάθεια αυτή επιβραβεύεται σε πανευρωπαϊκό επίπεδο μας γεμίζει χαρά και μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε».
Ο Αλέξανδρος Ζαπανιώτης, Marketing Manager των Coffee Island, δήλωσε σχετικά: «Ανάμεσα στις σημαντικές διακρίσεις της εταιρείας μας τα τελευταία χρόνια, η φετινή μας υποψηφιότητα ξεχωρίζει, γιατί η Coffee Island συγκαταλέγεται πλέον στα ευρωπαϊκής εμβέλειας brands στον χώρο του καφέ.
Πάντα στόχος μας είναι η υψηλή ποιότητα των προϊόντων και των υπηρεσιών των καφεκοπτείων της αλυσίδας μας. Το γεγονός ότι η προσπάθεια αυτή επιβραβεύεται σε πανευρωπαϊκό επίπεδο μας γεμίζει χαρά και μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε».
Σήμερα το δίκτυο των καταστημάτων απαρτίζεται από 160 καταστήματα στην Ελλάδα, 27 στην Κύπρο, 1 στη Ρουμανία και 1 στην Αλβανία. Από το 2010 οι ρυθμοί ανάπτυξης είναι υψηλοί και τα Coffee Island έχουν τιμηθεί δις με το βραβείο της ταχέως αναπτυσσόμενης αλυσίδας στην χώρα μας.
«Διευθύνει» 2.500 μινί μάρκετ στο Ηνωμένο Βασίλειο
Το όνομά του είναι Χάρης Ασλαμ, είναι 18 ετών, έχει παρατήσει το σχολείο από τα 13 του χρόνια, παίζει με μανία Monopoly και τώρα βάζει πλώρη για τη γενική διεύθυνση του βρετανικού κολοσσού στον τομέα της λιανικής πώλησης σε Ηνωμένο Βασίλειο και Ιρλανδία, Nisa Retail.
Μόνο και μόνο το γεγονός πως δεν διαθέτει κανένα τυπικό προσόν, όπως μόρφωση και οικογενειακό background στις επιχειρήσεις, το success story του νεαρού εφήβου έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον των βρετανικών ΜΜΕ.
Σύμφωνα με το βιογραφικό του 18χρονου, ο ίδιος εγκατέλειψε το σχολείο στα 13 του χρόνια για να εργαστεί στο οικογενειακό παντοπωλείο στο Φάιφ της Σκωτίας. Δαιμόνιος επέκτεινε την επιχείρηση κατά πολύ, ενώ μόλις σε ηλικία 15 ετών κατάφερε και κέρδισε μια θέση στο Διοικητικό Συμβούλιο της Nisa Retail, της εταιρείας που διαθέτει πάνω από 2.500 καταστήματα λιανεμπορίου σε Ηνωμένο Βασίλειο και Ιρλανδία.
Τώρα, οργανώνεται για να κερδίσει τις ψήφους των μελών του ΔΣ, ώστε να αναλάβει χρέη Γενικού Διευθυντή έπειτα από την παραίτηση του επί 23 χρόνια CEO Νέιλ Τέρτον.
Το όνομά του είναι Χάρης Ασλαμ, είναι 18 ετών, έχει παρατήσει το σχολείο από τα 13 του χρόνια, παίζει με μανία Monopoly και τώρα βάζει πλώρη για τη γενική διεύθυνση του βρετανικού κολοσσού στον τομέα της λιανικής πώλησης σε Ηνωμένο Βασίλειο και Ιρλανδία, Nisa Retail.
Μόνο και μόνο το γεγονός πως δεν διαθέτει κανένα τυπικό προσόν, όπως μόρφωση και οικογενειακό background στις επιχειρήσεις, το success story του νεαρού εφήβου έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον των βρετανικών ΜΜΕ.
Σύμφωνα με το βιογραφικό του 18χρονου, ο ίδιος εγκατέλειψε το σχολείο στα 13 του χρόνια για να εργαστεί στο οικογενειακό παντοπωλείο στο Φάιφ της Σκωτίας. Δαιμόνιος επέκτεινε την επιχείρηση κατά πολύ, ενώ μόλις σε ηλικία 15 ετών κατάφερε και κέρδισε μια θέση στο Διοικητικό Συμβούλιο της Nisa Retail, της εταιρείας που διαθέτει πάνω από 2.500 καταστήματα λιανεμπορίου σε Ηνωμένο Βασίλειο και Ιρλανδία.
Τώρα, οργανώνεται για να κερδίσει τις ψήφους των μελών του ΔΣ, ώστε να αναλάβει χρέη Γενικού Διευθυντή έπειτα από την παραίτηση του επί 23 χρόνια CEO Νέιλ Τέρτον.
Οι υπηρεσίες που προσφέρει και το σενάριο άφιξης στην Αθήνα
FOSPHOTOS
Την Αθήνα, σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες, φέρεται να έχει επιλέξει για επόμενο σταθμό της η Uber, μια εφαρμογή ιδιωτικής μετακίνησης η οποία έχει φανατικούς χρήστες αλλά και ορκισμένους εχθρούς. Και κάτι ανάλογο αναμένεται να συμβεί αν… αφιχθει στην Αθήνα, αφού θα περιορίσει και άλλο τη δουλειά των ταξιτζήδων.
Τι είναι η Uber
Η Uber ιδρύθηκε το 2009 στις ΗΠΑ και άρχισε να λειτουργεί στο Σαν Φρανσίσκο το 2010. Αρχικά, στον τομέα των ιδιωτικών (πολυτελών) μετακινήσεων και στην συνέχεια στον κλάδο των «διαμοιρασμένων διαδρομών» μεταξύ χρηστών. Το μοντέλο της Uber επιτρέπει σε ιδιώτες κατόχους οχημάτων μέσα από την υπηρεσία UberX να μετατραπούν σε οδηγούς προς ενοικίαση, μοιράζοντας το αυτοκίνητό τους με τους χρήστες της εφαρμογής και κερδίζοντας χρήματα από τις διαδρομές αυτές. Ολα αυτά χωρίς η εταιρεία ή οι συνεργαζόμενοι οδηγοί να υπόκεινται στις ρυθμίσεις, στις υποχρεώσεις και στο κόστος που υπόκεινται οι ιδιοκτήτες/οδηγοί ταξί ή ιδιοκτήτες/οδηγοί επαγγελματικών οχημάτων.
Προκειμένου να ανταποκριθεί και να «ξεπεράσει» αυτά τα προβλήματα, το Uber σταδιακά δημιούργησε νέες υπηρεσίες, σε συνεργασία με επαγγελματίες οδηγούς, όπως το UberTaxi. Επίσης, προκειμένου να ξεπεράσει τα διάφορα νομικά προβλήματα που ενέκυπταν καθώς εξαπλωνόταν στις ευρωπαϊκές χώρες η εν λόγω start up δημιούργησε μια νέα υπηρεσία, το UberPOP. Πρόκειται για μία υπηρεσία η οποία και πάλι μετατρέπει σε επαγγελματίες οδηγούς ιδιώτες κατόχους οχημάτων, αυτή τη φορά όμως παρέχεται ως πλατφόρμα για την απευθείας επικοινωνία και διαμοιρασμό διαδρομών μεταξύ των χρηστών. Δηλαδή, το μόνο που κάνει η Uber είναι να παρέχει την πλατφόρμα. Τα υπόλοιπα τα κανονίζουν ο… οδηγός και ο πελάτης μεταξύ τους.
Φυσικά, η επέλαση της Uber σε Αμερική και Ευρώπη δεν ήταν αναίμακτη, καθώς σε όποια πόλη πηγαίνει προκαλεί «θύελλα» διαμαρτυριών από τους οδηγούς ταξί . Οι νομοθέτες σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες και αμερικανικές πολιτείες επιχειρούν να την βγάλουν εκτός νόμου, κατηγορώντας την για παράνομη λειτουργία υπηρεσιών ταξί, αθέμιτο ανταγωνισμό και ζητήματα ασφαλείας από τους μη αδειοδοτημένους οδηγούς.
Ερχεται στην Αθήνα;
Η Uber δραστηριοποιείται σε περισσότερες από 200 πόλεις (εκ των οποίων οι 23 ευρωπαϊκές) 45 διαφορετικών χωρών, ενώ με τη χρηματοδότηση των 1,2 δισ. δολαρίων που εξασφάλισε σκοπεύει να επεκταθεί σε όλο τον κόσμο. Στις αρχές Ιουλίου, όπως σημειώνει το startupper.gr, κυκλοφόρησε η είδηση ότι θα καταφθάσει και στην Αθήνα. Και αυτό γιατί στο LinkedIn εμφανίστηκε αγγελία για δύο θέσεις εργασίας για το γραφείο της εταιρείας στην Αθήνα. Η αγγελία παρέμεινε ενεργή για λίγες μόλις ημέρες. Μόλις έγινε αντιληπτή και έκανε το γύρο των ελληνικών social media, έκλεισε, κάτι το οποίο μπορεί να έχει διπλή ερμηνεία, καθώς μπορεί να μεταφραστεί ως ότι απλά βρέθηκαν τα άτομα που αναζητούνταν ή ότι η εταιρεία αποσύρει το ενδιαφέρον της.
Σύμφωνα με το startupper.gr πάντως, αν και όταν αφιχθεί η Uber στην Αθήνα το πιο πιθανό σενάριο είναι να λανσάρει την υπήρεσία UberBLACK είτε την υπηρεσία UberPOP (στρεφόμενο σε ένα πιο «λαϊκό» μοντέλο, άμεσα ανταγωνιστικό προς τα ταξί, για φθηνότερες μετακινήσεις σε μία χώρα που διέρχεται οικονομικής κρίσης). Οπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη, έτσι και στην Αθήνα το μοντέλο του UberX δεν αναμένεται να πραγματοποιηθεί.
Ο ελληνικός ανταγωνισμός
Εκτός από τους ταξιτζήδες και τις εταιρείες ιδιωτικών και πολυτελών μετακινήσεων, τον μεγαλύτερο ανταγωνισμό από το λανσάρισμα του Uber θα αντιμετωπίσουν τόσο οι παραδοσιακοί αυτοκινητιστές ταξί όσο και οι εφαρμογές εύρεσης ταξί, όπως το Taxibeat και το Taxiplon, οι οποίες ουσιαστικά κατήργησαν τα ραδιοταξί, αφού οι σχετικές εταιρείες, μη αντέχοντας τον ανταγωνισμό δημιούργησαν τις δικές τους ανάλογες εφαρμογές.
Οι δυο νέες αφίξεις εταιρειών στο χώρο των μετακινήσεων
Πέρα από την Uber πάντως ήδη στην Αθήνα δραστηριοποιούνται το Athens Welcome Pickups, το οποίο αναλαμβάνει να διασυνδέσει τουρίστες που επισκέπτονται την Ελλάδα μέσω του Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών με ντόπιους, οι οποίοι τους παραλαμβάνουν και τους οδηγούν με το αυτοκίνητό τους στο ξενοδοχείο τους, προσφέροντάς τους μία άμεση εισαγωγή στην πόλη ή ακόμη και μία γρήγορη περιήγηση, με κόστος μόνο την σταθερή χρέωση για τις μεταφορές από το αεροδρόμιο στο κέντρο της πόλης.
Τέλος η Car to Go λανσάρει ένα διαφορετικό μοντέλο μεταφορών: Πρόκειται για μία λύση μεταφοράς στην Αθήνα μέσω 300 οχημάτων τα οποία οδηγεί ο ίδιος ο επιβάτης, πληρώνοντας για τον χρόνο που χρησιμοποιεί. Οι χρήστες μέσα από μία εφαρμογή μπορούν να αναζητήσουν στον χάρτη το πλησιέστερο διαθέσιμο όχημα και να το χρησιμοποιήσουν για όσο χρόνο θελήσουν, πληρώνοντας ανά λεπτό χρήσης. Στη συνέχεια, αφού ολοκληρώσουν την μετακίνησή τους, οι οδηγοί μπορούν να αφήσουν το αυτοκίνητο σε οποιοδήποτε νόμιμο σημείο παρκαρίσματος ή σε κάποιο συνεργαζόμενο χώρο.
