Οταν ο Ολυμπιακός κατάφερε το περασμένο καλοκαίρι να πείσει τον Γιουσέφ Ελ Αραμπί να πει το «ναι» στην επιστροφή του στην Ευρώπη, αρκετοί είχαν με δυσπιστία την απόκτηση ενός ποδοσφαιριστή 32 στα 33, που την τελευταία 3ετία είχε απαρνηθεί τα ποδοσφαιρικά… εγκόσμια της Ευρώπης και είχε γίνει ποδοσφαιρικός μετανάστης στο Κατάρ. Σε ένα πρωτάθλημα διαφορετικής ταχύτητας. Εκεί όπου συνήθως καταλήγουν οι ποδοσφαιριστές για τα… τελευταία ένσημα.
Ακόμη και τα 90 γκολ σε 78 ματς σε αυτή την 3ετία δεν είχαν πείσει ότι μπορεί να πετύχει. Το εάν ο Ολυμπιακός έκανε καλά ή όχι που απέκτησε τον Ελ Αραμπί, βεβαίως, δεν τίθεται καν προς συζήτηση. Η απάντηση είναι απλή: 30 ματς, 20 γκολ, 6 ασίστ. Ολα αυτά, σε μόλις 1.912 αγωνιστικά λεπτά. Πόσο μας κάνει αυτό;
Ο Ελ Αραμπί έχει ένα γκολ ή ασίστ ανά 73.5 λεπτά συμμετοχής με τη φανέλα του Ολυμπιακού! Θέλετε να αφήσουμε και τις ασίστ έξω από την κουβέντα; Ο Ελ Αραμπί σκοράρει ένα γκολ ανά 95.6 λεπτά! Οσο για το πρωτάθλημα; Με τον συνδυασμό γκολ/ασίστ κόντρα στην Ξάνθη, έφτασε τα 15 γκολ και τις 6 ασίστ στη Λίγκα. Πόσο μας κάνει αυτό; Γκολ ή ασίστ ανά 73.8 λεπτά! Νούμερο ασύλληπτο, τρομακτικό.
Πριν τη λήξη της μεταγραφικής περιόδου, προέκυψαν δημοσιεύματα από αραβικά Μέσα, που ανέφεραν ότι ο Ελ Αραμπί έχει προτάσεις για να αποχωρήσει τον Ιανουάριο από τον Ολυμπιακό. Κάτι, όμως, που δεν αποτελεί είδηση. Ούτε προκαλεί κάποια έκπληξη. Ο Ελ Αραμπί είναι θρύλος στα πρωταθλήματα της Αραβικής Χερσονήσου.
Ενας και φυσικά περιζήτητος. Εντούτοις, ο ίδιος αποφάσισε το καλοκαίρι ότι θέλει να επιστρέψει στην Ευρώπη. Οτι θέλει να βιώσει την εμπειρία του Champions League, να κερδίσει τίτλους. Και αυτό το έκανε χάνοντας λεφτά. Πολλά λεφτά.
Ο Ελ Αραμπί είχε επίσημες προτάσεις από ομάδες που του προσέφεραν τουλάχιστον διπλάσια χρήματα από αυτά που παίρνει στον Ολυμπιακό. Αλλά παρόλα αυτά επέλεξε να πει το «ναι» στους Ερυθρόλευκους για τους λόγους που προαναφέραμε. Και ειδικά από τη στιγμή που άρχισε να παίζει, να βρίσκει ρυθμό και να δείχνει τι πραγματικά μπορεί να κάνει στην επίθεση, είναι στην καλύτερη κατάσταση από την ημέρα που ήρθε στην Ελλάδα. Και ψυχολογικά και αγωνιστικά.
Ο Ελ Αραμπί είναι αυτό που έψαχνε ο Ολυμπιακός. Αυτό που ψάχνει κάθε ομάδα. Ο παίκτης που θα σου κάνει γκολ το… τίποτα. Ο επιθετικός που θα κάνει τον αμυντικό να αναρωτιέται με ποιον τρόπο θα τον νικήσει και πώς θα του ξεφύγει. Είναι ένα από τα σημεία αναφοράς του φετινού Ολυμπιακού. Ενας παίκτης που… δεν έχει κακή ημέρα. Διότι ακόμη και όταν δεν είναι καλά, θα βρει τον τρόπο να είναι εκεί που πρέπει, όταν πρέπει, για να συνεχίσει να σκοράρει. Να κάνει τη δουλειά για την οποία αποκτήθηκε.
Η επιλογή του Πέδρο Μαρτίνς να φέρει τον Χασάν στον Πειραιά, είναι ένα εξαιρετικό κίνητρο για τον Ελ Αραμπί. Ο συναγωνισμός είναι θα τον κάνει καλύτερο. Όπως και η γνώση πως ο Αιγύπτιος φορ αποκτήθηκε επειδή είναι ένας από τους αγαπημένους παίκτες του προπονητή. Ο Μαροκινός δεν είναι «εύκολος» χαρακτήρας. Ούτε… παιδάκι. Αλλά πάνω από όλα βάζει το σύνολο. Το έχει αποδείξει με τρόπο εντυπωσιακό. Δεν υπάρχουν πολλοί παίκτες στην ηλικία και με τις παραστάσεις και το «όνομά» του, που θα έμπαιναν αδιαμαρτύρητα στα τελευταία 3-4 λεπτά αγώνων.
Ο Ελ Αραμπί μπήκε (σ.σ. 6 ματς με κάτω από 10 λεπτά συμμετοχής). Όχι για να κάνει… καθυστερήσεις. Ούτε με τα μούτρα κάτω. Αλλά για να βοηθήσει. Το παράδειγμα της Νέας Σμύρνης, πιο εντυπωσιακό από όλα. Μπήκε στο 90+ και έχασε τη μεγαλύτερη ευκαιρία του ματς. Την έχασε θα πείτε. Ναι, αλλά ήταν εκεί για να τη δημιουργήσει. Πάλεψε σαν τρελός σε αυτά τα 3-4 λεπτά.
Μπορούσε να γίνει ήρωας. Αστόχησε. Αλλά με τη νοοτροπία που επέδειξε, έκανε και τον Μαρτίνς, αλλά και όλους στον Ολυμπιακό, να καταλάβουν περί τίνος πρόκειται.
ΥΓ. Ο Ρούμπεν Σεμέδο είναι ένας κορυφαίου επιπέδου κεντρικός αμυντικός. Ενας παίκτης από το πολύ υψηλό ράφι. Και φέτος αποτελεί έναν από τους κορυφαίους παίκτες του Ολυμπιακού. Μια περίπτωση ποδοσφαιριστή που κάνει τη διαφορά. Αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι το τελευταίο διάστημα κάνει το ένα λάθος πίσω από το άλλο.
Δεν αναιρεί το γεγονός ότι μετά την ανοησία του κόντρα στον ΟΦΗ, αυτή τη φορά έκανε ένα απαράδεκτο για την κλάση του (ποδοσφαιρικό) λάθος, που σε άλλη περίπτωση μπορεί να είχε στοιχίσει στον Ολυμπιακό. Και αυτή είναι μια κατάσταση που πρέπει να διορθώσει ο Μαρτίνς. Αλλά και ο ίδιος ο παίκτης.
ΥΓ2. Ο Κώστας Φορτούνης επιστρέφει. Το σκληρό παιχνίδι της Ξάνθης, τα δυναμικά μαρκαρίσματα, ακόμη και ένα χτύπημα στο δεξί του γόνατο, πέρασαν σαν να μην έγιναν.
Οταν ο αρχηγός του Ολυμπιακού έπαιρνε την μπάλα, καταλάβαινες ότι είναι καλά. Ότι πατάει καλά. Ότι δεν φοβάται. Οπως δεν φοβάται ούτε ο Λοβέρα, που έχει την «αλητεία» να απαιτήσει το φάουλ από τον «Φόρτου». Ο Ολυμπιακός έχει ανάγκη από παίκτες που θέλουν, απαιτούν να παίρνουν πρωτοβουλίες. Και ας είναι και λίγο «τσογλάνια». Αργεντινός είναι ο Μάξι. 20 χρονών. Και το αίμα του βράζει. Αλλά είναι και έξυπνος. Και στο τέλος κατάλαβε…