Ο Αλέξης Τσίπρας οφείλει να πει συγνώμη στον ίδιο το του καθρέφτη, γιατί αλλιώς θα αποτελέσει μία «πολιτική φούσκα» στην ελληνική ιστορία. Μία παρένθεση που έταξε, ήρθε, απέτυχε και έφυγε.
Έχουμε μιλήσει αρκετές φορές για τον λαϊκισμό που επικράτησε στη χώρα τα τελευταία χρόνια και γέννησε τα αριστερά γιαούρτια και τα ακροδεξιά στειλιάρια.
Γράφει ο Παναγιώτης Φωτεινός
Άλλες τόσες φορές μιλήσαμε και για την ακατάσχετη παροχολογία του Αλέξη Τσίπρα, το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, την εποχή της δημιουργικής ασάφειας, της περήφανης διαπραγμάτευσης και τις λάθος κυβερνητικές του επιλογές του, που πλήρωσε ο λαός με διχαστικά αναπάντητα δημοψηφίσματα και ξενύχτια αγωνίας στη Βουλή.
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι πλέον αποδεδειγμένα ένας ανερυθρίαστος πρωθυπουργός. Δεν έχει πρόβλημα να πει ψέματα για το οτιδήποτε. Ότι κορόιδεψε το λούστηκε.
Έχει όμως μία ακόμη ευκαιρία να γίνει ηγέτης και η ευκαιρία αυτή περνάει μέσα από το δρόμο τη μετάνοιας.
Ο Αλέξης Τσίπρας οφείλει να πει συγνώμη σε όσους κυνήγησε την εποχή που κήρυττε το αντομνημονιακό ευαγγέλιο στις πλατείες.
Οφείλει να πει συγνώμη στον ελληνικό λαό, που «αποπλάνησε» για να του κλέψει τη ψήφο.
Οφείλει να πει συγνώμη στον ίδιο το του καθρέφτη, γιατί αλλιώς θα αποτελέσει μία «πολιτική φούσκα» στην ελληνική ιστορία. Μία παρένθεση που έταξε, ήρθε, απέτυχε και έφυγε.
Αν δε πει συγνώμη και μάλιστα πριν έρθει το ασφαλιστικό στη Βουλή, θα πέσει και αυτός και τα ιδανικά που κάποτε υπηρετούσε.
Αν δε πει συγνώμη, δε θα τον εμπιστευτεί ποτέ ξανά το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα που κορόιδεψε και πούλησε επανειλημμένα, όποτε υπήρξε αφορμή για συνεννόηση και συναίνεση κατά το παρελθόν.
Αν δε πει συγνώμη, ο κόσμος θα συνεχίζει να γυρνάει τη πλάτη του απέναντι, όχι μόνο σε αυτόν, αλλά κυρίως στους θεσμούς που θωράκισαν το πολίτευμα μας, εδώ και 41 χρόνια.
Για τον Αλέξη Τσίπρα η συγνώμη δεν αποτελεί απλά ένα ακόμη εργαλείο, για κοινοβουλευτική επιβίωση και πρωθυπουργική διαβίωση, αλλά ένα ιστορικό καθήκον.