Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

Ν. Παντερμαλής: Νέο κοινωνικό συμβόλαιο

Νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο

pantermalis-nickos
Γράφει ο Ν. Παντερμαλής

«..συμβόλαιο ευθύνης και ειλικρίνειας..»

Δυο τα πιο θεμελιώδη και μείζονος σημασίας συνταγματικά κατοχυρωμένα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα είναι το δικαίωμα της συμμετοχής και ίδρυσης πολιτικών κομμάτων και ελευθερίας της έκφρασης  που αποτελούν εγγυητή και συνάμα πυλώνα κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Το δικαίωμα της ιδρύσεως και της συμμετοχής σε πολιτικά κόμματα έχει υπονομευθεί, έχει λοιδορηθεί, έχει σε ένα βαθμό απαξιωθεί. Αφενός η στάση των πολιτικών φορέων, όχι μόνο στο διάστημα της μεταπολίτευσης, αλλά και στο απώτερο παρελθόν της δεκαετίας του 1860 επί εποχής Ιωάννη Κωλέττη (βλέπε καλπονοθεία, εξαγορά ψήφων ,πελατειακές σχέσεις) συνετέλεσε ώστε να διαμορφωθεί και να παγιωθεί εν τοις πράγμασι στην ελληνική κοινωνία πως η ενασχόληση με την πολιτική υποκινείται από ιδιοτελή κίνητρα, από αρχομανία, από ανθρώπους που προκειμένου να αναρριχηθούν στις καρέκλες τις εξουσίας αίρουν τις αξίες τους, τα ήθη τους τα ιδανικά με τα οποία ξεκίνησαν. Αυτή είναι μια γενική διαπίστωση που διέπει τον ελληνικό λαό σε όλες τις φάσεις τις ιστορίας του. Δεν πρέπει όμως να την γενικεύσουμε σε τέτοιο βαθμό ώστε να τοποθετήσουμε όλους στον ίδιο κάλαθο των αχρήστων, υιοθετώντας μια μηδενιστική αντίληψη η οποία μόνο δεινά μπορεί να μας προξενήσει.

Το προαναφερθέν συμπέρασμα είναι ένας από τους βασικούς λόγους που αποθαρρύνουν νέους ανθρώπους σε ηλικία αλλά και σε ιδέες, ανθρώπους του εθελοντισμού, της γνώσης, της επιστήμης να ασχοληθούν με την πολιτική ζωή της χώρας. Σε μια ορθώς λειτουργούσα δημοκρατική κοινωνία όμως, είναι καλύτερα να συμμετέχεις, ακόμα και με τρόπο αναποτελεσματικό, παρά να απέχεις. Γιατί τότε επαφίεται το μέλλον σου σε αυτό το σαθρό, στείρο και οξειδωμένο σύστημα που όλοι στηλιτεύουμε και όλοι υποστηρίζουμε πως θέλουμε να το ανατρέψουμε. Δυστυχώς όμως δεν αποτελεί το μονόν ανασταλτικό παράγοντα το αρνητικό και αποτρεπτικό κλίμα που περιβάλλει την πολιτική. Άλλο ένα καταστροφικό και ιστορικά διαχρονικό όσο τίποτε άλλο γνώρισμα του ελληνικού λαού είναι η διχόνοια, η πόλωση , η αδυναμία εθνικής συμφιλίωσης  στις πιο κρίσιμες στιγμές που διακυβεύονται εθνικά συμφέροντα, η μισαλλοδοξία και ο ρεβανσισμός. Τα χαρακτηριστικά αυτά ειδικά σήμερα που βιώνουμε μια ποικιλόμορφη κρίση, κοινωνική, αξιακή , νομοθετική, πολιτική και πολιτειακή επιτρέψτε μου, εμφανίζονται μπροστά μας τόσο στο πανεπιστήμιο όπου ακμάζει ο κόκκινος φασισμός αλλά και στην κοινωνία όπου όντας αγανακτισμένη με τους πολιτικούς αλλά και με τον εαυτό της (πρέπει να είναι κατά την γνώμη μου) ακυρώνει τους πάντες και τα πάντα επιδεινώνοντας την ήδη φορτισμένη κατάσταση που μαστίζει την χώρα μας. Η μισαλλοδοξία αυτή εκφράζεται τόσο με λεκτική όσο και με σωματική ορισμένες φορές βία. Η ελευθερίου του λόγου και της έκφρασης φιλτράρεται από την κοινωνική λογοκρισία. Μάλιστα αρκετοί που εμφανίζονται ως υπασπιστές και αέναοι αγωνιστές της δημοκρατίας, των δικαιωμάτων του ανθρώπου ,των ελευθεριών, της παρρησίας και της ανοχής της διαφορετικότητας είναι αυτοί που a la carte σέβονται αυτά τα κεκτημένα από το Σύνταγμα του 1844. Είναι αυτοί οι ίδιοι που μένουν προσηλωμένοι σε ένα ιδεολογικό ευαγγέλιο που γράφτηκε σε μια άλλη εποχή κατά το παρελθόν συναγόμενη από τα δεδομένα και τις συνθήκες της τότε κοινωνίας και εξακολουθούν να πιστεύουν πως είναι ακόμα και σήμερα επίκαιρα. Ο,τι πιο παρωχημένο και συντηρητικό. Είναι αυτοί που δεν μπορούν να προσαρμοσθούν στις ανάγκες του σήμερα στα νέα τεχνολογικά, οικονομικά και πολιτικά δεδομένα. Καθένας έχει δικαίωμα στο όνειρο, αλλά δεν έχει δικαίωμα να μας το επιβάλλει. Επίσης είναι υποχρεωμένος να σέβεται και τα δικά μας όνειρα.

Κανένας δεν είναι σωσίας μεσσίας ούτε γνώστης και κριτής των πάντων για να μηδενίζει απόψεις, πολιτικές θέσεις και επιλογές. Όσοι αναλώνονται και επιδίδονται σε τέτοιες συμπεριφορές υπονομεύουν την δημοκρατία.

Εν συνεχεία μέσα σε αυτό το πολωτικό και απαισιόδοξο κλίμα που έχει εδραιωθεί και ριζώσει πλέον στην ελληνική κοινωνία ο δημόσιος διάλογος, η ακρόαση, η ανταλλαγή απόψεων έχουν σε μεγάλο βαθμό εξαθλιωθεί. Πράγμα που ενισχύει την κοινωνική και πολιτική αποτελμάτωση και οδηγεί σε αδιέξοδο. Τελικά είχε δίκιο ο Φιόντορ Ντοστογιέφσκι που επέκρινε τους σοσιαλιστές της Ρωσίας πως ενδιαφέρονταν μόνο για την υλική ευμάρεια και όχι για την πνευματική επάρκεια των ανθρώπων. Τα πολιτισμικά και παιδευτικά αποθέματα μιας μεγάλης μερίδας της κοινωνίας ξεγυμνώθηκαν όταν ο υλιστικός ευδαιμονισμός τους κατερρίφθη.

Παρά τις αντιξοότητες και τις κακουχίες που ταλανίζουν την ενασχόληση με την πολιτική σήμερα ,παρά την κατάφωρη θεσμική υπολειτουργία και κρίση, παρά το αμυδρό φως που προβάλλει από το παράθυρο της ελπίδας, έχουμε χρέος να αγωνιστούμε για να διαφυλάξουμε τα κεκτημένα αλλά και για να διεκδικήσουμε τις αλλαγές που εγγυώνται ένα κράτος εύρυθμο, κράτος δικαίου, κοινωνικά δίκαιο, χρονικά επίκαιρο, θεσμικά αταλάντευτο και αμόλευτο. Έχουμε χρέος να συμμετέχουμε ενεργά να γίνουμε όσο μπορούμε ρυθμιστές και καθοριστικοί παράγοντες των θετικών εξελίξεων που ποθούμε για το κράτος μας και το λαό μας. Ο καθείς στην δημοκρατία συμμετέχει κατά το δοκούν και ο λαός αφού δεν χειραγωγείται και ετεροκατευθύνεται επιλέγει. Η ραθυμία, η αβελτηρία και η αδιαφορία φαλκιδεύουν κάθε προσπάθεια ανάκαμψης. Ο Περικλής υποστήριζε «Τόν μηδέν τούτων μετέχοντα οὐκ ἀπράγμονα ἀλλ” ἀχρεῖον νομίζομεν» (=Δεν θεωρούμε φιλήσυχο αλλ” άχρηστο αυτόν που δεν ασχολείται με τα κοινά).  Είναι όσο ποτέ άλλοτε αδήριτη η ανάγκη για ενεργή πολιτική συμμετοχή.

Η συμμετοχή όμως αυτή δεν θα πρέπει να αποσκοπεί στην νομή της εξουσίας, στην ικανοποίηση του αισθήματος της εξουσιολαγνίας και του διαπλέκεσθαι αλλά πρέπει να γίνει στο όνομα του εθνικού συμφέροντος και της εθνικής ενότητας που σήμερα βομβαρδίζεται τόσο από τα αριστερά όσο και από τα δεξιά. Τα προβλήματα υπερβαίνουν τα κόμματα, υπερβαίνουν τις μικροπολιτικές διαφορές και επιβάλλουν εθνική ομοιογένεια, συνεννόηση, και συνεργασία πάνω από το 50% της κοινωνίας για την λύτρωση από τους κινδύνους που εγκυμονούν .Όπως έλεγε και ο Διονύσιος Σολωμός, ο εθνικός μας ποιητής αν μισούνται ανάμεσον τους, δεν τους πρέπει λευτεριά». Πρώτη η ιδέα του έθνους πρέπει να μας καθοδηγεί και έπειτα οι οποιεσδήποτε ιδεολογικές κλίσεις. Και όταν λέμε η ιδέα του έθνους δεν εννοούμε πως πρέπει αυτή να εκφράζεται με μίσος προς άλλους λαούς αλλά με αγάπη και υπευθυνότητα προς τον δικό μας λαό. Τηρώντας τους νόμους του κράτους. Γιατί ζήσαμε και το φαινόμενο να εθεωρούντο εθνικιστές άνθρωποι που εμφορούνταν από εθνικόφρονες αντιλήψεις αλλά δεν είχαν καμία σχέση με νέο-φασιστικές κινήσεις. Ο φασισμός αλλάζει προσωπείο και όχι πρόσωπο. Είτε κόκκινος είτε μαύρος, είτε χιτλερικός, είτε σταλινικός λενινιστικός , έχει τα ίδια αποτελέσματα. Την εξαθλίωση και την θανάτωση χιλιάδων ανθρώπων. Το μονοπώλιο της ιστορίας όσοι ματαιόδοξα επεδίωξαν ζημίωσαν, υποδούλωσαν και καταρράκωσαν την ανθρώπινη υπόσταση.

Έχει φτάσει το πλήρωμα του χρόνου όπου μια νέα κοινωνική, πολιτική, οικονομική και τεχνολογική επανάσταση πρέπει στην χώρα μας να τελεσθεί. Μόνο που αυτή τη φορά οφείλουμε να επισημάνουμε -ασχέτως αν δημαγωγοί και λαϊκιστές άμοιροι ευθυνών βαυκαλίζουν έναν ευθυνόφοβο λαό- πως ο εχθρός δεν έρχεται από το εξωτερικό. Είναι τα προβλήματα που εμείς οι Έλληνες δημιουργήσαμε και εμείς οι Έλληνες καλούμαστε να τα λύσουμε. Ως τώρα όλες οι επαναστάσεις εξεγείροντο ενάντια σε έναν προσωποπαγή εχθρό. Είτε αυτός ήταν ο Τούρκος κατακτητής, είτε ο Όθωνας είτε ο Ιταλός και Γερμανός εισβολέας είτε ο δικτάτορας. Αυτή τη φορά ο εχθρός είναι η δυσλειτουργία του κράτους που δεν αποτρέψαμε αλλά σε έναν βαθμό την προκαλέσαμε, η ωφελιμιστική συνείδηση και η ανυπαρξία κοινωνικής συνειδήσεως, η ασέβεια προς το νόμο και τους θεσμούς και άλλα πολλά. Πρόκειται λοιπόν για μια ιδεολογική επανάσταση στην οποία είναι αναγκαία η συμμετοχή όλων .Όπως έγινε στην Αγγλία το 1215 με την Magna Charta,όπως έγινε στην Αμερική το 1776 με το Bill of Rights στην Virginia και εν συνεχεία σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες όπως έγινε στην Γαλλία το 1789 με την γαλλική επανάσταση.

Πρέπει όμως καθένας να έχει την βούληση και το σθένος να θυσιάσει κάτι .Όχι απλά το χρόνο του αλλά και τα αμιγώς ιδιοτελή συμφέροντα. Δεν γίνεται να κυβερνάται ένας λαός από μια κυβέρνηση η οποία επιδιώκει να διασφαλίσει πάση θυσία  τα συμφέροντα μιας μειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας στο βωμό του καρεκλοκενταυρισμού, λειτουργώντας εις βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας. Απαιτείται σχέδιο, προγραμματισμός και όπως κατέστη σαφές συνεργασία όλων των κοινωνικών ομάδων ώστε να θεωρηθεί επιβεβλημένη και η πολιτική συνεργασία. Το αίτημα είναι σαφές και αδιαπραγμάτευτο. Αξιοκρατία, Δικαιοσύνη, Διαφάνεια.

Λέγοντας αξιοκρατία δεν εννοούμε πως οι άξιοι θα προχωρούν και οι ανάξιοι θα λιμοκτονούν. Δεν υπάρχουν άξιοι και ανάξιοι άνθρωποι σε μια οικονομία. Υπάρχουν άνθρωποι που οι δυνατότητες τους αρμόζουν ή δεν αρμόζουν. Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να διευρύνουν το πεδίο το οικονομικό τους πεδίο και άνθρωποι που τους αρκούν τα λίγα. Δίκαιο κράτος είναι το κράτος που προστατεύει την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας και συνεπώς την οικονομική ελευθερία. Συνεπώς χρειαζόμαστε ένα κράτος που θα διασφαλίζει σε όλους ένα minimum οικονομικών πόρων σε όλους με ένα ενδεικτικό και όχι επιτακτικό κρατικό προγραμματισμό αλλά δεν θα εμποδίζει και τον πολίτη που επιζητά το maximum των οικονομικών εσόδων.

Λέγοντας Δικαιοσύνη εννοούμε εν πρώτοις πως η αρχή της διάκρισης των εξουσιών δεν θα κατοχυρώνεται απλά στο Σύνταγμα αλλά θα εφαρμόζεται και στην πράξη. Πρόκειται για ένα στοιχείο conditio sine qua non της δημοκρατίας, το οποίο δυστυχώς υπονομεύεται με αποτέλεσμα το πολίτευμα μας να υπολειτουργεί. Πόσω μάλλον αν σκεφτεί κανείς πως ο πρόεδρος του Αρείου Πάγου -και όχι μόνο- εκλέγεται ύστερα από γνωμοδότηση του εκάστοτε υπουργού δικαιοσύνης στο εκάστοτε υπουργικό συμβούλιο.

Χρειαζόμαστε μάλιστα κοινωνική δικαιοσύνη. Δεν είναι κοινωνικά δίκαιο να υπάρχουν αργόσχολοι, αργόμισθοι του δημοσίου την στιγμή που στον ιδιωτικό τομέα άνθρωποι με πλεονάζουσες ικανότητες αμείβονται δυσανάλογα με το έργο που προσφέρουν. Δεν είναι όμως και δίκαιο να τρώνε άνθρωποι στους κάδους απορριμμάτων την στιγμή που άλλοι τρώνε με χρυσά κουτάλια.

Κράτος πρόνοιας μπορεί να συσταθεί μόνο όταν πατάξουμε την φοροδιαφυγή, περιορίσουμε την φοροαποφυγή, και την σπατάλη του δημοσίου χρήματος. Μόνο όταν δημιουργήσουμε έναν αποτελεσματικό λειτουργικό δημόσιο τομέα ο οποίος δεν θα συντηρεί μονοπώλια αλλά αντίθετα θα είναι ανταγωνιστικός.

Λέγοντας Διαφάνεια εννοούμε πως ο πολίτης θα πρέπει να έχει άμεση πρόσβαση σε όλες τις πράξεις της κυβερνήσεως αλλά και της διοικήσεως πράγμα το οποίο ναι μεν συμβαίνει με την διαύγεια, δεν φαίνεται να αξιοποιείται δε από το σύνολο των πολιτών .Η πλήρης και εναργής γνώση των πολιτών για τα τεκταινόμενα της δημόσιας διοίκησης θα έχει ως αποτέλεσμα ένα ζωηρό ενδιαφέρον για αυτήν αλλά και μια σταδιακή εισχώρηση στους χώρους παραγωγής και λήψης αποφάσεων όλων των πολιτών.

Εν συνεχεία, η λειτουργία των συνδικάτων δεν ήταν όπως απεδείχθη αποτελεσματική διότι ο πυρήνας της δράσης τους κυριαρχείτο από το συμφέρον μιας μικρής μερίδας ανθρώπων της κοινωνίας και όχι από το συλλογικό συμφέρον. Δεν τους ενδιέφερε αν βγαίνουν τα νούμερα, αρκεί να βγαίνουν οι μισθοί. Στυγνός ωφελιμισμός. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις ως απόρροια των παραπάνω υπεκινούντο σε μεγάλο βαθμό από κομματάρχες στα πλαίσια ενός ψηφοθηρικού παιχνιδιού, στις πλάτες του ελληνικού λαού. Θα μπορούσε να πει κανείς πως συνίστατο καταχρηστική άσκηση δικαιώματος. Αρνητικό απότοκο της δημοκρατικά ανώριμης χρήσης των προαναφερθέντων δικαιωμάτων είναι πως σήμερα ο λαός τα περιφρονεί, σήμερα που υπάρχει πραγματική ανάγκη για κινητοποίηση και εξέγερση. Για αυτό όμως δεν μας φταίει κανείς άλλος από τους ίδιους τους συνδικαλιστές που με αυτό τον τρόπο μετείχαν στο φαγοπότι εις βάρος τους ελληνικού δημοσίου. Κι αν αυτοί δεν αλλάξουν νοοτροπία το μέλλον της χώρας θα διακυβεύεται για πολύ ακόμα έως ότου να «μην υπάρχει χώρα»

Το ελληνικό κράτος χρειάζεται ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης. Ούτε άκρατος φιλελευθερισμός ούτε παρωχημένος σοσιαλισμός και συντηρητικόs μαρξισμός. Ούτε ο πνευματικόσ σκοταδισμός της δεξιάς ούτε ο ιδεοληπτικός υποκριτικός νεωτερισμός της αριστεράς . Η Ελλάδα χρειάζεται κοινωνικό φιλελευθερισμό.  Όπερ σημαίνει πως κλειστά επαγγέλματα δεν έχουν θέση στην εθνική οικονομία, δυσβάσταχτοι φόροι δεν δύνανται να επιβάλλονται στον μικρομεσαίο επιχειρηματία που είναι η σπονδυλική στήλη της εθνικής μας οικονομίας, οι επενδυτές ναι μεν πρέπει να σέβονται τα εργασιακά δικαιώματα αλλά δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται δε ως εχθροί, το κράτος πρέπει να ρυθμίζει και να οριοθετεί το πεδίο δράσης του κάθε επιχειρηματία και όχι να επεμβαίνει «βίαια» σε κάθε ενέργεια του.

Προς επίρρωσιν των προαναφερθώντων πρέπει να καταστεί σαφές πως αναγκαία είναι η κατάλυση της γραφειοκρατίας η οποία θρέφει την διαφορά, τις πελατειακές σχέσεις και λειτουργεί ως τροχοπέδη στην ανάπτυξη κάθε οικονομικής δραστηριότητας.

Ο κρατισμός και ο κρατικός παρεμβατισμός πρέπει να αρθούν και το κράτος να αποκτήσει έναν ρόλο ρυθμιστικό αλλά και προστατευτικό όπου χρειάζεται.

 Τα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου θα πρέπει να αποκτήσουν «το αυτοδιοίκητο» ώστε να κοπεί ο ομφάλιος λώρος με το κομματικό κράτος το οποίο με την συχνή εναλλαγή των κυβερνήσεων έχεις ως επιπτώσεις την αναποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης, την σπατάλη δημοσίου χρήματος, την υπονόμευση βασικών δικαιωμάτων των πολιτών. Ακόμα και ορισμένα νομικά πρόσωπα όπως τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα ,το ΕΣΡ θα πρέπει ,εφόσον σέβονται και τηρούν τους νόμους του κράτους, να αυτονομηθούν σε μεγαλύτερο βαθμό. Να μην διορίζονται παραδείγματος χάρη έξι κομματικά μέλη από τα έντεκα στο ΕΣΡ, αλλά πέντε ώστε η πλειοψηφία να ανήκει στους ειδήμονες.

Οφείλουμε να στραφούμε και στον τεχνοκρατισμό εν μέρει και να πάψουμε να ακούμε κάποιους που επιβουλεύονται και απεργάζονται το δημόσιο συμφέρον  με το να επιδιώκουν να υποκινείται η πολιτική από επαγγελματίες πολιτικούς. Αν οδηγηθούμε μάλιστα στην ετυμολογική ανάλυση της λέξεως θα συμπεράνουμε πως πρόκειται για την επικράτηση της γνώσης την οποία όμως θα προσαρμόζουμε κάθε φορά στο εκάστοτε δημόσιο συμφέρον το οποίο είναι είναι μόνο ο,τι τα συνταγματικώς καθοριζόμενα όργανα κατά την προβλεπόμενη διαδικασία και ιεραρχία ορίζουν ως δημόσιο συμφέρον

Επιπροσθέτως πρέπει να καλλιεργήσουμε μια νέα οικολογική συνείδηση προτάσσοντας την προστασία του περιβάλλοντος η οποία σύμφωνα με το άρθρο 25 του συντάγματος συνιστά τόσο υποχρέωση του κράτους όσο και δικαίωμα των όσων ζουν στην Ελλάδα.

Χρέος μιας πεπαιδευμένης και πολιτισμένης κοινωνίας είναι να σέβεται την ανθρώπινη ύπαρξη και να μην την αντιμετωπίζει ως χρήμα αλλά ως αξία. Μια διατροφική παιδεία αλλά και μια νέα στάση απέναντι στις βλαπτικές για την υγεία συνήθειες είναι αναγκαία. Δεν είναι δυνατόν ακόμα να μην έχει λειτουργήσει ο νόμος που απαγορεύει το κάπνισμα στους δημόσιους χώρους αλλά να μην έχουν ληφθεί και δραστικά μέτρα μείωσης των καπνιζόντων. Οι θάνατοι αιτία καπνίσματος ολοένα και αυξάνονται. Οι νέοι που αρχίζουν το κάπνισμα επίσης. Δύσκολα μπορούμε να πείσουμε χρόνιους καπνιστές να κόψουν το τσιγάρο. Αποτελεί όμως θεμελιώδη υποχρέωση μιας αληθινά ανθρώπινης, πολιτισμένης, έμφρωνος πολιτείας να σώσει τις γενιές που έρχονται από μια θανατηφόρα μάστιγα.

Μάλιστα αναγκαίο είναι να εφαρμόσουμε de facto τις επικυρωμένες συμβάσεις της Ε.Ε οι οποίες εξυψώνουν τα ανθρώπινα δικαιώματα .Σε μια περίοδο κρίσης που διέρχεται το ευρωπαϊκό οικοδόμημα η δική μας συμβολή είναι απαραίτητη, αξιοποιώντας το νομοθετικό της έργο και παραλλάσσοντας το -μέσα από τις προβλεπόμενες διαδικασίες- όπου χρειάζεται. Η Ελλάδα έχει ανάγκη να ανήκει σε μια μεγάλη γεωπολιτικά και οικονομικά ισχυρή συμμαχία στην οποία δεν θα είναι παρακολούθημα αλλά ενεργός συμμέτοχος.

Αναγκαία είναι σίγουρα μια συνταγματική αναθεώρηση ειδικά όσων αφορά τον εκλογικό νόμο. Σχετικά με το πρώτο δεν πρέπει να έχουμε ,ούτε ένα σύστημα που θα δίνει υπερβολική εξουσία στην πλειοψηφία  -δηλαδή πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα- ούτε ένα σύστημα που θα δίνει δυσανάλογη εξουσία στην μειοψηφία ,δηλαδή απλή αναλογική. Χρειαζόμαστε ένα σύστημα το οποίο θα ενισχύει την κάθε παράταξη ανάλογα με την εκλογική δύναμη που έχει συλλέξει από την καταμέτρηση των ψήφων. Θέλουμε σταθερές και συμμαχικές κυβερνήσεις .Μάλιστα  Όχι μόνο για την εκλογή του Προέδρου Της Δημοκρατίας αλλά και για άλλα θέματα μείζονος εθνικής σημασίας πρέπει να ορίζει το σύνταγμα αυξημένη πλειοψηφία ώστε να μυηθεί ο λαός και το κοινοβούλιο στην συνεργασία.

Όσον αφορά την παιδεία θα πρέπει να εξετάσουμε το πώς θα απαλλάξουμε τον μαθητή που φοιτά στο ελληνικό σχολείο από την στείρα και μηχανική απομνημόνευση γνώσεων έναντι τις αξιοποίησης αυτών και της ανάπτυξης μιας ισχυρής κριτικής ικανότητας. Παράγουμε μηχανές αναπαραγωγής γνώσεων και όχι ανθρώπους παραγωγής πολιτισμού. Στην τριτοβάθμια εκπαίδευση συνιστά παγκόσμια πρωτοτυπία πως οι φοιτητές του Ελληνικού κράτους έχουν μόνο δικαιώματα και όχι υποχρεώσεις. Τα δε δικαιώματα καταχρώνται αρκετοί φοιτητές μέσα από τον φοιτητικό συνδικαλισμό. Σε αυτό συμβάλλουν οι επαγγελματίες φοιτητοπατέρες οι οποίοι δεν πρέπει να  έχουν θέση στο ελληνικό πανεπιστήμιο, στο οποίο παρασιτούν. Το ελληνικό πανεπιστήμιο πρέπει να διεθνοποιηθεί ώστε να προσελκύουμε φοιτητές από όλο τα κράτη αναπτύσσοντας εκπαιδευτικό τουρισμό και ενισχύοντας την εθνική μας οικονομία. Όταν μια οικονομία δυναμώνει και οι πόροι της κατανέμονται δίκαια τότε η κοινωνική δικαιοσύνη επιτυγχάνεται.

Τέλος είναι πολλά τα όσα δύνανται να διατυπωθούν γύρω από τις λύσεις, τις μεθόδους και τους τρόπους μιας ποικιλόμορφης ανάπτυξης που έχει ανάγκη η πατρίδα μας. Η αναφορά των πιο σημαντικών νομίζω είναι αρκετή για να αρχίσουμε να υφαίνουμε το ένδυμα της εθνικής υπερηφάνειας. Να συνάψουμε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο συμφωνώντας για τα πιο καίρια και φλέγοντα ζητήματα που απασχολούν την καθημερινότητα μας. Να υπερκεράσουμε την ματαιοδοξία ,την μισαλλοδοξία την αδράνεια και την παθητικότητα, να γράψουμε μια νέα σελίδα στην ιστορία μας εθνικής συνεργασίας και αναγέννησης. «Το δικαίωμα συμμετοχής στη διαμόρφωση της πολιτικής θελήσεως του λαού εκδηλώνεται σε μια ζωντανή δημοκρατία όχι μόνο με την ψηφοφορία κατά τις εκλογές αλλά με την επίδραση στη διαρκή διαδικασία διαπλάσεως της πολιτικής γνώμης.»Σε αυτό το κάλεσμα της ιστορίας, σε αυτό το ιστορικό ραντεβού δεν πρέπει να λείψει κανείς. Οι Έλληνες αγωνιζόμαστε και θα πετύχουμε.

 

Παντερμαλής Νικόλαος

Φοιτητής Νομικής Σχολής Αθηνών

Μέλος Δημοκρατικής Συμπαράταξης

(Visited 1 times, 1 visits today)