Θαρρείς πως τίποτα δεν άλλαξε σε αυτή τη χώρα ακόμα και στα χρόνια της κρίσης.
Το αγροτικό που μονοπωλεί σήμερα την επικαιρότητα, δεν είναι καινούργιο ζήτημα. Δεν εμφανίστηκε σήμερα. Το θυμάμαι από το μακρινό 1996 όταν οι αγρότες, που θεωρούσαν πάντα, ως τσιφλίκι τους τις τοπικές τους κοινωνίες και τους βουλευτές των περιοχών αυτών ως υπάλληλους τους, έστηναν μπλόκα, πάντα την ίδια εποχή.
Τα ρεπορτάζ που ήθελαν κάποιο οικονομικό μετανάστη, να φυλάει σκοπιά όλη μέρα στα μπλόκα και να τρώει πάνω στο τρακτέρ, το τσουχτερό κρύο του Ιανουαρίου, ήταν πάρα πολλά. Όπως πολλά ήταν και εκείνα που έδειχναν το που σπαταλούσαν τις επιδοτήσεις τους οι αγρότες.
Επιδοτήσεις που έφευγαν παρέα με αλκοόλ, λουλούδια και έχοντας πολλές φορές συντροφιά, καλλίγραμμες κοπέλες από το πρώην ανατολικό μπλοκ.
Επιδοτήσεις που «έφευγαν» σε αυτά μαγαζιά ,που οι αγρότες άραζαν στο μεγάλο τους παρκινγκ τη μερσεντές τους και αφού έμπαιναν μέσα, το μόνο που ξεχώριζε από το χαμηλό φωτισμό, ήταν το ρολόι, η καδένα στο θώρακα, ενίοτε και το μπρελόκ με τον αναπτήρα.
Εκείνη την εποχή λοιπόν που καταγράφονταν όλα τα παραπάνω, κυκλοφόρησε και ένας αστικός μύθος που ήθελε τη κακή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και το ραδιούργο Κώστα Σημίτη, να σκαρφίζεται και να δημιουργεί ένα επίλεκτο σώμα, για να αντιμετωπίσει τα σοβιέτ των αγροτοσυνδικαλιστών, τους περιβόητους «βλαχοκομάντος» . Οι βλαχοκομάντος λοιπόν, στη μία και μοναδική καταδρομική επίθεση που εξαπέλυσαν, έριξαν ζάχαρη στο κινητήρα και έκαψαν με αυτό τον τρόπο τα μοτέρ των γεωργικών μηχανημάτων. Μηχανημάτων που είχαν αγοράσει με τα λεφτά της ευρωπαϊκής επιχορήγησης, που τους είχε εξασφαλίσει η τότε κυβέρνηση, μέσο της Ε.Ε. και της Κ.Α.Π. (κοινή αγροτική πολιτική).
Στη συνέχεια εμφανίστηκε ο φιλολαϊκός Κ. Καραμανλής, που έτσι απλά και κιμπάρικα, έταξε σαν γαλαντόμος πολιτικός που ήταν, με μία φράση, με ένα σύνθημα «όλα τα κιλά όλα τα λεφτά» και ικανοποίησε αυτόματα, από την ασφάλεια της αντιπολίτευσης, κάθε πάγιο και διαρκές αίτημα, της πιο ευνοημένης κοινωνικής ομάδας στη χώρα μας.
Αυτό όμως, ήταν κάτι που το βρήκε στη συνέχεια μπροστά του. Καθώς η περιβόητη απογραφή, η μείωση της πιστοληπτικής μας ικανότητας και η επιτήρηση της ελληνικής οικονομίας, δεν ήταν επιχειρήματα στα οποία ακούνε οι αγρότες. Έτσι οι άρχοντες του κάμπου, που δεν τους αρέσει να τους φορολογούν, ξαναέβαλαν μπροστά τους κινητήρες και ο γαλάζιος Κοκκινούλης με τον κόκκινο Μπούτα, ξαναέδιναν συνεντεύξεις για το δίκαιο του αγώνα τους και το κλείσιμο των δρόμων. Δρόμων που έχουμε πληρώσει εμείς για τη κατασκευή και συνεχίζουμε να πληρώνουμε εμείς, για τη συντήρηση τους.
Στα χρόνια της κρίσης, όμως ο κ. Καραμανλής βρήκε τον επικοινωνιακό του ομογάλακτο και τον πολιτικό σταυραδερφό του, στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα.
Ο σημερινός πρωθυπουργός που περιέθαλψε στην άγρια νιότη του, κάθε αγανακτισμένο και κάθε μπλόκο, πριν από τρία χρόνια και όταν η τρόικα ήρθε αντιμέτωπη με το αφορολόγητο των αγροτών και τον τρόπο καταγραφής και διάθεσης των επιδοτήσεων, εκείνος αφουγκράστηκε αμέσως την εκλογική δύναμη των αγροτών και αφού ανέβηκε πάνω σε κάποιο τρακτέρ της Βοιωτίας, τους έδωσε πρώτα συμβουλές για τα λιπάσματα και στη συνέχεια τους έδωσε και δίκιο σε όλα τους τα αιτήματα. Έτσι σήμερα θερίζει ΚΑΙ σε αυτό το κλάδο, ότι ακριβώς έσπειρε.
Δεν είναι καινούργιο λοιπόν το θέμα των αγροτών. Είναι ένα θέμα τόσο παλιό, όσο πιθανότητα και ίδρυση του ελληνικού κράτους. Είναι επίσης ένα θέμα με αρκετά σύνθετη και πολυπλόκαμη δομή που ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις.
Είναι ένα θέμα- απόστημα για την ελληνική κοινωνία που πρέπει να αντιμετωπιστεί. Πρέπει να αντιμετωπιστεί όμως σωστά, για να μπορέσουμε να προστατευθούμε και εμείς οι καταναλωτές, αλλά και όσοι έχουμε κάθε δικαίωμα να περνάμε από δρόμους που κλείνουν παράνομα, στο όνομα ενός αγώνα, με την ανοχή της πολιτείας.
Οι αγρότες πρέπει να βάλουν νερό στο κρασί τους και αυτό γιατί, όσο η αρχική παραγωγή δε καταγράφεται και δε φορολογείται, τότε δε μπορεί και να διασφαλιστεί ποτέ, η προέλευση και η διαδρομή ενός προϊόντος.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα εμείς σαν καταναλωτές είμαστε εκτεθειμένοι, καθώς έτσι όπως είναι σήμερα η κατάσταση, δε μπορεί να ελεγχθεί η εγχώρια παραγωγή ενός προϊόντος, να αποτυπωθεί η ποσότητα του, να προσδιοριστεί η ποιότητα του και να ξέρουμε ποια είναι ακριβώς η διαδρομή του από το χωράφι, μέχρι να φτάσει στο ράφι…
Κανείς μας δε ξέρει τι ακριβώς αγοράζουμε στις λαϊκές και στα μανάβικα, όπως δε ξέρουμε και τι αρνί θα πάρουμε το Πάσχα. Όμως για αυτό οι αγρότες δε λένε τίποτα.
Δε λένε διαχρονικά τίποτα για το αν πρέπει να φορολογηθεί η επιδότηση που παίρνουν.
Δεν έχω ακούσει 20 χρόνια τώρα μία πρόταση για να ισχυροποιηθεί ο ελεγκτικός μηχανισμός ως προς το τι δηλώνουν τι παίρνουν και τι πρέπει να αποδίδουν.
Δεν έχω δει να γίνεται μία πρόταση, με σκοπό να αρθούν οι νομικές και γραφειοκρατικές «αγκυλώσεις» που εμποδίζουν τη δημιουργία κολεκτίβων και βάζουν παράλληλα τρικλοποδιές στην ενδεχόμενη άνθιση του δευτερογενούς τομέα ανάπτυξης, εκεί που έγκειται δηλαδή το μεγάλο πρόβλημα στο αγροτικό, στη τυποποίηση.
Όμως δε φταίνε για όλα μόνο οι αγρότες. Έτσι τους μάθανε. Το περιφερειακό πολιτικό σύστημα πάντα τους αγκάλιαζε, τους χάιδευε και τους έταζε λαγούς με πετραχήλια, για να τους υφαρπάξει τη ψήφο. Αυτό έκανε κι ο Αλέξης Τσίπρας, που ήθελε να είναι το νέο και να ξεμπερδεύει με το παλιό, αυτό δε πρέπει να κάνει σήμερα η αντιπολίτευση.
Μια αντιπολίτευση που δείχνει να έμαθε. Δε κατέβηκε στα μπλόκα, δε πήρε τη ντουντούκα, δε χειροκρότησε το κλείσιμο των δρόμων και μιλάει για φορολογία, αποτύπωση, καταγραφή και αντιμετώπιση του κλάδου. Ιδια αντιμετώπιση με αυτή των ελεύθερων επαγγελματιών.
Αυτό πρέπει να κάνουν και οι αγρότες, να διαφοροποιηθούν από τις πρακτικές και τις τακτικές του παρελθόντος, να καταθέσουν προτάσεις υλοποιήσιμες και αποδοτικές, να συμπορευθούν με τη κοινωνία και όχι να κάνουν επίδειξη δύναμης, που πολλές φορές έχει και αντίθετα αποτελέσματα… Ας προσπαθήσουν να εκθέσουν τη κυβέρνηση που με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο κάνει ένα ακόμα μπάλωμα, δε δίνει λύσεις, αλλά μεταβιβάζει ευθύνες και χρέη στην επόμενη κυβέρνηση και τα βάρη στις επόμενες γενιές των αγροτών. Ας σκεφτούν και άλλες μορφές αγώνα και κινητοποιήσεων κι ας αφήσουν τους δρόμους για τα νοσοκομεία και τις κλινικές ανοιχτούς