Η ιστορία του δικού μας Ed,. Ενός ανθρώπου που ταξίδεψε από την άλλη άκρη της γης και γύρισε πίσω, εκεί στα χώματα και στις ακτές που φιλοξένησαν τη δική του προσφυγική καταγωγή, για να βοηθήσει τους πρόσφυγες αλλά και τους κατοίκους, που καλούνται για ακόμη μία φορά να αντιμετωπίσουν με ανθρωπιά, τα κύματα των προσφυγών ροών, συγκινεί και αναμεταδίδεται στο διαδίκτυο.
Ο Ed St’George έφυγε από την πόλη του, το Irvine της Καλιφόρνια το Νοέμβρη του 2015 και ήρθε στη Λέσβο. Ήρθε κυριολεκτικά ξεκάρφωτος, χωρίς να γνωρίζει κανέναν στη χώρα μας. Έπιασε για αρχή ένα σπιτάκι στη Συκαμνιά. Ένα παραλιακό ψαροχώρι με μία μουριά στη πλατεία, που λάτρευε ο Στρατής Μυριβίλης και τη Παναγιά τη Γοργόνα στο βράχο του λιμανιού, που εκθείαζε ο Οδυσσέας Ελύτης. Νοίκιασε παράλληλα κι ένα αμάξι και κάθε μέρα έψαχνε πως θα βοηθήσει τους πρόσφυγες και τους ντόπιους, που τους αγκαλιάζουν και τους περιθάλπουν.
Όπως περιγράφεται και στο ποστ που κυκλοφορεί ο Ed που είχε πάνω του ένα πανάκριβο κινητό και περπατάει ακόμα και τώρα ξυπόλητος στην ακροθαλασιά, αν και φαίνονταν χαζοαμερικάνος και με σωματότυπο που θα βοηθούσε σε παντός τύπου αγγαρεία, κέρδισε γρήγορα τη συμπάθεια όλων με τη προθυμία του να βοηθήσει, την ευγένεια του και το ευπροσήγορο προφίλ του.
O Ed είχε γεννηθεί το 1946 στην Αθήνα από Μικρασιάτες πρόσφυγες, οι οποίοι έφυγαν το 1949 για την Αμερική, κυνηγημένοι για τις πολιτικές τους θέσεις.
Βγήκε στη σύνταξη πρόσφατα και όταν έμαθε για το προσφυγικό θέμα στην Ελλάδα, σηκώθηκε και ήρθε στη Λέσβο πρώτη φορά στη ζωή του, για να βοηθήσει.
«Γιατί έτσι Ed;», τον ρώτησε ένας από τους ανθρώπους που τον πλησίασε.
«Οι γονείς μου έφυγαν μωρά προσφυγόπουλα από τη Μικρά Ασία. Τα αδέρφια τους που έμειναν πίσω χάθηκαν όλα στον πόλεμο. Η βάρκα του πατέρα μου βούλιαξε λίγο έξω από το Μόλυβο και οι Έλληνες τους έσωσαν. Τους έβαλαν στα σπίτια τους, τους τάισαν, τους έντυσαν και τους αποχαιρέτησαν στο ταξίδι τους προς Αθήνα.
Σε αυτά τα βότσαλα πάτησαν και οι γονείς μου πριν 100 σχεδόν χρόνια!
Οφείλω τη ζωή μου, τα παιδιά μου, την περιουσία μου στην ανιδιοτελή στάση των Μυτιληνιών. Ήρθα να ξεπληρώσω το χρέος μου πριν πεθάνω.»
Αυτά αποκρίθηκε ο Ed, ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να αποτελέσει πρότυπο για όλους.
Για εμάς που ξεχάσαμε τη σημαίνει προσφυγιά, πόλεμος, ξεριζωμός. Για όλους όσους υποστηρίζουν ότι οι πρόσφυγες λιάζονται και όλους όσους κερδίζουν χρήματα από το δράμα αυτών των κατατρεγμένων ανθρώπων. Για την οικογένεια του, τα παιδιά του και τους συγγενείς του, που τον είδαν να αφήνει τη νηνεμία της Καλιφόρνια για τη φουρτούνα στο Αιγαίο, προκειμένου να τιμήσει όσους τον βοήθησαν σε αυτό το ταξίδι της ζωής, που ξεκίνησε με μία εθνική τραγωδία και καταστροφή, πριν από περίπου 100 χρόνια.
Δεν είναι ο Ed που χρωστάει στους κατοίκους της «Αιολικής γης» όπως θα περιέγραφε από το ίδιο σημείο ο Ηλίας Βενέζης, αλλά όλοι εμείς που μέσα από την ιστορία του γίναμε μία στάλα περισσότερο άνθρωποι.
