tο κριτήριο για την Εθνική είναι ο αγώνας με τη Σερβία και όχι με την Ιταλία και την Τουρκία. Προφανώς απ’ όλα τα παιχνίδια βγαίνουν συμπεράσματα, αλλά το ισχυρό κρας τεστ, αυτό που μας έκανε κατά πολύ σοφότερους ήταν η μονομαχία με τους Σέρβους. Η Ελλάδα δεν πάει στο Παγκόσμιο με κριτήριο την Ιταλία και την Τουρκία. Πάει με «ταβάνι» την Σερβία κι αυτήν θα πρέπει να θυμόμαστε όσο κάνουμε εκτιμήσεις και προβλέψεις για την πορεία μας στην Κίνα.
Είναι σαφές πως το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα έχει ένα από τα πληρέστερα ρόστερ των τελευταίων χρόνων. Εχει σταρ, έχει προσωπικότητες, έχει «εργάτες», έχει ψηλούς, έχει κοντούς, έχει καλό κλίμα. Είναι μια ομάδα που και ο πιο αδαής μπορεί να αντιληφθεί το βασικό της όπλο: Την ταχύτητα και τη δύναμη που βγάζει σε ανοικτό γήπεδο. Εχει όλα τα στοιχεία, όλα τα χαρακτηριστικά που απαιτούνται για να παίξει το μπάσκετ αυτό, με τη διαφορά πως οι μεγάλες διοργανώσεις δεν εξαρτώνται από τι μπορείς να παίξεις εσύ, αλλά και από το τι υλικά έχουν οι αντίπαλοι για να σε σταματήσουν.
Είναι σαφές λοιπόν πως το «μοντέλο Σερβία» θα το δούμε από νωρίς στο Παγκόσμιο. Αλλοι θα επιχειρήσουν να το αντιγράψουν και θα αποτύχουν, άλλοι θα φτάσουν την Εθνική μας στα όρια της κι εκεί θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι για να ανταποκριθούμε. Η Ελλάδα είναι ανίκητη σε ανοικτό γήπεδο σε αυτό το τουρνουά, αλλά θα πρέπει να είναι περισσότερο προετοιμασμένη για μπάσκετ «πέντε εναντίον πέντε». Θα πρέπει να είναι έτοιμη να νικήσει στους 70 πόντους, έτοιμη να νικήσει στους 80, ικανή τελοσπάντων να ανταποκριθεί σε οποιονδήποτε ρυθμό και σχήμα προσπαθήσει να επιβάλλει ο αντίπαλος.
Είμαι σίγουρος ότι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έχει αντιληφθεί πως στο Παγκόσμιο θα περάσει δύσκολες ώρες. Κανείς παίκτης στον κόσμο δεν κέρδισε μόνος του, κανείς δεν κέρδισε επειδή ήταν ο καλύτερος του κόσμου. Κι αυτό το ξέρει καλύτερα απ’ όλους ο διεθνής σταρ και φυσικά ο Θανάσης Σκουρτόπουλος. Ο Αντετοκούνμπο δεν είναι το «όπλο» μας για να βάλει 30άρες και 40άρες και να πετύχουμε 100 πόντους σε κάθε παιχνίδι.
Είναι το όπλο μας για να κάνει τους συμπαίκτες του καλύτερους. Ο Γιάννης δεν θα είναι ποτέ «ένας εναντίον ενός» για να βάλει τον αντίπαλο στο καλάθι. Θα είναι ίσως ο μοναδικός παίκτης του τουρνουά που θα σηκώνει το κεφάλι, θα βλέπει δύο και τρεις να τον κοιτάνε κατάματα και ταυτόχρονα θα βλέπει άλλους δύο συμπαίκτες του με τα χέρια ψηλά, έτοιμοι να πάρουν την ευκαιρία.
Αυτό είναι και το «κλειδί» σ αυτή την Εθνική. Ο Γιάννης να είναι… Γιάννης όλης της Εθνικής ομάδας, να είναι ο Γιάννης όλης της Ελλάδας. Να αξιοποιήσει τα… triple team που θα αντιμετωπίσει και οι συμπαίκτες του να βάλουν τη μπάλα στο καλάθι, σπάζοντας ταυτόχρονα και την αρνητική παράδοση της Εθνικής στο κομμάτι του σουτ. Η Ελλάδα, όπως και οποιαδήποτε ομάδα σε αυτό το επίπεδο, έχει ανάγκη την περιφέρεια, έχει ανάγκη να σουτάρει με +35%, ειδικά στα μεγάλα παιχνίδια. Αν το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα το καταφέρει, τότε θα κρατά το μετάλλιο στα χέρια της.
Αυτή την Εθνική δεν τη φοβάται κανείς για την άμυνά της. Όπως και να παίξει, ό,τι και να κάνει έχει τόσα αθλητικά κορμιά που είναι σε θέση να «πνίξει» τον αντίπαλο. Λογικά η Ελλάδα δεν θα χάσει από το πόσους θα δεχτεί. Θα κινδυνεύσει να χάσει μόνο από τους πόσους θα βάλει. Αν μπορεί να ανταποκριθεί σε όλους τους ρυθμούς, τότε κρατάει αποκλειστικά τη τύχη στα χέρια της. Αι για να γίνει αυτό δεν πρέπει να είναι η «ομάδα του Γιάννη», αλλά η «ομάδα των πολλών».