Λένε πως στο παιχνίδι της εξουσίας δεν αρκεί απλά να κόψεις το νήμα. Πραγματικός νικητής γίνεσαι μόνο αν δεν προδώσεις τον εαυτό σου. Γι’ αυτό και λίγοι φεύγουν ως νικητές. Άλλοι αποχωρούν ως ηττημένοι, ενώ κάποιοι ως εντελώς ατιμασμένοι, αποδεικνύοντας ότι μόλις ένα βήμα χωρίζει τον δοξασμένο από τον ατιμασμένο.
Το σκηνικό που έχει στηθεί και πάλι είναι οριακό για τη χώρα. Η δραχμολαγνική συζήτηση που άνοιξε ξαφνικά μπορεί να συνιστά αστοχία ή προσωπικό στοχασμό του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ, σίγουρα όμως παραμένει ο μύχιος πόθος του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, στον πυρήνα της προτεσταντικής λογικής του οποίου είναι η τιμωρία. Η αποπομπή της Ελλάδας από τον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης και του ευρώ ως παραδειγματική τιμωρία για όποιον δεν μπόρεσε ή δεν ήθελε να τηρήσει τα συμφωνηθέντα.
Η ελληνική πλευρά αντιμετώπισε για άλλη μια φορά κουτοπόνηρα τις διαφωνίες των δανειστών. Αγνοούσε βέβαια το γνωστό: «όταν μαλώνουν τα βουβάλια την πληρώνουν τα βατράχια..». Έτσι, Ευρωπαίοι και ΔΝΤ συμφώνησαν μεταξύ τους και στα αντιαναπτυξιακά πρωτογενή πλεονάσματα και στις εξοντωτικές αξιώσεις για αφορολόγητο και συντάξεις. Αν δεν ικανοποιηθούν όλες οι απαιτήσεις των δανειστών και δεν ψηφιστούν προληπτικά όλα τα μετρά για μετά το 2019, η χώρα μετέωρη και σε ασφυξία θα οδηγηθεί αναπόδραστα στη χρεοκοπία και αμέσως μετά στο Grexit και στην απόλυτη εξαθλίωση.
H κυβέρνηση μέσα σε αυτό το σκηνικό έχει δύο δρόμους: Είτε να αποφασίσει ανάμεσα στο να παραδώσει τα όπλα, αλλά όχι την εξουσία και να ψηφίσει όλα τα απαιτητά μέτρα είτε να δημιουργήσει κάποιο από τα πλαίσια που την ζωοδοτούν, δηλαδή της ανωμαλίας και της εκτροπής. Αυτό μπορεί να γίνει με την διενέργεια δημοψηφίσματος ή με εκλογές σε ένα κάδρο ρήξης και διχασμού.
Κι ενώ ο Τσίπρας έχει να επιλέξει ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, η ζωή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην αντιπολίτευση θα έλεγε κανείς ότι είναι αρκετά πιο ανέφελη. Λίγες εξαγγελίες για μονομερείς ενέργειες που θυμίζουν ολίγον από τα Ζάππεια του Σαμαρά, εύληπτα τσιτάτα για μειώσεις φόρων και αξιοκρατία, εύπεπτα διλήμματα του τύπου «Ή με τον Τσίπρα ή με την χώρα..». Παρόλα αυτά οι δημοσκοπήσεις τα επικροτούν και παρόλο που δεν προδικάζουν την αυτοδυναμία που φαντασιώνονται πολλοί, αποδεικνύουν ότι η πλάστιγγα γέρνει πλέον αδιαμφισβήτητα υπέρ της ΝΔ.
Με αυτό ως βάση συζήτησης, προκύπτουν δύο εύλογα ερωτήματα: Τι διαφορετικό θα κάνει ο Μητσοτάκης ως Πρωθυπουργός, αν δεν μπορεί να παραβεί τα ήδη συμφωνημένα με τους δανειστές και κυρίως γιατί βιάζεται να αναλάβει το χάος που θα του παραδώσει ο Τσίπρας.
Η προέλευση του Μητσοτάκη από μία παραδοσιακή πολιτική οικογένεια τον έκανε να φαντάζει σε πολλούς χορτασμένος από εξουσία και καρέκλες. Δυστυχώς, η δημοσκοπική ανατροπή υπέρ της ΝΔ φαίνεται να τον βρίσκει σε μία παραζάλη. Οι σειρήνες της εξουσίας όταν ηχούν είναι εύκολο να εξευτελίσουν ανθρώπους και να ευτελίσουν συνειδήσεις. Κυρίως όμως να αποκαλύψουν ότι στην πορεία προς την εξουσία δεν υπάρχει κανένα άλλο σχέδιο πέρα από την κατάληψή της. Κανένας άλλος σκοπός πέρα από την συμφωνία της καρέκλας και όχι την συμφωνία της αλήθειας.
Η ασύδοτη αναμονή για τη δεξιά παλινόρθωση είναι πλέον πρόδηλη σε όλους. Και αν νομίζουν κάποιοι στη ΝΔ ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα τους παραδώσουν την εξουσία σε ομαλές συνθήκες για τη χώρα ή ότι ο Σόιμπλε και ο Τόμσεν θα κάμψουν τις αξιώσεις τους για εξοντωτικά μέτρα γιατί ο Μητσοτάκης θα είναι πιο πρόθυμος να τα ψηφίσει ή πιο κοντά μαζί τους ιδεολογικά, πλανώνται πλάνην οικτρά. Δυστυχώς γι’ αυτούς, αυτή είναι η όψη μιας σουρεαλιστικής πραγματικότητας ή όπως θα έλεγε κι ο καθ’ ύλην αρμόδιος Πιραντέλλο, «έτσι είναι αν έτσι νομίζετε..»
* Η Πέννυ Δαλαμπούρα είναι Ιατρός, μέλος Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής ΠΑΣΟΚ