Το Σύνταγμα, το οποίο στα χρόνια των πρώτων μνημονίων ήταν θέατρο συγκρούσεων, επέλεξε το διεθνές πρακτορείο Reuters για να παρουσιάσει τι αφήνουν πίσω τους τα 8 χρόνια αδυσώπητης λιτότητας.
Η περίοδος αποκατάστασης της Ελλάδας θα είναι μακρά και δύσκολη. Για τον μέσο Ελληνα η ζωή της προ μνημονίων περιόδου είναι μακρινό παρελθόν.
Οι δημοσιογράφοι του Reuters μίλησαν με πολίτες και επαγγελματίες στην πλατεία Συντάγματος.
Ο Χρήστος Παπαγεωργίου έχει δει το περίπτερό του να γκρεμίζεται. Στην προσπάθειά του να το σώσει με έναν πυροσβεστήρα, κατά τα επεισόδια τα προηγούμενα χρόνια, ανέπτυξε άσθμα από τα δακρυγόνα που έπεφταν.
Το Reuters υπενθυμίζει πως ανάμεσα στο 2010 και 2015, η πλατεία Συντάγματος ήταν το κεντρικό σημείο οργισμένων και συχνά βίαιων διαδηλώσεων από χιλιάδες Έλληνες ενάντια στα μέτρα λιτότητας.
Έκτοτε έχουν περάσει οκτώ χρόνια και όπως σημειώνει ο δημοσιογράφος, o μόνος θόρυβος που ακούγεται στην πλατεία είναι αυτός που παράγουν οι ρόδες από τις τροχήλατες βαλίτσες των χιλιάδων τουριστών.
Ωστόσο, για εκατοντάδες ανθρώπους που δουλεύουν εκεί κοντά, οι διαδηλώσεις διαμαρτυρίας παραμένουν ζωντανές στη μνήμη τους. Ήχοι χειροβομβίδων κρότου-λάμψης, καθώς οι συγκρούσεις μεταξύ αναρχικών, διαδηλωτών και αστυνομίας μετέτρεπαν την πλατεία σε πεδίο μάχης με καπνογόνα, σπασμένα μάρμαρα και φλεγόμενους κάδους απορριμμάτων.
Ο Χρ. Παπαγεωργίου, 43 ετών σήμερα, διατηρεί ένα μικρό περίπτερο στην πλατεία. Λέει ότι τα πράγματα έχουν τώρα σε μεγάλο βαθμό ηρεμήσει παρότι η πλατεία παραμένει το αγαπημένο πεδίο των ελλήνων διαδηλωτών.
«Τότε έμοιαζε με ζώνη πολέμου. Φοβόμασταν στ’ αλήθεια για τις ζωές μας» λέει στο Reuters και ανακαλεί στη μνήμη του ότι είχε αναγκαστεί επί τρεις ημέρες να κοιμηθεί μέσα στο περίπτερό του καθώς οι διαδηλώσεις έξω από αυτό μαίνονταν.
«Είχαμε μπλοκαριστεί μεταξύ των ΜΑΤ και των διαδηλωτών, φορούσαμε αντιασφυξιογόνες μάσκες και είχαμε πυροσβεστήρες για να είμαστε σίγουροι ότι το περίπτερο δεν θα τυλιχθεί στις φλόγες».
Απέναντι από την πλατεία ο Αλέξανδρος Αλιούσης 28 ετών, ιδιοκτήτης ενός άλλου περιπτέρου διηγείται μια παρόμοια ιστορία:
«Όλα ήταν σπασμένα. Ήρθα να το δω και έβαλα τα κλάματα. Σε πονάει όταν ξαφνικά βλέπεις να γίνονται σκουπίδια όλα όσα έχεις και δεν έχεις», λέει ο Αλιούσης που είχε τραυματιστεί προσπαθώντας να αποφύγει μία βόμβα μολότοφ.
«Η Ελλάδα βγαίνει από τον δημοσιονομικό ζουρλομανδύα που της επέβαλαν οι πιστωτές στις 20 Αυγούστου. Αν και η πόλη είναι πλέον πιο ήρεμη -οι αφίξεις τουριστών αυξήθηκαν κατά 16,8% το πρώτο πεντάμηνο του έτους- η χώρα θα αντιμετωπίζει τα αποτελέσματα της λιτότητας για πολλά ακόμη χρόνια», αναφέρει το ρεπορτάζ.
Ο Γεώργιος Βαγγελάκος, 81 ετών, έχει μόλις δύο ευρώ στην τσέπη του. Είναι συνταξιούχος εργάτης. Κοιτάζει και ψάχνει προσεχτικά τη λαϊκή της γειτονιάς του για οτιδήποτε μπορεί να αγοράσει με τα χρήματα που διαθέτει.
Όπως οι περισσότεροι συνταξιούχοι, έτσι και αυτός επλήγη σκληρά από την κρίση. Για πάνω από οκτώ έτη, η διάσωση της χώρας από τους διεθνείς δανειστές στηρίχθηκε εν πολλοίς στο σύστημα ασφάλισης και συνάξεων, με δεκάδες περικοπές, οι οποίες ώθησαν σχεδόν τους μισούς ηλικιωμένους κάτω από το όριο φτώχειας.
Τώρα, η Ελλάδα κοιτάζει με προσμονή το τέλος του τρίτου πακέτου διάσωσης την επόμενη εβδομάδα, εντούτοις για ανθρώπους όπως ο κ. Βαγγελάκος δεν υπάρχουν πολλά για να τον χαροποιήσουν.
«Για τα πορτοκάλια που αγοράζω θα σε πληρώσω την επόμενη εβδομάδα», λέει σε έναν προμηθευτή της αγοράς. τα μισά του χρήματα ήδη τα έδωσε για λίγα σταφύλια.
«Δύο ευρώ την επόμενη εβδομάδα, θα είσαι εδώ;», ρωτάει. Η θετική απάντηση τον κάνει να αστειευτεί:
«Εντάξει, τότε δεν θα έρθω κι έτσι δεν θα σε πληρώσω»!
Το Reuters έκανε την πρώτη συνέντευξη του κ. Βαγγελάκου το 2012, όταν η Ελλάδα υπέγραψε το δεύτερο πακέτο διάσωσης για να σωθεί από τη χρεοκοπία και το Grexit. Τότε, πήγαινε στην αγορά με 20 ευρώ, αλλά το μηνιαίο του εισόδημα με τη σύνταξή του είχε μειωθεί σε περίπου 900 ευρώ από 1.250. Σήμερα λαμβάνει μόλις 685 ευρώ.