Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Γράφει ο… @TourkikosKafes

@TourkikosKafes«ΠΕΡΙ ΒΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΩΝ» –

 

«Καταδικάζω τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται» είναι η παλιά καραμέλα που τόσο οι κλασσικής κοπής αστοί, όσο και μερικοί κατοικοεδρεύοντες .. αριστεράς και προόδου γωνία, πιπιλούν συχνά τελευταία.

Ας μιλήσουμε για Βία, λοιπόν, ή αν θέλετε ας μιλήσουμε για «δίκαιους και άδικους πολέμους». Δε θα πρωτοτυπήσουμε φυσικά, γιατί τα επιχειρήματά τους είναι τόσο παλιά, όσο και η ίδια η ταξική πάλη.

Φέρτε στο μυαλό σας τη φωτογραφία του μικρού παλαιστίνιου με τη σφεντόνα του ενάντια στο άρμα που τον σημαδεύει. Του διαδηλωτή με τη πέτρα ενάντια στους πραιτοριανούς του εκάστοτε καθεστώτος. Του απεργού που συγκρούεται με τον απεργοσπάστη.

Σκεφτείτε επίσης αν υπάρχει στ’ αλήθεια, κάποια μεγάλη στιγμή στην ιστορία της ανθρωπότητας (της ελληνικής ιστορίας κατ’ εξοχήν συμπεριλαμβανομένης) που να μην εμπεριέχει σαν θεμελιώδες και εν πολλοίς αφετηριακό στοιχείο της τη Βία.

Τι είναι η Επανάσταση του ’21, η Εθνική Αντίσταση ή το Πολυτεχνείο που τα «γιορτάζουμε» κάθε χρόνο με «εθνική περηφάνια»; Γιατί έμεινε στην ιστορία ο Σπάρτακος, ο Λένιν, ο Κολοκοτρώνης ή ο Τσε; Γιατί έχουν στηθεί τα αγάλματα στις Θερμοπύλες, στο Μαραθώνα, στη Βαστίλη, στο Λένινγκραντ και όπου αλλού ανά την υδρόγειο οι λαοί έδωσαν τις μάχες τους;

Ας μη γελιόμαστε. Τόσο η συλλογική μνήμη της ανθρωπότητας, όσο και η όποια συλλογική εθνική μνήμη (και πάλι της ελληνικής κατ’ εξοχήν συμπεριλαμβανομένης) είναι δομημένη πάνω σε ποταμούς αίματος. Ας αφήσουμε, λοιπόν, κατά μέρος τους συναισθηματισμούς, ας παραμερίσουμε το πέπλο της σημερινής αστικής νομιμότητας και ας επικεντρώσουμε στο ουσιαστικό: «Υπάρχει δικαιολογημένη Βία;» Ας πάμε μάλιστα και ένα βήμα παραπέρα «Υπάρχει επιβεβλημένη Βία;».

Το πραγματικό ερώτημα έχει, εξάλλου, από παλιά τεθεί και μάλιστα με τρόπο αριστοτεχνικό από τον Μπρεχτ: «Γιατί να λέμε βίαια τα νερά ενός ποταμού και όχι τις όχθες που τα περιορίζουν;»

Δε θα μας απασχολήσει καθόλου το υπάρχον αστικό πλέγμα νομιμότητας τύπου «άρθρο 120§4 Συντάγματος». Έχει κουρελιαστεί τόσο πολύ από τους ίδιους, που είναι το λιγότερο αφελές να μιλάμε πια για Σύνταγμα.

Δε θα μας απασχολήσει ούτε η Βία του πολέμου που διεξάγει ένας λαός ενάντια στον κατακτητή του. Είναι σε γενικές γραμμές κοινή η παραδοχή του αναγκαίου αυτής.

Ας σταθούμε στη Κρατική Βία

Ένα από τα βασικά και συστατικά στοιχεία του Κράτους για να υπάρξει ως οντότητα τόσο ουσιαστικά όσο και από πλευράς Διεθνούς Δικαίου, είναι η ικανότητα ή δύναμη επιβολής της θέλησής του πάνω στους πολίτες του. Είναι η λεγόμενη ικανότητα άσκησης «νόμιμης κρατικής βίας».

Η Κρατική Βία, φευ, έχει πολλές μορφές. Από την άμεση, των ΜΑΤ και του δικαστικού επιμελητή που κατάσχει σπίτια για χρέη 300€, μέχρι την έμμεση των εκατομμυρίων ανέργων και υποαπασχολούμενων, των εκατοντάδων αυτοκτονιών απόγνωσης, λόγω μιας βάρβαρης πολιτικής.

Το ίδιο το Κράτος, εξάλλου, όπως εκφράζεται μέσω της πολιτικής του ηγεσίας, δεν είναι παρά το οικοδόμημα της νίκης μιας τάξης πάνω στην άλλη. Και δυστυχώς, ο αιώνας που μας πέρασε έκλεισε με τη συντριπτική μεν, επισφαλή και γι αυτό πρόσκαιρη δε, νίκη της αστικής τάξης πάνω στην εργατική.

Επόμενο και λογικό είναι, λοιπόν, αυτός που αποφασίζει που θα πάει το καράβι, να είναι αυτός που σήμερα έχει στα χέρια του το τιμόνι. Και φυσικά όσο το τι­μόνι θα είναι στα χέρια μιας χούφτας γνωστών καπιταλιστών, το καράβι θα βολοδέρνει σε γαλαζοπράσινα κύματα, έστω και με ροζέ αποχρώσεις.

Είναι όμως λογικό μια χούφτα άνθρωποι να θησαυρίζουν για γενιές εξαθλιώνοντας εκατομμύρια άλλους, πνίγοντας στο αίμα ολόκληρους λαούς όπως σήμερα στη Μέση Ανατολή, ή υφαρπάζοντας το πλούτο ολόκληρων χωρών;

Η λογική λέει όχι. Κι όμως, με βάση όλα τα παραπάνω είναι απόλυτα.. νόμιμο και -κατά μια γνωστή συλλογιστική- είναι συνεπώς και απόλυτα.. ηθικό!

Η απάντηση, λοιπόν, σε αυτή τη Βία που υφίστανται σήμερα ολόκληροι λαοί, δε μπορεί παρά να είναι βίαιη. Όχι από επιλογή. Από την απλή συλλογιστική ότι αυτοί που κρατούν το τιμόνι θα κάνουν τα πάντα προκειμένου να μη το παραδώσουν. Άρα η μόνη λύσει για να καταληφθεί το καράβι είναι δια της Βίας.

Προς αποφυγή διάφορων καλοθελητών να σημειώσω, ότι δεν εννοώ τη μεμονωμένη βία της τρομοκρατίας. Το ίδιο το κίνημα εξάλλου διαχώρισε τη θέση του από αυτή ήδη από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα.

Άλλο ο επαναστάτης, άλλο ο επαναστατημένος..

Εξάλλου, η ιστορία έχει αποδείξει ότι τέτοιες πράξεις, ανεξαρτήτως προθέσεων, αντικειμενικά είναι πάντα προς όφελος της Κρατικής Βίας και το μόνο που προσφέρουν είναι να την αναζωπυρώνουν.

Η απάντηση, λοιπόν, στη σημερινή βαρβαρότητα και Κρατική Βία δε μπορεί να είναι άλλη από ένα μαζικό, οργανωμένο και ανατρεπτικό κίνημα αγώνα που τελικό σκοπό να έχει τον επαναστατικό -και άρα βίαιο- μετασχηματισμό της κοινωνίας. Για τη δημιουργία ενός Κράτους, εξ’ ορισμού βίαιου μεν, αλλά που η βία του θα συνίσταται πλέον στην «απαλλοτριώση των απαλλοτριωτών».

Και η Βία αυτή σήμερα δεν είναι απλώς δικαιολογημένη. Είναι επιβεβλημένη. Επιβεβλημένη από τους καιρούς και τα ανεκπλήρωτα οράματα ολόκληρων γενεών.

Αυτό είναι ουτοπία, λένε πολλοί.. Παραβλέπουν ωστόσο ότι  ουτοπία είναι να πιστεύεις πως αυτή η ολοένα και κλιμακούμενη βαρβαρότητα, που οδηγεί αντικειμενικά και στη κλιμάκωση της Κρατικής Βίας σε όλες τις μορφές της, δεν είναι δυνατόν να μείνει αναπάντητη για πολύ.

Γιατί, όπως λέει και μια αραβική παροιμία «Όταν ο ένας πεινάει και ο άλλος τρώει, μεγάλος καυγάς θα ξεκινήσει». Έτσι, λοιπόν, όσο θα υπάρχουν ανικανοποίητες ανάγκες, όσο θα υπάρχουν καταπιεστές και καταπιεζόμενοι, η Βία θα παραμένει η μεγάλη μαμή της ανθρώπινης ιστορίας. Στους καιρούς που ζούμε δε και το ζητούμενο.

Σφύρος Δρεπάνης

[space size=»30″]

By