Το μπάσκετ αντιπροσωπεύει μια δυναμική διαδικασία – δεν παραμένει σχεδόν ποτέ στατικό. Αντίθετα αλλάζει και εξελίσσεται στο πέρασμα των χρόνων, ακολουθώντας κατά πόδας την πορεία των ανθρώπινων κοινωνιών.
Μαζί του μεταβάλλεται και το πλαίσιο των κανονισμών, στους οποίους είναι υποχρεωμένο να συμμορφώνεται το άθλημα. Μόλις πρόσφατα το ΝΒΑ εισήγαγε το freedom of movement, μια διάταξη που επιτρέπει περισσότερη ελευθερία κινήσεων στους παίκτες μακριά από την μπάλα.
Ο σκοπός των αλλαγών είναι πάντοτε κοινός: οι ολοένα και αυξανόμενες πωλήσεις του μπασκετικού προϊόντος. Δυστυχώς ή ευτυχώς, παίζουμε μπάσκετ για να παραχθεί χρήμα. Κατά συνέπεια ο βαθμός ελκυστικότητας για τον θεατή, πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο υψηλός. Μόνο έτσι θα συνεχίσουμε να καταναλώνουμε το προϊόν.
Υπό αυτό το πρίσμα στο σημερινό κείμενο θα θυμηθούμε μαζί τρεις περιπτώσεις αθλητών που ανάγκασαν το ΝΒΑ να μεταβάλλει σε σημαντικό βαθμό τους κανονισμούς. Ας ξεκινήσουμε.
1) Wilt Chamberlain. Τα επιτεύγματα του (όπως ο αγώνας των 100 πόντων) είναι γνωστά σε όλους μας, οπότε θα περάσουμε κατευθείαν στο ψητό. Ο Wilt ήταν ένας πραγματικός υπεράνθρωπος για την εποχή του – η κυριαρχία του ήταν τόσο τρομακτική, που ουσιαστικά υποχρέωσε την λίγκα να προχωρήσει σε τρεις αλλαγές, με την ελπίδα να το περιορίσει, προστατεύοντας ταυτόχρονα τον ανταγωνισμό.
* Εισήχθηκε η παράβαση του goaltending. Ο Chamberlain άπλωνε τα τεράστια χέρια του πάνω από την στεφάνη και εμπόδιζε την μπάλα να καταλήξει μέσα στο καλάθι. Σήμερα η κίνηση αυτή απαγορεύεται, εφόσον η μπάλα βρίσκεται στην κάθοδο.
* Απαγορεύθηκε η επαναφορά της μπάλας – στην πλευρά της baseline – από το εξωτερικό μέρος της μπασκέτας (από πάνω δηλαδή). Οι συμπαίκτες του που ήταν τοποθετημένοι κάτω από το καλάθι, απλώς του πετούσαν την μπάλα ψηλά και εκείνος σηκωνόταν για κάποιο εντυπωσιακό κάρφωμα. Εκείνα τα χρόνια κανείς αμυντικός δεν έφτανε για να τον ανακόψει.
* Όταν κέρδιζε το δικαίωμα να εκτελέσει ελεύθερες βολές, ο Wilt χτυπούσε με δύναμη την μπάλα στο ταμπλό και στην συνέχεια κάρφωνε. Τέρμα και σε αυτό. Σήμερα είναι αντικανονικό να περάσεις την γραμμή των βολών.
2) Regie Miller. Ένας από τους καλύτερους σουτέρ τριών πόντων στην ιστορία του αθλήματος. Βέβαια υπάρχει ένα σκοτεινό σημείο.
Κατά την διάρκεια του σουτ και ενώ βρισκόταν ακόμα στον αέρα, συνήθιζε να τεντώνει το δεξί του πόδι, δημιουργώντας έτσι επαφή με τον αμυντικό. Το αποτέλεσμα ήταν να επιβραβεύεται συχνά με μια συμπληρωματική βολή, καθώς οι διαιτητές θεωρούσαν ότι έγινε φάουλ.
Η εν λόγω αντικανονική τεχνική, χρησιμοποιήθηκε αργότερα από τον Kobe Bryant και τον Dwyane Wade. Από το 2012 καταλογίζεται ως επιθετικό φάουλ.
3) Charles Barkely. Με απλά λόγια: ο sir Charles είχε κυριολεκτικά τεράστιο κώλο, τον οποίο εκμεταλλευόταν για να σπρώχνει τον προσωπικό του αντίπαλο προς το καλάθι.
Μερικές φορές η συγκεκριμένη διαδικασία μπορούσε να κρατήσει 15-20 δευτερόλεπτα ( δηλαδή μια ολόκληρη επίθεση) – κάτι που όπως αντιλαμβάνεστε, καταντούσε ιδιαίτερα κουραστικό για τους φιλάθλους.
Η απάντηση του ΝΒΑ ήταν η εισαγωγή του λεγόμενου Booty Rule – ένας κανονισμός αφιερωμένος στον κώλο του Barkley, που όριζε πως κανένας μπασκετμπολίστας δεν έχει το δικαίωμα να σπρώχνει με πλάτη για περισσότερα από 5 δευτερόλεπτα, εφόσον φυσικά βρίσκεται κάτω από το ύψος της γραμμής των βολών. Όνομα και πράγμα.