Τσίπρας για τις Πρέσπες: Υποκριτική η στάση σας, το πρόβλημά σας είμαι εγώ

Με υψηλούς τόνους ξεκίνησε την ομιλία του στη Βουλή για τη Συμφωνία των Πρεσπών ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας.

Aφού κάλεσε τη Νέα Δημοκρατία να καταδικάσει τους ακραίους και το κλίμα εκφοβισμού εναντίον των βουλευτών- είπε μάλιστα ότι την ώρα που ανέβηκε στο βήμα, βρίσκονταν υπό πολιορκία τα σπίτια δύο βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ- επιτέθηκε με σφοδρότητα, τόσο στον Κυριάκο Μητσοτάκη, όσο και στον Αντώνη Σαμαρά. Οπως υποστήριξε, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε κάνοντας συμφωνία και συμβιβασμό.

«Βάλαμε στον συμβιβασμό όλα όσα προσπαθούσατε και δεν το πετυχαίνατε. Εμείς το πετύχαμε», είπε χαρακτηριστικά. Μάλιστα, «απαντώντας» στην ιστορική ρήση του Ανδρέα Παπανδρέου «το όνομά μας είναι η ψυχή μας», ο Τσίπρας είπε «η ψυχή μας δεν είναι το όνομά μας, αλλά η ιστορία μας και αυτή την κερδίσαμε».

 

 

 

Είπε:
Μιλήσατε πάνω από μια ώρα για άλλη μια φορά με έναν λόγο προσβλητικό και απαξιωτικό στους βουλευτές και την κυβέρνηση για ένα κρίσιμο θέμα. Με έναν λόγο διχαστικό που θα έλεγε κανείς ότι δίνει δυνατότητα σε ακραίους της χώρας να προσβάλουν τους βουλευτές. Εμείς στην στρατηγική της έντασης δεν θα σας ακολουθήσουμε.

Δεν μπορώ να μην ξεκινήσω λέγοντας ότι όλες αυτές τις ημέρες τόσο στο κοινοβουλίο όσο και στον δημόσιο λόγο έχουμε γίνει μάρτυρες ακραίας ρητορικής και στοχοποίησης προσώπων. Μάρτυρες τακτικής εκφοβισμού και κατατρομοκράτησης βουλευτών.

Στην αρχή με μηνύματα ακολούθως με αφίσες στην συνέχεια μάρτυρες ταγμάτων εφόδων που προσπάθησαν να μπουν στην Βουλή και τελευταίες ημέρες μάρτυρες εμπρησμών. Αυτή την ώρα έξω από το σπίτι δύο βουλευτών ομάδες τραμπούκων βρίσκονται για να τρομοκρατήσουν βουλευτές, στα σπίτια της κυρίας Σκούφα και του κ.Καραγιαννίδη.

Μιλήσατε πάνω από μια ώρα και δυστυχώς δεν βρήκατε μια λέξη για να καταδικάσετε το κλίμα τρομοκράτησης του ελληνικού κοινοβουλίου.

Σε αντίθεση με τον Δένδια που όρθωσε ανάστημα απέναντι στους τραμπούκους. Δεν βρήκατε ούτε μια λέξη. Αυτό που επιχειρήσατε ήταν για άλλη μια φορά να απευθυνθείτε με έναν λόγο πολλές φορές ακραίο και άλλοτε συναισθηματικό στοχοποίησης αυτών που έχουν διαφορετική άποψη για ένα κρίσιμο εθνικό θέμα.

Μετά από σχεδόν 30 χρόνια αδράνειας και απανωτών εθνικών υποχωρήσεων σε ένα κρίσιμο εθνικό θέμα Και μετά από έναν ολόκληρο χρόνο διαπραγματεύσεων, συζητήσεων και εξαντλητικού διαλόγου, φτάνουμε στο τέλος μιας δύσκολής και επίπονης και ιστορικής διαδικασίας. Δεν ήρθα για να αναμετρηθώ με τους πολιτικούς μου αντιπάλους. Εχω έρθει για να αναμετρηθώ με την ιστορική ευθύνη που έχει ο καθένας από τους 300 της εθνικής αντιπροσωπείας που δεν εκβιάζονται και δεν τρομοκρατούνται.

Οφείλουμε να πούμε αλήθειες που δεν ξεκινάνε από το τι έγινε χθές και προχθές και ένα χρόνο τώρα.

Και ακoλουθώντας την προτροπή του εθνικού μας ποιητή, του Διονύσιου Σολωμού ότι «το έθνος μας πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ότι είναι αληθές», θα προσπαθήσω να παρουσιάσω την αλήθεια στους βουλευτές αλλά και στον ελληνικό λαό για ένα μείζον εθνικό πρόβλημα και για τα οφέλη της επίλυσής του.

Με επιχειρήματα, με νηφαλιότητα, με ψυχραιμία. Χωρίς κραυγές, χωρίς συνθήματα, χωρίς να προσπαθώ να κινητοποιήσω το συναίσθημα, το θυμικό ή φοβικά αντανακλαστικά.

Σας άκουσα τι είπατε λες και το μεγάλο θέμα μας μες τους γείτονες είναι η γλώσσα. Αν ρωτήσεις του ςναθρώπους που πήγαν στα συλλαλητήρια θα σας έλεγαν ότι το μεγάλο πρόβλημα είναι το όνομα και όχι η γλώσσα και το citizenship

Αυτό καταδεικνύει την ένδεια των επιχειρημάτων σας. Αδυνατείτε να βρείτε έστω και ένα θολό σημείο. Ηρθατε εδώ να μας πείτε ότι δεν έχουμε εδώ το Σύνταγμα και δεν γνωρίζετε ότι μια σειρά από χώρες όπως οι ΗΠΑ αν κανείς προστρέξει στο επίσημο site για το σύνταγμα της χώρας θα δείτε ότι οι τροποποιήσεις προστίθενται στο τέλος. Τέτοιες ανοησίες μας λέτε.

Γιατί ασχολείστε με δευτερεύοντα; Γιατί έχετε ένδεια επιχειρημάτων.

Ένα μεγάλο μέρος της ομιλίας σας το καταναλώσατε στη αντιπαράθεση με τον κ. Καμμένο. Αντιλαμβάνομαι την δυσκολία σας στην δεξιά πολυκατοικία. Αντί να αντιπολιτεύεστε εμένα θα αντιπολιτευεστε τους άλλους στην δεξιά πολυκατοικία.

Θα προσπαθήσω ακολουθώντας την προτροπή ότι εθνικό είναι το αληθές να μιλήσω για μια σειρά αλήθειες και η αλήθεια ότι η διαφορά μας με τους βόρειους γείτονές μας για την ονομασία τους ταλαιπώρησε τη χώρα, τους γείτονες μας, τα Βαλκάνια, την διεθνή κοινότητα για τρείς δεκαετίες.

Και μας στέρησε όλα αυτά τα χρόνια κρίσιμο διπλωματικό κεφάλαιο, που μας απέσπασε, αρκετές φορές, από τους πραγματικούς κινδύνους που αντιμετωπίζει η χώρα και οι οποίοι μην γελιόμαστε δεν βρίσκονται στα Βόρεια αλλά στα Ανατολικά σύνορα μας. Η αλήθεια είναι ότι η αδράνεια, η ατολμία, η αναβλητικότητα που είχε γίνει δόγμα είχε ως αποτέλεσμα τις διαρκείς υποχωρήσεις από την ελληνική πλευρά.

Και εν τέλει την αναγνώριση των γειτόνων μας με τη Συνταγματική τους ονομασία από περισσότερες από 130 χώρες όλου του κόσμου, μεταξύ των οποίων οι μεγαλύτερες ο σημαντικότερες ΗΠΑ, η Ρωσία, η Κίνα.
Και η αλήθεια είναι ότι ακόμη και χώρες που επισήμως δεν αναγνωρίζουν τη γείτονα με τη Συνταγματική της ονομασία, το σύνολο του Τύπου αλλά και το σύνολο της κοινής γνώμης την αποκαλούν Μακεδονία χωρίς άλλο προσδιορισμό. Ακόμα και ο κ. Γεωργιάδης έτρεχε να σβήσει το Μακεδονία από ένα site που ο ίδιος διαχειρίζεται.

Η αλήθεια είναι επίσης ότι η αδράνεια αυτή δεν είχε ως αποτέλεσμα να κινδυνεύουμε να χάσουμε μόνο το όνομα Μακεδονία, αφού σε οποιοδήποτε διαδικτυακό χώρο ανατρέξεις στο εν λόγω λήμμα δεν θα δεις το Λευκό Πύργο θα βρείς τους γείτονες μας, αλλά ότι κινδυνεύαμε να χάσουμε και ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας μας.

Αφού η επικράτηση των εθνικιστών στη γειτονική χώρα – του VMRO – τους είχε οδηγήσει σε έναν πρωτοφανή παροξυσμό, παραχάραξης και σφετερισμού, της πολιτισμικής κληρονομιάς και των συμβόλων της Μακεδονίας που αποτελούσε και αποτελεί ιστορικά αναπόσπαστο κομμάτι της αρχαίας ελληνικής κληρονομιάς.

Η αλήθεια επίσης είναι ότι και στην Ελλάδα επικράτησε εθνικιστικός παροξυσμός στις αρχές της δεκαετίας του 90, που διαμόρφωσε το κλίμα στη κοινή γνώμη.

Δημιουργώντας στην διεθνή κοινή γνώμη την εικόνα μιας χώρας φοβικής και χωρίς εθνική αυτοπεποίθηση απέναντι στο μεγαλείο της ιστορίας της αλλά και τη σύγχρονη δυναμική της.

Με αποκορύφωμα τη μαξιμαλιστική θέση που συμφωνήθηκε, πλην ΚΚΕ αν δεν κάνω λάθος, στη περίφημο Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών το 1992, περί μη χρήσης του όρου Μακεδονία ή παράγωγού του από τη γειτονική χώρα.

Η αλήθεια όμως επίσης είναι ότι αυτή η θέση, ενώ για πολλά χρόνια έτρεφε τις φαντασιώσεις αρκετών και μεγάλου μέρους της κοινής γνωμης, ουδέποτε εφαρμόστηκε από οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση στην άσκηση εξωτερικής πολιτικής.

Kαι αναφέρομαι στις διπλωματικές διεργασίες και τα ονόματα που όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις διαπραγματεύθηκαν από το 1992 και μετά.

Η αλήθεια επίσης είναι ότι τον όρο Μακεδονία – προφανώς δεν την δέχθηκα εγώ πρώτος και ο κ. Κοτζιάς – στην ονομασία των γειτόνων μας, τον απεδέχθη πρώτος ο κ. Σαμαράς.

Που έβαλε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του στον κοινοτικό κανονισμό 3567 για εμπορικές Συμφωνίες, στις 2 Δεκέμβρη του 1991 με τον οποίο για πρώτη φορά αναγνωριζόταν Δημοκρατία της Μακεδονίας.
Και ας μας λέει σήμερα ότι ήταν «άλλη μια εμπορική συμφωνία σαν οποιαδήποτε άλλη».
Και ότι στο Συμβούλιο της 16ης Δεκεμβρίου, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, «υποχώρησε στις πιέσεις», «τα έκανε μούσκεμα» ελεγε τότε ο Κ. Μητσοτάκης και δεν ζήτησε οριστική λύση του θέματος με αντάλλαγμα την αναγνώριση της Κροατίας.

Και βέβαια, μετά, επένδυσε στην κινητοποίηση του κόσμου κατά της σύνθετης ονομασίας και έριξε την Κυβέρνηση Μητσοτάκη για να κάνει πολιτική καριέρα
Η αλήθεια επίσης είναι ότι η Ελλάδα ήταν αυτή που πρώτη πρότεινε τη σύνθετη ονομασία με τον όρο Μακεδονία, με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη το 1993.

Η αλήθεια επίσης είναι ότι τον όρο Μακεδονία τον αποδεχτήκαμε έστω και ως προσωρινό όνομα, που κράτησε όμως 25 χρόνια, με τη λεγόμενη ενδιάμεση Συμφωνία, που συνήφθη μόλις 3 χρόνια μετά, από τη κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου, το 1995 όπου αποδεχθήκαμε το Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας.
Και από δειλία να αναμετρηθούμε με την αλήθεια, ως έθνος και ως πολιτικό σύστημα, εφεύραμε την ιδέα όταν αναφερόμαστε σε αυτή τη χώρα να λέμε μόνο τα αρχικά ΠΓΔΜ ή FYROM.
Λες και το Μ δεν ήταν η λέξη Μακεδονία αλλά κάτι άλλο.

Η αλήθεια επίσης είναι ότι ειδικά μετά την αναγνώριση της γειτονικής χώρας από τις ΗΠΑ το 2004, επιδεινώθηκε σημαντικά η διαπραγματευτική θέση της χώρας μας.

Στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης, άρχισε να φαίνεται η Ελλάδα μέρος του προβλήματος για την αστάθεια στη περιοχή. Και εμείς έχουμε θέμα γι αυτό και έχουμε γιατί η αστάθεια θα δημιουργήσει μεγάλη Αλβανία που δεν το θέλουμε και θα γίνει εστία εντάσεων που δεν τις θέλουμε.

Και έτσι φτάσαμε στο 2007 όπου αποκρυσταλλώθηκε η λεγόμενη εθνική γραμμή:

Σύνθετη ονομασία με τον όρο Μακεδονία με γεωγραφικό προσδιορισμό έναντι όλων.

Μια θέση που την υποστήριξαν όλες οι κυβερνήσεις από το 2007 ως σήμερα.

Μια θέση που την αναγγείλατε δεκάδες φορές σε προγραμματικές δηλώσεις σε αυτή την αίθουσα και σε διεθνή φόρα. Ακόμα και η κυβέρνηση του κ. Σαμαρά, οι υπουργοί του. Και ο κ. Αβραμόπουλος που άλλα ψηφίζει στο κολέγιο των επιτρόπων και άλλα λεει εδώ.

Και βεβαίως η κυβέρνηση του κ. Σαμαρά όλοι θυμόμαστε ότι ο κ. Βενιζέλος στον ΟΗΕ ανήγγειλε αυτή την θέση. Ολοι θυμόμαστε την συνέντευξη του κ. Σαμαρά που ελεγε ότι «αν δεχθούν το erga omnes να το σκεφτούμε».

Σημερα παραχαράσσοντας την ιστορία λέει άλλα. Ότι η Μακεδονία είναι μια και ελληνική. Θα μπορούσαμε να συμφων΄σηουμε στην αρχαία ελληνική μακεδονία αλλά αναφέρθηκε στην σύγχρονη και σε γεωγραφικό χώρο. Δεν υπήρχε η έννοια είπε τον πολλών μακεδονιών.

Θυμάμαι ότι ο Κώστας Καραμανλής έγραφε σε επιστολή του προς τον ΓΓ ΟΗΕ, τον Απρίλιο 2008, ότι «Ο όρος Μακεδονία χρησιμοποιήθηκε πάντα για τον καθορισμό μιας ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας βρίσκεται εκτός των συνόρων της ΠΓΔΜ.

Εξ ου και το όνομα θα μπορούσε να συμπεριλαμβάνει τον όρο Μακεδονία, αλλά να προηγείται ένα προσδιοριστικό επίθετο προκειμένου να διακρίνεται από την ευρύτερη γεωγραφική περιοχή.

Και είναι σαφές ότι οιαδήποτε σύνθετη ονομασία πρέπει να αντανακλά την γεωγραφική πραγματικότητα.» Ποια γεωγραφική πραγματικότητα; Ότι ένα μέρος κατέχει η Ελλάδα ένα άλλα μεγάλο μέρος είναι στην Βουλγαρία και ένα άλλο μέρος στην ΠΓΔΜ

Βέβαια ο κ. Μητσοτάκης σήμερα διαφοροποιήθηκε από τον κ. Σαμαρά και είπε ότι ποτέ δεν μονοπώλησε το σύνολο της Μακεδονίας η πολιτική του κόμματός του.

Αυτή είναι η εθνική γραμμή που δεν συμμετείχε η κυβέρνησή μας αλλα την βρήκε.

Η αλήθεια επίσης είναι ότι το 2008 στο Βουκουρέστι η κυβέρνηση Καραμανλή – με υπουργό Μπακογιάννη- προσπάθησε και κατάφερε να αποσπάσει τη συναίνεση των εταίρων στο ΝΑΤΟ ώστε να μην ενταχθεί η γειτονική χώρα με τη προσωρινή της ονομασία, της ενδιάμεσης συμφωνίας, μέχρις ωστόσο να ασκήσει βέτο. Αυτό ήταν μια επιτυχία στο βαθμό που η ίδια ενδιάμεση συμφωνία προέβλεπε ότι η ελλάδα δεν έχει δικάιωμα να ασκήσει βέτο στην ένταξη της γειτονικής χώρας με τη προσωρινή ονομασία.

Ωστόσο, επίσης η αλήθεια είναι ότι ο χειρισμός αυτής της επιτυχίας αργότερα από την ίδια κυβέρνηση που το πέτυχε αλλά και από τις επόμενες, υπήρξε καταστροφικός.

Διότι η ίδια η κυβέρνηση και στελέχη της με δημόσιες δηλώσεις τους, πανηγύριζαν – πάλι προς θρέψη της διαρκώς παραπλανημένης κοινής γνώμης που είχε μείνει ακόμη στο 1992- ότι η Ελλάδα έβαλε βέτο στο Βουκουρέστι.

Και έτσι ήρθε το 2011 η δυσμενής απόφαση για την Ελλάδα του Δικαστηρίου του ΟΗΕ, που αναφερόταν σε παραβίαση της ενδιάμεσης συμφωνίας του 1995, κατά τη Σύνοδο του Βουκουρεστίου.

Περαιτέρω, η αλήθεια είναι ότι και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είχε επανειλημμένως προτείνει την έναρξη διαπραγματεύσεων για την ένταξη της ΠΓΔΜ στην Ε.Ε.

Αλλά με αυτά τα ευνοϊκά για την ίδια δεδομένα, η γειτονική χώρα, ουδέποτε είχε συζητήσει καν την αλλαγή του ονόματός της έναντι όλων,

Σε όλες τις διαπραγματεύσεις στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, προσέρχονταν αποδεχόμενη μόνον τη διπλή ονομασία.

Μία για την Ελλάδα και άλλη για τον υπόλοιπο κόσμο.

Και βέβαια ουδέποτε συζήτησε κατοχύρωση οιωνδήποτε αλλαγών στο Σύνταγμά της.

Αυτή είναι η αλήθεια σε ότι αφορά τα όσα έγινα από το 1992 και μετά..

Έρχεται λοιπόν η δική μας κυβέρνηση. Όλα αυτά τα 30 χρόνια είχαμε αυτόν τον απίστευτο δυισμό. Και ερχόμαστε εμείς και βρίσκουμε ευκαιρία που άλλαξε η εκεί κυβέρνηση. Τι του λένε του Ζάεφ ότι ξεπούλησε την «Μακεδονία» τα ίδια λέει και η ΝΔ.

Οι εθνικισμοί και στις δύο πλευρές έχουν ένα βασικό χαρακτηριστικό την πατρηδοκαπηλία αλλά στα βαλκάνια έχουν οδηγήσει σε περιπέτειες. Είναι η ώρα να ξεφύγουμε από τον φαύλο κύκλο εθνικισμών.

Προοδευτικός ηγέτης ο Ζάεφ

Ηρθε λοιπόν ένας προοδευτικός ηγέτης και ξεκινάμε μια προσπάθεια δύσκολη να βρούμε αμοιβαία αποδεκτή λύση και όχι να τους κατακτήσουμε με πόλεμο. Κάναμε συμφωνία και συμβιβασμό. Βάλαμε στον συμβιβασμό όλα όσα προσπαθούσατε και δεν το πετυχαίνατε. Εμείς το πετύχαμε.

Τι πετύχαμε :

Πρώτον: Σύνθετο όνομα με γεωγραφικό προσδιορισμό.

Δηλαδή υποχρεώνει τους γείτονες μας να αλλάξουν το Συνταγματικό τους όνομα με το οποίο τους έχουν ήδη αναγνωρίσει περισσότερες από 140 χώρες.

Και από Δημοκρατία της Μακεδονίας σκέτο γίνεται «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας» Ώστε αύριο όταν τα παιδιά μας πατούν στο ίντερνετ Μακεδονία να βγαίνει ο Λευκός Πύργος. Αυτό πετύχαμε.

Δεύτερον πετύχαμε αυτό που ούτε καν συζήταγαν οι δικές σας κυβερνήσεις: Ισχύ του νέου ονόματος erga omnes – έναντι όλων και για κάθε χρήση.

Τούτο σημαίνει ότι η χρήση αυτή δεν θα χρησιμοποιείται μόνο στις διεθνείς σχέσεις της χώρας με άλλες χώρες και με διεθνείς οργανισμούς αλλά θα αφορά και το εσωτερικό της χώρας όπου αναγκάζονται να αλλάξουν Σύνταγμα να κατεβάσουν πινακίδες δεν μπορούν να έχουν «μακεδονική» εθνική ομάδα αλλά βορειομακεδονική. Αυτά τα λίγα

Τρίτον: Οι γείτονές μας αναθεώρησαν το Σύνταγμά τους τροποποιώντας τις διατάξεις εκείνες που περιείχαν αναφορές αλυτρωτισμού και αναθεωρητισμού.

Ευθυγραμμίζουν μάλιστα το σύνταγμα τους με ό,τι λέει το ελληνικό Σύνταγμα στις σχετικές διατάξεις περί διασποράς.

Και πέραν της Συνταγματικής αναθεώρησης, στην ίδια τη Συμφωνία, οι γείτονές μας δεσμεύονται να μην υποκινούν οποιεσδήποτε πράξεις μη φιλικού χαρακτήρα κατά της χώρας μας.

Δεσμεύονται να μην προβαίνουν σε αλυτρωτικές δηλώσεις.

Δεσμεύονται να μην υιοθετούν τέτοιου είδους δηλώσεις από όποιον φέρεται να δρα για το συμφέρον τους.

Δεσμεύονται να σέβονται τα υφιστάμενα σύνορα.

Δεσμεύονται με άλλα λόγια να εγκαταλείψουν κάθε είδους αλυτρωτική ρητορική, κάθε είδους αλυτρωτικές δράσεις από οποιονδήποτε κι αν αυτές προέρχονται.

Tέταρτον: Η χρήση του όρου «Μακεδονία» και «μακεδονικός» σε σχέση με κρατικές δομές και όργανα του κράτους επιφυλάσσεται αποκλειστικά και μόνο για την Ελλάδα. Οι γείτονες δεν μπορούν να έχουν «Αεροδρόμιο Μακεδονία», ούτε «Πανεπιστήμιο Μακεδονία». Η Ελλάδα μπορεί!

Δεν απαντώ στις ανακρίβειες ότι δήθεν εμείς θα πρέπει αναγκαστικά να τους λέμε μακεδόνες. Δεν έχετε διαβάσει την Συμφωνία. Αλλά πως θελετε να τους λέμε; Ποια είναι η θέση σας; Σε μια συζήτηση πριν οξυνθεί η ρητορική του διχασμού εσείς λέγατε για Σλαβομακεδόνες

Πέμπτον και πιο σημαντικό: κατοχυρώνεται η ελληνική παράδοση και η ιστορική κληρονομιά της Αρχαίας Ελληνικής Μακεδονίας με τον πιο σαφή και νομικά δεσμευτικό τρόπο. Γιατί σε αντίθεση με ορισμένους που θεωρούν ότι το όνομα είναι η ψυχή μας εγώ θεωρώ ότι η ιστορία μας είναι η ψυχή μας και την παίρνουμε πίσω και κανείς δεν θα μπορεί να την σφετερίζεται

Και μετά από όλα αυτά έρχεται η αντιπολίτευση και ιδίως τα κόμματα που είχαν ευθύνη για όλα όσα συνέβησαν τα τελευταία χρόνια,

Και μας λένε «δεν πειράζει που τα κερδίσατε όλα, η Συμφωνία δεν είναι επωφελής για τα εθνικά συμφέροντα»

Μα αν αυτή η συμφωνία που καλύπτει πλήρως όλες τις εθνικές κόκκινες γραμμές που εσείς τοποθετήσατε.

Που αποτρέπει επιπλέον σημαντικούς κινδύνους που εσείς ουδέποτε καταφέρατε στις διαπραγματεύσεις σας να διασφαλίστε.

Υποκριτική η στάση σας- Το βασικό σας πρόβλημα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, είμαι εγώ

Αν αυτή η συμφωνία, λέτε, είναι εθνικά επιζήμια, τότε η εθνική γραμμή και στρατηγική που εσείς οικοδομήσατε τόσα χρόνια ήταν εθνικά επιζήμια.

Η άρνηση και καταψήφιση αυτής της Συμφωνίας από τα κόμματα και τα πολιτικά πρόσωπα που κυβέρνησαν τη χώρα από το 90 και μετά αποτελεί μια πρωτοφανή αυτοακύρωση και αυτοϋπονόμευση των δικών τους πολιτικών δηλώσεων και πεπραγμένων.

Και αυτή η στάση είναι στάση πολιτικής υποκρισίας

Όλοι κρινόμαστε.

Αλλά εγώ θα σας πω και μια ακόμη αλήθεια που δε μπορεί να κρυφτεί.

Το βασικό σας πρόβλημα δεν είναι η Συμφωνία.

Το βασικό σας πρόβλημα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Το βασικό σας πρόβλημα είμαι εγώ.

Αυτή είναι η αλήθεια.

Το βασικό σας πρόβλημα είναι ότι την επωφελή Συμφωνία τη φέρνουν αυτοί που εσείς δεν αναγνωρίζετε παρά ως προσωρινούς ένοικους της εξουσίας.

Ενώ θεωρείτε τους εαυτούς ως μόνιμους ιδιοκτήτες.

Αυτό είναι το θέμα σας.

O,τι και να φέρναμε την ίδια υποκριτική στάση θα είχατε.
Θα σας θυμίσω μόνο πόσο υποκριτική ήταν η στάση της ΝΔ και του κου Μητσοτάκη κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης.

Όταν εκκινούσε αυτή η διαδικασία ένα χρόνο περίπου πριν ο κύριος Μητσοτάκης είχε δηλώσει ότι στηρίζει την επιδίωξη για επίτευξη συμφωνίας με σύνθετη ονομασία που θα ισχύει erga omnes.

Είχε την εντύπωση ότι δε θα το καταφέρναμε.

Όταν είδε ότι το πετυχαίνουμε,

Έθεσε ως απαράβατο όρο να κατοχυρωθεί αυτή και με αναθεώρηση της συνταγματικής ονομασίας.

Όταν είδε ότι πετυχαίνουμε και αυτό, όπως επιδιώκαμε από την αρχή, συμπλήρωσε τη γραμμή της ΝΔ με μια ακόμη προϋπόθεση.

Να ολοκληρωθεί η συνταγματική αναθεώρηση πριν από την κύρωση της συμφωνίας στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.

Θεωρούσε ότι θα περνούσαμε κάτω από τον πήχη που μας έβαλε.

Έστελνε μάλιστα την κυρία Σπυράκη για μυστικά ραντεβού με τον κο Ζάεφ για να υπονομεύσει τη Συμφωνία και να δεσμευτεί για λύση όταν γίνει ο ίδιος Πρωθυπουργός.

Τρομάρα σας, έτσι νομίζετε ότι θα γίνεται ποτέ πρωθυπουργός, κοροϊδεύοντας το κόσμο.

Και όταν αποδείχθηκε ότι και αυτές οι ελπίδες αποδείχτηκαν φρούδες.

Όταν πετύχαμε δηλαδή να γίνουν αποδεκτές όλες οι καίριες και κομβικές διαπραγματευτικές μας θέσεις.

Τότε άρχισε να μιλά για εκχώρηση γλώσσας και εθνότητας.

Και όταν οι ίδιοι οι γείτονές μας διευκρίνισαν στη ρηματική διακοίνωση ότι η Συμφωνία δεν αναγνωρίζει εθνότητα αλλά ιθαγένεια και η γλώσσα τους είναι Σλαβική.

Τότε ανακαλύψατε το οξύμωρο ότι παραχωρούμε λαό…

Καταρχάς η ίδια η λέξη «εκχώρηση», που χρησιμοποιείτε διαρκώς, χωρίς να κατανοείτε τι ακριβώς κάνετε, παραπέμπει σε παραλήρημα μεγαλείου που προφανώς προκύπτει από την εθνικιστική σας στροφή όλο τον τελευταίο χρόνο.

Όμως αυτό ανήκει στη σφαίρα της ψυχανάλυσης και σίγουρα δεν επιδιώκω να αναλάβω το ρόλο του ψυχαναλυτή σας. Δεν μπορείς να εκχωρήσεις κάτι που δεν έχει ς και δεν υπάρχει. Εμείς μακεδονική γλώσσα δεν είχαμε ποτέ. Ο Μ. Αλέξανδρος διδάχτηκε από τλν Αριστοτέλη και μιλούσε ελληνικά.

Μας λέτε ότι εκχωρήσαμε την γλώσσα αλλά δικές σας κυβερνήσεις το έκαναν αυτό το 1977

Γιατί δεν προβάλατε επιφύλαξη στον διεθνή οργανισμό τυποποίησης γλωσσών και παραδόσατε την συντομογραφία ΜΚ και MKD.

Και για όσους θεωρούν ότι αυτά είναι πολύ τεχνικά σας επαναλαμβάνω δήλωση του Ευάγγελου Αβέρωφ, ως ΥΠΕΞ το 1959 είχε πει το εξής για την μειονότητα που ήταν τοτε το μειζον θέμα:

«Πρώτον εις την ελληνικήν Μακεδονία δεν ομιλείται η μακεδονική γλώσσα η οποία ομιλείται εις τα Σκόπια και έχει και γραμματικήν και συντακτικόν, ομιλείται ένα τοπικόν ιδίωμα το οποίο δεν έχει καμία σχέση με την μακεδονικήν γλώσσαν.»

Αυτή η δήλωση είναι πραγματικά αποκαλυπτική.

Κατεδαφίζει με μια και μόνη κίνηση όλες τις αντιεπιστημονικές, πατριδοκάπηλες ανοησίες που έχουν κατατεθεί το τελευταίο διάστημα στην δημόσια συζήτηση:

Αφενός ο Αβέρωφ, με την ιδιότητα του Υπουργού Εξωτερικών, , αναγνωρίζει το προφανές: ότι δηλαδή εκτός από την ελληνική Μακεδονία υπάρχει και άλλη Μακεδονία που δεν είναι ελληνική. Διαφορετικά δεν θα χρειαζόταν ο σχετικός προσδιορισμός.

Αφετέρου αναγνωρίζει την ύπαρξη μακεδονικής γλώσσας από το 1959 . Φαντάζομαι δεν τον θεωρείτε τον Αβέρωφ εθνομηδενιστή. Την αναγνωρίζει με γραμματική και συντακτικό, και απαντά με σαφήνεια και σε όλους εκείνους τους υποτιθέμενους λόγιους και γλωσσολόγους που προσπαθούν να πείσουν ότι μια γλώσσα δεν είναι γλώσσα, στέλνοντας στον κάλαθο των αχρήστων και την επιστημονική τους αξιοπρέπεια αλλά και τον ορθό λόγο.

Ως προς το δεύτερο ισχυρισμό σας τώρα, περί της δήθεν εκχώρησης μακεδονικής εθνότητας που εμπλουτίστηκε τώρα τελευταία με κατηγορίες ότι δήθεν η Συμφωνία εκχωρεί και το μακεδονικό λαό.
Η Συμφωνία, όπως έχω πολλές φορές εξηγήσει και όπως αναφέρεται και στην ρηματική διακοίνωση των γειτόνων, με τον όρο nationality εννοεί την ιθαγένεια και όχι την εθνότητα.

Ειδικά δε στη ρηματική διακοίνωση τα πράγματα γίνονται τόσο σαφή που είναι αυταπόδεικτα. Καθώς οι γείτονες μας ρητά αναφέρουν ότι η ιθαγένεια δεν προκαταλαμβάνει την εθνοτική ένταξη των πολιτών της Βόρειας Μακεδονίας.

Και δεν θα μπορούσε να συμβαίνει αλλιώς.
Διότι:

Σε όλα τα διεθνή κείμενα, από την Οικουμενική Διακήρυξη έως την ευρωπαϊκή σύμβαση για την ιθαγένεια ρητά ο όρος ιθαγένεια αποδίδεται με τον όρο nationality και δεν προσδιορίζει την εθνική ένταξη του ατόμου.

Και αυτό είναι λογικό καθώς στο διεθνές δίκαιο δεν υπάρχουν γενικώς αποδεκτά χαρακτηριστικά ή γενικά αποδεκτοί ορισμοί του Έθνους ή του λαού.

Άρα λοιπόν η Συμφωνία δεν ρυθμίζει γιατί δε θα μπορούσε να ρυθμίζει θέματα που αφορούν το λαό και το έθνος.

Τα κράτη αναγνωρίζουν κράτη, όχι λαούς.

Και τα θέματα της ιθαγένειας αφορούν ακριβώς τη σχέση του πολίτη με το κράτος.

Καμία σχέση δεν έχουν με τα θέματα εθνικής ταυτότητας και ένταξης σε μια εθνότητα που αφορούν την ατομική ή την συλλογική συνείδηση και τον μη δυνάμενο να περιοριστεί αυτοπροσδιορισμό ενός ατόμου ή ενός λαού.

Εσείς όταν διαπραγματευόσασταν τι ακριβώς κάνατε για την αναφορά σε μακεδονικό έθνος στο σύνταγμα της γειτονικής χώρας ;

Ρωτάω λοιπόν τους συναδέλφους: την τελευταία φορά που έγινε συζήτηση για αλλαγή του Συντάγματος της γείτονος, το 1992, επί Κυβέρνησης Μητσοτάκη, ο κ Σαμαράς είχε ζητήσει αφαίρεση των αναφορών του Συντάγματος της γείτονος σε μακεδονικό έθνος ή λαό;

Η απάντηση είναι Όχι.

O κ Σαμαράς, όταν διαπραγματεύθηκε το Πακέτο Πινέιρο κατέθεσε συνταγματικές αλλαγές που είχαν να κάνουν αποκλειστικά με την μη διεκδίκηση μειονότητας από τη γείτονα και εξάλειψη των επεκτατικών της αναφορών.

Καμία αναφορά δεν είχαν σε αλλαγή των λεκτικού του Συντάγματος σε σχέση με μακεδονικό λαό ή έθνος.

Τις καταθέτω σήμερα αλλά δεν είναι αποχαρακτηρισμένα και ας είναι για γνώση μόνο των πολιτικών αρχηγών.