Θα βρείτε ελάχιστους να διαφωνούν: H καλύτερη ομάδα που παρουσίασε η Βραζιλία σε Μουντιάλ μετά από εκείνη του Πελέ ο 1970, ήταν αυτή του Ζίκο και του Σώκρατες στο Μουντιάλ του 1982.
Παίκτες-καλλιτέχνες, θεαματικά ποδόσφαιρο και γκολ σπάνιας ομορφιάς.
Κάτω από τα δοκάρια της βρισκόταν ένας τερματοφύλακας –ναυάγιο. Ο συγχωρεμένος Βαλντίρ Πέρες.
Οι καλλιτεχνικές δημιουργίες των Βραζιλιάνων στην επίθεση υπονομεύονταν από τα αστεία γκολ που δεχόταν ο Πέρες κάθε φορά που χρειαζόταν να κάνει μια απλή επέμβαση. Η Βραζιλία έχασε 3-2 από την Ιταλία του Ρόσι και δεν πήρε το τρόπαιο.
Την θυμόμαστε -οι μεγαλύτεροι- ως μια σπουδαία ομάδα αλλά εκείνος ο τίτλος -στα γήπεδα της Ισπανίας- πήγε στους κυνικούς Ιταλούς. Ο τότε προπονητής Τέλε Σαντάνα δέχτηκε αυστηρή κριτική για την επιλογή του Βαλντίρ Πέρες αλλά η ζημιά είχε γίνει.
Κανείς δεν είχε αντίρρηση ότι η Βραζιλία ήταν η καλύτερη Εθνική Ομάδα στον κόσμο αλλά οι παικταράδες της επέστρεψαν σπίτια τους με άδεια χέρια. Το βράδυ της Παρασκευής πήραμε την επιβεβαίωση ότι κι αυτή η ομάδα της Βραζιλίας είναι η καλύτερη Εθνική Ομάδα στον κόσμο. Το αντιληφθήκαμε σε ένα παιχνίδι όπου οι Βραζιλιάνοι ηττήθηκαν από το Βέλγιο και πήγαν πάλι πρόωρα σπίτι τους.
Οσα είδαμε από την ομάδα του κόουτς Τίτε για μισή ώρα στο δεύτερο ημίχρονο πιστοποίησαν την αγωνιστική ανωτερότητα των «μάγων της μπάλας». Ακόμα και στην εποχή του βιομηχανοποιημένου ποδοσφαίρου όπου τον πρώτο λόγο έχουν η δύναμη και η ταχύτητα, οι βραζιλιάνοι έδειξαν ότι έχουν τον τρόπο να δημιουργούν σε κλειστούς χώρους. Να αλλάζουν ταχύτατα περικυκλωμένοι από τα σώματα των αντιπάλων, να εξαφανίζουν την μπάλα και να την εμφανίζουν ξαφνικά μέσα στη περιοχή των αντιπάλων τους.
Η διαφορά είναι ότι κάτω από το τέρμα τον Βέλγων δεν βρισκόταν κάποιος τερματοφύλακας σαν τον μακαρίτη Βαλντίρ Πέρες ή απλά ένας καλός τερματοφύλακας. Ο Τιμπόν Κουρτουά επιβεβαίωσε ότι παραμένει μέσα στους τρεις καλύτερους τερματοφύλακες του κόσμου και σταμάτησε οχτώ φορές τους Βραζιλιάνους.
Είναι όμως και ο τερματοφύλακας μέρος του παιχνιδιού. Αυτός είναι ο πρώτος λόγος που η καλύτερη ομάδα στον κόσμο αποκλείστηκε δίκαια από τον Βέλγιο.
Οι «κόκκινοι διάβολοι» αξιοποίησαν τις ευκαιρίες που δημιούργησαν και ο προπονητής τους Ρομπέρτο Μαρτίνεθ, σπεκουλάρισε πάνω στην βασική αδυναμία της βραζιλιάνικης ομάδας.
Χωρίς τον αμυντικό χαφ…
Στην πιο κρίσιμη αναμέτρησης οι βραζιλιάνοι παρατάχτηκαν στο γήπεδο με έναν Βαλντίρ Πέρες στη εντεκάδα τους. Αυτή τη φορά όχι κάτω από το τέρμα τους αλλά στην μεσαία γραμμή τους. Ο βασικός αμυντικός τους χαφ, ο Κάρλος Καζεμίρο ήταν τιμωρημένος με δυο κίτρινες κάρτες και τη θέση του πήρε ο Φερναντίνιο. Δικαιολογημένα θα αναρωτηθεί κανείς, ποια είναι η τόσο μεγάλη διαφορά όταν έναν παίκτη που αγωνίζεται στην Ρεάλ Μαδρίτης τον αντικαθιστά κάποιος που αγωνίζεται στην Μάντσεστερ Σίτι; Η διαφορά ήταν μεγάλη και μάλιστα αναμενόμενη για όσους παρακολουθούσαν στενά την ομάδα της Βραζιλίας.
Ο Καζεμίρο ήταν μέχρι εκείνο τον αγώνα ο πολυτιμότερος παίκτης της Βραζιλίας. Σταματούσε τις επιθέσεις των αντιπάλων του στην μεσαία γραμμή και έδινε την πρώτη σωστή πάσα στον Κουτίνιο για να αρχίσει άμεσα και πριν ο αντίπαλος οργανωθεί, η αντεπίθεση των συμπαικτών του. Ο Φερναντίνιο πέτυχε γκολ σε βάρος της ομάδας του (!) και στην φάση του δεύτερου γκολ των Βέλγων αδυνατεί να σταματήσει έστω και με φάουλ τον επελαύνοντα Λουκάκου.
Ο Καζεμίρο με το ψηλό κορμί του θα μπορούσε να αντιπαρατεθεί στον αέρα με τον Λουκάκου και τον Φελαϊνί. Ο Φερναντίνιο δεν θα μπορούσε όπως και δεν μπόρεσε τελικά. Η απουσία του Καζεμίρο ήταν ο λόγος που ο προπονητής του Βελγίου χρησιμοποίησε τον Φελαϊνί εξασφαλίζοντας υπεροπλία στην μεσαία γραμμή και νίκες στις περισσότερες προσωπικές μονομαχίες. Ετσι πρόκυψε ένα ποδοσφαιρικό παράδοξο: Η Εθνική Βραζιλίας απέδειξε ότι είναι η καλύτερη ομάδα στον κόσμο σε ένα παιχνίδι το οποίο έχασε δίκαια και αποκλείστηκε…
Ποιος Νεϊμάρ…
Απέναντι στους Βέλγους ο σούπερ στρ της Βραζιλίας έκανε ένα συνετό παιχνίδι. Δεν εκτέθηκε με θεατρινισμούς δεν αναλώθηκε σε διαμαρτυρίες και έπαιξε λιγότερο για τον εαυτό του και περισσότερο για την ομάδα του. Αποδείχτηκε λοιπόν πως είναι ένας σπουδαίος παίκτης αλλά τόσο σπουδαίος όσο και άλλοι συμπαίκτες τους όπως ο Κουτίνιο, ο Ντάγκλας Κόστα και ο Φιρμίνο. Αν ήταν κάτι παραπάνω όφειλε να το δείξει σε αυτό το ματς. Δεν το έδειξε. Παρατηρώντας αυτόν από την μια πλευρά και τον αρχηγό των Βέλγων Αζάρ από την άλλη μπορούσες να αντιληφθείς ότι τα ακκίσματα με την μπάλα, οι προσποιήσεις σε ακίνδυνα σημαία του γηπέδου και οι εκτελέσεις όλων των στημένων δεν σε κάνουν απαραίτητα καλύτερο παίκτη στον κόσμο και όχι πιο χρήσιμο για την ομάδα σου από όσο είναι ο Εντέν Αζάρ για την ομάδα του Βελγίου…