Γράφει ο Χριστόφορος Βασιλειάδης
Ήταν το 2010 όπου όλος ο πολιτικός κόσμος κατακεραύνωνε το πασοκ για την επιλογή του να προσφύγει σε μηχανισμό δανειακής στήριξης. Και όταν λέμε όλος εννοούμε όλος. Ακόμη και η…Νέα Δημοκρατία διά Σαμαρά και…Ζαππείων.
Απ΄το εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ ακούστηκαν διαφωνίες για τον τρόπο χειρισμού. Ειπώθηκε το προφανές: μια τέτοια απόφαση απαιτεί διευρυμένη κοινοβουλευτική αποδοχή.
Στην πορεία η Νέα Δημοκρατία και ο Αντώνης Σαμαράς είδαν το «φως το αληθινόν» και με…άλλο μάτι τον μηχανισμό δανειακής σύμβασης.
Ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ όταν είδε τα εκλογικά του ποσοστά να ανεβαίνουν…επικίνδυνα, ο ΣΥΡΙΖΑ που, θα «έσκιζε μνημόνια», θα…«πετούσε μνημόνια» άρχισε να έχει δεύτερες σκέψεις. Το μνημόνιο θα…ήταν αντικείμενο νέας διαπραγμάτευσης.
Λίγο αργότερα, η πολύπαθη δημοκρατική παράταξη που σήκωσε μόνη της το πολιτικό βάρος και την φθορά λόγω μνημονίου προχώρησε σε μια νέα σειρά πρωτοβουλιών. Ανεξήγητη για τους περισσότερους. Πήρε πρωτοβουλίες κατά του φασισμού και του νεοναζισμού.
Τότε που αρκετά ΜΜΕ, εφημερίδες προβάλανε τα στελέχη του πολιτικού μορφώματος ως τα νέα πρόσωπα του life style. Τότε που ελάχιστοι πολιτικοί απ΄όλους πολιτικούς χώρους αλλά και άνθρωποι της διανόησης και του πολιτισμού βλέπανε το κίνδυνο.
Για μια ακόμη φορά το…”μπήξε”, το…”δείξε” πασοκ δικαιώνεται.
Και αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς χωρίς να αποκομίζει πολιτικά οφέλη. Στην πρώτη περίπτωση υπέστη πολύ σοβαρό πλήγμα με την ραγδαία συρρίκνωσή του ενώ στην δεύτερη περίπτωση οι αλλαγές στο πολιτικό φάσμα είναι μετακινήσεις στην…δεξιά πολυκατοικία.
Κοινή συνισταμένη και στις δυο περιπτώσεις η συμμετοχή σε κυβερνήσεις ευθύνης και λήψης αποφάσεων. Διότι είναι πολύ εύκολο ο καθείς να λέει το μακρύ και το κοντό του “απ΄έξω” και αλλιώς “από μέσα”.
Και το σημαντικότερο είναι ότι ανεξάρτητα από το τι…«λέει» έχει πολύ περιορισμένες δυνατότητες να κάνει πράξη αυτό που λέει αν είναι κόμμα εκτός κυβέρνησης ή ασφαλώς εξωκοινοβουλευτικό.
Ναι είναι εκνευριστικό. Αλλά η Δημοκρατική Παράταξη δικαιώνεται πάλι…