Τοπ Ταπί.
Στην ταινία του Ζυλ Ντασέν, «Τοπ Καπί», μια συμμορία διαρρηκτών σχεδιάζει και εκτελεί, με αριστοτεχνικό τρόπο, την αρπαγή ενός πολύτιμου ξίφους με διαμάντια, από το ομώνυμο μουσείο.
Προχθές, στην Πόλη, η τουρκική πλευρά, και για την ακρίβεια, το τουρκικό, επιχειρηματικό κεφάλαιο, δε χρειάστηκε ούτε σκοινιά, ούτε μηχανισμούς αιώρησης, ούτε περίτεχνα κόλπα για να εισέλθει και να αρπάξει τη μερίδα του λέοντος από τα ζητήματα «χαμηλής πολιτικής» μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, που αποφέρουν όμως, υψηλή κερδοφορία.
Αρκούσε η… καλή θέληση της ελληνικής κυβέρνησης και των ελλήνων επιχειρηματιών, που βάζουν πλάτη για την ανέγερση των νέων, οικονομικών γεφυρών πάνω από το Αιγαίο.
Με μεθοδικότητα και… χρονοκαθυστέρηση, ικανοποιείται το όνειρο του κλάδου εκείνου της ελληνικής, κατ’ όνομα αστικής τάξης, ο οποίος, στις αρχές του 20ου αιώνα διαδέχτηκε λίγο – πολύ τους κοτζαμπάσηδες της Τουρκοκρατίας και έβλεπε στην παραπαίουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία, έναν υπερπολύτιμο, οικονομικό σύμμαχο και εταίρο και όχι απαραίτητα έναν φιλοπόλεμο γείτονα και προαιώνιο εχθρό.
Ο πυρήνας των, 25 τον αριθμό, συμφωνιών, μεταξύ των διάφορων υπουργών και αντιπροσωπειών εντοπίζεται σε συγκεκριμένο σχέδιο και προσανατολισμό (καταρχάς της τουρκικής κυβέρνησης και των ελίτ της χώρας) : Τη διεκδίκηση και την ανάθεση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2020 στην Κωνσταντινούπολη.
Στο πλαίσιο αυτό, οι τούρκοι επιχειρηματίες των κατασκευών (ανάμεσά τους, και ο πανταχού παρών, στρατός των κεμαλιστών στρατηγών) ορέγονται την αυτούσια επανάληψη και μεταγραφή του μοντέλου του 2004 : Υπερκοστολημένες συμβάσεις, φθηνά, εργατικά χέρια, άνοδο τιμών και «φούσκα» ακινήτων στις in περιοχές, που θα φιλοξενήσουν τα αθλήματα, Ολυμπιακό Χωριό και mall καταναλωτικού παροξυσμού, και βέβαια, τουρίστες, επισκέπτες, ταξίδια και κρουαζιέρες στα νησιά του Αιγαίου και την Προποντίδα.
Προϋπόθεση των παραπάνω, δεν είναι μόνο η τελική ανάθεση των Αγώνων, αλλά και η δημιουργία, για κάθε ενδιάμεση «κατάσταση οικονομικής, έκτακτης ανάγκης (και κερδοφορίας ή προσοδοφορίας)», μιας ειδικής οικονομικής ζώνης «επιχειρηματικού ενδιαφέροντος», στο Αιγαίο. Οι μαρίνες, που εκποιούνται όσο – όσο σε τούρκους επιχειρηματίες είναι το πρώτο βήμα. Ο νέος (πιο) κατώτατος μισθός του «λαγού» – γενικού γραμματέα του υπουργείου Οικονομικών, Γιώργου Μέργου είναι προ των πυλών και θα εξασφαλίσει τα φθηνά, εργατικά χέρια εποχικής απασχόλησης του rooms to let, mousaka and syrtaki dance.
Οι Τούρκοι – για την ακρίβεια, η ελίτ τους και οι παρατρεχάμενοί της – ζουν το οικονομικό θαύμα τους, σε μια Πόλη, που δίπλα στις νέες, πολυτελείς κατοικίες, τα πολυκαταστήματα και την εμπορική κίνηση της πλατείας Ταξίμ ξεφυτρώνουν παραγκουπόλεις εσωτερικών μεταναστών από την Ανατολία, όπου ανθούν, η φτώχεια, η εκμετάλλευση, το έγκλημα και η πορνεία.
Το μάθημα του 2004 δε θα γίνει πάθημα ούτε για τους γείτονες. Μέχρι το απότομο τίναγμα και το σοκ της συνειδητοποίησης του τι εστί χρηματιστικοποίηση, ελίτ και λειτουργία του καπιταλισμού, που ξυπνά τον υπνοβάτη και τον αφήνει στο τοπ (εκείνων που έμειναν) ταπί… [space size=»30″]