Καταθετών και Μνημονίου ή Επτά ημέρες του Κόνδορα.
Την ώρα, που γράφονται αυτές οι γραμμές, ξημερώματα Δευτέρας, 25 Μαρτίου, η είδηση από τη συνεδρίαση του eurogroup, συνοψίζεται σε μερικές γραμμές μονόστηλου, παραπολιτικής στήλης: Οι συμμετέχοντες κατανάλωσαν πίτσες για βραδινό, μια στιγμή ‘’ανθρώπινης αδυναμίας’’ για τους τεχνοκράτες, τους γραφειοκράτες και τους πολιτικούς, μια είδηση ‘’ανθρώπινου μέτρου’’.
Τα μέτρα, όμως που συνοδεύουν το κυπριακό Μνημόνιο, είναι απάνθρωπα. Δε χρειάζεται να ξέρουμε τις λεπτομέρειές τους, δε χρειάζεται να ξέρουμε ποσοστά, ποσοστώσεις, οριζόντιες ή κάθετες κατανομές τους. Την τελευταία εβδομάδα, και μόνο η πρόταση, και μόνο η εισήγηση, και μόνο η νύξη ότι ένα όργανο, κοινοτικό, με την κατόπιν εορτής επικύρωση της κυπριακής Βουλής, απαιτούσε δήμευση καταθέσεων, αρκούσε να διαλύσει αυταπάτες, περιουσίες και κόπους ζωής.
Ένα από τα ελάχιστα οχυρά ‘’πίστης’’ στον καπιταλισμό, ήταν η πεποίθηση, ειδικά σε οικονομίες βασισμένες στο κυνήγι και την ‘’ανταγωνιστικότητα’’ της προσέλκυσης καταθέσεων και ζεστού χρήματος, ότι αυτές, οι καταθέσεις δηλαδή, είναι απαραβίαστες, εκτός αν συνυπολογίζονται και φορολογούνται σε ένα ενιαίο, φορολογικό σύστημα, το οποίο είναι γνωστό και φανερό (δε χτυπά σαν κεραυνός το δένδρο στον άνυδρο κάμπο).
Η Κύπρος έπαιξε αυτό το παιχνίδι κυνηγιού, με μεγάλη επιτυχία, τα προηγούμενα χρόνια της ευμάρειας και της ‘’φούσκας’’, λόγω ακριβώς και των όρων φορολογικής βελτιστοποίησης που προσέφερε, δηλαδή τους αναιμικούς, φορολογικούς συντελεστές, την άνεση αδειοδότησης εταιριών, τη χαλαρή εποπτεία, τα υψηλά επιτόκια καταθέσεων, την αφειδώλευτη δανειοδότηση για την ανέγερση και την απόκτηση κατοικιών.
Όλα όσα ονειρεύονται ορισμένοι κύκλοι να μεταλαμπαδευτούν (ακριβέστερα, να συνεχίσουν να κερδοσκοπούν) στην Ελλάδα, χτίζοντας θεμέλια υποκαταστημάτων και ρευστότητας, πάνω στον τάφο της κυπριακής οικονομίας.
Και φυσικά, με τις ίδιες ή χειρότερες, μεσο- και μακροπρόθεσμα, συνέπειες.
Κανονικά, και αν υπήρχε στιβαρή, σοβαρή και διεκδικητική πολιτική ηγεσία, θα είχε απεμπλέξει τον κυπριακό λαό, από το άγος των τραπεζών – ζόμπι κάποια χρόνια νωρίτερα. Και, κυρίως, δε θα επέτρεπε να εκτεθεί, καταρχάς η (ελάχιστη, όπως φαίνεται) ρευστότητα των τραπεζών αυτών, καθώς και η (έμμεση) έκθεση άλλων φορέων του νησιού, όπως τα ασφαλιστικά του ταμεία, στα ελληνικά χρεόγραφα, που πωλήθηκαν άρον – άρον από γερμανικά χέρια (τράπεζες, ταμεία και funds), παραμονές του (κατάπτυστου, επικίνδυνου και διαλυτικού) ελληνικού psi, που βύθισε, μαζί με τα ελλαδίτικα ασφαλιστικά ταμεία και αποθεματικά νοσοκομείων και ΑΕΙ, και τα κυπριακά, ταμειακά διαθέσιμα.
Ο καπιταλισμός δεν αναγνωρίζει , πια, κανόνες. Για την ακρίβεια, κινείται σε μια ‘’εκτός νόμου’’ περιοχή, που υποτίθεται ότι έπρεπε να χαλιναγωγήσουν οι πολιτικές ηγεσίες, και όχι να κανακέψουν. Και σε ό, τι αφορά την Ενωμένη Ευρώπη, τα ηνία της βρίσκονται στα χέρια ανθρώπων που δρουν κοντόφθαλμα και καιροσκοπικά.
Όπως ακριβώς έδρασαν και τώρα ‘’ανταμείβονται’’ γι’ αυτό, οι τραπεζίτες και τα μεγαλοστελέχη, που, σήμερα, κοινωνικοποιούν τις ζημιές τους, αναχωρώντας ταυτόχρονα από την κοινωνική ανταπόδοση και συμμετοχή, επιβαίνοντας στο χρυσοφόρο αερόστατο διάσωσης που τροφοδοτεί, μέχρι στιγμής, με επιτυχία, η υιοθέτηση των Μνημονίων λιτότητας στον Νότο και η μουλαρίσια στάση της Γερμανίας και του υπέρτατου οργάνου τιθάσευσης των αντιδράσεων, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ). Αν το καρότο, «τα άγια των αγίων», οι καταθέσεις, κόβεται σε κομματάκια, το μαστίγιο της ΕΚΤ (το ευρώ και η παροχή ρευστότητας) αρχίζει να διαλύεται στις ίνες του. Η απόφαση για την Κύπρο δρα σαν το λάδι στη φωτιά της καχυποψίας, για την ικανότητα ανάσχεσης της κρίσης στην Ευρωζώνη, την τύχη των καταθέσεων των πολιτών του Νότου, την τύχη των καταθέσεων οποιουδήποτε τρίτου, σε χώρες της Ευρωζώνης και, εν τέλει, την αποταμίευση σε ευρώ, κρατών, κυβερνήσεων, ταμείων, απλών ιδιωτών, είτε αυτή έχει γίνει σε χώρες της Ευρωζώνης είτε όχι.
Και αυτό γιατί πολύ απλά, κανείς δε θα θέλει να έχει στην κατοχή του, κεφάλαια και διαθέσιμα σε ένα νόμισμα, που οι… διαθέσεις της Γερμανίας, κατά κύριο λόγο, και οι… σιωπές συνενοχής των υπολοίπων, ανεβοκατεβάζουν κατά το δοκούν στα ταμπλό διαπραγμάτευσης των χρηματιστηρίων και των αγορών, θέτοντας εν αμφιβόλω την ύπαρξή του.
Και οι αμφιβολίες, σαν τα σύννεφα πριν από τη βροχή, πολλαπλασιάζονται και είναι πάρα πολύ απτές, αν αποδεχτούμε, καταρχάς ότι ένα νόμισμα και οι συσχετισμοί του, αποτυπώνουν πολιτικά, κοινωνικά, δημογραφικά και όχι μόνο δεδομένα και σχέσεις.
Ύφεση, διευρυμένες ανισότητες, πακέτα ‘’διάσωσης’’ και ‘’σωσίβια’’ που μοιάζουν με πέτρες και »τσιμεντώσεις’’ στα πόδια ναυαγών, ανεργία (ακόμη και στον «πυρήνα» της Ένωσης), άνοδος των εθνικιστικών, υστερικών φωνών, φασισμός, αμορφωσιά, κατάρρευση δημόσιας ασφάλισης και υγειονομικού συστήματος, μετανάστευση με τους δυσχερέστερους όρους για τη νέα γενιά επιστημόνων και υποαπασχολούμενων, απογοήτευση, αυτοκτονίες, νησίδες και οάσεις προκλητικού πλουτισμού μέσα σε μια θάλασσα και μια έρημο αναστολής κάθε παραγωγικής δραστηριότητας και δυσβάστακτης φτώχειας, αποικιοποίηση χρέους με αντάλλαγμα, ζεστό, αποταμιευμένο χρήμα σε οποιαδήποτε μορφή (καταθέσεις, ασφαλιστικά αποθεματικά, διαθέσιμα ταμείων κτλ) και φυσικούς πόρους.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, και έχοντας συμβάλλει με τον πιο απίθανο τρόπο, στην αυτοεκπληρούμενη προφητεία της διάλυσης τραπεζικών τομέων και περιφερειακών, οικονομικών συστημάτων, η Γερμανία (και οι συνοδοιπόροι της), μπορεί να υπερηφανεύεται ότι λειτούργησε αποτελεσματικότερα από τον (γερμανικής καταγωγής) Μαξ φον Σίντοφ, στον ρόλο του επαγγελματία εκτελεστή με την κωδική ονομασία «Κόνδωρ»: Η αργή, οικονομική δολοφονία του Νότου επιταχύνει τη διάλυση του ίδιου του συστήματος του ευρώ… Για τις συνέπειες, οι υποθέσεις, ίσως ωχριούν μπροστά στις ασκήσεις ύφους ενός κινηματογραφικού θρίλερ, πολλών μυστηρίων…
Για όποιον δεν έχει δει την ταινία Τρεις Μέρες του Κόνδορα, με ελληνικούς υπότιτλους : http://www.dailymotion.com/video/xgy39h_yy-yyyyy-yyyyy-yyy-yyyyyyy_shortfilms#.UU-XYxxQZLw
[space size=»30″]