Μπορείς να ανοίξεις τα μάτια σου και να σταματήσεις να προσποιείσαι ότι το πρόβλημα δεν υπάρχει, μέχρι να χτυπήσει και τη δική σου πόρτα
Γράφει η Μαρία Παπαδάτου*
Είναι ένα συνηθισμένο πρωινό όπως όλα τα άλλα.
Ξυπνάς βαριεστημένα και ετοιμάζεσαι βιαστικά να πας στη δουλειά σου.
Παίρνεις το λεωφορείο της γραμμής Β5 από τη Λεωφόρο Μεσογείων και κατευθύνεσαι στους Αμπελόκηπους.
Το λεωφορείο είναι γεμάτο ως συνήθως, ωστόσο σήμερα το πρωί μια σκυφτή φιγούρα τραβάει το βλέμμα σου.
Είναι μια κοπέλα, 30 ετών το πολύ και όμως το πρόσωπό της δείχνει πάνω από 40.
«Πρεζάκι θα είναι», σκέφτεσαι χωρίς να συνειδητοποιείς τον κυνισμό που χαρακτηρίζει τη σκέψη σου.
Δεύτερη σκέψη, «που να πηγαίνει; Μάλλον σε καμία πιάτσα του κέντρου» και το βλέμμα σου καρφώνεται στα σημάδια από τις ενέσεις.
Τρίτη σκέψη: «Κρίμα».
Η λύπη που νιώθεις για αυτή την κοπέλα σε πλημμυρίζει, αλλά είναι βέβαιο ότι το τελευταίο πράγμα που έχει ανάγκη είναι ο οίκτος σου.
Ωστόσο ούτε εσύ, ούτε κανείς άλλος από τους δεκάδες επιβάτες του λεωφορείου δεν σπεύδει να τη ρωτήσει αν χρειάζεται κάποια βοήθεια, παρά το ότι είναι εμφανές ότι με το ζόρι στέκεται όρθια.
Λίγα λεπτά αργότερα φτάνει η ώρα να αποβιβαστείς.
Κατεβαίνεις στη στάση σου όπως κάθε μέρα και κατευθύνεσαι στη δουλειά σου, όπως κάθε μέρα.
Για το «πρεζάκι» όμως η μέρα αυτή ίσως να είναι πολύ διαφορετική από τις άλλες.
Δεν θα το μάθεις ποτέ, επί της ουσίας δεν σε απασχολεί κιόλας.
Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί δεν σε απασχολεί;
Στο μυαλό σου έρχονται εικόνες από το κέντρο της Αθήνας, όταν λόγω εργασίας, κυκλοφορούσες σε περιοχές όπως η Πλατεία Βικτωρίας, η Ομόνοια, το Αρχαιολογικό Μουσείο…
Τότε οι εικόνες ναρκομανών αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς σου.
Ήταν σε κάθε γωνιά του υποβαθμισμένου κέντρου της Αθήνας, με μόνο σκοπό της ζωής τους να βρουν τη δόση τους και σε μια σκοτεινή ή φωτεινή γωνιά για να χτυπήσουν την ένεση, πρωί, μεσημέρι, βράδυ, δεν έχει και τόση σημασία.
Πολλές φορές δίπλα τους στέκονται αστυνομικοί, οι οποίοι κάνουν ότι δεν τους βλέπουν.
Όπως έκανες και εσύ κάθε μέρα που περνούσε, όπως κάνουν χιλιάδες συμπολίτες σου που απλά προσπερνούν.
Να ανησυχείς όταν ο πόνος του άλλου, το πρόβλημα, που τελικά δεν είναι μόνο δικό του, αλλά ολόκληρης της κοινωνίας, σε αφήνει παγερά αδιάφορο ή καταφέρνει απλώς να κεντρίσει την περιέργειά σου ή να προκαλέσει τον οίκτο σου.
Την επόμενη φορά μπορείς απλά να πάρεις ένα τηλέφωνο και να ζητήσεις βοήθεια, ενημέρωση, πληροφορίες.
Μπορείς να ανοίξεις τα μάτια σου και να σταματήσεις να προσποιείσαι ότι το πρόβλημα δεν υπάρχει, μέχρι να χτυπήσει και τη δική σου πόρτα.
ΟΚΑΝΑ: Τηλ: 210-8898200
Γραμμή βοήθειας για τις εξαρτήσεις από το ΚΕΘΕΑ: 1145
Μονάδα Απεξάρτησης 18 Άνω (Συμβουλευτικός Σταθμός): τηλ. 210-36.11.803 – 210-36.14.242
Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης και Πληροφόρησης για τα Ναρκωτικά: τηλ. 210 3536902 – 210 6170014
210 – 6536902 και 0030 – 210 – 6
*Δημοσιογράφος