TEAM USA ή μήπως ξανά… DREAM TEAM; Η Εθνική ομάδα των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής έκανε θραύση στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ισπανίας και θύμισε… άλλες εποχές, διαλύοντας όποιον βρέθηκε στο δρόμο της.
Και το φοβερό της υπόθεσης είναι πως απουσίαζαν τεράστιοι αστέρες του ΝΒΑ όπως: ο ΛεΜπρόν Τζέιμς, ο Κέβιν Ντουράντ, ο Πολ Τζορτζ, ο Ντουέιν Ουέιντ, ο Κρις Πολ, ο Μπλέικ Γκρίφιν, ο Καρμέλο Άντονι… και πολλοί άλλοι. Τι να τους κάνει όμως;
Ο Μάικ Σιζέφσκι έδωσε ρεσιτάλ στις επιλογές παικτών. Κάλυψε όλους τους τομείς του παιχνιδιού, ποντάροντας στα νιάτα και τον νεανικό ενθουσιασμό των rising stars της λίγκας. Χωρίς να έχει ανάγκη τους κορυφαίους της λίγκας. Ο ομοσπονδιακός τεχνικός των Αμερικανών είχε επιχειρήσει να κάνει κάτι παρόμοιο στο Μουντομπάσκετ του 2006 στην Ιαπωνία. Τότε ο ΛεΜπρόν, ο Ουέιντ, ο Χάουαρντ, ο Μπος και η… παρέα τους είχαν ως επί το πλείστον πιτσιρίκια. Μπορεί να μην εντυπωσίαζαν στο ξεκίνημα, όμως, όδευαν με μαθηματική ακρίβεια προς την κατάκτηση του χρυσού, πριν πέσουν πάνω στο ελληνικό τείχος!
Ήταν 1η Σεπτέμβρη πριν από οχτώ χρόνια, όταν στη Σαϊτάμα γράφτηκε ίσως το μεγαλύτερος έπος στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Η αρμάδα του Παναγιώτη Γιαννάκη, όχι απλά κοίταξε στα μάτια τις ΗΠΑ, αλλά κατάφερε να τις υποτάξει πολύ πιο εύκολα απ’ ό,τι μαρτυρά το τελικό 101-95, με τους Θοδωρή Παπαλουκά, Βασίλη Σπανούλη, Σοφοκλή Σχορτσανίτη, Δημήτρη Διαμαντίδη, Μιχάλη Κακιούζη, Δήμο Ντικούδη και τους όλους τους διεθνείς μας να… οργιάζουν. Αυτό το ματς ήταν που άλλαξε τη ροή της ιστορίας. Έκτοτε ο Μάικ Σιζέφσκι κάθισε και προβληματίστηκε. Μελέτησε καλύτερα τους international αντιπάλους του και κάθε χρόνο καταφέρνει να φτιάχνει όλο και καλύτερη ομάδα, με αποκορύφωμα την τελευταία. Αποτέλεσμα αυτού; Οι Αμερικανοί έχουν να χάσουν από εκείνο το παιχνίδι!!! Εννιά ολόκληρα χρόνια μόνο νίκες και καμία ήττα. Πώς να μην φουσκώνουμε από υπερηφάνεια για την επίσημη αγαπημένη μας;
Το πάθημα έγινε, λοιπόν, μάθημα για τον Σιζέφσκι, που έμαθε από τον Παναγιώτη Γιαννάκη. Τον τελευταίο άνθρωπο που κατάφερε να βάλει τους Αμερικανούς στον ρυθμό της ομάδας του. Φέτος, ειδικά ο περίπατος ήταν εκκωφαντικός. Ο κόσμος έφτασε στο σημείο να αποθεώνει τους Σέρβους, που κατάφεραν να χάσουν μόνο με… 129-92, γιατί πραγματικά έκαναν υπερπροσπάθεια απέναντι στους βιονικούς αντιπάλους τους και άξιζαν το χειροκρότημα.
Τι είχαν οι Αμερικανοί; Πέραν από ενέργεια και αθλητικά προσόντα, απίστευτη πολυφωνία στην επίθεση, με τους Κάιρι Ίρβινγκ, Τζέιμς Χάρντεν και Αντονι Ντέιβις να είναι οι πιο καθοριστικοί και όλους τους άλλους να φέρνουν εις πέραν τις αποστολές τους. Η εμφάνιση του πρώτου στον τελικό θα περάσει στο πάνθεον της ιστορίας, όπως και η γενικότερη παρουσία της TEAM USA στο Παγκόσμιο Κύπελλο, πολύ απλά γιατί εμφάνισε τον ορισμό της ομάδας, πράγμα σπάνιο για τα αμερικανικά δεδομένα.
Ας ελπίσουμε να μην ισχύσει η σκέψη των ιδιοκτητών, που θέλει στην εθνική νεαρούς παίκτες για να μην κινδυνέψουν με τραυματισμό οι αστέρες πρώτης γραμμής. Υπομονή μέχρι να ξεκαθαρίσει…
Πηγή: superbasket.gr
(ΥΓ. Παρότι απαγορευτική η επέμβαση σε άρθρα με επώνυμο, απαραίτητη η επισήμανση: δεν πρόκειται για «το μεγαλύτερο έπος στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού». Αλλά, για ένα από τα μεγαλύτερα, τα κορυφαία έπη…).