Το πρόβλημα με την ελληνική αριστερά δεν είναι ότι είναι αριστερά αλλά ότι είναι ελληνική – είναι, δηλαδή, βαθιά εμποτισμένη με τις ιστορικές παθογένειες της Ελλάδας, όπως το πελατειακό κράτος, ο νεποτισμός, ο κομματικός έλεγχος των θεσμών, και ο λαϊκισμός.
Θέλετε ένα πρόσφατο παράδειγμα; Είδατε πουθενά να προκηρύσσεται η θέση του προέδρου κα του διευθύνοντος συμβούλου για τον οργανισμό «Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος»; Όχι βέβαια! Όπως έκαναν όλες οι παλαιοκομματικές κυβερνήσεις της γραφικής μας χώρας, έτσι και η δήθεν αριστερή κυβέρνησή μας διόρισε ανθρώπους της κομματικής αρεσκείας της. Πρόεδρος του Κέντρου ο ηθοποιός κ. Κιμούλης, παρακαλώ!
Εχει εμπειρία στη διοίκηση μεγάλων πολιτιστικών οργανισμών ο κ. Κιμούλης; Οση έχει και ο κ. Γ. Μηλιός ως πρόεδρος τους Φεστιβάλ Αθηνών και ο κ. Ν. Θεοχαράκης ως πρόεδρος του Μεγάρου. Η ιδιότητα του κομματικού μέλους ή φίλου αρκεί! Να θυμίσω, με την ευκαιρία, ότι ούτε το δικό του θέατρο δεν είχε καταφέρει να ξελασπώσει οικονομικά ο κ. Κιμούλης το 2013 – τον κυνηγούσε η εφορία!
Είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε το Κέντρο ένα πρότυπο σύγχρονης διοίκησης δημόσιου οργανισμού. Αντ΄ αυτού τι κάναμε; Οτι κάνουμε πάντα: οι ιστορικοί εθισμοί της κομματοκρατίας για μια ακόμη φορά κατίσχυσαν.
Προσωπικά δεν εκπλήσσομαι. Απλώς κάθε φορά που το βλέπω θλίβομαι