Μια μικρή επισήμανση και μια συμβουλή, για τη «Χούντα» της εποχής μας.
Στο βιβλίο της Σαρλότ Μπέραντ «Τα όνειρα στο Γ Ράιχ» περιγράφεται πως το καθεστώς του Χίτλερ κατάφερε να ελέγξει όχι μόνο το συνειδητό μέρος της ζωής των ανθρώπων (όλα αυτά δηλαδή που καταλαβαίνουμε ότι σκεφτόμαστε), αλλά και το ασυνείδητο, όπως για παράδειγμα, τα όνειρα.
Το θυμήθηκα αυτές τις μέρες, διότι όσο περνάει ο καιρός, διαπιστώνω ότι το καθεστώς του ΣΥΡΙΖΑ (που δε θα μπορούσε να είναι η Χούντα που γνώρισαν οι γονείς μας, καθώς το 2016 υπάρχουν πολύ πιο εύκολοι, απλοί και αναίμακτοι τρόποι να επιβάλλει κάποιος τη θέλησή του στο λαό, δε χρειάζεται καν να βγάλει τα τανκς στο δρόμο) έχει εισβάλλει στον ατομικό μας κόσμο σε σημείο, που κατά μια έννοια, ο στόχος έχει επιτευχθεί: ελέγχουν τη σκέψη μας σε πολύ μεγάλο βαθμό. Μοιάζει σαν κάποιος να επιχειρεί να αφαιρέσει το δέρμα μας, που αποτελεί και ένα σύνορο του σώματός μας με την εξωτερική πραγματικότητα. Σαν να «χυνόμαστε» στο εξωτερικό περιβάλλον, να γινόμαστε ένα με αυτό.
Σκεφτείτε το. Καθημερινά βομβαρδιζόμαστε με φράσεις και εικόνες από τα έργα και τις ημέρες των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία είναι τόσο παράλογα, τόσο απίστευτα, τόσο εξωφρενικά, που μοιάζουν με όνειρο. Όπως μπορεί να δούμε στον ύπνο μας διάφορες σκηνές που δε συνδέονται μεταξύ τους όπως π.χ. το μαχαίρι του χασάπη, δυο ανθρώπους να περπατούν στην εξοχή, κάποιον να κυνηγάει ένα παιδί, μια βουτιά στη θάλασσα και να μη μπορούμε να καταλάβουμε πως συνδέονται όλα αυτά, το ίδιο συμβαίνει και με την καθημερινότητά μας.
Έχουμε την ατομική μας πραγματικότητα, τα προβλήματα, τις ασχολίες, τις υποχρεώσεις, τις ανάγκες, τις επιθυμίες του καθένας. Όλα αυτά, τα διαπερνά η είδηση π.χ. ότι οι Δικαστές κάνουν συμφωνίες με τον Τσίπρα για να πάρουν αυξήσεις. Αμέσως, αυτή η πληροφορία, διαβρώνει τη σκέψη μας όπως η σκουριά το σίδερο και ακολούθως και την ατομική μας πραγματικότητα. Ξαφνικά νιώθουμε ότι δεν έχει καμιά σημασία να δουλέψουμε και σήμερα, να σχεδιάσουμε κάτι, να πιούμε καφέ με έναν φίλο. Είναι μάταιο. Είναι όλα μάταια. Το καθεστώς, μας έχει ελέγξει.
Όσο πιο κραυγαλέα και σκανδαλώδη είναι τα γεγονότα, τόσο η μεγάλη εικόνα που είναι εκεί έξω και αποτελεί καθεστωτικό προϊόν εισβάλλει στο σπίτι μας. Ακόμη χειρότερα, το καθεστώς του ΣΥΡΙΖΑ , δεν εισβάλλει μόνο στο σπίτι, αλλά και στο μυαλό μας.
Έτσι, καταφέρνει κάθε μέρα, να βάζει την ατζέντα: σήμερα ο Πολάκης, αύριο ο Μουζάλας, μεθαύριο ό,τι και εμείς υιοθετούμε την ατζέντα του, ανίκανοι να ξεχωρίσουμε τον εαυτό μας από το γεγονός που προβάλλει το καθεστώς. Γινόμαστε δορυφόροι του, το εξυπηρετούμε.
Για παράδειγμα, όταν ο Τσίπρας συναντά την ιεραρχία της Εκκλησίας, ασχολούμαστε όλοι με αυτό. Είναι σημαντικό. Ποιος μπορεί να μας κατηγορήσει; Την ίδια στιγμή, μπορεί να μην έχουμε ούτε χρήματα για να αγοράσουμε φαγητό, αλλά δεν μας ενδιαφέρει – δεν το σκεφτόμαστε καν. Το βασικό είναι, να πάρουμε θέση για το ζήτημα της διδασκαλίας των Θρησκευτικών στα σχολεία και της κωλοτούμπας της «Αριστεράς» που ενώ δίδει πολιτικό όρκο μετά παραχωρεί ένα μέρος της κοσμικής εξουσίας στην Εκκλησία. Και επειδή η ικανότητα μας για σκέψη έχει επηρεαστεί ήδη, δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε τη σκοπιμότητα του Τσίπρα στο ντηλ με την Εκκλησία και καταφεύγουμε σε απλοϊκές ερμηνείες «είναι δειλός», «Η Αριστερά της κωλοτούμπας» κλπ. Το ότι αύριο δε θα έχουμε να φάμε, δεν έχει καμία αξία, δε μας απασχολεί καν. Το ότι αυτή ακριβώς είναι μια αιτία για την οποία ευθύνεται ο Τσίπρας επίσης δεν περνά από το μυαλό μας. Καταλήγουμε να τσακωνόμαστε αν «είναι όλοι ίδιοι» και τι έκαναν οι προηγούμενοι. Καμία επαφή με τα προβλήματα που μας τσακίζουν όλους, οριζόντια.
Έτσι, καταλήγουμε να προσφέρουμε εξαιρετικές υπηρεσίες στον ολετήρα. Αυτός κάνει τη δουλειά του, χτίζει και οχυρώνει το καθεστώς του και εμείς εγκλωβιζόμαστε όλο και πιο πολύ σε αυτό.
Σιχαίνομαι να δίνω συμβουλές, αλλά ίσως χρειάζεται να αρχίσουμε να κρατάμε ημερολόγιο, σαν μια άσκηση να καταλάβουμε ποια είναι όλα εκείνα που πραγματικά μας απασχολούν καθημερινά σε ατομικό επίπεδο, ποιες είναι οι σκέψεις που ανήκουν όντως σε εμάς και τι έχει φυτευτεί στο κεφάλι μας από την καθεστωτική προπαγάνδα. Ποια δηλαδή δεν αποτελούν όχι μόνο πρόβλημα, αλλά ούτε καν θέμα άξιο για συζήτηση.
Σήμερα, ας πούμε, δε θα ασχοληθώ με το θράσος του Παπά στην Εξεταστική Επιτροπή. Όταν αλλάξει κυβέρνηση, θα πρέπει να ασχοληθεί μαζί του το Ειδικό Δικαστήριο.
Σκέψου πριν αγοράσεις: οι αηδίες του ΣΥΡΙΖΑϊσμού, βλάπτουν σοβαρά το στομάχι. Μην τις βάζεις στο στόμα σου.
PS. Παράκληση: μη χρησιμοποιείτε τον όρο «ιδεοληπτικός» για να περιγράψετε τα κυβερνητικά στελέχη. Βαρέθηκα να ακούω να το λένε, ακόμη και σοβαροί άνθρωποι.
Ο όρος είναι παρμένος από την Ψυχοπαθολογία, μόνο που ο ιδεοληπτικός, γνωρίζει ότι οι ιδέες του είναι παράλογες και τον ενοχλούν και τον ίδιο, του προκαλούν δυσφορία, αλλά δε μπορεί να σταματήσει να τις έχει. Τα κυβερνητικά στελέχη, ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν πάσχουν από καμιά ιδεοληψία. Είναι ιδεολόγοι του ολοκληρωτισμού, το 2016.
Δεν είναι όπως παλιά, αλλά δε σημαίνει ότι είναι κάτι άλλο.
Είναι η «Χούντα» της εποχής μας.