Διαφωνώ εντελώς με τις προσεγγίσεις που βαφτίζουν τους πολίτες «ηλίθιους» και αμαθείς, τονίζοντας μάλιστα ότι πλησιάζει η «δικτατορία των αμαθών»(!). Και έχει πλάκα, γιατί ουσιαστικά υιοθετούν τη ρητορική περί αμνοεριφίων με άλλο λεξιλόγιο.
Αναρωτιέμαι, οι άνθρωποι που τα γράφουν αυτά από την άνεση του γραφείου τους, κυκλοφορούν ανάμεσα στους πολλούς; Μιλάνε μαζί τους; Χρησιμοποιούν τα ΜΜΜ, κλείνουν ραντεβού στα ιατρεία του ΕΣΥ, έχουν επαφή με τις δημόσιες υπηρεσίες, μετράνε ανέργους στην οικογένειά τους, πάνε το παιδί τους σε δημόσιο σχολείο;
Καταλαβαίνω βέβαια την ηδονή εκείνου που πιστεύει ότι είναι στην πλευρά των «έξυπνων» και «μορφωμένων», αλλά δε θέλω να τον δω στη Βουλή – αυτοί οι άνθρωποι είναι ακατάλληλοι για την πολιτική.
Είναι ένα πράγμα να ασκείς κριτική (και σωστά) στο εκπαιδευτικό σύστημα και τελείως άλλο να απαξιώνεις συλλήβδην τους ανθρώπους.
Αλήθεια, αυτό σε τι διαφέρει από τον ΣΥΡΙΖΑ;