Μια εκ βαθέων εξομολόγηση πραγματοποίησε με άρθρο του στους «The New York Times» ο Mike Tyson, μιλώντας για όλους και για όλα και χωρίς να κρύβει τίποτα αποκαλύπτοντας το πρόβλημά του με τα ναρκωτικά και το αλκοόλ.
Βρισκόμαστε στην εποχή του χρόνου, όπου όλοι θέτουμε τις προτεραιότητές μας και τους στόχους για το νέος έτος, να χάσουμε μερικά κιλά, να πάμε στο γυμναστήριο, να τρώμε υγιεινά, να είμαστε καλύτεροι χαρακτήρες και πάει λέγοντας.
Μετά από μερικούς μήνες πολλοί είναι όσοι χάνουν το δρόμο τους για να επανέλθουν την επόμενη χρονιά… Εγώ είμαι από εκείνους που δεν μπορεί να κάνει μια υπόσχεση και να μην την κάνει πράξη. Είμαι τοξικομανής.
Για τους τοξικομανείς η πειθαρχία δεν είναι δεσμευτική, κάτι που θα πρέπει να ακολουθείται και να δίνεται υπόσχεση στον εαυτό μας κάθε πρωτοχρονιά, αλλά κάτι αναγκαίο για κάθε λεπτό της ζωής μας.
Μπορεί να σας εκπλήσσει αυτό που λέω, αν αναλογιστεί κανείς όλες τις παραξενιές που ακολουθούν το όνομα Mike Tyson, αλλά ένα από τα καλύτερα του χαρακτήρα μου είναι η πυγμή που έχω και η πειθαρχία στους στόχους που θέτω.
Αυτό μου το εμφύσησε, ο προπονητής και μέντοράς μου, Cus D’Amato, που δουλέψαμε πολύ για να καταφέρω να γίνω ο πιο νέος πρωταθλητής βαρέων βαρών στην ιστορία.
Θυσίασα την κοινωνική μου ζωή, σε όλη την εφηβική μου ηλικία και για χρόνια έσπρωξα τον εαυτό μου και το σώμα μου καθημερινά πέρα από τα όρια.
Ο Cus πέθανε ένα χρόνο πριν κατακτήσω τον πρώτο μου παγκόσμιο τίτλο το 1986 και η απώλειά του με έσπρωξε στο ποτό και τα ναρκωτικά, αφού έχασα τη πειθαρχία επειδή βρέθηκα χωρίς λόγο ύπαρξης.
Στο τέλος αποσύρθηκα από την πυγμαχία το 2005. Από τότε πάλεψα για να είμαι και να παραμείνω νηφάλιος, κάποιες φορές με επιτυχία και κάποιες όχι.
Ακόμα και αν ήμουν σε θέση να με υποβάλω σε μια αυστηρότατη πειθαρχία, σε ότι αφορούσε το μποξ δεν είχα τα κατάλληλα εργαλεία για να σταματήσω την κατάπτωσή μου στις εξαρτήσεις.
Όποτε είχα τη δυνατότητα… μπουμ! Έκανα καταχρήσεις δεν ενημέρωνα τους σπόνσορές μου, τον θεραπευτή μου, ούτε τους πιο στενούς μου φίλους.
Για να τα καταφέρω αναγκάστηκα να αντικαταστήσω την ανάγκη για αλκοόλ και ναρκωτικά με την ιδέα του να γίνω καλύτερος άνθρωπος.
Έμαθα πως το να καταφέρεις να μείνεις νηφάλιος, δεν περιορίζεται μόνο στο να αποφεύγεις τα ναρκωτικά και το ποτό. Είναι ένας πραγματικός τρόπος ζωής που έγκειται στο να πετύχεις τους ηθικούς στόχους και να θέτεις προτεραιότητες στα πράγματα που κάνουν τη ζωή μας άξια για να την βιώσουμε.
Μην με παρεξηγήσετε. Τα ναρκωτικά και το αλκοόλ μου άρεσαν πάντα και ακόμα και τώρα μπορεί να κατρακυλήσω πάλι. Ποτέ μου δεν κατάφερα να νικήσω εκείνη τη ανάγκη μου.
Πάντα έπρεπε να αυξήσω τη συνείδησή μου για να καταφέρω να βρω διέξοδο κάτι που με την πάροδο των χρόνων με έσωσε από το να πέσω σε μια ζωή που κυριαρχούσε η ηδονιστική και εγωιστική κατάχρηση.
Ακόμα και όταν ήμουν ένα αντικοινωνικό παιδάκι και έκανα μικροληστείες στο Μπρούκλιν συζητούσα με τους φίλους μου για τη συμπεριφορά μας.
Ακόμα και όταν είχα πιάσε πάτο, κατάφερνα να με παρατηρώ από απόσταση και να σκέφτομαι την επίδραση των πράξεών μου στους άλλους.
Ακόμα και αν η συνείδησή σου σε προειδοποιεί, είναι εξαιρετικά δύσκολο να αναπτύξεις μια συνείδηση ηθική και αληθινή χωρίς να διαθέτεις υποστήριξη σε αυτό που κάνεις.
Όταν βρισκόμουν στο απόγειο της δόξας μου, ο περίγυρός μου ήταν απαίσιος. Ήμουν περιτρυγιρισμένος από άπληστους γύπες που έβαζαν χέρι στις τσέπες μου. Δεν μπορούσαν να νικήσω τέτοια άτομα στο ρινγκ της ζωής.
Τώρα είμαι τυχερός γιατί έχω δίπλα μου μια εκπληκτική γυναίκα και τα παιδιά μου. Το 2009 μου υποσχέθηκα να σταματήσω μετά το θάνατο από ατύχημα της Exodus, της μόλις 4 ετών κόρης μου.
Είχα αποφασίσει να ζήσω μια καλύτερη ζωή για το καλό της οικογένειάς μου αλλά ο πόνος ήταν τόσο μεγάλος που ξαναέπεσα στα ναρκωτικά.
Η απεξάρτηση είναι μια διαδικασία μεγάλη και δύσκολη και χωρίς μια διαρκή βοήθεια και κάποιον να σου δίνει κουράγιο να συνεχίσεις, θα ήταν σχεδόν αδύνατο…
Είναι παράξενο, αλλά για εμένα η επιτυχία είναι επικίνδυνη. Όταν ο κόσμος μου λέει «είσαι μεγάλος» ή «είσαι θεός» μου έρχεται αμέσως να ξαναπέσω στα ναρκωτικά!
Τότε είναι που λέω στον εαυτό μου, μα αφού η ζωή μου είναι τόσο φανταστική, τι κακό μπορεί να μου προκαλέσει ένα τσιγαριλικι; Τι κακό θα μου κάνει μια γουλιά «Hennessy» ή μια γραμμή κόκας, όταν όλα τα υπόλοιπα πράγματα που κάνω είναι τέλεια και ειδικά όταν διάσημοι και καλοί άνθρωποι που με περιτριγυρίζουν με προμηθεύουν με ναρκωτικά;
Έμαθα πλέον πως όταν οι άνθρωποι με συγχαίρουν θα πρέπει να επικεντρώνομαι στα ελαττώματά μου. Με αυτό τον τρόπο δεν επιτρέπω στον ναρκισσισμό μου να πετάξει στον ουρανό και να με κάνει να πιστεύω πως μπορώ να συμπεριφέρομαι άσχημα χωρίς να πληρώνω τα επακόλουθα των πράξεών μου.
Έμεινα «καθαρός» για πέντε χρόνια και μετά, τον περασμένο Άυγουστο, ξαναέπεσα και άρχισα πάλι να πίνω.
Μόλις είχα τελειώσει το βιβλίο μου και θα ξεκινούσε ένα ριάλιτι για τη ζωή μου στο Fox Sports. Δεν είχα συνηθίσει σε όλη αυτή την επιτυχία έξω από τα ρινγκ.
Είχα τόσο άσχημη ιδέα για τον εαυτό μου που περίμενα ανά πάσα στιγμή να μου συμβεί κάτι πολύ κακό. Έκρυβα από τους δικούς μου ανθρώπους, την κατάπτωσή μου, αντί να κάνω το ακριβώς αντίθετο, αφού έπρεπε να μιλήσω για αυτό που με έτρωγε.
Αυτή είναι η χειρότερη αίσθηση που μπορεί να έχει κανείς, όταν κρατάει πράγματα μέσα του.
Μόλις έλυσα αυτά τα προβλήματα χάρις την ψυχοθεραπεία και μιλώντας τίμια και αληθινά στην οικογένειά μου, αισθάνθηκα ένας αναγενημένος, νέος άνθρωπος.
Στο παρελθόν, συνέχιζα τον κακό δρόμο μέχρι που να πάθαινα κάποιο ατύχημα με το αυτοκίνητο ή μέχρι να με συλλάβουν. Αλλά αυτή τη φορά μετά από δυο ή τρεις μέρες ποτού, επέστρεψα.
Δεν περίμενα μια εξωτερική επέμβαση, απλά σταμάτησα να πίνω. Μετά από πολλά χρόνια ψυχοθεραπείας, έμαθα να μην χτυπάω τον εαυτό μου και μου υπενθύμισα πως η πτώση είναι μέρος της προσπάθειας.
Ποτέ στη ζωή μου δεν ήμουν τόσο καλά όσο είμαι τώρα. Βρίσκομαι στον δρόμο της ταπεινοφροσύνης και έχω την απόλυτη επίγνωση πως δεν μπορείς να δίνεις διαταγές αν δεν έχεις υποφέρει πρώτα.
Κοιτάω με ανυπομονησία αυτό το ένδοξο 2014 κατά το οποίο όλα τα καλύτερά μας όνειρα θα γίνουν πραγματικότητα.