Έχουν περάσει εννέα χρόνια από την οικονομική κρίση και οι άνθρωποι δεν είναι ακόμα έτοιμοι να συγχωρήσουν τη Wall Street.
Οι κανονισμοί που έχουν τεθεί σε εφαρμογή για να αποφευχθεί μια επανάληψη, πιθανότατα θα παραμείνουν στη θέση τους για τουλάχιστον μια γενιά, παρά το γεγονός ότι είναι λίγο υπερβολικοί. Και αυτό δεν περιλαμβάνει νέες ρυθμίσεις, όπως την αδέξια βαπτισμένη οδηγία MiFID II, η οποία, επισκευάζοντας πράγματα που δεν έχουν «χαλάσει», προκαλεί μεγάλη αναστάτωση στην Wall Street ανάποδα. Προσθέστε σε αυτά μια γερή δόση αυτοματοποίησης και αλγοριθμικών συναλλαγών και πολλοί επαγγελματίες του χρηματοπιστωτικού τομέα μετά βίας αντέχουν.
Αλλά το ενδιαφέρον είναι ότι οι άνθρωποι όντως αντέχουν! Είναι πρόθυμοι να κάνουν την ίδια δουλειά για λιγότερα χρήματα. Σίγουρα, οι τραπεζίτες εξακολουθούν να πληρώνονται καλά, παρόλο που τα επίπεδα αποδοχών έχουν μειωθεί, αλλά ο πραγματικός λόγος που μένουν στον κλάδο είναι ότι τους αρέσει αυτό που κάνουν. Η Wall Street αφαίρεσε χιλιάδες θέσεις εργασίας μετά την κρίση, αλλά αυτό αρχίζει να αντιστρέφεται. Καταγράφηκαν 178.000 θέσεις εργασίας σχετιζόμενες με χρεόγραφα στη Νέα Υόρκη το Σεπτέμβριο, δηλαδή οι πιο πολλές από την οικονομική κρίση.
Αυτή είναι μια νέα πραγματικότητα. Στο παρελθόν, ο κόσμος ήθελε να δουλέψει στην Wall Street για τους λάθος λόγους: τα χρήματα. Στο τμήμα εκπαίδευσης συνεργατών της Lehman Brothers, όπου εργάστηκα, υπήρχαν 300 κάτοχοι MBA. Οι περισσότεροι είχαν ακούσει για ανθρώπους με κέρδη που ήταν δυσανάλογα με την ευφυΐα τους ή την εργασιακή τους ηθική και είχαν εμφανιστεί σε εκδηλώσεις στελέχωσης της Wall Street με μπύρες και κροκέτες στο χέρι. Λίγοι είχαν πάθος για τις χρηματοπιστωτικές αγορές. Πολλοί σημείωσαν πολύ καλές επιδόσεις για μερικά χρόνια, έως ότου τους «έφτυσε» η βιομηχανία.
Το ενδιαφέρον στοιχείο στον τρέχοντα κύκλο, που δείχνει σαν να βρίσκεται στο πάνω μέρος του, είναι ότι οι άνθρωποι εξακολουθούν να αποζημιώνονται σαν να βρίσκονταν στο κάτω μέρος. Το άλλο ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι οι άνθρωποι είναι λίγο ή πολύ πεπεισμένοι ότι οι καλές παλιές μέρες έχουν παρέλθει. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν βγαίνει χρήμα, αλλά ότι είναι πιο δύσκολο από ποτέ. Η συμμόρφωση είναι κάπως παράλογη. Η γραφειοκρατία, συμπεριλαμβανομένου του ανούσιου κανόνα Volcker, που έχει διαταράξει τις καθημερινές δραστηριότητες που σχετίζονται με την αγορά οδηγώντας σε πτώση της ρευστότητας, εντείνει την απογοήτευση.
Θα ακούσει κανείς ακόμη για περιστατικά απάτης στην Wall Street ή για το φιάσκο μιας διαπραγμάτευσης, αλλά έχουμε την τάση να βρίσκουμε αυτά τα πράγματα επειδή τώρα τα ψάχνουμε. Η εποπτεία και επιβολή της νομοθεσίας είναι πιο αυστηρές από ποτέ. Οποιοσδήποτε συμμετέχων στην αγορά, θα σας πει ότι το επίπεδο της κακής συμπεριφοράς έχει μειωθεί κατά ένα συντελεστή 10 ή περισσότερο.
Η Wall Street είναι πλέον σχεδόν γεμάτη από υπαλλήλους με νοοτροπία γραφείου. Υπαλλήλους που κοιτάζουν συνεχώς το ρολόι τους. Αν αυτές τις μέρες πετάξεις μια σαΐτα σε μια αίθουσα συναλλαγών στις 5 το απόγευμα, δεν θα πετύχεις ψυχή. Όλοι επιστρέφουν στο σπίτι τους αντί να εργάζονται ως αργά πάνω σε συμφωνίες. Σε οποιαδήποτε συζήτηση μεταξύ δύο εργαζομένων του κλάδου, ο ένας θα ρωτήσει «πώς πάει η δουλειά» και ο άλλος θα απαντήσει «χάλια». Έπειτα θα ακολουθήσει λίγο μαύρο χιούμορ και η συζήτηση θα συνεχιστεί.
Οι περισσότεροι traders της γενιάς μου μπήκαν στον κλάδο με το όνειρο να βγάλουν εκατομμύρια. Τώρα είναι ικανοποιημένοι από το γεγονός ότι μπορούν να πληρώσουν δίδακτρα για το πανεπιστήμιο και φόρους ακίνητης περιουσίας, βάζοντας ίσως κι ένα μικρό ποσό στην άκρη.
Η δυσαρέσκεια απέναντι στην Wall Street αυτές τις μέρες τείνει να επικεντρώνεται στην ιδέα ότι υπάρχουν αυτοί οι διεφθαρμένοι, φουσκωμένοι διαχειριστές χρημάτων που πολύ πρόθυμα υπερχρεώνουν τους μετόχους τους με υψηλά λειτουργικά έξοδα. Ορισμένα κεφάλαια είναι υπερτιμημένα, αλλά η ελεύθερη αγορά έχει τρόπο να ξεκαθαρίζει τα πράγματα. Επίσης, ορισμένοι από αυτούς τους διαχειριστές χρημάτων είναι απλά κακοί στην δουλειά τους, αλλά η ελεύθερη αγορά έχει τρόπο να το λύνει και αυτό. Δεν είναι ζήτημα ηθικής. Υπάρχουν funds χαμηλού κόστους και funds υψηλού κόστους και η πρόσφατη ιστορία φαίνεται να αποκαλύπτει ότι τα funds χαμηλού κόστους αποδίδουν καλύτερα, αλλά είτε 1) δεν έχουμε αρκετά μεγάλη εμπειρία από το παρελθόν για να το αποδείξουμε πέρα από κάθε αμφιβολία, είτε 2) οι άνθρωποι νοιάζονται και για άλλα πράγματα εκτός από την απόδοση. Η ιδέα ότι η βιομηχανία διαχείρισης κεφαλαίων εξαπατά τον κόσμο είναι συνήθως ένα σύμπτωμα ορισμένων υποκείμενων πολιτικών προκαταλήψεων.
Όσο απωθητικά κι αν βρίσκετε τα ρολόγια πολυτελείας, τα πουλοβεράκια με φερμουάρ και τους πύργους με θαλασσινά, η Wall Street έχει καλό έργο να επιδείξει. Χωρίς αυτό να συνοδεύεται από την αίγλη του παρελθόντος. Θα χρειαστεί λίγος χρόνος προτού κάποιος φτιάξει ξανά μια ταινία με πρωταγωνιστή έναν χρηματιστή («Pretty Woman» ή «9 ½ εβδομάδες»), αλλά αρκετά με το μίσος και τη δυσαρέσκεια. Οι άνθρωποι σηκώνονται νωρίς για να πάνε στη δουλειά τους. Θα έρθει σίγουρα κι άλλη κρίση, αλλά μπορείτε ίσως να κατηγορήσετε την ποσοτική ανάλυση.