Ο Nusret Gökçe γεννήθηκε στο Ερζερούμ το 1983 και ήταν ένα από τα πέντε παιδιά ενός εργάτη ορυχείων. Όταν έγινε 2 ετών, η οικογένεια μετακόμισε στο Αρετσού, μια παραλιακή κωμόπολη που υπήρξε ελληνική, στην είσοδο του Κόλπου του Ιζμίτ, στη Θάλασσα του Μαρμαρά.
«Ο πατέρας μου δούλευε τόσο πολύ που τον έβλεπα μία φορά κάθε πέντε εβδομάδες» λέει ο Nusret στους Times για τα φτωχικά παιδικά του χρόνια. «Ήταν εξαιτίας της δύσκολης οικονομικής μας κατάστασης που τα μεγαλύτερα αδέλφια μου κι εγώ δεν πήγαμε σχολείο. Εγώ σταμάτησα στην έκτη δημοτικού. Έπρεπε να δουλέψω. Μόνο οι δύο μικρότεροι αδελφοί μου κατάφεραν να πάνε σχολείο και να αποφοιτήσουν». Στα 14 του έγινε μαθητευόμενος κρεοπώλης στο κονσεπτικό κρεοπωλείο Bostancı Bazaar of Butchers, το οποίο ήταν παράλληλα και εστιατόριο. «Εργαζόμουν ασταμάτητα, δεν έπαιρνα άδειες ούτε υπερωρίες, δεν πήγα ποτέ διακοπές. Δούλευα δεκαοκτώ ώρες την ημέρα, κάτι που εξακολουθώ να κάνω και σήμερα» δηλώνει στην ίδια συνέντευξη. Εκεί, όμως, ο Nusret δεν έβγαζε απλά τα προς το ζην. Δίπλα στους δέκα σεφ που εργάζονταν μάθαινε τα μυστικά του κρέατος. Το 2007 οι κόποι του απέδωσαν καρπούς και απέκτησε τα δικά του μαχαίρια και το καπέλο του σεφ, όμως δεν επαναπαύτηκε στις δάφνες του. «Άρχισα να αναρωτιέμαι πώς είναι τα πράγματα στον υπόλοιπο κόσμο. Τι γίνεται στην Αργεντινή, στις ΗΠΑ, στην Ιαπωνία; Έπρεπε να πάω σε αυτές τις χώρες, για να δω από κοντά πώς παράγουν το κρέας, πώς το επεξεργάζονται, πώς το σερβίρουν». Χωρίς να μιλάει καμία ξένη γλώσσα το εγχείρημα δυσκόλευε. Επιπλέον, ο μισθός του εξακολουθούσε να είναι χαμηλός για τέτοιου είδους όνειρα. «Ένας Γάλλος πελάτης με βοήθησε να πάρω δάνειο από την τράπεζα 7.000 τουρκικές λίρες (περίπου 2.000 δολάρια). Πρόσθεσα τον τελευταίο μου μισθό και έφυγα για Αργεντινή».
Για τρεις μήνες ταξίδευε σε φάρμες, κρεοπωλεία, εστιατόρια. Όσα μάθαινε του άνοιγαν την όρεξη. Με την επιστροφή στην Τουρκία απέδειξε τη δημιουργικότητά του. Πρόσθεσε στο μενού του Bostancı Bazaar of Butchers τα δικά του πιάτα. «Τα Cevizκαι Kafes έγιναν ανάρπαστα. Μετά την Αργεντινή η “χημεία” μου με το κρέας είχε αλλάξει. Ήθελα, όμως, να μάθω κι άλλα. Και για να τα μάθω, έπρεπε να πάω στις ΗΠΑ. Για να πάρεις, όμως, βίζα, πρέπει να έχεις χρήματα στην τράπεζα ή σπίτι στο όνομά σου. Δεν είχα τίποτα από τα δύο. Επιπλέον, δεν ήμουν παντρεμένος. Οι αιτήσεις μου απορρίφτηκαν τέσσερις ή πέντε φορές. Όμως δεν εγκατέλειψα την προσπάθεια. Στο μεταξύ είχε αρχίσει να με ανακαλύπτει ο Τύπος. Την επόμενη φορά που πήγα στο προξενείο, ζητώντας εκ νέου βίζα, είχα μαζί μου αυτά τα δημοσιεύματα. Έτσι, η υπάλληλος μου έδωσε τρίμηνη βίζα προσωρινής εργασίας».
Στη Νέα Υόρκη ανακάλυψε ένα νέο κόσμο. Δούλεψε ως μαθητευόμενος, δηλαδή αμισθί, σε τέσσερα εστιατόρια και «ανάγκασε» τους New York Times να γράψουν για το μενού του.
Η Επιτυχία
Στην Τουρκία, πλέον, δεν τον περίμενε τίποτα άλλο πέρα από την απόλυτη επιτυχία. Και πάλι, όμως, τα χρήματα στάθηκαν εμπόδιο. Ο παλιός καλός του φίλος, όμως, Mithat Erdem, πίστεψε στο ταλέντο και τις φιλοδοξίες του. «Δώσε μου χρήματα και θα σου δώσω μια ταμειακή μηχανή που θα μετράς χρήματα» του είπε και μετά από έξι περίπου μήνες τού αποπλήρωσε το δάνειο.
Το εστιατόριό του ονομάστηκε Nusr-et, όπως το όνομά του με μια παύλα να χωρίζει τα γράμματα, είχε οκτώ τραπέζια και δέκα υπαλλήλους. «Καθόμουν μπροστά από την ταμπέλα και την κοιτούσα. Ήμουν τόσο ευγνώμων για την καλή μου τύχη – ακόμα είμαι. Ήμουν ένας υπάλληλος των 500 δολαρίων και τώρα έχω 400 υπαλλήλους, ανάμεσά τους και τα αδέλφια μου. Άνθρωποι από όλο τον κόσμο έρχονται στα εστιατόριά μου για να φάνε, κάποιοι με ιδιωτικά αεροπλάνα. Αυτό είναι ευτυχία. Μεγάλη ευτυχία».
Μπορεί να ξέρουμε πολλά για την επαγγελματική του πορεία, όμως γνωρίζουμε ελάχιστα για την προσωπική του ζωή. Έχει ποστάρει αρκετές φορές φωτογραφίες με παιδιά, αφήνοντας να εννοηθεί πως είναι δικά του, αλλά δεν έχουμε δει ποτέ τη σύντροφό του, ούτε φοράει βέρα. Όμως, μια φωτογραφία του Instagram, τον Σεπτέμβριο του 2016 τον έδειχνε ανάμεσα σε 9 πιτσιρίκια και τον ίδιο να γράφει: «ο άντρας που δεν περνάει χρόνο με την οικογένεια του δεν είναι αληθινός άντρας». Είναι όλα τα παιδιά της φωτογραφίας δικά του ή είναι μαζί και τα ανίψια του; Είναι ένα ερώτημα το τι συμβαίνει στη ζωή του όταν κλείνουν οι κάμερες του κινητού του.