Στην πολιτική όπως και στη ζωή υπάρχουν τρεις κατηγορίες ανθρώπων. Αυτοί που λένε πολλά, αυτοί που κάνουν πολλά και αυτοί που κάνουν όσα λένε. Η πιο δυσεύρετη κατηγορία είναι σαφώς η τρίτη. Μετά από σωρεία απογοητεύσεων οι πολίτες δεν πιστεύουν πλέον σε αυτά που τους λένε οι πολιτικοί, όπως επίσης και στα δεδομένα που τους δίνουν τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης. Με την ανάπτυξη του διαδικτύου είναι μάλιστα τόση η διάχυση και το πλήθος της πληροφορίας που λαμβάνουν που δεν μπορούν να φιλτραριστούν σωστά.
«Η προφανής αλήθεια είναι μάλλον και η πιο σωστή», έλεγαν κάποτε οι διαφωτιστές βγάζοντας την ανθρώπινη σκέψη από του βάλτο της συνωμοσιολογίας, των ξορκιών και των απίθανων μεταφυσικών απαντήσεων για τα πράγματα που δινότανε σε προηγούμενες περιόδους.
Η πιο δημοφιλής λέξη του 2016 ήταν η «post truth politics», η πολιτική δηλαδή της μετά αλήθειας. Η εμπιστοσύνη των πολιτών όχι απλώς στους λαϊκιστές, αλλά στους καταφανώς ψεύτες. Όσο πιο ψεύτικη φαίνεται μια αλήθεια, όσο απίστευτη μπορεί να φαντάζει μία πληροφορία, τόσο πιο πιστευτή μπορεί να γίνει για μία μερίδα κόσμου, που φοβάται ότι χάνει την κοινωνική του θέση σε ένα κόσμο που αλλάζει.
Θεωρητικά, η πρώτη φόρα που βίωσε την πολιτική της μετά αλήθειας ήταν η Ελλάδα με την επικράτηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην εξουσία. Η σεισάχθεια, τα κινήματα «δεν πληρώνω», η ακύρωση των μνημονίων με ένα νόμο κι ένα άρθρο, η διαγραφή του χρέους με μια μονοκονδυλιά και σαφώς η κατασυκοφάντηση των πολιτικών τους αντιπάλων με ό,τι πιο απίθανο θα μπορούσε να σκεφτεί ο νους του ανθρώπου ήταν σαφώς η πρώτη επιτυχημένη στρατηγική στην εποχή των post truth politics. Άξιοι συνεχιστές υπήρξαν ο Τζόνσον, ο Φάρατζ και ο Τραμπ.
Η πιο cult έκδοση των post truth politics είναι το φαινόμενο Σώρρα στην Ελλάδα. Σαφώς πλουσιότερος από τον νέο πλανητάρχη, καθώς και από κάθε άλλον άνθρωπο στον πλανήτη, ο νέος σωτήρας των Ελλήνων θα τους σώσει με την αμύθητη περιουσία του που προήλθε από την πώληση της διαστημικής τεχνολογίας του θεού Απόλλωνα στις ΗΠΑ. Εδώ η πολιτική της μετά αλήθειας, φτάνει στην πολιτική της μετά λογικής. Και το πρόβλημα δεν έγκειται πια ούτε στον Σώρρα, ούτε καν στους υποστηρικτές του. Έγκειται στα όργανα μια υποτιθέμενα ευρωπαϊκής πολιτείας που βλέπουν πολίτες να εξαπατώνται και κάθονται με σταυρωμένα τα χέρια, καθώς και στους εκπροσώπους μέσων ενημέρωσης που τους προβάλλουν.
Απατεώνες, κλέφτες και ψεύτες ανέκαθεν υπήρχαν στην Ελλάδα. Αλλιώς δεν θα φτάναμε στη χρεοκοπία. Τα χαμερπή μέσα που χρησιμοποιούν κάποιοι όμως είτε για ανάγκες επιβίωσης είτε για νούμερα τηλεθέασης τους καθιστούν σαφώς μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης του δράματος της χώρας. Κρίμα. Γιατί κάποιοι πιστέψαμε ότι το θλιβερό κέρδος της τελευταίας εφταετίας ήταν αν μη τι άλλο η ωριμότητα.