Έχετε ποτέ κλειστεί μεσα στο μπανιο σας; Απογευμα προς βράδυ! Με κλειδωμένη πορτα και με κλειστά φώτα…
Δεν ξέρω γιατί αλλά το δοκίμασα. Ήθελα μια μέρα, σαν την σημερινή να εξαφανιστώ, και πήγα και κλειδώθηκα στο μπάνιο! Μπήκα στη μπανιέρα και τράβηξα και την κουρτίνα!
Ήταν από αυτές τις μέρες που όλοι και ολα ήταν ανυπόφορα! Γιατί;… Γιατί εγώ μου ήμουν ανυπόφορη.
Έκλεισα τα μάτια λοιπον και προσπάθηςα ν ακουσω όλες τις φωνές στο κεφαλι μου καθαρά! Νομιζα ότι σ’ ένα χώρο τοςο μικρο και σκοτεινό, η φασαρία στο κεφάλι μου θα γινόταν απλά μεγαλύτερη!
Κι ομως! Ο παγωμένος, σκοτεινός, μικρός αυτός χώρος λειτούργησε σαν, ας πούμε, καταφύγιο! Δεν φοβήθηκα παραπανω, ειχα μπει εκει μεσα για ν αντιμετωπιςω τους ηδη υπάρχοντες φόβους μου!
Οποτε οι φωνές σιγά σιγά γίνονταν ολο και πιο καθαρές! Σαν να έπαιρναν μορφή! Ειχαν απλωθεί σε όλο το χώρο και μου απευθύνονταν με σειρα, καθαρα και κατανοητά!
Αρχισα να καταλαβαινω τι τελικα φοβαμαι! Γιατι φοβαμαι, πιο πολυ απ’ οςο νομιζα! Κι ο φοβος ειναι σαν λαβύρινθος! Ειναι σαν μεγαλα υψωμένα τείχη… Κι η ελευθερία μου φυλακή!
Έμεινα μεσα εκει ώρες! Κάποιες στιγμές σιγοτραγουδουσα! Άλλες μ έπιανα να χαμογελώ χωρις να καταλαβαινω γιατι κι αλλες να κλαιω ! Θυμαμαι οτι ισως καποια στιγμη παραμιλούσα!
Μονο εκει ενιωθα ασφαλής! Δεν πιςτευω κανεναν πια και η ουσία της ζωης αυτοματα αρχίζει και καταρρέει. Μονη μου… Με φοβους που μου φόρεσαν φουστάνι!
Και μονο στο μπανιο μπορω και το πετάω απο πανω μου! Κολλημένοι φόβοι πανω μου! Βρωμια… Και μονο εκει μπορω να την ξεπλυνω!
Εχετε κλειστεί ποτέ στο μπανιο σας;…
Κάθαρση!
Τακ τακ τα γοβάκια στο διάδρομο, κοκκινο φουρω, περπαταω στο διάδρομο του παλατιού προς το μπανιο! Υπηρετη, γέμισε τη μπανιερα κι Ασε με μονη, εχω να πνίξω τους φοβους μου! Βγαζω το στεμμα… Τον πρίγκιπα; Οχι μην τον φωνάξεις…Τον φοβαμαι…
*Η Αγγελική Ανδρίτσου είναι ηθοποιός και θεολόγος.
Photo by Pari Antoniou