Γράφει η… @DearLadybug
Αναφερόμενος στην πολιτική διάσταση του θέματος της ξενοφοβίας στην Ελλάδα, ο Γουίλιαμσον προχωράει σε μια αποκάλυψη:«Οταν επισκεφτήκαμε το ελληνικό Κοινοβούλιο τον Νοέμβριο του 2012 και παρουσιάσαμε τα αποτελέσματα έρευνάς μας για την ξενοφοβική βία, ένα μέλος της κυβερνώσας παράταξης χαρακτήρισε τους ξένους που έρχονται στην Ελλάδα ως «κατσαρίδες»» υποστηρίζει σε επίμαχο σημείο του άρθρου του ο Γουίλιαμσον.
Η γλώσσα δεν είναι ποτέ ουδέτερη, ούτε απλώς «περιγραφική».
Εμπεριέχει ρητές ή άρρητες αξιολογήσεις, που αντανακλούν ατομική ή κοινωνικώς εδραιωμένη ιεράρχηση αξιών και που με τη σειρά τους χρωματίζουν την πραγματικότητα και επιχειρούν να διαμορφώσουν τη στάση που καλούμαστε να υιοθετήσουμε απέναντί της.
Η «περιγραφή» της πραγματικότητας ως «διασκεδαστικής», για παράδειγμα, σε καλεί να συμμετάσχεις στο ατελείωτο πάρτυ (ευκαιριών – για να θυμηθούμε την κυρίαρχη life-style ορολογία της περασμένης δεκαετίας: «το ζήτημα είναι να περνάς καλά», σωστά;), η περιγραφή της πραγματικότητας ως επικίνδυνης σε καλεί να αναλάβεις δράση για την ασφάλειά σου, η περιγραφή της ως βρώμικης σε καλεί να την «καθαρίσεις»(1) κοκ.
Επειδή λοιπόν ο δρόμος είναι ολισθηρός, κι η ιστορία της ανθρωπότητας βρίθει διωγμών και διώξεων της ελευθερίας της έκφρασης με αναμέτρητα προσχήματα, ας ξεκαθαρίσουμε ότι δεν υπάρχουν επικίνδυνες λέξεις καθαυτές, όπως δεν υπάρχουν κι επικίνδυνα βιβλία: είτε μιλάμε για τα μυθιστορήματα του Μαρκήσιου Ντε Σαντ, είτε για τη θεωρία της Εξέλιξης του Δαρβίνου (όχι τυχαία παραδείγματα).
Μόνο επικίνδυνοι άνθρωποι υπάρχουν, που χρησιμοποιούν τις λέξεις τους ως όπλα, όχι ιδεών, αλλά εναντίον της σωματικής ακεραιότητας, της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας των άλλων(2). Και που με αυτές καλούν, περισσότερο ή λιγότερο συνειδητά (που αποσκοπούσε, άραγε, η αποστροφή του προεκλογικού Σαμαρά περί «ανακατάληψης των πόλεων»;) στη τέλεση αντίστοιχων πράξεων που δυνάμει (3) στρέφονται κατά της ζωής των υποψήφιων θυμάτων – το υπέρτατο κι απαραβίαστο έννομο αγαθό που προστατεύεται ρητώς στο Σύνταγμα κάθε ευνομούμενου Κράτους.
Μικρή λεπτομέρεια: για να μπορεί κάποιος να ασκεί το δικαίωμά του στην ελευθερία της έκφρασης, θα πρέπει να ζει πρώτα.
Σκεφτείτε το αυτό την επόμενη φορά που θα ακούσετε το χαρακτηρισμό «κατσαρίδα».
Οι λέξεις πονάνε.
Υ.Γ: Η ρητορική μίσους, όπως ορίζεται από το Συμβούλιο της Ευρώπης, καλύπτει όλες τις μορφές έκφρασης που διαδίδουν, υποκινούν, προωθούν ή δικαιολογούν το φυλετικό μίσος, την ξενοφοβία, τον αντισημιτισμό ή οποιαδήποτε άλλη μορφή μίσους βασίζεται στην προκατάληψη και εκφράζεται με επιθετικό εθνικισμό και εθνοκεντρισμό, διακρίσεις και εχθρότητα ενάντια σε μειονότητες, μετανάστες και ανθρώπους με μεταναστευτική καταγωγή.
Υποσημειώσεις:
1 «Τα πράγματα είναι απλά: όταν στο σπίτι σου μπαίνουν κατσαρίδες, δεν τρέχει όλη η οικογένεια να τις κυνηγάει μία μία. Κάνεις απεντόμωση. Το ίδιο και στο κέντρο της Αθήνας. Πρέπει να διώξουμε όλους τους λαθρομετανάστες…»
Έτσι ελάλησε στο Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας, καλεσμένη σε συνεδρίαση για το ιστορικό κέντρο, η ξανθιά σταρ των φωτογραφιών από την εξυγιαντική δράση των Χρυσαυγιτών στον Άγιο Παντελεήμονα.
2 “In Rwanda they referred to Tutsis as cockroaches” explains Omaar. «They were not human beings. This is very important to understand, [there are] very close parallels to what happened in Hitler’s Germany. [They said,] “Don’t worry, you’re not killing humans like you. You are killing some vermin that belongs under your shoe. You’re killing cockroaches”.
3 «Those people never… the Obamas of the World, the Leftists, they never go away. They never give you a sense that they’ve never been beaten. So it’s an ongoing, never-ending battle. It’s very rare that you get to claim victory, and I think that’s very frustrating to people. At some point, you want to be able to say you’ve won – if not the war, you want to be able to say you’ve won the battle. But the moment you win the battle, and you know you’ve won – the war continues. Because these people, they’re like cockroaches, they just keep coming back…»