Η περίοδος μετά τις ευρωεκλογές μπορεί να τους φέρει πιο κοντά, αλλά και πιο μακριά
Η χθεσινή απόφαση των «58» να μην μετέχουν ως υποψήφιοι στο ευρωψηφοδέλτιο της κεντροαριστεράς «παγώνει» τις συζητήσεις και τις εξελίξεις σε ότι αφορά το εγχείρημα της ελληνικής ΕΛΙΑΣ. Η συνέχεια θα δοθεί, αν δοθεί, μετά τις ευρωεκλογές με τελείως διαφορετικούς όρους. Ανάλογα με το αποτέλεσμα και το ποσοστό που θα καταφέρει να συγκεντρώσει το ΠΑΣΟΚ και οι άλλες συνεργαζόμενες κινήσεις που μένουν στο κάδρο. Αυτή είναι η αλήθεια, όσες προσπάθειες και αν γίνουν από τον Ευ. Βενιζέλο αλλά και από στελέχη των «58» για να παρουσιαστεί η κατάσταση διαφορετική για να σταλεί το μήνυμα ότι «τίποτε δεν έχει τελειώσει».
Είναι φιλότιμη η προσπάθεια στελεχών και από τις δύο πλευρές να δώσουν συνέχεια στο εγχείρημα. Η ατζέντα των «58» όντως εκπροσωπεί χιλιάδες ψηφοφόρους που κινούνται ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, ανάμεσά τους και ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και τς ΔΗΜΑΡ. Αλλά τα πράγματα ξεκίνησαν από την αρχή λάθος, το εγχείρημα δεν κατάφερε να συνδεθεί με την κοινωνία και δέχθηκε το μεγάλο κτύπημα σε δύο φάσεις:
Στην πρώτη φάση, από την οριστική απόφαση του Φώτη Κουβέλη να μη συμμετάσχει στο διάλογο. Η απόφαση αυτή άφησε μετέωρο το αρχικό σχέδιο των «58» που είχε ως βασική προϋπόθεση τουλάχιστον τη συμμετοχή των δύο κομμάτων του χώρου, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, ώστε να δοθεί το μήνυμα της συμπαράταξης που θα μπορούσε να συμπαρασύρει κινήσεις αλλά και ψηφοφόρους της κεντροαριστεράς να υπερβούν τις αντιρρήσεις τους και να στηρίξουν. Χωρίς τη ΔΗΜΑΡ το εγχείρημα απόκτησε μονοκομματικό χαρακτήρα και το επιχείρημα «ΠΑΣΟΚ και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις» όχι μόνο έπιανε τόπο αλλά λειτουργούσε αποτρεπτικά, για κινήσεις, πρόσωπα και εν δυνάμει ψηφοφόρους που δεν ανήκουν πλέον στο ΠΑΣΟΚ.
Η ΔΗΜΑΡ έχει βεβαίως ένα καλό επιχείρημα για να υποστηρίξει τη στάση της. Ότι πουθενά στον κόσμο δεν πέτυχε συνασπισμός κομμάτων, όπου το ένα μέρος στήριζε την κυβέρνηση και το άλλο ήταν στην αντιπολίτευση. Το επιχείρημα ισχύει αλλά σύντομα θα φανεί ότι για έναν αντίστοιχο λόγο, δηλαδή τη μη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ, ούτε το εγχείρημα «ΔΗΜΑΡ-Προοδευτική Συνεργασία» έχει μέλλον και ιδιαίτερες βλέψεις.
Στη δεύτερη φάση, που ήταν και πιο σύντομη, από την αιφνιδιαστική απόφαση των Αντώνη Σαμαρά – Ευάγγελου Βενιζέλου (αιφνιδιαστική τουλάχιστον σε ότι αφορά τους «58» που δεν είχαν ενημερωθεί από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ) να γίνουν οι ευρωεκλογές με σταυρό. Με αυτήν την απόφαση, οι «58» εγκλωβίστηκαν, οι περισσότεροι μάλιστα ακόμα πιστεύουν ότι τους εγκλώβισε ο βασικός τους συνομιλητής, δηλαδή ο Ευ. Βενιζέλος.
Στο γενικό πλαίσιο ήταν μία απόφαση ενίσχυσης της άμεσης δημοκρατίας (παρά το ότι έχει δεχθεί ισχυρή κριτική περί «δημοκρατικοφανούς» και όχι πραγματικά δημοκρατικής κίνησης) που δύσκολα μπορούσε να την κτυπήσει κανείς, χωρίς να κατηγορηθεί ότι έχει στόχο την «καρέκλα».
Από την άλλη, είχαν όντως δίκιο οι «58» να λένε ότι με αυτήν την απόφαση και χωρίς συνθήκες δημοκρατικής λειτουργίας εντός των κομμάτων, άρα και εντός του ΠΑΣΟΚ, η επιλογή των υποψηφίων ευρωβουλευτών θα μεταφράζονταν σε έναν ανελέητο αγώνα παρασκηνίου και κομματικών στρατών ανάμεσα στα προβεβλημένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Δίκιο όμως έχουν – ως ένα βαθμό – και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που έλεγαν ότι δε μπορεί να απαγορευτεί το δικαίωμα της συμμετοχής σε ένα ψηφοδέλτιο σε στελέχη με το επιχείρημα και μόνο ότι ανήκουν στο ΠΑΣΟΚ…
Εν κατακλείδι: Η ελληνική ΕΛΙΑ ξεκίνησε από κόμματα και δυνάμεις και πρόσωπα που για πολλούς λόγους που δεν είναι της στιγμής να αναλυθούν αποδείχθηκε ότι δεν κατάφεραν να υπερβούν όσα τους χωρίζουν. Η περίοδος μετά τις ευρωεκλογές μπορεί να τους φέρει πιο κοντά, αλλά και πιο μακριά. Να καταστήσει κάποιους ισχυρότερους και άλλους πιο αδύναμους. Το βέβαιο είναι ότι με την ίδια συνταγή και σύνθεση, δύσκολα θα καταφέρουν σε μία δεύτερη προσπάθεια να συγκινήσουν και να παρακινήσουν τους πολίτες.
Γιάννης Καμπουράκης