«Καθώς και η επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης»
Για νέα διαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης αλλά και για ακύρωση του μνημονίου κάνει λόγο ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας, σε άρθρο του στην εφημερίδα «Εποχή»με τίτλο «Κυβέρνηση της Αριστεράς: Κράτος, τάξεις και συμμαχίες», ενώ παράλληλα μιλά και για τους πολιτικούς «στόχους» της επόμενης περίοδο.
«Όπως έχουμε ήδη δεσμευτεί, είναι η ακύρωση του μνημονίου και η ανατροπή της λιτότητας, καθώς και η επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης. Ανατροπή όμως της λιτότητας δεν σημαίνει απλώς αυξήσεις στους μισθούς με κυβερνητικές εντολές, αλλά αφορά σε τελευταία ανάλυση την αύξηση της διαπραγματευτικής ισχύος των εργαζόμενων τάξεων και τελικά την κατάκτηση της εξουσίας από αυτές τις ίδιες, αφού εξουσία δεν είναι τίποτα άλλο παρά η δυνατότητα μιας τάξης να ικανοποιεί τα ειδικά της συμφέροντα. Αυτός είναι ο καθοδηγητικός μίτος της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και όχι η επιδίωξη μιας φαντασιωτικής κοινωνικής αρμονίας σοσιαλδημοκρατικής έμπνευσης, που μόνο σε ήττες έχει οδηγήσει».
Για τον Αλέξη Τσίπρα η μικρή συμμετοχή των πολιτών οφείλεται κυρίως στην κόπωση που υπάρχει μετά από τέσσερα χρόνια σκληρής λιτότητας.
«Σήμερα η κατάσταση σε επίπεδο αγώνων και κοινωνικών κινημάτων είναι αρκετά διαφορετική από την πρώτη μνημονιακή περίοδο. Οι λόγοι είναι πολλοί. Η κόπωση από τέσσερα χρόνια ακραίας πολιτικής λιτότητας, η οριακή ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Ιούνη του 2012 που απογοήτευσε τμήματα των λαϊκών τάξεων που είχαν κινητοποιηθεί. Η σκληρή αδιαλλαξία, εξάλλου, των μνημονιακών κυβερνήσεων απέναντι σε οποιοδήποτε λαϊκό αίτημα έχει οδηγήσει σε ύφεση τις κοινωνικές κινητοποιήσεις, με ισχυρές εξαιρέσεις, βεβαίως (λ.χ. Σκουριές, καθαρίστριες). Σε κάθε περίπτωση είναι σαφές ότι δεν είδαμε μετά από τη περίοδο 2010-2012, αντίστοιχες κοινωνικές εκρήξεις».
Σε μία σαφή αιχμή προς το εσωτερικό του κόμματός του και την αριστερή πτέρυγα, ο κ. Τσίπρας αναφέρει: «Όποιος αυτό το αγνοεί, κάνει πως δε το βλέπει ή το υποτιμά και μάλιστα στο όνομα της προτεραιότητας στη συγκρότηση της κοινωνικής συμμαχίας με τους «από κάτω» δεν καταλαβαίνει ότι απαραίτητη προϋπόθεση για να υπηρετήσει η αριστερά το σχέδιό της για τη εξυπηρέτηση των συμφερόντων των «από κάτω», είναι να αποτρέψει το σχέδιο του αντίπαλου μπλοκ για την ανάσχεση, τη φθορά ή τον εξαναγκασμό σε επιλογές ενσωμάτωσής της.
Και ειδικότερα η στρατηγική ανασυγκρότησης του κέντρου και της κεντροαριστεράς μόνο αδιάφορους στο όνομα μιας δήθεν ιδεολογικής καθαρότητας και ταξικής ιεράρχησης προτεραιοτήτων, δε μπορεί να μας αφήνει».
«Κυβέρνηση της Αριστεράς: Κράτος, τάξεις και συμμαχίες»