Και να λοιπόν που η θλίψη χτύπησε την πόρτα και μας ζήτησε να αποχαιρετησουμε άλλη μια καθαρή ψυχη, μια μεγάλη καρδια, έναν Άνθρωπο…
Τον Βασίλη δεν τον γνώριζα καλα! Αφορμη να ξεκινήσουν οι λίγες όμορφες και ουσιαστικές συζητήσεις μας,το πρώτο μου κείμενο στο thepaper…Ηταν απο τους που αμέσως μπορούσες να καταλάβεις το μεγαλείο της ψυχής του, την απλότητα του χαρακτήρα του… Ηταν απο εκείνους που απλα ηταν αδύνατον να μην αγαπησεις… Ηταν πολλές οι στιγμές που οταν μιλούσαμε θα θέλα να μπορώ να κοιτάζω τα ματια του… Θεωρούσα οτι η γαλήνη του βλεμματος του δεν ήταν μόνο στη φαντασία μου…
Τα ταξίδια, νου και σώματος, το αγαπημένο μας θέμα συζήτησης! Είχε καταλάβει βλέπεις την αδυναμία μου αυτή και του άρεσε να με πειράζει… Να μου ξυπνάει αναμνήσεις και να τονώνει τη δίψα μου για νέες περιπέτειες σε καινούργια «μέρη»…
Μου φάνηκε απίστευτο στην αρχή που το άκουσα, απλά δεν μπόρεσε να το δεχτεί το μυαλό μου, η καρδιά μου, το σώμα μου, δεν ξέρω!… «Μα του μίλησα πριν 2 μέρες», είπα, «Δεν γίνεται, δεν έφυγε»…κι ένα ΓΙΑΤΙ ήρθε να μου κάνει παρέα…Και σ” όλους όσους τον αγάπησαν… Το γιατί όμως αυτό ξέρω δεν θ απαντηθεί ποτέ…ήρθε απλά η στιγμά να κάνει το μεγάλο του ταξίδι,κι εγω θέλω να πιστεύω οτι δεν ειναι το τελευταίο του, έχει πολλά «μέρη» να γνωρίσει ακόμα…
Πόσο θα θέλα να τον είχα γνωρίσει περισσότερο αλλά κι από κοντ’α! Η τελευταία μας κουβέντα είχε αφορμή τα νεύρα μου… Πάντα προσπαθούσε να με κάνει να γελώ, έφτανε ένα μήνυμα του… «Χαλάρωσεεεεεεε», μου έλεγε, «Δεν μπορω αγαπημένε μου,με ωθούν στην παραφροσύνη», απαντούσα εγώ… «Είσαι από αυτούς που ωθούν άλλοι; Δεν νομίζω…», αποκριθηκε, «Καλα είμαι μια χαρούλα»,συνέχιζε… «Που είσαι αγαπημένε μου;», ρωτάω παλι οπως κάθε φορά στο τέλος της κουβέντας… «Miles away», έλεγε, μαζί μ” ένα τραγούδι για παρέα! Και ξέραμε κι οι 2 κάθε φορά τι εννοούσε… Η τελευταία μας μικρή κουβεντουλα γιατί δεν είχα χρόνο…
Πολλα μίλια μακρια έφυγες αγαπημένε μου αυτή τη φορά… Αλλά όλες οι αποστάσεις καλύπτονται κι εσύ το ήξερες ή μάλλον το ξέρεις αυτό πολύ καλά… Διάλεξε απλά μεταφορικό μέσο για την στιγμή που θα έχεις εμάς παρέα και θα ξεκινήσουμε παλι όλοι μαζί «ταξίδια ψυχής»…
Όσο για τα κείμενα σου, αυτόν τον μοναδικό τρόπο να δημιουργείς εικόνες θα πω απλά οτι θα μου λείψουν!…Τίποτε άλλο! “Οσοι σε διάβαζαν γνωρίζουν…Πάντα είμασταν περίεργοι για το τι θα έγραφες μετά…Τι θα ξυπνούσες στο μέσα μας…
Καλό ταξίδι αγαπημένε μου, τα λόγια μου στερεύουν!… Καλό ταξίδι,καλό δρόμο και καλή ζωή… και μάζεψε υλικό απο την διαδρομή…Θα περιμένουμε πάλι οι εικόνες σου να γίνουν και δικές μας μέσα από τις λέξεις σου… μέσα απο τα δικά σου μάτια…Εγώ πάντως θα περιμένω…Καλή αντάμωση…Να μας προσέχεις…
Θα μας λείψες…ή μάλλον… Μας λείπεις ήδη… Ας αναπαυθεί η ψυχούλα σου αγαπημένε μου και κάνε μας παρέα…