Θέλεις να τα φτιάξουμε;
Έι, εσύ… Θέλεις να τα φτιάξουμε;…
Είμαι ακόμα παιδί…μόνο το χέρι θα μου κρατάς…
Θα πηγαίνουμε βόλτα στο πάρκο, θα μου παίρνεις μπαλόνια και θα καθόμαστε να τρώμε μαλλί της γριάς στο παγκάκι!
Θα με πηγαίνεις στο ζαχαροπλαστείο να τρώμε υποβρύχιο!
Θα έρχεσαι το βράδυ σπίτι μου και θα μου πετάς πετραδάκια στο παράθυρο ν’ ανοίξω να με δεις…
Μέσα σ όλα τα βιβλία θα γράφεις σʼαγάπω…Α+(…)=L.F.E.!…
Και στο διάλειμμα θα μοιραζεσαι μαζί μου μια σοκολάτα που στο περιτύλιγμα της έχεις γραψει τ’ όνομά μου!
Θα πηγαίνουμε στα πάρτυ κι όταν σβήνουν τα φωτα θα χορεύουμε μπλουζ…
Θα ντρέπεσαι να έρθεις πολύ κοντά μου…
Το τραγούδι μας… Θυμάσαι…;
Να έρχομαι στο γήπεδο κάθε Σάββατο που έχεις αγώνα και να υπερηφανεύομαι σα χαζή…
Είμαι το κορίτσι του αρχηγού…
Όταν θα φεύγουμε από το φροντιστήριο και θα φτάνεις σπίτι θα με παίρνεις τηλέφωνο στο σταθερό και θα μιλάμε ώρες ακούγοντας την αγαπημένη μας μουσική…
Θ’ αφιερώνουμε τραγούδια ο ένας στον άλλο σιγοψιθυρίζοντας τα λόγια στ’ ακουστικό…
Θα γεμίζω θρανία και τοίχους με τ’ όνομα σου και το αγαπημένο σου τραγούδι…
Τα βραδάκια θα πηγαίνουμε κρυφά στο γήπεδο πίσω από εκείνο τον τοίχο… αγκαλιά… φιλί…
Περνώντας έξω από την τάξη μου θα μου πετάς ραβασάκια από το ανοιχτό παράθυρο να σε συναντήσω στην πίσω αυλή…
Θα ‘μαστε τ’ ωραιότερο ζευγάρι…
Στις εκδρομές θα καθόμαστε στη γαλαρία και θα μου δίνεις το γουόκμαν σου ν ακούω τις κασσέτες μου καθώς εσύ θα κοιμάσαι στην αγκαλιά μου…
Θα με γυρνάς τα βράδια περπατώντας στο σπίτι κρατώντας μου το χέρι…
Δεν θα σε νοιάζει που θα γυρίσεις μονος πίσω…
Θα κάνουμε κοπάνα και θα πηγαίνουμε να παιζουμε κρυφά ηλεκτρονικά…
Θα κερδίζεις τους φίλους σου κι εγω θα σε καμαρώνω…
Το κορίτσι σου…
Βόλτα σ εκείνη την παιδική χαρά με τα χαλίκια…
Εγώ να κάνω κούνια κι εσύ να φοβάσαι να μην πέσω…
Πόσο μου αρέσει να πηγαίνω ψηλά…
Να κάνουμε συγκρουόμενα στο λούνα παρκ και να σε ταράζω στις τράκες…
Να με κυνηγάς στους δρόμους χαζογελώντας, γιατί έτσι μας ήρθε…
Να διαβάζουμε μαζί…Να σε βοηθάω στ’ αρχαία κι εσυ στα μαθηματικά… Να μην καταλαβαίνω γρι γιατί όταν μου μιλάς σε χαζεύω…
Να παίζουμε ατάρι μαζί… Ναι εκείνο το παλιό που ξεθάψαμε από το πατάρι…
Να ζηλεύεις γιατί είδες τον … να μου μιλάει στον δρόμο και άργησα να ‘ρθω να σε βρω…
Να κάνουμε φούσκες με μπιγκ μπαμπολ να τις ενώνουμε και να δίνουμε τσιχλοφουσκένια φιλιά…
Να σκαλίσουμε στο δένδρο της πλατείας τα ονόματά μας και την ημερομηνία που τα φτιάξαμε…
Και αργότερα να μεγαλώσουμε… να χαθούμε… γενικά και ειδικά… και το χαραγμένο δενδρο μας θα ‘ναι ακόμα εκεί…
Κι όλα αυτά χαραγμένα στις ψυχές μας…
Κι η μικρή μας πόλη ακόμα θα μας νοσταλγεί… Κι εμείς θα νοσταλγούμε εκείνη την εποχή που όλα ήταν όμορφα κι αθώα!…
Είδες πόσο όμορφα είνα όλα αυτά..;
Λοιπόν τι λες; Θέλεις να τα φτιάξουμε..;
Είμαι παιδί ακόμα… Μόνο το χέρι θα μου κρατάς..!
Κι όταν θα κλαίω, θα ‘σαι εκεί να μου σκούπιζεις τα δάκρυα…
Θα μου λες «μην κλαις αγάπη μου, μεγαλώσαμε και το παραμύθι μας πέθανε..!».
«Δεν θέλω να πεθάνει το παραμύθι μας… Πάμε σε παρακαλώ να υποσχεθούμε στο δένδρο μας ότι ποτέ δεν θα το ξεχάσουμε…».
Θα μου πιάσεις το χέρι σφιχτά και θα περπατήσουμε μαζί πλάι-πλάι προς το δένδρο μας..! Υποσχέθηκες θα με πας στο δένδρο μας…
Κι εκεί δώσαμε όρκο ότι δεν θ αφήσουμε ποτέ να πεθάνει το παραμύθι μας μέσα μας… Γιατί αλλιώς θα πεθάνει και το δένδρο μας..!
Τι λες, λοιπόν; Θέλεις να τα φτιάξουμε;
Να ‘μαι το κορίτσι σου κι εσύ το αγόρι μου… να γράφω «σ’ αγαπάω» στα λευκώματα…
Πρόσεξε… είμαι παιδί ακόμα… Μόνο το χέρι θα μου κρατάς…
Υ.Γ. Το κείμενο αυτό, λοιπόν, είναι αφιερωμένο στον άνθρωπο που με τις αναμνήσεις που έχω απο κείνον το εμπνεύστηκα… Στον πρωτο μου Έρωτα, στον πρώτο μου πόνο! Σ ΄ένα αγαπημένο μου άνθρωπο και πολύ καλό φίλο πια… Σταύρο μου, σ’ αγαπάω πολυ και να ξέρεις: Είμαι δίπλα σου, ακόμα κι όταν είμαι μακρια σου…